پاورپوینت کامل وحدت وجود عرفانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وحدت وجود عرفانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وحدت وجود عرفانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وحدت وجود عرفانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

وَحْدَت وجود نظریه‌ای عرفانی درباره توحید و رابطه خدا و جهان هستی به‌معنای یگانه‌‌دیدن هستی همه موجودات یا اعتقاد به نیستی حقیقی غیر خدا. این عقیده اساسی‌ترین و فراگیرترین عقیده صوفیه و محور جهان‌بینی عرفانی دانسته شده است.

برای وحدت وجود سه معنای متفاوت ارائه شده است: اول، وحدت شهود به این معنا که هر موجودی غیر از خدا، هر قدر هم که عظمت داشته باشد، موجود محدودی است و در برابر عظمت بی‌نهایت الهی هیچ انگاشته می‌شود؛ دوم، وحدت تَشْکیکی به این معنا که همه موجودات، موجود هستند به یک حقیقت که آن، حقیقت وجود است و مراتبی از نظر شدت و ضعف دارد؛ سوم، وحدت شخصی به این معنا که هستی از همه نظر یگانه و در حقیقت چیزی جز خداوند و اسماء و صفات او نیست و مخلوقات عالم چیزی جز امور اعتباری و هستی‌های مجازی نیستند.

ابن‌عربی را ابداع‌کننده و اصلی‌ترین نظریه‌پرداز وحدت وجود در عرفان اسلامی دانسته‌اند. برخی محققان معتقدند که وحدت وجود از طریق شارحان شیعیِ ابن‌عربی وارد تعالیم معنوی شیعه شد و برخی روایات ائمه(ع) به‌عنوان دلیل برای اثبات آن به‌کار گرفته‌ شده است. ملاصدرا، بنیان‌گذار حکمت متعالیه، را اولین کسی دانسته‌اند که وحدت وجود را به‌شکل فلسفی مطرح کرده است. گفته شده که عقیده وحدت وجود مخالفانی از میان فقیهان، متکلمان و حتی صوفیان داشته است؛ از میان فقیهان شیعه کسانی چون مقدس اردبیلی و آقا محمدعلی بهبهانی معتقدان به وحدت وجود را تکفیر کرده‌اند.

از نظر محققان، هرچند شارحان ابن‌عربی از صوفیه و فیلسوفان صدرایی تلاش کرده‌اند که وحدت وجود را از طریق استدلال عقلی اثبات کنند، ولی بزرگان صوفیه راه دریافت حقیقت آن را کشف و شهود دانسته‌اند و نه استدلال عقلی. به نقل از منابع، معتقدان به وحدت وجود برای اثبات نظر خود به آیاتی از قرآن و روایاتی از ائمه استناد کرده‌اند.

آقا محمدرضا قمشه‌ای:

اگر تأمل کنی، نمایان می‌شود بر تو معنای دیگری از وحدت وجود؛ اینکه حقیقت وحدت وجود وحدت شخصیه است: هیچ وجود و موجودی نیست، مگر خدا و سایر موجودات ظهور و شئون او هستند و با نسبت‌یافتن با او وجود یافته‌اند:

موجود تویی علی‌الحقیقه

باقی نِسَبند و اعتبارات[۱]

وحدت وجود را عمده‌ترین عامل نقد تصوف از سوی مخالفان این جهان‌بینی قلمداد کرده‌اند. برخی محققان، نظر منتقدان وحدت وجود درباره لوازم این عقیده را در سه موضوع حلول و اتحاد، همه‌خدایی و پوچ‌بودن غیر خدا صورت‌بندی کرده‌اند. به‌جز منتقدانی که با نگرش فلسفی به نقد وحدت وجود پرداخته‌اند، سایر منتقدان این نظریه را کسانی دانسته‌اند که به‌کلی با آنچه فلسفه و عرفان خوانده می‌شود، مخالف هستند. برخی معتقدند که نظریه وحدت وجود شدیداً مورد اعتراض فقیهان شیعه بوده است؛ از جمله کسانی چون شیخ حر عاملی و علامه مجلسی.

