توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آغاز عزاداری برای امام حسین ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آغاز عزاداری برای امام حسین ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آغاز عزاداری برای امام حسین ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل آغاز عزاداری برای امام حسین ۵۵ اسلاید در PowerPoint

منبع: مقتل جامع سیدالشهداء

مقالات مرتبط: تاریخچه عزاداری برای امام حسین.

عزاداری برای امام حسین (علیه‌السّلام)، از روز عاشورای سال ۶۱ هجری قمری با سوگواری اهل بیت سیدالشهدا (علیه‌السّلام) در کربلا آغاز شد و در دوران اسیری ایشان در کوفه، شام و مسیر بازگشت به مدینه و پس از آن ادامه یافت. مراسم عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام)، با توصیه و تشویق امامان شیعه در موقعیت‌های مختلف، توسعه و گسترش یافت. این امر با روی کار آمدن دولت آل بویه، از درون خانه‌ها به کوچه و بازار کشیده شد و در دوران صفویه به نماد و شعار تشیع تبدیل شد و در سراسر ایران فراگیر شد.

فهرست مندرجات

۱ – سابقه اولین عزاداری
۲ – سوگواری در قتلگاه
۲.۱ – ناله حضرت زینب
۲.۲ – ناله‌ام کلثوم
۲.۳ – شیون زنان و دختران
۳ – آغاز عزاداری سازمان یافته
۳.۱ – دوره آل بویه و سلجوقیان
۳.۲ – دوره صفویه و پس از آن
۴ – پانویس
۵ – منبع

۱ – سابقه اولین عزاداری

برخی روایات و احادیث، سابقه اولین سوگواری برای امام حسین (علیه‌السّلام) را به پیش از واقعه عاشورا و به زمان حضرت آدم (علیه‌السّلام) نسبت می‌دهند. بر اساس این روایات، اولین انسانی که در عزای امام حسین (علیه‌السّلام) گریسته و سوگواری نموده، حضرت آدم (علیه‌السّلام) است.

[۱] بحرانی، عبدالله، مستدرک عوالم العلوم و المعارف، ج۱۷، ص۱۰۴.

[۲] جزائری، سیدنعمت‌الله، ریاض الابرار، ج۱، ص۱۷۴.

علاوه بر این گزارشاتی مبنی بر گریه و عزاداری سایر انبیای الهی مانند حضرت زکریا،

[۳] بحرانی، عبدالله، مستدرک عوالم العلوم و المعارف، ج۱۷، ص۱۰۸.

[۴] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۵۲، ص۸۴.

و حضرت عیسی

[۵] صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۶۹۵.

در عبور از سرزمین کربلا وجود دارد.
همچنین بنابر روایات متعددی که در منابع شیعی و اهل سنت نقل شده، اولین کسانی که در تاریخ اسلام در سوگ مصائب سیدالشهداء (علیه‌السّلام) گریه نموده و به سوگواری پرداخته‌اند؛ پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)،

[۶] صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۲۶.

[۷] مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۰.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ص۴۲۹.

[۹] ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۱۰۲.

[۱۰] نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۹۴.

[۱۱] ابن‌ عساکر، علی‌ بن حسن، تاریخ دمشق، ج۱۴، ص۱۹۶ – ۱۹۷.

[۱۲] ابن‌ کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۶، ص۲۵۸.

[۱۳] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۰۸.

[۱۴] هیتمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، ج۹، ص۱۸۸-۱۸۹.

[۱۵] متقی‌هندی، علی، کنز‌ العمال، ج۱۳، ص۶۵۶-۶۵۷.

حضرت علی (علیه‌السّلام)

[۱۶] صدوق، محمد بن علی، الامالی، ج۱، ص۶۹۴-۶۹۵.

[۱۷] هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج۱، ص۴۳۵.

[۱۸] حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، ج۱، ص۲۶.

و فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها)

[۱۹] ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ج۱، ص۹۱.

[۲۰] ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۲۰.

[۲۱] ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزّیارات، ج۱، ص۸۵.

[۲۲] صدوق، محمد بن علی، کمال الدّین و تمام النّعمه، ج۱، ص۲۸۲.

هستند. اما اولین سوگواری پس از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام)، توسط اهل بیت ایشان در روز عاشورا و در کنار اجساد مطهر شهیدان کربلا انجام شد. در این عزاداری، امام سجاد (علیه‌السّلام)، حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) و دیگر بازماندگان واقعه کربلا، به سوگواری و مرثیه‌خوانی برای امام حسین (علیه‌السّلام) و یارانش پرداختند.

۲ – سوگواری در قتلگاه

سوگواری‌های زنان اهل بیت در ماتم شهدای کربلا، از آغازین دقائق شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و با حضور زنان اهل بیت (علیهم‌السّلام) در کنار اجساد عزیزانشان آغاز شد و تا بازگشت اسرا به مدینه و پس از آن ادامه یافت.

۲.۱ – ناله حضرت زینب

بنابر گزارش منابع تاریخی و مقاتل پس از شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و آتش زدن خیام آن حضرت، زنان سوگوار و غارت زده و پابرهنه و گریان را از کنار قتلگاه عبور دادند. هنگامی که چشم زنان به کشتگان افتاد، شیون کردند و بر صورتشان زدند.

