پاورپوینت کامل و أنا النقطه التی تحت باء بسم الله الرحمن الرحیم ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل و أنا النقطه التی تحت باء بسم الله الرحمن الرحیم ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل و أنا النقطه التی تحت باء بسم الله الرحمن الرحیم ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل و أنا النقطه التی تحت باء بسم الله الرحمن الرحیم ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

نقاشی خط و خط‌نگاری ثلث حدیث نقطه اثر محمد المشرفاوی خطاط عراقی

اطلاعات روایتموضوع

فضیلت امام علی(ع)

صادره از

منسوب به امام علی(ع)

اعتبار سند

بدون سند

منابع شیعه

تفسیر المحیط الأعظم

منابع سنی

الدر المنتظم فی السر الاعظم

احادیث مشهور

حدیث سلسلهالذهب • حدیث ثقلین • حدیث کساء • مقبوله عمر بن حنظله • حدیث قرب نوافل • حدیث معراج • حدیث ولایت • حدیث وصایت • حدیث جنود عقل و جهل • حدیث شجره

حدیث نقطه یا اَنَا النقطَهُ الَّتی تَحتَ الباء سخنی منسوب به امام علی(ع) است که غالبا در آثار عرفانی نقل شده است. این حدیث از نیمه نخست قرن هشتم قمری مورد توجه بوده و مورد استناد نُقطَویه از فرقه‌های صوفیه قرار گرفته است. اولین بار ابن‌طلحه شافعی این سخن را از قول حضرت علی(ع) نقل کرده و قیصری،‌ سید حیدر آملی، رجب برسی و ابن‌ ابی‌الجمهور از جمله کسانی هستند که این حدیث را به عنوان حدیث امام علی(ع) گزارش کرده‌اند.

این سخن به غیر از امام علی(ع)، در آثار عرفا به افراد دیگری همچون شِبِلّی، فردی از معاصران شبلی و فردی از معاصران ابراهیم قَرمیسینی نیز نسبت داده شده است.

اختلاف در گوینده این سخن، مرسوم نبودن نقطه‌گذاری قرآن در آن زمان، بدون نقطه بودن مصاحف اولیه قرآن و استعمال نشدن واژه نقطه به معنای مصطلح آن در روایات را شواهدی دانسته‌اند که این حدیث از متون عرفانی وارد منابع روایی شده است.

در تفسیر این روایت سید حیدر آملی بر این باور است که مراد از نقطه زیر باء آن تَعَینی است که وجود بدون قید و اسم و رسم را به محدودیت می‌رساند. همانگونه که نقطه به الف که هیچ تعینی ندارد، تعین بائیه می‌دهد. ملاصدرا نقطه تحت باء را مرتبه بسیط وجود می‌داند که سالک در قرب الهی به آن مرتبه احاطه می‌یابد. امام خمینی نیز باء را به‌معنای ظهور مطلق و نقطه زیر آن را اولین تعین از آن می‌داند که همان ولایت کلیه احمدی علوی است.

در میان صوفیه آثاری در شرح این روایت نوشته شده‌اند که می‌توان به «نقطه فی شرح أنا النقطه التی تحت الباء» نوشته صائن‌الدین تُرکه و «سر النقطه» نوشته ملاصدرا اشاره کرد.

اهمیت و اعتبار حدیث

حدیث نقطه منسوب به امام علی(ع) است که در کتاب‌های مختلف به‌ویژه تفاسیر و آثاری که رویکرد عرفانی دارند توجه ویژه‌ای به آن شده است.[۱] گفته شده با توجه به آثاری که توجه‌ به این روایت داشته‌اند، نیمه نخست قرن هشتم هجری آغاز توجه اساسی به این روایت است. در همین زمان مکتب حروفیه و از میان آنان نقطویان به وجود آمدند که یکی از مستندات آن‌ها این روایت بوده است.[۲]

قدیمی‌ترین گزارش این روایت را مربوط به ابن‌طلحه شافعی (درگذشت: ۶۵۲ق) در کتاب الدُرُّ المُنتَظَم فی السِرّ الاَعظَم دانسته‌اند.[۳] وی این روایت را بدون ذکر سند بدین‌صورت نقل کرده است:

واعلم أنّ جمیع أسرار الله فی الکتب السماویه، و جمیع ما فی الکتب السماویه فی القرآن، وجمیع ما فی القرآن فی الفاتحه، وجمیع ما فی الفاتحه فی البسمله، وجمیع ما فی البسمله فی باء البسمله، وجمیع ما فی باء البسمله فی النقطه التی تحت الباء، قال الإمام علی: «وأنا النقطه التی تحت الباء.»

و بدان که همه اسرار الهی در کتب آسمانی است. و هر آنچه در کتب آسمانی وجود دارد در قرآن است. و همه قرآن است در سوره حمد جمع است. و هرچه در سوره حمد است در بسمله آن است. و هر چه در بسمله است است در باء است. و هر آن‌چه در باء بسمله است در نقطه آن‌ است. امام علی(ع) فرمود: «و من نقطه‌ای هستم که زیر باء است.»[۴]

پس از ابن طلحه، داود قیصری[۵] (درگذشت: ۷۵۱ق)، سید حیدر آملی[۶] (درگذشت: پس از ۷۸۷ق) و حافظ رجب برسی[۷] (درگذشت: پس از ۸۱۳ق) با اختلاف الفاظ، این روایت را بدون ذکر سند گزارش کرده‌اند. ابن ابی‌ الجمهور (درگذشت: پس از ۹۰۴ق) با ذکر این روایت، گوینده آن را حضرت علی(ع) می‌داند که بزرگانی چون سلمان، ابوذر، کمیل،‌ و اولاد امام علی(ع) آن را نقل کرده‌اند. با این حال وی سندی برای این حدیث ارائه نکرده است.[۸]

اختلاف در منشأ صدور روایت

حدیث نقطه غیر از امام علی(ع)، به افراد دیگری نیز نسبت داده شده است:

ابوبکر شِبِلّی: عین‌القضات همدانی (درگذشت: ۵۲۵ق) این سخن را به شبلّی (درگذشت: ۳۳۵ق) نسبت می‌دهد.[۹] سمعانی (درگذشت: ۵۳۴ق) نیز در کتاب روح الارواح، ذیل حکایتی گوینده این سخن را شبلّی دانسته است.[۱۰] محی‌الدین ابن‌عربی (درگذشت: ۶۳۸ق) دوبار در کتاب فتوحات مکیه[۱۱] و یک بار در رساله الباء[۱۲] این سخن را مربوط به شبلی دانسته است. سعیدالدین فرغانی[۱۳] (درگذشت: ۶۹۱ق)، عبدالرزاق کاشانی[۱۴] (درگذشت: ۷۳۰ق)، عبدالکریم جیلی[۱۵] (درگذشت: ۸۳۲ق) و آلوسی[۱۶] (درگذشت: ۱۲۷۰ق) دیگر کسانی هستند که در آثار خود به شبلی به عنوان گوینده این سخن