پاورپوینت کامل احیای فلسفه سیاسی در قرن بیستم ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احیای فلسفه سیاسی در قرن بیستم ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احیای فلسفه سیاسی در قرن بیستم ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احیای فلسفه سیاسی در قرن بیستم ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۴

ظهور دوباره فلسفه سیاسی در اواخر قرن بیستم بی شک با کم رنگ شدن اهمیت علوم
اجتماعی ارتباط مستقیمی دارد. بحران علوم اجتماعی در سالهای دهه ۶۰ میلادی
معلول دو امر بود: نخست این که در این سالها خصلت امپریالیستی جامعه شناسی
کلاسیک، که میراث پوزیتیویسم آگوست کنت بود، به خوبی نمایان گشت. جامعه شناسی
کلاسیک، فرایند پیشرفت تمام جوامع بشری را مسیری خطی و برگشت ناپذیر تلقی
می کرد که غربیان در این سیر از دیگر جوامع بشری پیشرفته ترند. در نتیجه،
ارزش های مدرنیته غربی به مثابه هنجارهایی ناگزیر در علوم اجتماعی مطرح
می گشتند. از سوی دیگر، علوم اجتماعی با محدود کردن خود به توصیف و نهایتا
توضیح امر اجتماعی، خصلتی محافظه کارانه و ارتجاعی پیدا کرده بود. در چنین
زمینه ای بود که فلسفه سیاسی که یک رشته کاملاً هنجاری است – چرا که به پرسش
بهترین نظام سیاسی می پردازد – توانست در اندیشه غربی تجدید حیات پیدا کند.
رشته های دیگری مانند: فلسفه اخلاق، فلسفه حقوق و فلسفه دین هم مانند فلسفه
سیاسی از بحران علم گرایی معاصر بهره مند شده، دوباره قوت گرفتند.

در همان دوران درخشش علوم اجتماعی و سیطره پوزیتیویسم، لئواشتراوس، فیلسوف
آلمانی تبار آمریکایی، از معدود متفکرانی بود که به حفظ میراث فلسفه سیاسی – به
مفهوم دقیق کلمه – پرداخت. البته، اشتراوس از منتقدان مهم مدرنیته و بویژه
فلسفه سیاسی آن به شمار می رود. از نظر وی اندیشه سیاسی جدید بر خلاف فلسفه
سیاسی قدیم، اشتقاقی و انتزاعی است. وی اعتقاد دارد که فلسفه سیاسی تجدد از
دوران رنسانس به بعد – در طی سه موج که با ماکیاول، روسو و نیچه مشخص می گردند
– راه افول و زوال پیموده است. از دید او، نظریات لیبرال دموکراسی و کمونیسم در
اولین و دومین موج و فاشیسم در موج سوم ریشه دارد. اشتراوس معتقد است: سیطره
علم گرایی افراطی و پوزیتیویسم در قرن بیستم خود تالی فاسد فلسفه سیاسی تجدد
است. وی بازگشت به فلاسفه کلاسیک (ماقبل مدرن) را پیشنهاد می کند. متفکران
کلاسیک،

ظهور دوباره فلسفه سیاسی در اواخر قرن بیستم بی شک با کم رنگ شدن اهمیت علوم
اجتماعی ارتباط مستقیمی دارد

فلسفه سیاسی تجدد از دوران رنسانس به بعد – در طی سه موج که با ماکیاول،
روسو و نیچه مشخص می گردند – راه افول و زوال پیموده است.

آنچه که پوپر گاه با تحریف نوشته های هگل و افلاطون به این دو فیلسوف نسبت
می دهد، نسبتی با فلسفه سیاسی ندارد.

از نظر وی برای مصون ماندن از خطاهای مدرنیسم و لیبرالیسم تنها دو راه وجود
دارد: یا پذیرش پوچ گرایی نیچه یا بازگشت به اخلاق ارسطویی.

دموکراسی را مردود می شمردند؛ زیرا به اعتقاد آنها هدف زندگی انسانی و
اجتماعی آزادی نیست، بلکه فضیلت است؛ یعنی بر خلاف متجددین که معتقدند فضیلت
برای جامعه سیاسی وجود دارد، این متفکران معتقدند که بر عکس، این فضیلت است که
جامعه سیاسی برای آن وجود دارد.

همان گونه که اشاره شد، لئواشتراوس را شاید بتوان تنها فیلسوف سیاسی – به مفهوم
دقیق کلمه – دانست که در دهه های میانی قرن بیستم فارغ از مدهای فکری رایج به تفکر
فلسفی در باب سیاست می پرداخت. البته، باید اشاره داشت که در همین دهه ها در
فرانسه، فلاسفه نامداری چون رمون آرون، ژان پل سارتر، موریس مرلوپونتی و آلتوسر هم
ظهور کردند، اما این فلاسفه اغلب درگیر مباحثات مارکسیستی بودند و امر سیاسی به طور
مستقل و به عنوان یکی از اقتضاءات اندیشه فلسفی برای آنها مطرح نبود. هم چنین باید
به نویسندگان دیگری چون پوپر اشاره کرد که گر چه از نظر اندیشه سیاسی آثاری مهم
آفریدند، اما فعالیت فکری آنها فلسفه سیاسی به شمار نمی اید؛ مثلاً کتاب «جامعه باز
و دشمنانش» اثر پوپر همان گونه که خود وی در مصاحبه ای اشاره کرده است، ردیه ای بر
نازیسم آلمانی است نه بر هگل و افلاطون. این گونه آثار هر چند در نشاط بخشیدن به
اندیشه سیاسی و بویژه برای مبارزه سیاسی علیه توتالیتاریسم موثر بوده اند، اما به
خاطر خصلت سلبی و موضعی شان، از ارائه یک فلسفه سیاسی منسجم و جدی عاجز بوده، اغلب
با ایدئولوژی آمیخته می شوند. آنچه که پوپر گاه با تحریف نوشته های هگل و افلاطون
به این دو فیلسوف نسبت می دهد، نسبتی با فلسفه سیاسی ندارد. البته، باید توجه داشت
که مناسبات و وقایع سیاسی نمی تواند برای فیلسوف بی اهمیت باشد، اما نباید او را
تبدیل به یک هجویه نویس سیاسی کند.

احیای فلسفه در قرن بیستم را به جان راولز فیلسوف آمریکایی نسبت می دهند. وی
در کتاب نظریه عدالت (۱۹۷۱) به احیای پرسش از عدالت پرداخت. راولز در این اثر،
در تقابل با نظریه های فایده گرایانه و با تکیه بر تلقی کانتی از مفهوم عقل و
فردگرایی لیبرال می کوشد به

آنچه که پوپر گاه با تحریف نوشته های هگل و افلاطون به این دو فیلسوف نسبت
می دهد، نسبتی با فلسفه سیاسی ندارد.از نظر وی برای مصون ماندن از خطاهای
مدرنیسم و لیبرالیسم تنها دو راه وجود دارد: یا پذیرش پوچ گرایی نیچه یا بازگشت
به اخلاق ارسطویی

فلسفه سیاسی