[۲۳] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۴۰۰.

[۲۴] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۴۰۱.

[۲۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۳۴۸.

در این میان حضرت زینب (علیهاالسّلام) فریاد می‌زد:
«وا مُحَمَّداه! صَلّی عَلَیکَ مَلیکُ السَّماءِ، هذا حُسَینٌ بِالعَراءِ، مُرَمَّلٌ بِالدِّماءِ، مُقَطَّعٌ الاَعضاءِ، وا ثُکلاه! وبَناتُکَ سَبایا، الَی اللّه ِ المُشتَکی، والی محمّدٍ المُصطَفی، والی عَلِیٍّ المُرتَضی، والی فاطِمَهَ الزَّهراءِ، والی حَمزَهَ سَیِّدِ الشُّهَداءِ. وا مُحَمَّداه! وهذا حُسَینٌ بِالعَراءِ، تَسفی عَلَیهِ ریحُ الصَّبا، قَتیلُ اولادِ البَغایا، وَاحُزناه! واکَرباه عَلَیکَ یا ابا عَبدِ اللّه ِ! الیَومَ ماتَ جَدّی رَسولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله، یا اصحابَ مُحَمَّدٍ، هؤُلاءِ ذُرِّیَّهُ المُصطَفی یُساقونَ سَوقَ السَّبایا. »
«وا محمّدا! درودهای فرشتگان آسمان، بر تو باد! این، حسین است که آغشته به خون، در صحرا افتاده و قطعه قطعه شده است. وا مصیبتا! دختران تو، اسیر شده‌اند. به خدا و به محمّدِ مصطفی و به علیِ مرتضی و به فاطمه زهرا و به حمزه سیّد الشهدا، شِکوه می‌کنم. وا محمّدا! این، حسین است که در بیابان افتاده. باد صبا بر او می‌وزد و به دست زنازادگان، کشته شده است. چه غم جانکاهی و چه غصّه‌ای بر تو، ‌ای ابا عبد اللّه! امروز، جدّم پیامبر خدا، از دنیا رفت. ‌ای اصحاب محمّد! اینان، نسل مصطفایند که به اسیری برده می‌شوند».

[۲۶] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۳۹۶.

[۲۷] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۳۹۷.

[۲۸] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۵، ص۵۸.

[۲۹] ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۸۰.

[۳۰] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۴.

مثیر الاحزان در این باره چنین می‌نویسد:
«مَرَرنَ عَلی جَسَدِ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) وهُوَ مُعَفَّرٌ بِدِمائِهِ، مَفقودٌ مِن احِبّائِهِ، فَنَدَبَت عَلَیهِ زَینَبُ علیهاالسلام بِصَوتٍ مُشجٍ، وقَلبٍ مَقروحٍ: یا مُحَمَّداه! صَلّی عَلَیکَ مَلیکُ السَّماءِ، هذا حُسَینٌ مُرَمَّلٌ بِالدِّماءِ، مُقَطَّعُ الاَعضاءِ، وبَناتُکَ سَبایا، الَی اللّه ِ المُشتَکی، والی عَلِیٍّ المُرتَضی، والی فاطِمَهَ الزَّهراءِ، والی حَمزَهَ سَیِّدِ الشُّهَداءِ، هذا حُسَینٌ بِالعَراءِ تَسفی عَلَیهِ الصَّبا، قَتیلُ اولادِ الاَدعِیاءِ، واحُزناه! واکَرباه! الیَومَ ماتَ جَدّی رَسولُ اللّه ِ، یا اصحابَ مُحَمَّداه، هذا ذُرِّیَّهُ المُصطَفی یُساقونَ سَوقَ السَّبایا، فَاَذابَتِ القُلوبَ القاسِیَهَ، وهَدَّتِ الجِبالَ الرّاسِیَهَ. »
«زنان را، از کنار جنازه حسین (علیه‌السّلام) عبور دادند در حالی که در خون، غوطه ور بود… زینب (علیهاالسّلام)، با ناله‌ای شکسته و دلی زخمی، کنار جنازه حسین (علیه‌السّلام) صدا زد: «وا محمّدا! درود فرشتگانِ آسمان بر تو! این، حسینِ در خون غوطه ور و قطعه قطعه شده است و دخترانت، اسیرند. به خدا و به علی مرتضی و به فاطمه زهرا و به حمزه سیّد الشهدا، شِکوه می‌کنیم. این، حسین است که در بیابان افتاده و باد صبا بر او می‌وزد و کشته شده به دست حرام زادگان است. چه‌اندوه جانکاهی! چه غصّه‌ای! امروز، جدّم پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در گذشت. ‌ای اصحاب محمّد! اینان، فرزندان مصطفایند که به اسارت برده می‌شوند». این سخنان زینب (علیهاالسّلام) دل‌های پُر قساوت آنان را آب کرد و کوه‌های استوار را به لرزه در آورد.»

[۳۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۳۹۸.

[۳۲] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۹، ص۳۹۹.

[۳۳] حلی، ابن نما، مثیر الاحزان، ص۷۷.

۲.۲ – ناله‌ام کلثوم

«اقبَلَ فَرَسُ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) حَتّی لَطَّخَ عُرفَهُ وناصِیَ