پاورپوینت کامل حلقه های مفقود حجاب ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حلقه های مفقود حجاب ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حلقه های مفقود حجاب ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حلقه های مفقود حجاب ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

خبرگزاری فارس، نتایج یک آمارگیری را که در تابستان ۱۳۸۰ انجام شده است، چنین گزارش
می دهد: «مطالعه میدانی انجام شده در سطح شهر تهران در تابستان ۱۳۸۰ نشان می دهد
حدود ۵۴ درصد از زنان تهرانی دارای پوشش کمتر یا غیر اسلامی و غیرقانونی در معابر
عمومی هستند.»

آمار ذکر شده مربوط به سه سال قبل در شهر تهران است. مسلماً
شهرستانی ها بیشتر به حجاب مقید، هستند، اما طبق تحقیقات جامعه شناسی، هر آنچه در
بافت اجتماعی شهر تهران رخ می دهد با یک فاصله زمانی، به سایر نقاط کشور تسرّی
می یابد. این فاصله زمانی نیز سال به سال با گسترش وسایل ارتباطی، کمتر می شود.
افزایش آمار بدحجابی حتی در شهرستان های کوچک کشور، این نظریه را تأیید می کند. آن
هم در کشوری که ۲۵ سال از حکومت یک دولت اسلامی در آن می گذرد و مردمش سابقه آن
مقاومت تحسین برانگیز را در مقابل کشف حجاب در کارنامه خود دارند؛ کشوری که رعایت
حجاب در آن، حکمی قانونی بوده و عفیفه گی صرف نظر از سودمندی روش ها به انحای
مختلف، در آن تشویق می شده است و افراد متخلّف به شدت توبیخ می شده اند.

هرچند
بدحجابیِ بسیاری از زنان و دختران نه به منزله ضدیت آنها با دین که تنها نوعی سهل
انگاری است و بسیاری از ما مسلمانان در مواجهه با اوامر و نواهی دینی داریم، اما
عواملی باعث شده است که اخیراً این سهل انگاری ها به صورت نامبارکی افزایش و تسرّی
پیدا کند و بخشی از بدحجابی ها که در واقع نوعی بی حجابی است، به برخوردهای مقابله
جویانه با حکومت اسلامی و دین تبدیل شود.

نیکلاس کریسف، خبرنگار مجله نیویورک تایمز
در مقاله ای با عنوان «این ایرانی های… (حذف عبارت)» که حاصل سفر او به شیراز
است، می نویسد: «زنان و دخترانی که اگر بدون پوشش مناسب اسلامی از خانه خارج شوند
به زندان خواهند افتاد، این روزها از لباس هایی استفاده می کنند که نه تنها
جذابیت های آنها را خفه نمی کند، که آنها را برجسته تر هم می کند.» او با مشاهده
زنان و دخترانی که «مانتوهای چاک دار و تنگ» می پوشند و روسری های آنها «بیشتر شبیه
هد بند است تا پوششی برای پنهان کردن موهای رنگ شده شان» تأکید می کند که از این
جوانان، متولدین اوایل دهه شصت بعد از انقلاب هستند که امروز می خواهند بسیاری از
قوانین و آداب را تغییر دهند.

کریسف، با لحنی طعنه آمیز خطاب به رهبران دینی ما
می گوید که باید مواظف باشند، زیرا در پوشش زنان ایرانی نه تنها هیچ اثری از اسلامی
بودن نیست که به نوعی وهن عقاید مذهبی نیز محسوب می شود، و این همان دردی است که
امروز دل بسیاری از مردم را می سوزاند. پدیده بدحجابی هرچند ریشه در کشف حجاب دوران
پهلوی داشت، اما از سال های پایانی جنگ و تضعیف فضای بسیار معنوی سال های اولیه
انقلاب، به دلیل اجباری بودن حجاب اسلامی آغاز شد و با سیاست های دوران سازندگی
قوّت گرفت و پس از روی کار آمدن اصلاح طلبان و طرح آزادی های مدنی، ابعاد تازه ای
به خود گرفت، به طوری که امروز دولتمردان، متولیان فرهنگ و بسیاری از مردم را به
چالش کشانیده و البته واکنش های متفاوتی را نیز به دنبال داشته است.

