پاورپوینت کامل غصب فلسطین ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غصب فلسطین ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غصب فلسطین ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل غصب فلسطین ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint :

مقاله اشغال فلسطین با مقالات

: اسرائیل، فلسطین، و محور مقاومت

ارتباط دارد.

گاهشمار اشغال فلسطین

پیش از اشغال رسمی در ۱۹۴۸م

۱۸۹۷م

نخستین گردهمایی صهیونیست‌ها در بازل سوئیس[۱]

۱۹۰۵ تا ۱۹۰۷م

موج مهاجرت یهودیان به فلسطین[۲]

می ۱۹۱۶م

قرار واگذاری فلسطین به بریتانیا پس از فروپاشی دولت عثمانی (پیمان سایْکْس-پیکو)[۳]

۲ نوامبر ۱۹۱۷م/۱۱ آبان ۱۲۹۶ش

موافقت انگلیس با تأسیس وطن ملی یهودیان در فلسطین (اعلامیه بالْفُور)[۴]

سپتامبر ۱۹۱۸م

سقوط دولت عثمانی و اشغال فلسطین توسط انگلیس[۵]

خرداد ۱۳۱۷ش/۱۹۳۸م

فتوای جهاد در فلسطین از سوی محمدحسین کاشف الغطا [۶]

۲۹ نوامبر ۱۹۴۷م/۸ آذر ۱۳۲۶ش

تصویب طرح تقسیم فلسطین به دو کشور یهودی و عربی در سازمان ملل[۷]

پس از اشغال رسمی در ۱۹۴۸م

۱۴ می ۱۹۴۸م/ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش

پایان قیمومیت انگلیس بر فلسطین و اعلام رسمی اشغال فلسطین و تأسیس اسرائیل[۸]

۱۵ می ۱۹۴۸م/ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ش

اولین جنگ اعراب با اسرائیل (طی این جنگ ۷۸ فلسطین به اشغال درآمد)[۹]

۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹م

تخریب ۵۳۰ شهر و روستا در فلسطین توسط ارتش اسرائیل[۱۰]

ژوئیه ۱۹۵۶م

جنگ اسرائیل با کشور مصر و اشغال نوار غزه، صحرای سینا و کانال سوئز[۱۱]

مارس ۱۹۵۷م

عقب‌نشینی اسرائیل از نوار غزه و صحرای سینا و برگرداندن به مصر[۱۲]

۱۹۶۴م

تأسیس سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف)[۱۳]

۱۹۶۷م/۱۳۴۶ش

جنگ شش روزه اسرائیل و اعراب و اشغال بیت‌المقدس شرقی، نوار غزه، صحرای سینا، کرانه باختری و بلندی‌های جَوْلان[۱۴]

ژوئن ۱۹۶۷م

آغاز شهرک‌سازی در کرانه باختری و قدس شرقی[۱۵]

اکتبر ۱۹۷۳م

چهارمین جنگ اعراب با اسرائیل[۱۶]

۱۹۷۹م/۱۳۵۸ش

تأسیس جنبش جهاد اسلامی فلسطین[۱۷]

۱۶ مرداد ۱۳۵۸ش

نامگذاری روز جهانی قدس در حمایت از مردم فلسطین[۱۸]

۱۴ دسامبر ۱۹۸۷م/۱۳۶۶ش

تأسیس جنبش حماس (جنبش مقاومت اسلامی)[۱۹]

۱۹۸۷م

آغاز انتفاضه نخست فلسطینیان موسوم به انتفاضه سنگ[۲۰]

۱۳ سپتامبر ۱۹۹۳م/۱۳۷۲ش

توافق اُسلو ۱ و به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی یاسر عرفات، رئیس ساف[۲۱]

سپتامبر ۱۹۹۵م/۱۳۷۴ش

توافق اسلو ۲ میان نخست‌وزیر اسرائیل و یاسر عرفات[۲۲]

سپتامبر ۲۰۰۰م

آغاز انتفاضه دوم (انتفاضه‌ الاَقْصی)[۲۳]

اوت ۲۰۰۵م

عقب‌نشینی اسرائیل از نوار غزه[۲۴]