کلیات و جایگاه

وحدت وجود (یگانگی هستی) به‌معنای یگانه‌‌دیدن هستی همه موجودات[۲] یا اعتقاد به نیستی حقیقی غیر خدا،[۳] نظریه‌ای عرفانی درباره توحید[۴] و رابطه خدا و جهان هستی[۵] است. وحدت وجود تجربه و مفهوم کانونی تمام عرفان‌های گوناگون به‌قلم آمده است.[۶] این مفهوم در برابر کثرت وجود مطرح شده است: کثرت وجود به این معنا که به تعداد همه موجودات عالمْ وجودی منحصربه‌فرد وجود داشته باشد؛ بدون آنکه کوچکترین اشتراکی میان این وجودها باشد.[۷]

وحدت وجود اساسی‌ترین[۸] و فراگیرترین عقیده صوفیه[۹] و محور جهان‌بینی عرفانی دانسته شده است؛[۱۰] محوری که بر سایر محورهای این جهان‌بینی تأثیر چشم‌گیر داشته است.[۱۱] محققان آن را پیچیده‌ترین مسئله عرفان اسلامی و علوم الهی تلقی کرده‌اند.[۱۲] این پیچیدگی موجب بدفهمی آن تلقی شده است.[۱۳] توشی‌هیکو ایزوتسو، وحدت وجود را نوع شگفت‌انگیزی از فلسفه عرفانی به‌شمار برده که نتیجه به‌کارگیری تأویل (تفسیر باطنی) برای تفسیر هستی است.[۱۴] ابن‌عربی را ابداع‌کننده و اصلی‌ترین نظریه‌پرداز وحدت وجود در عرفان اسلامی دانسته‌اند.[۱۵] به گفته سید حسین نصر، وحدت وجود پس از ابن‌عربی (قرن هفتم قمری) به آموزه اصلی تصوف تبدیل شد.[۱۶]

هانری کربن معتقد است که وحدت وجود در عرفان نظری با تفسیر توحید در حکمت اسماعیلیه و امامیه موافقت کامل دارد.[۱۷] برخی محققان معتقدند که عقیده وحدت وجود، در کنار سایر اصول عرفان نظری، از طریق شارحان شیعه ابن‌عربی وارد تعالیم معنوی شیعه شده است؛[۱۸] از جمله شارحانی چون ابن‌تُرکه اصفهانی[۱۹] (درگذشت: ۸۳۵ق)، سید حیدر آملی[۲۰] و ابن ابی‌جمهور احسائی.[۲۱] بعضی صوفیان شیعه،‌ برخی روایات ائمه(ع) را به‌عنوان دلیل برای اثبات وحدت وجود به‌کار گرفته‌اند.[۲۲] آقابزرگ تهرانی ۱۶ رساله درباره وحدت وجود از عالمان شیعه را فهرست کرده است.[۲۳] از سوی برخی، ملاصدرا، فیلسوف شیعه و بنیان‌گذار حکمت متعالیه، را اولین کسی دانسته‌اند که وحدت وجود را به‌شکل فلسفی مطرح کرده است.[۲۴] پس از او، از حکمای مکتب فلسفی اصفهان و مکتب فلسفی تهران کسانی چون حسین بن ابراهیم تنکابنی،[۲۵] ملا اسماعیل خواجویی،[۲۶] آقا محمدرضا قمشه‌ای،[۲۷] سید محمدکاظم عصّار[۲۸] و سید ابوالحسن رفیعی قزوینی[۲۹] به تبیین آن پرداخته‌اند.

برای وحدت وجود مخالفانی از میان فقیهان، متکلمان و حتی صوفیان نشان داده‌اند.[۳۰] به‌جز مخالفان وحدت وجود، برخی از فقیهان اهل‌سنت[۳۱] و شیعه اعتقاد به وحدت وجود را عاملی برای تکفیر افراد قلمداد کرده‌اند؛ از میان شیعه کسانی چون مقدس اردبیلی،[۳۲] ملا محمدطاهر قمی (درگذشت: ۱۰۹۸ق)،[۳۳] آقا محمدعلی بهبهانی،[۳۴] شیخ احمد احسائی،[۳۵] صاحب عروه الوثقی و حاشیه‌نگاران کتاب او با لحاظ‌کردن برخی شرایط.[۳۶] گفته شده که شیخ احمد احسائی، بنیانگذار شیخیه، درباره کفر معتقدان به وحدت وجود ادعای اجماع کرده است.[۳۷]

ما عدم‌هاییم و هستی‌های ما

تو وجود مطلقی فانی‌نما

ما همه شیران ولی شیر عَلَم

حمله‌شان از باد باشد دم‌به‌دم

حمله‌شان پیداست و ناپیداست باد

آنک ناپیداست هرگز گم مباد[۳۸]