هشدار در مورد
بدحجابی

بسیاری از مردم که حتی در ظاهر تقیّد چندانی به حجاب ندارند، نگران تأثیر
حضور زنان و دختران بدحجاب بر فرزندان، همسران و روابط خانوادگی خود هستند. بسیاری
دیگر نیز از ارزش هایی سخن می گویند که در این سرزمین ریشه دار بوده و خون جوانان
کشور برای پاسداری از آنها ریخته شده است؛ اما اعتراضات مردمی به جز چند مورد امضای
طومار در برخی مساجد تهران در اعتراض به این شرایط و برگزاری تظاهراتی محدود، در
حدّ درد دل های دوستانه باقی می ماند؛ لکن برخی شخصیت های مذهبی و بخشی از مسئولین
کشور، به طور رسمی اعتراضات خود را مطرح می کنند.

آیه اللَّه مکارم شیرازی ضمن
انتقاد از ترویج صوفی گری و بدحجابی در قم تصریح می کنند: «مسئولان قم در خواب
هستند، وقتی مردم راه بیفتند، آنها بیدار می شوند». ایشان ضمن دعوت همگان به امر به
معروف و نهی از منکر، تأکید می کنند: «حوزه ها و مسئولان در این زمینه مسئولند و
باید خودباختگی را کنار بگذارند و به فکر چاره باشند.»

نیره اخوان، نماینده اصفهان
در مجلس پیشنهاد می کند که دولت باید اقدامی کلان برای «حفظ حجاب» انجام دهد و از
اختلاط در فضاهای آموزشی از جمله دانشگاه ها جلوگیری کند. حداد عادل، رئیس مجلس
شورای اسلامی نیز می گوید: «در اینکه وضع حجاب کشور باید بهبود یابد، شکی نیست…
اما ما با سخت گیری هایی که مغایر قانون باشد، مخالفیم.»

برخی نشریات نیز با جدیت
به این موضوع می پردازند. روزنامه جمهوری اسلامی با گزارش های متعدد از جمله نمایش
لباس زیر در ویترین مغازه ها، اعتراض شدید به ابتذال و بدحجابی خانم های شرکت کننده
در جشن ملی جوانان، و گزارش دیگر در زمینه برخورد با مظاهر بدحجابی در ماه های
اخیر، نگرانی خود را از این شرایط ابزار می دارد.

مجله «یا لثارات» گاه بدحجابان را
به اقدامات عملی تهدید می کند و ابراز می دارد که صبر مردم حزب الله حدّی دارد. عضو
شورای مرکزی حزب الله در یکی از جلسات این شورا با بیان ریشه های بدحجابی و به طور
کلی تخدیر فکری و اعتقادی جامعه، تصریح می کند که اگر مسئولان در مبارزه با مفاسد
کوتاهی کردند یا توانایی مقابله نداشتند، مردم باید خودشان اقدام کنند.

نیروی
انتظامی نیز در این زمینه وارد عمل می شود. سردار قالیباف در پاسخ به خبرگزاری
جمهوری اسلامی مبنی بر اینکه ناجا در زمینه حجاب زنان چه برنامه ای دارد، تصریح
می کند: «بر اساس قانون، نیروی انتظامی با افرادی که به صورت زشت و ناپسند و به شکل
مانکن در جامعه حضور می یابند، برخورد می کند». البته او معتقد است که ماهیت این
نوع برخورد با دیگر برخوردهای نیروی انتظامی متفاوت است، چرا که «این موضوع در واقع
یک نوع انحراف اجتماعی است و به صرف برخورد پلیسی حل نخواهد شد» و برای حل ریشه ای
آن باید مدیران و کارشناسان کشور چاره جویی کنند.

