پاورپوینت کامل خداوندی خدا و اختیار انسان ها ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خداوندی خدا و اختیار انسان ها ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خداوندی خدا و اختیار انسان ها ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خداوندی خدا و اختیار انسان ها ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۹۸

پیش درآمد

موضوع نوشتار حاضر، کار خدایی خداوند است. تعبیر «خداوندی خدا» در آغاز، قدری مبهم
به نظر می رسد؛ توضیحات بعدی، آن را روشن تر خواهد کرد. هدف اصلی این نوشتار، پاسخ
به این پرسش است که کار خدایی خداوند بر چه اساسی شکل می گیرد؟ خداوند ـ صرف نظر از
توانایی های بی نهایتش ـ چه ملاکی را برای برخورد با بندگانش به کار می گیرد؟ بر
این اساس چه انتظاری از خداوند می توان داشت؟ چه توقعاتی از او سزاوار و پسندیده
نیست؟ و …

اگر بخواهیم رابطه انسان و خداوند را به درستی تبیین و بررسی نماییم، ضرورت دارد به
بحث «خداوندی خدا» بپردازیم و این عنوان را درست معنا کنیم؛ در آن صورت بهتر
می توانیم وظایف بندگی را دریابیم؛ چرا که در رابطه خدا و انسان، یک طرفِ رابطه،
خداوند و طرف دیگر، انسان است؛ بنابراین فهم معنای خداوندی خدا و انسان بودن انسان
به یکدیگر مرتبط است.

همه می دانیم که هر پدیده ای یک ویژگی اساسی دارد که با آن شناخته می شود. ویژگی
اصلی شکر، شیرینی آن است. شکر علاوه بر صفت شیرینی، سفید هم هست؛ ولی سفیدی، ویژگی
اصلی شکر نیست. پرسش این است که ویژگی اصلی خداوند چیست؟ ایا خداوند یک ویژگی اساسی
دارد؟ و می توان آن را شناخت؟ اگر یک ویژگی اساسی دارد، ایا این ویژگی خلاقیت است؟
زیبایی است؟ مهربانی است؟یا…؟

منظور ما از خداوندی خدا، شناسایی آن ویژگی اساسی نیست؛ چرا که چنین شناختی کار
آسانی نیست . ما خداوند را موجودی می دانیم که ذات و صفات او یکی است و از طرفی،
شناخت ذات او در توان عقل انسانی نیست. اوصاف عرفی نیز در او راه ندارند. آنچه ما
را قادر به شناخت نسبی او می سازد، اوصاف اوست که مهم ترین آنها عبارت اند از:
دانایی، زیبایی، مهربانی، توانایی، آفرینندگی و … ما با این اوصاف ـ البته با قید
اطلاقشان ـ خداوند را می شناسیم. مراد ما از تعبیر خداوندی خدا، شناخت این اوصاف[۱]
و تأثیر این شناخت در زندگی انسان است؛ بدین معنا که اوصاف خدا را بشناسیم، رابطه
بین آنها را دریابیم و در نسبت با زندگی آدمی، تبیین درستی از این اوصاف به دست
دهیم، که در این نوشتار منظور ماست.

