پاورپوینت کامل بررسی مدینه فاضله فارابی ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی مدینه فاضله فارابی ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی مدینه فاضله فارابی ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی مدینه فاضله فارابی ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۲۸

مقاله پاورپوینت کامل بررسی مدینه فاضله فارابی ۷۲ اسلاید در PowerPoint در یک فصل با دو بخش تحت عناوین «مدنیت و اجتماع»
و «ریاست و رهبری در مدینه فاضله» نگاهی دارد به مدینه فاضله فارابی و در خاتمه
نتیجه گیری مقاله، به نقد و جمع بندی آرای فارابی پرداخته است.

مدنیت و اجتماع

فارابی تحلیل وجودشناسی خود را از عالم فوق قمر، به مدینه و دنیای سیاست تسرّی
می دهد و از مدینه نیز قائل به سلسله مراتب است. او برای رئیس مدینه جایگاهی مانند
سبب اول در نظر دارد که بنا بر سلسله مراتب عقول، رهبر مدینه را با عالم فوق قمر و
الهی متصل می کند. وی در آرای اهل مدینه فاضله می نویسد: «نسبت سبب اول به سایر
موجودات مانند نسبت پادشاه مدینه فاضله به سایر اجزای آن است».

فارابی بر مبنای فلسفه دانش محور خود، نظم سیاسی مدینه را بر اساس تفاضل علم و جهل
انسان ها استوار نموده، با اعطای ریاست به عالمان، اطاعت دیگران از آنان را امری
ناگزیر تلقی می کند.[۱] فارابی در احصاء العلوم، علوم را به علم زبان، منطق،
ریاضیات، علوم طبیعی و الهی (فیزیک و متافیزیک طبیعت و مابعدالطبیعه) و علم مدنی
تقسیم کرده و مباحث سیاست را جزو علم مدنی می داند و علم مدنی را از انواع افعال و
رفتار ارادی و آن ملکات، اخلاق، سجایا و عاداتی که افعال و رفتار ارادی از آنها
سرچشمه می گیرند، تعریف می کند.[۲]

فارابی به اجمال، علم مدنی را به دو قسمت نظری و عملی تقسیم می کند و سیاست را در
جزو عملی علم مدنی قرار می دهد. او غایت سیاسی را سعادت می داند؛ بنابراین سیاست
نزد فارابی فنّی (عملی) غایت مند است و به خودی خود هدف نیست.

به عقیده فارابی، انسان مدنی الطبع است و این ضرورت طبیعی است که انسان ها را وادار
به زیستن در اجتماع نموده است. فارابی در سیاست مدنیه، وضعیت حیوانات را در ارتباط
با زندگی اجتماعی این گونه بررسی نموده است: دسته نخست، که جدای از یکدیگر و بدون
زندگی جمعی قادر به ادامه زیست خود نیستند؛ دوم، آنانی که به طور انفرادی قادر به
رفع حوائج خود می باشند؛ دسته سوم، زندگی جمعی برایشان علی السویه است؛ و دسته ای
دیگر، که زندگی فردی برایشان بهتر است و زندگی جمعی موجب تعارض و درگیری آنها با
یکدیگر می شود. وی این تقسیم بندی را بر مبنای رفع حوائج استوار ساخته و در
تقسیم بندی دیگری، مبنای تقسیمات خود را امکان رسیدن به کمالات قرار داده است.

وی انسان را از آن دسته ای می داند که به طور تنها و فردی، نه به حوائج اولیه و
ضروری زندگی خود می رسد و نه به کمالات. وی منشأ جامعه انسانی را سرشت و آفرینش
انسان می داند.[۳] فارابی در فصل بیست و ششم آرای اهل مدینه فاضله می نویسد: «و هر
یک از آدمیان بر سرشت و طبیعتی آفریده شده اند که هم در قوام وجودی خود و هم در نیل
و وصول به برترین کمالات ممکن خود، محتاج به اموری بسیارند که هر یک به تنهایی
نتوانند متکفّل انجام همه آن امور باشند و بلکه در انجام آن احتیاج به گروهی
بود…، تجمّع گروه های بسیار که یاری دهنده یکدیگر باشند و اجتماع جمعیت های زیاد
در یک مسکن»[۴]

فارابی انواع اجتماعات را بر حسب دو ملاک مورد بررسی قرار می دهد: ۱ ـ ملاک
جغرافیایی؛ ۲ ـ رسیدن به کمال. بنا بر ملاک اول، یعنی عوامل جغرافیایی و روابط
درونی اجتماعات انسانی، آنها به دو گونه کامل و غیر کامل تقسیم می شوند، که وجه
ممیز اجتماعات کامله آن است که قادر به رفع نیازهای اعضای خود باشد. این اجتماعات،
خود بر سه قسم اند: ۱ ـ عظمی؛ ۲ ـ وسطی؛ ۳ ـ صغری.

