پاورپوینت کامل گفتگو با حجه الاسلام ادیب، عضو هیئت علمی دانشگاه مفید ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با حجه الاسلام ادیب، عضو هیئت علمی دانشگاه مفید ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با حجه الاسلام ادیب، عضو هیئت علمی دانشگاه مفید ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با حجه الاسلام ادیب، عضو هیئت علمی دانشگاه مفید ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۴۳

چه تعریفی می توان از کلام جدید ارائه داد و ایا علمی به نام کلام جدید وجود دارد و
فرق کلام جدید، با کلام قدیم در چه چیزی است؟

استاد ادیب : قبل از اینکه وارد بحث کلام جدید یا قدیم بشویم، ابتدا به تعریف کلام
می بپردازیم تا معلوم شود که این کلام، جدید بردار و قدیم بردار هست یا خیر و به
چه دلیل کلام را جدید یا قدیم می نامند.

زمینه های تاریخی علم کلام در اسلام از اواخر قرن اول هجری شروع می شود، در این
زمان عده ایی درباره دین به روش عقلانی به بحث و بررسی پرداختند. هدف آنها یافتن
جواب برای سؤالات مطرح در جامعه آن روز بود و هدف دیگر آنها دفاع از اسلام در
مقابل انواع تهاجمات و شبهات. این دوران مصادف بود با فتوحاتی که منجر به اختلاط
فرهنگ اسلام با سایر اقوام شده بود و به دلیل این که دین اسلام، دین غالب و درصدد
گسترش بود، تضارب آراء و برخورد ادیان با اسلام موجب می شد تا سؤالات و شبهات زیادی
وارد حوزه فرهنگ اسلامی شود. در این زمان حتی نحله هایی مخالفت رسمی با اسلام را
آغاز کردند پس این عده دو هدف را با بحث عقلانی دنبال می کردند؛

۱. پیدا کردن پاسخ مناسب برای سولات مطرح در جامعه.

۲. دفاع در مقابل شبهات.

مباحث الهیاتی در یهودیت:

اگر به گذشته برگردیم در ادیان ابراهیمی اولین شخصی که در مورد الهیات به صورت عقلی
بحث کرده و سعی نموده بین شریعت موسی و فلسفه یونان جمع کند، فیلون اسکندارانی است.
وقتی به اسکندریه نگاه می کنیم می بینیم آن روز حیات فلسفی در آن جا استمرار دارد و
در عین حال عده ایی از یهودیان در آنجا هستند که بطور طبیعی سوالات و شبهه های
زیادی به ساحت دین عرضه می شود و تعارضاتی بین دین یهود با آموزه های یونانی بوجود
می اید. پس تقریباً با غرض مشابهی می توان گفت که فیلون اسکندرانی مباحث الهیات
عقلی را در یهودیت تاسیس می کند.

مباحث الهیاتی در مسیحیت

باز در همان اسکندریه و دو قرن بعد کلام مسیحیت آغاز می شود هرچند فیلون یهودی در
عصر مسیحیت است، در همان اسکندریه است که به وسیله اریگن اسکندرانی فلسفه دینی یا
الهیات فلسفی که می توان با کلام همخانواده دانست شروع می شود.

بعدها که فلسفه یونان در عالم اسلام ترجمه شد باز از طریق اسکندریه وارد اسلام شد
کم کم فلسفه کارکرد کلام را به عهده می گیرد، هرچند تا مدتی هم مستقل هستند، ولی به
وسیله امام فخر رازی و خواجه نصیر طوسی با هم ادغام می شوند و این است که ما امروزه
گاهی از فلسفه توقع کلام و از کلام توقع فلسفه را داریم و این به خاطر اختلاطی است
که صورت گرفته است.

وظیفه علم کلام

روشهای علم کلام

کلام علمی است که سعی می کند با روش های مختلف دین را مبرهن، آن را توضیح دهد و
همچنین از آن دفاع کند.

اگر مخاطب اشتراک دینی با ما دارد می توان به مشترکات استناد کرد و لذا کلام، کلام
نقلی می شود، اما اگر مخاطب از دین دیگری باشد طبیعی است که کلام باید به روش دیگری
متوسل شود. اگر مسأله مورد منازعه، مساله ای عقلی است، مثل اثبات ذات باری تعالی،
باید عقلی بحث کرد و اگر مساله ایی تجربه بردار است ـ به خصوص در زمان ما ـ باید از
طریق تجربه به اثبات آن مسأله پرداخت. بنابراین کلام به تعبیر فارابی، علم دفاع از
اوضاع شریعت است. با این نگاه که در هر عصری کلام به فراخور آن عصر و متناسب با
مخاطب و اطلاعات او کار خود را انجام می دهد، نمی توانیم کلام جدید داشته باشیم،
هرچند در عین حال کلام دانشی نوشونده است و صیرورت جزء ذات آن است.

لذا کلام دانشی است که تابع روزگار خود می شود و مهمترین پیش فرض های آن مدعیات
دینی است. با این فرض دیگر جدید و قدیم نداریم، اگر با مخاطب خارج از دین بحث
می کند سعی می کند از مسلمات بشری برای اثبات مدعیات دین استفاده کند. ممکن است کسی
بگوید که کلام در بیان مطالب و استدلالها تابع مخاطب و فرهنگ و مسأله روزگار خود
است اما روزگار، روزگار دیگری شده است، این جا دیگر بحث کلام جدید و قدیم نیست،
بلکه بحث بر سر این است که ایا اصل دوران مدرن را می شود به کلی جدای از گذشته
دانست، ایا تفاوت اساسی با دوران قبل ایجاد شده است.