همانطور که اشاره شد، ما نمی توانیم بدانیم کدام یک از این اوصاف، ویژگی اصلی
خداوند است. شاید مجموعه ای از این اوصاف، کار خداوندی خدا باشد؛ بدین معنا که
اوصاف گوناگون خدا وحدت می یابند؛ اما فهم چگونگی این وحدت، کار آسانی نیست . این
وحدت به معنی ذات خداوندی نیست. اساساً درک ذات الهی، فراتر از توان آدمی است؛ اما
انسان می تواند اوصاف الهی را بشناسد و رابطه بین آنها و نسبت این اوصاف با انسان
را تبیین نماید. چنانکه گفتیم، منظور ما نیز از تعبیر خداوندی خدا در این نوشتار،
بررسی این اوصاف و روابط آنها و نسبت آنها با انسان و حیات انسانی است. بنابراین
می توانیم یکی از این اوصاف را به صورت جزیی به تفکر و تأمل بنشینیم و از این
رهگذر، فهمی درست از کار خدایی خداوند بیابیم. مثلاً مهربانی خداوند یعنی چه؟ و چه
نسبتی با دیگر اوصاف الهی و حیات انسان دارد؟ پرسش های دیگری نیز متوجه موضوع این
نوشتار هست که طرح آنها سبب روشن تر شدن این موضوع خواهد شد. خدا که خالق انسان
است، از او چه می خواهد؟ انسان در برابر موجودی چون او، چه وظایفی دارد؟ ایا
خداوندی خدا (با توجه به اوصاف او مانند: توانایی، دانایی، مهربانی و …) اقتضا
نمی کند همه انسان ها را به سعادت ابدی برساند؟ ایا عذاب کردن، از چنان موجودی
شایسته است؟ ایا خداوند، مثل انسان رفتار می نماید و در برابر کردار انسان ها عکس
العملی سریع نشان می دهد؟ مفهوم خدای متشخص و کار خدایی او چه رابطه ای دارند؟
بازتاب صفت مهربانی خداوند در زندگی انسان چیست؟ و مهم تر اینکه انسان چگونه این
مهربانی را درک و تبیین می نماید؟

اختیار انسان و کار خدایی خدا

مسئله مهمی که در فهم کار خدایی خداوند در نسبت با انسان ها، تأثیر دارد، توجه به
اراده و اختیار انسان است. خداوند کار خدایی خود ـ مثلاً مهربانی اش ـ را درباره
انسان براساس این نظام، شکل می دهد. در جهان طبیعت نیز کار خدایی خدا براساس نظام
تکوینی علّی، معلولی سامان می یابد. خداوند با تمام مهربانی ذاتی اش در این دنیا
بدبختی ها، ناکامی ها و شکست های آدمی را مشاهده می کند؛ اما برای حل این مشکلات به
نیروی قدسی خود گرهی نمی گشاید تا وقتی که انسان بخواهد و حرکت کند. خداوند در آخرت
برخی بندگانش را عذاب خواهد کرد. این مسئله چگونه با مهربانی خداوند سازگار
می افتد؟ خداوند در دنیا می بیند و می داند انسان های بیشماری به بی راهه می روند.
جوانی را در نظر بگیرید که اعتیاد یا فساد همه استعدادهایش را هدر دهد و او را آرام
آرام به هلاکت می کشاند؛ ولی خداوند همچنان نشسته است تا خود جوان حرکتی بکند. کلید
حل چنین تعارضاتی را، تنها باید در نظام اختیاری انسان جست. خداوند اراده و اختیاری
به انسان داده است تا با پای اختیار، به سوی سعادت گام بردارد. به عبارتی، میزان
بهره مندی انسان از مهربان بودن خداوند به خود انسان و اراده او بستگی دارد . باید
توجه داشت اینکه گفته می شود «خداوند کار خدایی خود را درباره انسان، براساس نظام
اختیاری انسان انجام می دهد» به معنی مستقل نبودن خداوند از انسان در داشتن صفت
مهربانی یا صفات دیگر نیست. خداوند داناست، زیباست، مهربان است، چه آدمی باشد، چه
نباشد. سخن این است که خداوند در تنظیم روابط خود با آدمی، و آدمی در تنظیم روابط
خود با خداوند با معیاری به نام اختیار و اراده انسان عمل خواهند کرد. خداوند خودش
انسان را آفریده و با دادن اختیار به انسان از او انتظاراتی دارد. پس اختیار انسان،
معیار و ملاکی برای تنظیم روابط او و خدا است.

اسم هادی خداوند و کار خدایی او

دکتر سروش در اثبات تکثرگرایی، در اثر خود، صراط های مستقیم، به هادی بودن خداوند
دست آویخته است. چکیده سخن او این است که ما براساس متون دینی معتقدیم خداوند هادی
است، اقتضای در نظر گرفتن این اسم یا صفت برای خداوند، باور این نکته است که او
انسان ها را هدایت خواهد کرد. از این رو، اکثر انسان ها از هدایت الهی بهره مندند.
پس باید بپذیریم معتقدان به ادیان دیگر اکثراً از هدایت بهره ای برده اند و آنها
نیز از هدایت شدگان اند. اینکه آنها گمراه باشند، با اسم هادی خداوند سازگار
نیست.[۲]

یکی از پاسخ هایی که به ایشان داده اند، جواب نقضی است و آن این است که خداوند،
رازق هم هست؛ ولی ما می بینیم که بسیاری از انسان ها از روزی مورد نیاز، بی نصیب
هستند . هادی بودن خداوند هم، مثل رزاق بودن اوست.

