پاورپوینت کامل اگر میتوانستم، دلم را برایت میفرستادم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اگر میتوانستم، دلم را برایت میفرستادم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اگر میتوانستم، دلم را برایت میفرستادم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اگر میتوانستم، دلم را برایت میفرستادم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

خاطرهای از دوستی مقام معظم رهبری و مرحوم ایتالله بهجتی (شفق)

یکی از روزهای دهه شصت بود. ائمه جمعه کشور با رییسجمهور دیدار داشتند. در میانشان
چهرههای مشهور و عالمان بزرگی بودند که امروز بعضیهایشان نیستند. بعد از گزارش و
سخنان آنان، نوبت رییسجمهور رسید. او پشت تریبون قرار گرفت و سخنرانیاش را شروع
کرد. بحث درباره جایگاه نماز جمعه در نظام اسلامی بود. ارتباطی که شنوندگان با بحث
پیدا کرده بودند باعث شده بود، جز طنین سخنان گوینده، صدای دیگری از سالن شنیده
نشود. ناگهان سکتهای در سخنرانی پیش آمد. نظم سخن آشفته شد و نگاه رییسجمهور در
انتهای سالن ماند. شاید محافظان زودتر از همه متوجه اتفاق غیر عادیای شدند. بینشان
نگاههای نگرانی رد و بدل شد. شنوندگان نیز به آن سمت برگشتند. شیخ میانسالی که تازه
وارد مجلس شده بود، دو دستش را باز کرده بود و با چهره خندان به طرف تریبون پیش
میآمد. پیش از این که پاسداران اقدامی بکنند، رییسجمهور سخنرانی را رها کرد. از
تریبون فاصله گرفت و با سیمای بشاش به پیشواز او رفت. او حجتالاسلام بهجتی،امام
جمعه اردکان بود. آن روز هرچند بعضی از حاضران از دوستی او با آقا مطلع بودند، اما
هرگز فکر نمیکردند این دوستی اینقدر عمیق باشد که در چنین مجلسی، همه آداب و
ترتیبهای رایج فراموش شود!

قدمت این دوستی به سالهایی برمیگشت که ایتآلله خامنهای از مشهد به قم آمده بودند و
محور طلاب فاضل و اهل ذوق و معنای حوزه گشته بودند. اما در این میان چند تنی بودند
که حسابشان جدا بود و دوستیشان از جنس دیگری بود. یکی از آنان شیخ محمدحسین بهجتی
بود. این آشنایی در سال ۱۳۳۸ در درس خارج فقه حضرت امام ره اتفاق افتاد و در جلسات
مباحثه آن درس، تبدیل به دوستی دیرینهای شد.

پایگاه اطلاعرسانی و دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری مدظلهالعالی در پی رحلت
ایتالله بهجتی (متخلص به شفق) امام جمعه فقید اردکان و شاعر متعهد کشور، خاطرهای
دلانگیز از دوستی عمیق و صمیمی معظمله و آن مرحوم را که حاوی مکاتبهای است در سال
۴۳، منتشر کرده است که تقدیم حضور میگردد:

یک روز، بعد از تمام شدن مباحثهام زدم به دامن طبیعت تا قدری استراحت کنم در کنار
سبزهها، در کنار یک جوی آب روانی بنشینم. اگر هم حالی دارم شعری بگویم، یا چیزی
بنویسم. دیدم کنار جوی، وسط گندمزارهای بسیار انبوه، یک سید بزرگواری نشسته، البته
من از پشت سر ایشان را میدیدم. دور هم بودند. فکر کردم که برادر عزیزم هست. با شور
و ولع عجیبی آرام آرام رفتم، با شتاب میرفتم؛ اما سعی میکردم صدای پایم معلوم نشود
که ایشان از حال خودشان بیرون نیایند؛ تا نزدیک شدم وقتی که نگاه کردم به قیافه
ایشان، دیدم عجب، ایشان کس دیگری است. آن مایه امید من و مایه انس من که به او
علاقه و ارادت میورزیدم نبود. آنچنان شد وضع روحی من که همانجا یک مثنوی پرشوری
گفتم به نام «اشتباه» که بعضی از شعرهایش این است:

بیهوده خیال ماه کردم

ای وای که اشتباه کردم

ای دوست مبین خطا گناهم

این نیست نخست اشتباهم

هر روز ز مستی و خماری

زین سان کنم اشتباه کاری

…

مثنوی، مثنوی بلندی است. خیلی پرشور که از اول وصف امید و شوق سرشار که از چشم و سر
و صورت و قلب و دل انسان میجوشد، به صورت خیلی کامل تجسم داده شده و بعد که یک
مرتبه دیدم ایشان نیستند و مراد من نیستند، سردی و ناامیدی و شکستی خاطر به صورت
عجیبی در این شعر مجسم شده. این شعر را برای ایشان ارسال کردم. بعد از مدتی این
نامه از ایشان [مقام معظم رهبری] رسید:

«آشنای دلم! قربانت، قربان تو و سوز تو، قربان تو و دل تو و حتی قربان «اشتباه» تو.
مجسمه نور همه چیز