در تکمیل موضع نیروی انتظامی،
سرهنگ عبداللهی، رئیس اداره مبارزه با مفاسد اجتماعی نیروی انتظامی تهران بزرگ به
خبرگزاری جمهوری اسلامی می گوید: «مأموران نیروی انتظامی به افرادی که با پوشش
نامناسب در جامعه حاضر می شوند، تذکر می دهند و فقط در صورت عدم پذیرش تذکر پلیس و
مقابله با مأموران، نیروی انتظامی اقدام لازم برای تحویل آنان به مراجع قضایی را
عملی خواهد کرد». او می افزاید: «اخیراً شایعاتی در خصوص اعمال خشونت در اجرای طرح
برخورد با بدحجابی مطرح شده که همگی کذب محض است.»

اما اخبار نشان می دهد که پس از
یک سکوت چندین ساله در برخورد با مفاسد اجتماعی، نیروی انتظامی دوباره حرکت هایی را
هرچند با نرمی بیشتر و قانونمندتر از گذشته، آغاز کرده است؛ از آن جمله ۱۳۲ زن
بدحجاب در استان سمنان و ۶۱ تن در استان زنجان دستگیر می شوند که برخی با تعهد
کتبی، مرخص شده و برخی دیگر با تشکیل پرونده به مراجع قضایی تحویل می شوند. در
شهرستان ارومیه به ۳۴۰۰ نفر از زنان برای رعایت حجاب تذکر داده می شود و در شهر قم
و مشهد نیز طرح هایی برای پاک سازی شهر از آلودگی ها اجرا می شود. محمد علی ابطحی،
مشاور رئیس جمهور با انتقاد از این عملکرد، در سایت شخصی خود می نویسد: «نیروی
انتظامی در مورد مبارزه با بدحجابی در سر خیلی از مراکز رفت و آمد مینی بوس های
قشنگی که خودش شکل یک زندان کوچک را دارد، متوقف کرده اند که دیدن آن، دل بد حجاب و
با حجاب را می لرزاند.»

بی حجابی، حق زنان در جامعه مدنی

در مقابل این دیدگاه که
قائل به منع بدحجابی حتی از طریق اعمال قانون هستند، طیف قدرتمند دیگری است که از
آن حمایت می کند. این طیف که آزادی پوشش را از حقوق اولیه زنان و از بدیهیات جامعه
مدنی می داند، در رویکرد به بحث حجاب، عمدتاً بر چهار محور تأکید دارد:

۱. تشکیک در
اصل وجوب حجاب به عنوان یک حکم اسلامی برای زنان، با توسل به تفاسیر جدید از آیات و
روایات؛

۲. نفی لزوم دخالت حکومت در نحوه پوشش مردم؛

۳. آزادی پوشش از حقوق اولیه
بشر؛

۴. مبارزه سیاسی با نظام حاکم از طریق تأکید بر آزادی پوشش.

شادی صدر که عقیده
دارد به دلیل ماهیت کاملاً مذهبی زنان ایران، سخن گفتن از مبارزه با مذهب و جمهوری
اسلامی به عنوان عامل نجات زنان، بی نتیجه است و تنها باعث دور شدن آنها از زنانی
می شود که می خواهند برای آنها کار کنند، حجاب را از منظر فقهی و علمی به صورت
هم زمان مورد توجه قرار می دهد. او در مقاله ای با عنوان «آیا حکومت مسئول بی حجابی
است؟»

در مجله زنان، ضمن انتقاد به برخوردهای نیروی انتظامی با زنان و دختران،
اشاره می کند که بر طبق آیات قرآن و روایات وارده در این موضوع، استثنائات فراوانی
در باب حجاب زنان مطرح است که همگانی بودن حجاب را آن هم با شرایط امروز جهان،
کاملاً زیر سؤال می برد. او در ادامه شواهدی نیز از غیر حکومتی بودن حجاب می آورد و
می گوید: «نگارنده در جریان تحقیقات خود به هیچ موردی در تاریخ شیعه برنخورد که زنی
به دلیل رعایت نکردن حجاب، مجازات شده باشد (اگر چنین شواهدی وجود داشته باشد، از
اطلاع یافتن از آن با کمال میل استقبال می شود).»