بستر پیدایش و تاریخچه

به گفته مرتضی مطهری، همواره برای بشر موضوع وحدت یا کثرت هستی مطرح بوده که آیا بر جهان وحدت حکمفرماست یا کثرت؛ یعنی آیا آنچه هست واقعاً یکی است و کثرت ناشی از توهم انسان است یا اینکه کثرت واقعی است و وحدت ناشی از تصور ذهنی انسان است.[۴۰] برخی وجود این اندیشه را در آئین‌های شرقی چون هندوئیسم[۴۱] و بودیسم،[۴۲] فلسفه یونان باستان[۴۳] و برخی فیلسوفان غربی[۴۴] نشان داده‌اند.

به گفته محققان، در جهان اسلام اصطلاح وحدت وجود با نام ابن‌عربی و عرفان نظری همراه شده، اما او خود این اصطلاح را در آثارش به‌کار نبرده است.[۴۵] [یادداشت ۱] برخی[۴۶] ابن‌سَبْعین[۴۷] (درگذشت: ۶۶۹ق) و برخی دیگر[۴۸] سعدالدین فَرَقانی[۴۹] (درگذشت: ۶۹۷ق)، که هر دو از پیروان مکتب عرفانی ابن‌عربی هستند، را اولین کسانی دانسته‌اند که اصطلاح وحدت وجود را به‌کار برده‌اند. به نظر سید حسین نصر، مفهومی که اصطلاح وحدت وجود به آن اشاره می‌کند از آغاز در قلب تصوف اسلامی حضور داشته است؛ آنچنان که صوفیه آیاتی چون آیه ۱۱۵ سوره بقره و آیه ۳ سوره حدید را سرآغاز بیان این حقیقت در قرآن دانسته‌اند.[۵۰]

پیش از ابن‌عربی، در میان آثار صوفیانی چون معروف کرخی،[۵۱] منصور حلاج،[۵۲] و عطار نیشابوری[۵۳] از اشاره به مفهوم وحدت وجود خبر داده‌اند.[۵۴] تمثیل سیمرغ (سی مرغ) در منطق الطیر عطار تمثلی برای مفهوم وحدت وجود دانسته شده است.[۵۵] به گفته محققان، وحدت وجود با ظهور ابن‌عربی به‌ آموزه اصلی و اساسی عرفان نظری تبدیل شد.[۵۶] به نظر مطهری، وحدت وجود پیش از ملاصدرا در فلسفه اسلامی مطرح نبوده است.[۵۷] به نظر او، ملاصدرا وحدت وجود را از عرفان ابن‌عربی گرفت و در حکمت متعالیه آن را تبدیل به یک موضوع فلسفی کرد و برایش پایه‌های فلسفی تبیین کرد.[۵۸]

«

امام خمینی: اگر خدای تبارک و تعالی از ما سؤال کند که شما که معنی «وحدت وجود» را به‌حسب مسلک حکما نمی‌دانستید و از عالم آن علم و صاحب آن فن اخذ نکردید و آن علم و مقدمات آن را نیاموختید، برای چه کورکورانه آنها را تکفیر و توهین کردید، ما در محضر مقدس حق چه جوابی داریم بدهیم، جز آنکه سر خجلت به زیر افکنیم.[۵۹]

»

تفسیرهای سه‌گانه: از وحدت شهود تا وحدت شخصی

از وحدت وجود تفسیرهای مختلفی ارائه شده است؛ برخی محققان این تفسیرها را در سه دسته صورت‌بندی کرده‌اند:[۶۰]

هر موجودی غیر از خدا، هر قدر هم که عظمت داشته باشد، موجود محدودی است و در برابر عظمت بی‌نهایت الهی هیچ انگاشته می‌شود.[۶۱] مرتضی مطهری این تفسیر را تعبیر عارفان درجه دوم از نظر جایگاه عرفانی تلقی کرده است.[۶۲] او این تفسیر را همان «وحدت شهود» دانسته است: به‌معنای اینکه انسان به غیر از خدا چیزی را نبیند، نه اینکه غیر از خدا در عالمْ موجود دیگری نباشد.[۶۳]
همه موجودات موجود هستند به یک حقیقت که آن حقیقتِ وجود است.[۶۴] این حقیقت مراتب