دکتر سروش در پاسخ به ابهامات صراط های مستقیم این گونه آورده است: «اسم هادی
خداوند، اسم بی مسمّایی نیست. اسمی نیست که تجلی و تحققش تشریفاتی و برای رفع تکلیف
باشد. خداوند پیامبرانی بفرستد و آنان هم در گرداب دشمن کامی ها و بدخواهی ها و
کارشکنی ها و کفرورزی ها گرفتار ایند و پیامشان از دهانشان بیرون نیامده و پرده
گوشی و صفحه دلی را نیاشفته و نشورانده، به جعل و تحریف آلوده شود و یا از بن خاموش
و خفه گردد، و خداوند هم العیاذ بالله، دلخوش و آسوده خاطر باشد که ما به تکلیف خود
عمل کردیم و از سر جلوه گری، اسم هادی خود را بر آفتاب افکندیم…

… آنکه جداً به دنبال هدایت مردم است و دست کم چون مادری مشفق بر فرزندان، شفقت
می وزد، نمی تواند بنشیند و تماشا کند که متاع هدایتش را به زور و تزویر می ربایند
و محتاجان و مشتاقان هدایت را تهی دست و تشنه لب می گذارند و سعادت ابدی را از آنان
می ستانند و طرح و نقشه او را ناکام می گذارند و باز هم دست اصلاحی از آستین قدرت
به در نیاورد و … «هدایت گری لفظاً و لباً با توفیق اکثری مناسبت و مطابقت دارد و
بس. به همین سبب، اکثر مردم عالم در اکثر ادوار تاریخ باید بهره مند از هدایت
باشند.» [۳]

نقد و تحلیل: سخنان ایشان، جای دقت نظر و تأمل های اساسی دارد. در فهم معنای اسم
هادی، مانند مهربانی خدا، روزی دهنده بودن او، و بسیاری از صفات دیگر خداوندی،
نباید تعجیل کرد و سادگی به خرج داد. خداوند همه این صفات را دارد؛ اما وقتی در این
عالم دنیایی انسان را آفرید و اراده و اختیار را به او تفویض کرد، همه حساب و
کتاب ها عوض شد. وقتی انسان را مختار آفرید، همه تضمین های ظاهری را برداشت. از
اینجا به بعد، اگر انسانی راه را درست بیابد، به سعادت ابدی دست می یابد و اگر راه
به خطا و اشتباه پیمود، به شقاوت و بدبختی دچار خواهد شد. مهربانی خدا در قالب
اختیار معنا می دهد. البته عطا کردن اختیار هم از مهربانی اوست. همین خدای مهربان
با مختار آفریدن انسان می گوید، شما انسان ها خود می توانید راه را بپیمایید. عقل و
اختیار و کتاب و راهنما داده ام، ابزار و وسایل و نعمت ها داده ام، از حالا به بعد
فرصت فعالیت شماست. آری! از اینجا به بعد او دیگر به نوعی، تماشاگر است و این حرف
به معنی مهربان نبودن او نیست. او از مادر مهربان تر است؛ اما می نشیند و تماشا
می کند تا انسان با استفاده از اختیاری که به او عطا کرده و با بهره بردن از ابزار
و وسیله های بسیار، راه را دریابد. البته اگر انسان از روی اختیار از خدا بخواهد،
او یاری اش خواهد کرد و نسبت به او لطف و مهربانی بیشتری روا خواهد داشت. اما اینها
نیز سرمنشأ اختیاری دارند. اراده مهربانانه خداوند بر این تعلق گرفته که اگر انسان
با اختیار خودش از او چیزی خواست، خداوند از روی لطف و مهربانی به او بیشتر عنایت
می فرماید.

خداوند هادی هم هست، یعنی کسانی را که می خواهند با اختیار و اراده خود در راه درست
گام بردارند و گام برمی دارند، هدایت می کند. خداوند عقل و اختیار و توانایی