اول اکتبر ۲۰۱۵م

آغاز انتفاضه سوم (انتفاضه قدس)[۲۵]

نبو

اشغال فلسطین تصرف غاصبانه سرزمین‌های فلسطین از سوی اسرائیل و بیرون راندن مردم فلسطین که رسماً از ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش/۱۴ می ۱۹۴۸م آغاز شد. زمینه‌های این اشغال به اواخر قرن نوزده میلادی و شکل‌گیری جنبش صهیونیسم، قیمومیت انگلیس بر فلسطین و طرح تقسیم فلسطین در سال ۱۹۴۷م از سوی سازمان ملل بازمی‌گردد.

مسئله اشغال فلسطین،‌ مشکل جهان اسلام شمرده شده و عالمان شیعه، همواره از فلسطین حمایت و بر آزادی آن تأکید کرده‌اند؛ برخی فتوای جهاد علیه اسرائیل داده و گروهی به حرمت رابطه با اسرائیل و وجوب آزادی فلسطین و قدس فتوا داده‌اند.

در روز اعلام رسمی اشغال فلسطین، یهودیان در سرزمین‌هایی که سازمان ملل متحد در طرح تقسیم به آنها اختصاص داده بود (حدود ۵۵ فلسطین) ساکن شدند و پس از آن در پی جنگ‌های متعدد به قلمرو مناطق اشغالی افزودند. محدوده مناطق اشغالی در جنگ ۱۹۴۸م، به ۷۸ رسید و در جنگ شش روزه ۱۹۶۷م/۱۳۴۶ش، بخش شرقی بیت‌المقدس، نوار غزه، صحرای سینا، کرانه باختری، شهر قُنَیْطَره و بلندی‌های جَوْلان در سوریه نیز به اشغال اسرائیل درآمد. براساس گزارش‌ها تا سال ۱۴۰۲ش، کمتر از ۱۵ درصد از سرزمین فلسطین شامل نوار غزه و بخش‌های پراکنده‌ای از منطقه کرانه باختری، در اختیار فلسطینی‌ها باقی مانده است. در این مدت بیش از شش میلیون فلسطینی نیز آواره و از سرزمین خود اخراج شدند.

هدف صهیونیست‌ها از اشغال فلسطین، تأسیس یک کشور بزرگ یهودی (اسرائیل بزرگ) و یک ابرقدرت در خاورمیانه ذکر شده است. اعتقاد به قوم برتر و برگزیده بودن یهود از سوی خدا و اختصاص سرزمین فلسطین به یهودیان (سرزمین موعود) را از انگیزه‌های یهودیان در اشغال فلسیطین و تأسیس اسرائیل برشمرده‌اند. داوطلبانه بودن مهاجرت فلسطینی‌ها از سرزمینشان، شعار «سرزمین بدون مردم برای مردم بدون سرزمین» و هولوکاسْت نیز ازجمله توجیهاتی است که صهیونیست‌های یهودی برای مشروعیت اشغال فلسطین به آن تمسک می‌کنند.

اشغال فلسطین پیامدهایی گوناگونی همچون کشته و آواره شدن بسیاری از مردم فلسطین، قیام مردم فلسطین، شکل‌گیری محور مقاومت و جنبش‌‌هایی مانند حَماس و جهاد اسلامی و اختصاص روز قدس به حمایت از فلسطین و اعتراضات جهانی را در پی داشت.

راه‌حل‌هایی برای حل مسئله اشغال فلسطین مطرح شده همانند پیمان کَمْپ دِیْوید، توافق اُسْلو و طرح دودولتی که همه آنها از سوی جمهوری اسلامی ایران ناموفق شمرده شده‌اند. از نظر آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر ایران، راه‌حل منطقی، همه‌پرسی از صاحبان حق در فلسطین اعم از ساکنان و آوارگان درباره سرزمین و حکومت آن است.