او در مطلب دیگری، بی حجابی زنان
را در مقابل سایر معضلات اجتماعی بسیار کم اهمیت تر می داند و می نویسد: «این سؤال
همچنان برجا خواهد ماند که: چه کسی و چگونه اولویت های حکومت اسلامی را تعیین
می کند؟ مشاور امور بانوان نیروی انتظامی اخیراً گفته است: این نیرو در حال تهیه
لایحه ای برای مبارزه با بدحجابی است. آیا این نیرو و دفتر امور بانوان نیروی
انتظامی در حال تهیه قوانینی برای مبارزه با زن کشی، خود سوزی و خودکشی زنان، خشونت
خانگی و اجتماعی علیه زنان و… هم هست؟»

راحیل ابوعلی، در مطلبی با عنوان «جنبش
بی حجابی» در سایت زنان ایران، حجاب را نمادی از خشونت علیه زنان می داند که مردان
سیاست یا شعار روسری یا توسری در ایران پیاده کرده اند. او می نویسد: «اگر به تاریخ
۲۵ ساله اجبار حجاب در ایران بنگریم می بینیم که زنان ایرانی، دانسته یا ندانسته
پایه گذار جنبشی به نام جنبش بی حجابی شده اند که با گذر از مراحل مختلف توانسته
است فضایی را با آن وضعیت پوشش به فضایی این چنین تبدیل کند. جنبشی که اگرچه حرکت
آن، گاه به دلیل افزایش فشارها و بازداشت ها و مجازات های سخت، کند، و گاه با کاهش
محدودیت های اجتماعی که با آغاز ریاست جمهوری محمد خاتمی شاهد آن بوده ایم، سریع
گشته، ولی همواره در جامعه ردپایی از خود به جا گذاشته است و اکنون اگر با اتمام
دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی و شروع به کار مجلس هفتم همه آزادی های جامعه مدنی
(!!!) از شهروندهای ایرانی گرفته شود و جامعه سیری برگشتی را طی کند، این جنبش باز
هم به حرکت خود ادامه خواهد داد. چنانچه می بینیم که دختران و زنان ایرانی علی رغم
اینکه به طور مرتب مورد هجوم و تاخت و تاز نیروهای تندرو قرار می گیرند و ملزم به
پرداخت جریمه و تحمل شلاق می شوند، مجدداً با پوشش های قبلی در اجتماع ظاهر شده و
دیگر حاضر به تقلیل خواسته ها و گذشتن از ابتدایی ترین حقوق خود نیستند و تنها
تأثیر این خشونت ها را می توان از بین بردن قبح بازداشت و شلاق در میان دختران
ارزیابی کرد. تأثیری که جامعه را مجبور به پرداخت بهایی بس سنگین خواهد کرد.»

این
گونه ترسیم از فضای اختناق و سرکوبگری که با چاشنی اغراق همراه است، در مطالب دیگری
نیز دنبال می شود. به نقل از سایت تریبون فمینیستی ایران، کمیسیونِ زنانِ یکی از
سازمان های مخالف جمهوری اسلامی با نوشتن نامه سرگشاده ای به خانم لوییز آربور،
رییس کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، نگرانی خود را در مورد برخوردهای
اخیر حکومت ایران در مورد حجاب زنان ابراز می کند. در بخشی از این نامه آمده است:
«نیروهای انتظامی رسمی جمهوری اسلامی ایران و گروه های فشار غیر رسمیِ آن اخیراً به
بهانه بدحجابی و برهنگی، خشونت گسترده ای را علیه زنان و