در مقابل، اجتماعات ناقص ناتوان از رفع نیازهای خودند که عبارتند از: ۱ـ ده؛ ۲ـ
محله؛ ۳ـ کوی؛ ۴ـ منزل. منزل ناقص ترین نوع اجتماع است..

دو عنصر اصلی در تعریف فارابی از مدینه فاضله، سعادت و تعاون است. وی تعاون را در
فضای سلسله مراتبی و نابرابر مدینه، همکاری امت بر اساس مراتب وجودی و اجتماعی و در
نهایت سازش و سازگاری تعریف می کند[۵] که بر پایه عقاید رئیس مدینه تعیین و در دو
حوزه نظری و عملی انجام می شود. عنصر بعدی، سعادت است که فارابی در آرای اهل
المدینه الفاضله به تعریف آن پرداخته است.

نظام مدینه از تمامیت و کمال برخوردار است و نظمی سلسله مراتبی، مشابه نظم فلسفه
عام فارابی، در آن جریان دارد. این نظم فضا و رابطه بین کامل ترین عضو که مخدوم
مطلق است و ناقص ترین فرد مدینه که خادم مطلق است را پر می کند.

نظام مدینه و تدبیر امور مطابق دریافت رئیس مدینه از سعادت تحقق می یابد و نسبت
رئیس اول به اعضای مدینه شبیه نسبت قلب است به بدن.

بعد از تشبیه رئیس اول به قلب و عضو رئیس، فارابی در سیاست مدینه می آورد: «وَ
مدبّر تلک المدینه شبیه بالسبب الأول الذّی به وجود سایر الموجودات…» و او را به
سبب اول که سایر موجودات ممکن قایم به ذات اویند، مانند می کند. در اجتماع ذی مراتب
مدینه فاضله فارابی، ارزش هر عضو از این مدینه به نسبت دوری و نزدیکی وی به ریاست و
رهبری متفاوت و متفاضل است. به نظر دکتر داوری، اینکه فارابی رئیس مدینه را علت
وجود و علت بقای مدینه می داند[۶]، بر این مبناست که وجه غالب فضای مدینه فارابی را
عامل سیاست در برمی گیرد و سایر عوامل که در زندگی و سعادت افراد انسانی دخالت
دارند، از آنجا که همگی در دست رئیس مدینه اند، تحت سیطره سیاست قرار می گیرند.
بنابراین برداشت است که گفته می شود در آرای فارابی جهت و صحت اخلاق را سیاست تعیین
می کند[۷]. اخلاق و سیاست در نظر فارابی دارای غایت واحدی هستند و هدف هر دوی
این ها سعادت است. مدینه فارابی محلی است برای تشریح این که انسان چگونه براساس
طبع خود و به کمک[۸] علم مدنی می تواند به سعادت که در نظر فارابی غایت محض است و
خیر مطلق، برسد.

فارابی در اندیشه های اهل مدینه فاضله، مدینه فاضله را چنین تعریف نموده است: «آن
مدینه که مقصود حقیقی اجتماع در آن، تعاون بر اموری است که موجب حصولِ وصول به
سعادت آدمی است مدینه فاضله بود».[۹]

فارابی برای مدینه، نظامی را ترسیم می کند که در آن، هر عضو با اعضای دیگر، دارای
رابطه ای رئیس و مرئوسی است. در دو سوی مخالف این نظام، رئیس مدینه مخدوم محض است و
گروهی در پایین ترین طبقه نظام قرار دارند که خادم محض اند.

سلسله مراتب اعضای مدینه

رئیس (مخدوم محض)

مخدوم¯ ­خادم

اعضای درجه اول رئیس

مخدوم¯ ­خادم

اعضای درجه دوم

مخدوم¯ ­خادم

اعضای درجه سوم

مخدوم¯ ­خادم

اعضای خادم محض

(نمودار شماره ۱ ـ ۷)[۱۰]

این سلسله مراتب نوعی نظم تحمیلی بر مبنای تفاضل علم و دانایی است که فارابی آن را
به فطرت انسان ها نیز تسرّی می دهد و همه افراد انسانی را دارای آمادگی پذیرش
معقولات اولیه نمی داند. او در مورد انسان ها، علاوه بر تفاوت افراد، قائل به تفاضل
در استعداد برای حصول معرفت و رسیدن به سعادت است[۱۱] و هر فرد به سعادتی که فطرت
وی استعدادش را داشته، می رسد و کمال او همین است. در این میان، در بین اعضای
مدینه، با وجود تفاوت های ذاتی و اکتسابی، به معقولات مشترکی قائل است که افراد را
به سوی انجام اعمال مشترک سوق می دهد.