جایگاه فلسطین در جهان اسلام

فلسطین را پاره تن اسلام،[۲۶] قلب دنیای اسلام[۲۷] و مهم‌ترین مسئله جهان اسلام[۲۸] و مشکلِ اشغال آن را مشکل جهان اسلام[۲۹] دانسته‌اند. برخی از دلایل اولویت مسئله فلسطین برای مسلمانان چنین بیان شده است:

فلسطین به عنوان یک کشور مسلمان، اشغال شده است؛
اشغال فلسطین، یک رویداد بی‌سابقه در تاریخ و همراه با کشتار و جنایت بوده است.
مسجدالاقصی، قبله نخست مسلمین و بسیاری از مراکز مقدس دینی در این کشور، به تخریب و توهین تهدید شده است؛
این کشور در حساس‌ترین نقطه جهان اسلام قرار دارد و اشغال آن توسط اسرائیل،‌ تهدیدی برای جهان اسلام به شمار می‌رود.[۳۰]

موضع علمای شیعه درباره اشغال فلسطین

مراجع تقلید و عالمان شیعه را در خط مقدم حمایت از فلسطین و آزادی آن در برابر اشغال اسرائیل دانسته‌اند.[۳۱] گفته شده رهبران روحانی شیعه در طول اشغال فلسطین، به اتفاق آرا از حقوق مردم فلسطین، دفاع و بر آزادی قدس و فلسطین تأکید کرده‌اند.[۳۲] بسیاری از مراجع و عالمان شیعه همچون سید ابوالحسن اصفهانی، سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، آیت‌الله بروجردی، سید عبدالحسین شرف‌الدین و سید ابوالقاسم کاشانی از فلسطین و آزادی آن حمایت کردند.[۳۳]

اسامی علمای شیعه که فتوای جهاد در فلسطین داده‌اند.

پس از طرح تقسیم فلسطین، علمای شیعه عراق به همراه عالمان اهل‌سنت در نامه‌ای اعتراضی به جامعه ملل، این طرح را ضربه به قلب اسلام و عرب دانستند.[۳۴] در خرداد ۱۳۱۷ش/۱۹۳۸م، عالمان شیعه به ریاست محمدحسین کاشف الغِطا (درگذشت: ۱۳۳۳ش) در نجف فتوای جهاد دادند و جهاد در فلسطین را بر هر مسلمانی واجب شمردند.[۳۵] همچنین پس از تشکیل دولت اسرائیل و جنگ اعراب با اسرائیل در ۱۹۴۸م/۱۳۲۷ش، عالمان شیعه همچون عبدالکریم زنجانی (درگذشت: ۱۳۴۷ش) فتوای جهاد علیه اسرائیل صادر کردند.[۳۶]

عده‌ای از مراجع تقلید همچون سید محمدهادی میلانی (درگذشت: ۱۳۵۴ش)،[۳۷] امام خمینی (درگذشت: ۱۳۶۸ش)[۳۸] و محمد فاضل لنکرانی (درگذشت: ۱۳۸۶ش)[۳۹] هرگونه معامله و رابطه با اسرائیل را حرام و بعضی نیز آزادی فلسطین و قدس را واجب دانسته‌اند.[۴۰] به اعتقاد امام خمینی، بر هر مسلمانی لازم است که برای آزاد کردن سرزمین‌های اشغال‌شده فلسطین تمام توان خویش را به کار گیرد.[۴۱] مرتضی مطهری (درگذشت: ۱۳۵۸ش) در سخنرانی‌ای در روز عاشورای ۱۳۴۸ش گفته است مسئله و شعار امروز باید فلسطین باشد و کمک‌های مالی برای رهایی فلسطین از اشغال، واجب است.[۴۲] سید علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران نیز حفاظت از هویت فلسطینی و همه نشانه‌های آن در مقابل اشغال رژیم صهیونیستی را امری واجب و جهاد مقدس بیان کرده و معتقد است کشورهای اسلامی و عربی و نیز جریان‌های اسلامی و ملی وظیفه دارند در خدمت آرمان فلسطین (رهایی از اشغال اسرائیل) باشند.[۴۳]

اسرائیل به جهت اشغال قدس و فلسطین، به رژیم اشغالگر قدس یا رژیم غاصب اسرائیل شناخته می‌شود.[۴۴]