دوران مدرن

در دوران جدید انسان گویی بر بام دنیا قرار گرفته و به معرفتی رسیده است که یک تحول
کیفی با اطلاعات گذشته پیدا کرده، به گونه ای که می شود تاریخ گذشته وتاریخ جدید
قایل شد. روزگاری که روش های فکری انسان و تلقی او از عالم، همچنین ابزار و پیش فرض
با گذشته فرق کرد لذا آدمی عوض شده و در این روزگار، انسان جدیدی تولد یافته است.

واقعیت این است از دوران گذشته تا دوران مدرن تحولات بنیادی صورت گرفته است، ولی
ایا این تحولات باعث می شود که بگوییم آدمی عوض شده، انسان، انسان جدیدی شده و
روزگار نو پدید آمده است. ما معیاری نداریم. بلکه صرف نامگذاری است؟ در عین حال
نگرش انسان به علم، به جهان، به زندگی و به خدا در این دوران عوض شده و با دوره قبل
قابل مقایسه نیست، جالب اینکه این دوره، دوره شتاب گرفتن این تحولات است، لذا
قائلین به روزگار جدید قائل به تجدد هستند به این صورت که هرچه جدیدتر متکامل تر و
پیشرفته تر است همان تبیین هگل از تاریخ ولی این شتاب قابل مقایسه با قبل نیست ایا
می شود در این دوره همه چیز و از جمله کلام را جدید دانست.

کلام جدید

وقتی می گوییم کلام جدید، یعنی کلامی که برای روزگار جدید و انسان جدید، انجام
وظیفه می کند حال اطلاق دوره جدید به این دوره، یک مقدار سلیقه ایی است، اما تحولات
بنیادینی صورت گرفته است ـ که غیر از گذشته است و سرعت تحولات خیلی بیشتر است، لذا
در مواجهه انسان با دین تاثیر گذاشته و روش ها، نگرش ها، انتظارات، در برخورد انسان
با دین تغییر پیدا کرده است.

انسان جدید نسبت به دین چه رویکردی پیدا کرده است؟

۱. بطور مختصر و به عنوان مثال انسان دوران گذشته بیشتر به دنبال سازگاری و مدارا
با واقعیات زندگی خود بود که خیلی ها ریشه آن را در برخورد با اخلاق رواقی
می دانند، به این صورت که انسان وقتی بین خواست خود و عالم خارج تعارض می دید، خود
را به نفع واقعیت تغییر می داد و با واقعیت همساز می شد.

اما انسان دوره جدید می خواهد جهان و واقعیت را به نفع خود تصحیح کند.

۲. انسان دوران جدید در «اکنون» زندگی می کند، دم را غنیمت می شمارد، ولی انسان در
دوران گذشته به امید فردای روشن صبر می کرد. انسان روزگار جدید می خواهد بالفعل
نتیجه بگیرد.

۳. مساله انسان گرایی که انسان محور همه چیز است.

۴. مساله اتکاء به عقل و دیگر هیچ.

عقل در معنای صریح و روشن خود، ابزار استدلال و حس نیز تنها پنجره ی رو به حقیقت
است و همه ابزارهای دیگر نادیده گرفته یا انکار می شوند.

این به طور طبیعی منجر به تزلزل در باورهایی خواهد شد که نمی توان آنها را تجربه
کرد یا استدلال عقلی در ساحت آنها جای ندارد.

۵. میل به رفاه و زندگی این جهانی و دنبال زندگی سریع الوصول ـ عقلانی تر ـ و
بالذات ملموس تر هست.

از طرف دیگر پدیده دین غیب آلود است؛ والذین یومنون بالغیب، دین بدون غیب وجود
ندارد.

هیچ دینی مثل ریاضیات نیست، دین هم مبنا در وجدان بشر دارد، هم مبنا در عقل
استدلالی بشر دارد، مبانی دین در آنجا قرار دارد، ولی دین فراتر از آنجا می رود و
به جاهایی می رسد که با وجدان و عقل متعارف بشر قابل دسترسی نیست؛ و لذا غیب آلود
است، سریع الوصول نیست و با تاخیر حاصل می شود؛ چون بعضی از نتایج آن در سرای دیگر
بدست می اید. تمام اینها در تعارض با روزگار جدید قرار می گیرد، لذا مسائل و معضلات
فکری انسان جدید که می خواهد متدین بماند بیشتر است. از طرف دیگر تحقیقات تاریخی و
متون دینی و اشکالاتی که در متون تاریخی دین وجود دارد، چالش عظیمی ایجاد می کند که
انسان مدرن با آن مواجه است که این چالش در مسیحیت تا بنیادی ترین متون دین پیش
می رود در اسلام هم این چالش تا حدودی وجود دارد هر چند متن بنیادی اسلام یعنی قرآن
کریم معروض شبه در استناد تاریخی به صاحب رسالت اسلامی نیست.

فرمودید تنها روشی که درقبال ادیان دیگر به کار می گیریم عقل است از طرفی آنچه از
سخنان شما استنباط می شود این است که عقلانی کردن دین آسیب پذیری آن را بییشتر
می کند ؟

خیر، دین باید حداقل عقلانیت را داشته باشد، من معتقدم که اگر دینی هیچ سرمایه
عقلانی نداشته باشد قابل دفاع عقلانی نخواهد بود، باید از دین به صورت عقلانی دفاع
کرد اما همه چیز در حیطه عقل جا نمی گیرد، عقل تا حدودی می تواند دین را اثبات کند،
و یک چارچوب از دین را به رسمیت بشناسد.

ایا با بنیان های عقلانی می شود از دین در مقابل مکاتب دیگر دفاع کرد ؟

علی الاصول باید بشود و الّا ب