رکن اصلی و اساسی مدینه فارابی رئیس و رهبر مدینه است. در نظر فارابی، نسبت رئیس
اول به مدینه مانند نسبت سبب اول است به عالم. نخست باید او استقرار یابد تا هم
مدینه و اجرای آن شکل گیرد و هم ملکات ارادی اجزا و افراد آن و ترتّب مراتب آنها
تحقق یابد. در این میان، اگر عضوی از اعضای آن مختل گردد، اوست که برای برطرف کردن
آن، به او مدد می رساند. وی که به واسطه تخیل و یا از طریق عقل و حکمت به عقل
فعّال متّصل می شود با دریافت فیض الهی، سبب تکوین و تنظیم امور مدینه و رفع کننده
اختلال[۱۲] آن است، اصلی ترین و مهم ترین رکن مدینه فاضله است. بنابراین در بحث از
مدینه، با وجود توجه به اجزای دیگر، به نظر فارابی، به دلیل اصالت علم و دانایی،
اساسی ترین و محوری ترین مسأله ریاست و رهبری است.

فارابی در فصوص المدنی ارکان مدینه را چنین معرفی می کند: اول، اهل فضائل و حکمت که
بر مدینه ریاست دارند؛ دوم، ذوالالسنه: صاحبان خطابه و شعر و کتابت که مروّجان اصول
رئیس اول اند؛ سوم، مقدران: حسابداران هندسه دانان و منجّمان؛ چهارم، مجاهدان، که
حریم مدینه را از تجاوز مدن غیرفاضله حفظ می کنند. پنجم، مالیان، که تهیه ارزاق
طبقات دیگر مدینه به عهده آن هاست و به معاملات و صناعات اشتغال دارند.

امّا گروه نوابت، آنان هستند که با نظام مدینه هماهنگ و سازگار نیستند. فارابی
اینان را به علف های هرز مانند کرده و به شش دسته تقسیم نموده است: ۱ ـ شکارگر:
اعمالشان موجب سعادت حقیقی، ولی غرض و هدفشان چیز دیگر است. ۲ ـ معرضه: افرادی که
آرای قانون گذار مدینه فاضله را به علت دلبستگی به مدینه جاهله، تفسیر به رای
می کنند. ۳ ـ مارقه: کسانی که در شناخت هدف قانون گذار قصور ورزیده، به اعمال
ناشایست می پردازند. ۴ ـ کسانی که شبهه می پراکنند و خود و دیگران را در تردید قرار
می دهند. ۵ ـ آنانی که برای نیل به اهداف جاهلیت؛ در طرد و انکار حقیقت می کوشند. ۶
­ـ کسانی که به انکار حقیقت می پردازند.

فارابی تربیت و کنترل نوابت را وظیفه رئیس مدینه فاضله می داند و در این راستا،
چهار راه حل را پیشنهاد می کند: ۱ ـ اخراج از مدینه؛ ۲ ـ عقاب و کیفر؛ ۳ ـ گماردن
به کار و بیگاری؛ ۴ ـ حبس و زندان.[۱۳]

ریاست و رهبری در مدینه فاضله

فارابی همه اعضای مدینه را خادم رئیس مدینه او را مخدوم مطلق و کامل ترین انسان
مدینه متعالی می داند.

در نظم سلسله مراتبی و تحمیلی مدینه فاضله فارابی، رئیس و رهبر در رأس قرار دارد و
قوام و دوام سایر اجزا به وجود اوست و وجود و ریاست او استمرار مدینه فاضله را به
دنبال دارد.

در پی تقسیم بندی خیرات و ملکات و شرور و تفاوت ها به ارادی و غیر ارادی، فارابی در
مورد رئیس مدینه نیز معتقد است ریاست او ارادی ملوک نیست، بلکه او فطرتاً رئیس است.
فارابی در فصول المدنی می گوید شاه، شاه است؛ چه بر کسی پادشاهی کند و چه نکند؛ چه
مردمان او را بزرگ دارند و چه ندارند. از نظر فارابی، فیلسوف، رئیس اول، امام و ملک
همگی یک معنا دارند: رئیس مدینه.

مدینه فاضله فارابی برگرد رئیس مدینه شکل می گیرد و او به واسطه دانایی و ارتباط با
عقل فعال و شناخت سعادت حقیقی، وظیفه رساندن مدینه به سعادت را بر عهده دارد. رئیس
مدینه براساس آگاهی اش از اختلاف و تفاوت استعداد افراد مدینه، هریک از آنها را به
تناسب توان و استعدادش تربیت می کند.

بنابراین نظر است که فارابی رئیس مدینه را مقدّم بر مدینه می داند. در آراء اهل
المدینه الفاضله آورده است: «همان طور که عضو رئیسه بدن، بالطبع، کامل ترین و
تمام ترین اعضا، هم فی نفسه و هم در افعالی است که ویژه اوست…، رئیس مدینه نیز در
آنچه ویژه اوست، کامل ترین افراد و اجزای مدینه است. هم چنان که در انسان قسمت قلب
موجود می شود و سپس او سبب تکوین سایر اعضای بدن می گردد و سبب حصول قوّت های اعضای
بدن و تنظیم مراتب آنها می شود، وضع رئیس مدینه نیز چنین است که نخست باید او
استقرار یابد و سپس او هم سبب تشکل و تحصّل مدینه و اجزای آن شود و هم سبب حصول
ملکات ارا