زمینه‌های اشغال

اوج‌گیری یهودستیزی در قرن نوزده میلادی در اروپا سبب شکل‌گیری جنبش صهیونیسم شد و با قیمومیت انگلیس بر فلسطین[یادداشت ۱] و اعلامیه بالْفُور،‌ موج مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد و با گسترده شدن موج مهاجرت، رژیم صهیونیستی اسرائیل در ۱۴ می ۱۹۴۸م/۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش فلسطین را اشغال و اعلام موجودیت کرد.[۴۵]

جنبش صهیونیسم و خانواده روچیلد

مقاله اصلی: صهیونیسم

جنبش صهْیُونیسْم و خاندان سرمایه‌دار رُوچیلْد را که از مهم‌ترین یهودیانی بودند که صهیونیسم را پذیرفتند، دارای نقش بسزایی در اشغال فلسطین و تأسیس اسرائیل دانسته‌اند.[۴۶] هدف مهم صهیونیسم،‌ گردآوردن یهودیان جهان در یک منطقه (فلسطین) جهت تشکیل دولت یهودی و تأسیس کشور بزرگ یهود ذکر شده است.[۴۷] تِئُودور هِرْتْسِل[۴۸] بنیانگذار صهیونیسم،[۴۹] چند بار با خلیفه وقت دولت عثمانی، برای گرفتن موافقت او برای اختصاص فلسطین به یهودیان دیدار کرد؛ اما دولت عثمانی موافقت نکرد.[۵۰] هرتسل برای تأمین هزینه‌های مورد نیاز، از خانواده ثروتمند روچیلد درخواست کمک کرد. خانواده روچیلد نیز هنگامی که دریافتند تأسیس دولت صهیونیستی به نفع آن‌هاست، از آن حمایت کردند.[۵۱] به باور عبدالوَهّاب المِسیری در «دایرهالمعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم»، اگر کمک‌های مالی خانواده روچیلد و دیگر ثروتمندان یهودی نبود، هیچ جنبش و حرکتی در فلسطین شکل نمی‌گرفت.[۵۲]

سید علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران

تسلط غاصبانه صهیونیست‌ها بر فلسطین سه رکن داشت:
یک رکنش عبارت از قساوت با عرب‌ها بود. برخوردشان با صاحبان اصلی، با قساوت و با سختی و خشونت شدید همراه بود. رکن دوم دروغ به افکار عمومی دنیا بود. رکن سوم هم ساخت و پاخت – و به قول خودشان «لابی» – است.[۵۳]

نقش انگلیس در اشغال فلسطین

در می ۱۹۱۶م، انگلیس، روسیه و فرانسه به توافق رسیدند (پیمان سایْکْس-پیکو)[۵۴] که پس از فروپاشی دولت عثمانی، فلسطین زیر نظر سلطه انگلیس اداره شود.[۵۵] این پیمان را مبنای شکل‌گیری رژیم صهیونیستی در ۱۹۴۸م دانسته‌اند.[۵۶] در ۲ نوامبر ۱۹۱۷م/۱۱ آبان ۱۲۹۶ش در اعلامیه بالْفُور، موافقت انگلیس با تأسیس وطن ملی یهودیان در فلسطین اعلام شد[۵۷] و انگلیس وعده داد برای تحقق وطن یهودی تمام تلاش خود را خواهد کرد.[۵۸]

پس از سقوط دولت عثمانی در پایان جنگ جهانی اول (۱۹۱۸م)، انگلیس در سپتامبر ۱۹۱۸م، فلسطین را به اشغال خود درآورد[۵۹] و یهودیان صهیونیست را برای اداره فلسطین گماشت.[۶۰] به نظر طارِق السُوَیْدان، مورخ و نویسنده کویتی، انگلیس در زمان استعمار فلسطین (۱۹۱۸-۱۹۴۸م)، مهاجرت یهودیان به فلسطین را هموار کرد و از خریداری زمین‌ها توسط یهودیان پشتیبانی کرد. به موجب همین حمایت‌ها، یهودیان توانستند مؤسسه‌های اقتصادی، سیاسی، آموزشی و نظامی متعددی تأسیس کنند.[۶۱] دو سازمان نظامی صهیونیستی هاگانا و ایرْگُون در این دوره تشکیل شد که هدفشان درگیری مسلحانه با اعراب بود.[۶۲] ایجاد وطن یهودی در فلسطین را عامل حفظ منافع و مصالح انگلیس در منطقه دانسته‌اند.[۶۳]

طرح تقسیم فلسطین

نقشه تقسیم فلسطین مصوبِ سازمان ملل: رنگ زرد: دولت عربی و رنگ نارنجی: دولت یهودی. رنگ سفید:بیت‌المقدس.

سازمان ملل در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷م/۸ آذر ۱۳۲۶ش، قطعنامه ۱۸۱ مبنی بر طرح تقسیم فلسطین را با تلاش‌ها و فشارهای صهیونیست‌ها و آمریکا تصویب کرد.[۶۴] به موجب این طرح، فلسطین به دو کشور یهودی و عربی تقسیم می‌شد و اداره بیت‌المقدس برعهده سازمان ملل متحد قرار داده شد.[۶۵] طبق این طرح، کشور یهودی با حدود ۵۴[۶۶] یا ۵۵[۶۷] یا ۵۶.۴[۶۸] از خاک فلسطین و کشور عربی با ۴۲.۸[۶۹] یا ۴۵[۷۰] از خاک فلسطین تشکیل می‌شد. گفته شده در سال ۱۹۴۶م، یهودیان مالک ۵.۶ و عرب‌ها مالک ۷۷.۴ از خاک فلسطین بودند؛ اما طبق این طرح، به یهودیان ده برابر زمینی که مالک بودند، تعلق گرفت.[۷۱] این طرح را آغاز واقعی دولت اسرائیل[۷۲] و آغازگر جنگ ۱۹۴۸م[۷۳] دانسته‌اند. فلسطینی‌ها و کشورهای عربی این طرح را بی‌اعتبار و ناقض منشور سازمان ملل مبنی بر حق رأی‌گیری مردم درباره سرنوشت سرزمین خود دانستند.[۷۴]

تلاش‌های صهیونیست‌ها برای اشغال فلسطین پیش از ۱۹۴۸م

در سال ۱۸۸۱[۷۵] یا ۱۸۸۲م[۷۶] نخستین کوچ یهودیان (که از روسیه بود) به فلسطین رخ داد. در این زمان فلسطین تحت حکومت دولت عثمانی بود.[۷۷] سرازیر شدن یهودیان به فلسطین از ۱۹۰۵ تا ۱۹۰۷م را موج دوم مهاجرت نامیده‌اند.[۷۸] پس از بیانیه بالفور نیز بخشی از خاک فلسطین توسط نیروهای نظامی یهود اشغال شد[۷۹] و در فاصله سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۲م،‌ به‌رغم قیام گسترده اعراب مسلمان علیه مهاجرت یهودیان، ۳۵ هزار یهودی به فلسطین مهاجرت کردند.[۸۰]

هِرْبِرْت ساموئِل یهودی در سال ۱۹۲۰م، از سوی بریتانیا رئیس حکومت سرپرستی فلسطین شد و شرایط و اوضاع سیاسی و اداری و اقتصادی را به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کرد تا زمینه ایجاد وطن ملی یهودی فراهم شود. از جمله: یهودیان افراطی به مسئولیت‌های مهم گماشته شدند، زبان عبری در کنار عربی و انگلیسی رسمی شد، بیشتر زمین‌های دولتی به یهودیان واگذار شد و زمین‌های کشاورزان عرب به بهانه مقروض بودن مصادره شد.[۸۱] نقشه صهیونیست‌ها و دولت سرپرستی فلسطین برای اشغال فلسطین و یهودی کردن آن را دارای سه رکن دانسته‌اند:

خرید زمین: خرید زمین برای یهودیان هموار شد و زمین‌های متعددی از مالکین آنها خریداری شد. دولت سرپرستی، به منظور تضعیف کشاورزان عرب، از صادر کردن محصولات آنها مانند زیتون جلوگیری می‌کرد تا از عهده مخارج و مالیات برنیایند و ناچار به فروش زمین خود شوند.
مهاجرت: مهاجرت یهودیان به فلسطین تسهیل و آنها به مهاجرت تشویق شدند. از سال ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۸م، بیش از صدهزار یهودی از سراسر جهان به فلسطین مهاجرت کردند.
کمک‌های اقتصادی: از راه‌های مختلف توان اقتصادی عرب‌ها تضعیف و اقتصاد یهودیان تقویت می‌شد. از جمله قراردادن گمرگ و مالیات سنگین برای محصولات عرب‌ها و معافیت یهودیان از آن و واگذاری امتیاز استخراج معادن از دریای مرده (بَحْر المَیّت).[۸۲]

طی سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۵م، ۱۴۵ هزار یهودی به صورت رسمی و تحت حمایت انگلیس،‌ فرانسه و آمریکا و ده‌ها هزار نفر به صورت قاچاق به فلسطین مهاجرت کردند.[۸۳] گفته می‌شود در سال ۱۹۳۸م،‌ ۳۰ درصد جمعیت فلسطین را یهودی‌ها تشکیل می‌دادند.[۸۴]

پیش از ۱۹۴۸م، فلسطینی‌ها بارها علیه اقدامات صهیونیست‌ها و ایده اشغال فلسطین با آنان درگیر شده و قیام کردند مانند قیام ۱۹۲۰م، قیام یافا در ۱۹۲۱م،‌ قیام بُراق در ۱۹۲۹م و قیام شیخ عِزّالدین قَسّام.[۸۵]

اعلام رسمی اشغال فلسطین در ۱۹۴۸م و پیامدهای آن

مقاله اصلی: اسرائیل

با پایان‌یافتن قیمومیت انگلستان بر فلسطین در ۱۴ می[۸۶] یا ۱۵ می[۸۷] ۱۹۴۸م، حاکمان انگلیس، رژیم صهیونیستی را جایگزین خود کردند و یهودیان مهاجر در سرزمین‌هایی که سازمان ملل متحد به آنها اختصاص داده بود، ساکن شدند.[۸۸] دِیْوید بِن گُورِیُون[۸۹] در ۱۴ می ۱۹۴۸م/ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش[۹۰] در سالن اجتماعات شهر تِل‌ْآویو،[۹۱] استقلال و تأسیس دولت یهودی اسرائیل را اعلام کرد. از این پس اشغال رسمی فلسطین آغاز شد.[۹۲]

یک روز پس از اعلام رسمی اشغال، ارتش پنج کشور عربی (مصر، لبنان، سوریه، اردن و عراق)[۹۳] جهت حمایت از فلسطین، وارد فلسطین شدند و با اسرائیل وارد جنگ شدند که تا ژانویه ۱۹۴۹م ادامه یافت.[۹۴] در پی این جنگ،‌ ۷۸ فلسطین به اشغال اسرائیل درآمد.[۹۵] برخی سرزمین‌های اشغال شده را ۶ هزار کیلومتر گفته‌اند.[۹۶] پس از آن تنها نوار غزه، کرانه باختری رود اردن و بیت‌المقدس شرقی در اختیار عرب‌های فلسطین باقی ماند.[۹۷] ارتش اسرائیل از ۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹م، ‌۵۳۰ شهر و روستا را در فلسطین تخریب و تعداد زیادی از فلسطینی‌ها را قتل‌عام کرد و بسیاری نیز آواره شدند.[۹۸]

در جنگ ۱۹۴۸م، بیت‌المقدس به دو بخش غربی و شرقی تقسیم شد و بخش غربی به اشغال اسرائیل درآمد. یک سال بعد نیز اسرائیل آن را پایتخت خود اعلام کرد.[۹۹] به گفته برخی، شهر قدس پس از آتش‌بس ۱۹۴۹م، به سه منطقه تقسیم شد: منطقه عربی (۱۱.۴ درصد)، منطقه اشغالی تحت حکومت اسرائیل (۸۴.۳ درصد) و منطقه تحت حاکمیت سازمان ملل متحد (۴.۳ درصد).[۱۰۰]

براساس آمار آژانس یهود، تا سال ۱۹۴۷م، یهودیان تنها ۶.۸ درصد از سرزمین‌های فلسطین