پاورپوینت کامل مهرانگیز منوچهریان؛ داعیه دار حقوق زنان ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهرانگیز منوچهریان؛ داعیه دار حقوق زنان ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهرانگیز منوچهریان؛ داعیه دار حقوق زنان ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهرانگیز منوچهریان؛ داعیه دار حقوق زنان ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

مهرانگیز منوچهریان، یکی از فعالان سیاسی و از فمینیست های لیبرال معروف ایران است.
وی در طول حیات نود ساله خود فعالیت های اجتماعی بی شماری داشت و مقالات زیادی از
خود به جای گذاشت که بررسی همه آنها در این مقاله نمی گنجد. از این رو در این مقاله
سعی شده تا به صورت جمع بندی به بعضی از مطالب اشاره شود.

وضعیت خانوادگی

مهرانگیز،
فرزند دره التاج و منوچهر منوچهریان بود. زندگی مادرش تحت تأثیر تربیت یک زن مسیحی
ـ روسی به نام ماریوان که در خانه آنها زندگی می کرد، قرار داشت. دره التاج از چهار
سالگی به مدت ۲۸ سال تحت تربیت ماریوان قرار داشت، به طوری که حتی بعد از ازدواج
نیز دل بستگی خاصی به او داشت. منوچهر (شوهر دره التاج) نیز در زمان ازدواج با وی
به یاری ماریوان زبان فرانسه را آموخت. ۱. نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان،
فعالیت های مهر انگیز منوچهریان بر بستر مبارزات حقوقی زنان در ایران، ص ۳۸. و در
مدرسه دارالفنون نیز تدریس می کرد.

زندگی نامه

مهرانگیز، دختر دوم و فرزند دوم
خانواده، در سال ۱۲۸۵ ه ش در مشهد به دنیا آمد. هنگام تولد او، ماریوان روسی در
خانه آنها به سر می برد. مهر انگیز خط فارسی را از مادر بزرگ و الفبای لاتین را از
مادرش آموخت. خانواده مهر انگیز در هشت سالگی او به تهران آمدند و او در نُه سالگی،
تحصیل را در مدرسه ژاندارک که از سوی مبلّغه های مسیحی (خواهران «سن ونسان دوپل»)
تأسیس شده بود، از کلاس ششم شروع کرد، همان، ص ۴۰. (زیرا او تا کلاس ششم را در مشهد
و در خانه آموخته بود). مدرسه ژاندارک وابسته به سفارت فرانسه بود. به همین دلیل،
مهرانگیز امتحان کتبی سال ششم را در سفارت فرانسه و امتحان شفاهی آن را در مدرسه که
با حضور نماینده فرهنگی دولت فرانسه برگزار می شد، شرکت کرد. همان. ۴۱. او دوره
متوسطه را در مدرسه «فرانکو پرسان» گذراند. این مدرسه از سوی یوسف خان مؤدب الملک
که پدری فرانسوی داشت، تأسیس شده بود. مهرانگیز منوچهریان در این مدرسه دوره سه
ساله درس فرانسه را طی کرد. او که از دوره کودکی زبان فرانسه را تحت تعلیم مادام
ماریوان روسی در خانه آموخته بود، توانست این دوره را دو ساله طی کند. همان، ص ۴۲
وی به فراگیری زبان فرانسه بسیار علاقه مند بود، به طوری که در این درس بیشترین
نمره ها را دریافت می کرد؛ ولی به همان اندازه به دروس شرعیات و زبان عربی
بی علاقگی نشان می داد، به طوری که پایین ترین نمره را از این درس ها می گرفت. او
در پایان دوره متوسطه، در درس شرعیات نمره (۱۰) و در درس عربی نمره (۱۲) گرفت؛
نوشین احمدی و پروین اردلان، همان، ص ۴۵. او حتی وقتی وارد دارالمعلّمات شد، همچنان
کلاس های عربی و شرعیات برای او مسئله ساز بود و سعی می کرد با تقلب و استفاده از
حیله های متفاوت، از زیر تکالیف این کلاس ها شانه خالی کند. به عنوان مثال وقتی
استاد به او تکلیف داد که از روی یک مطلب ده بار بنویسید، وی از ده کاربن برای
این کار استفاده کرد به طوری که استاد خیال کند ده بار نوشته است؛ نوشین احمدی
خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۴۶ ـ ۴۷. مهرانگیز، معلمی را در سال ۱۳۱۱ ه ش با
تدریس زبان فرانسه در مدرسه ژاندارک آغاز کرد و در سال ۱۳۱۳ ه ش بنا به سفارش شخص
رضا شاه، بدون گذراندن کنکور مقدماتی، وارد دانشسرای عالی (دانشکده فلسفه و علوم
تربیتی) شد. از آنجایی که خانواده مهرانگیز روابط نزدیکی با دربار داشتند با وساطت
رییس دفتر رضا شاه ، شخص رضا شاه دستور داد که اسم این دختر را در دانشسرای عالی
بنویسند. نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۵۵. مهم ترین اساتید او در
این دوره، رضا زاده شفق، هی تیه فرانسوی و ویللی ها آلمانی بود. نوشین احمدی
خراسانی و پروین اردلان، ص ۵۷. او در خاطراتش ذکر می کند که در دانشسرای عالی در
بعضی از امتحانات، تقلّب می کرده است. وی برای توجیه کار خود می گوید: «چه سؤال به
قدری غیر منصفانه و ناهموار تنظیم شده بود که برای دفع شرّ آن، هر تقلبی ، دفاع
مشروع محسوب می شد.» همان، ص ۶۴. او در شهریور ۱۳۱۷ ه ش تحصیلاتش را در دانشسرای
عالی با اخذ مدرک لیسانس به پایان رساند. پوران فرخ زاد، دانشنامه زنان فرهنگ ساز
ایران و جهان، ج ۲، ص ۱۷۶۳ و نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۷۲. وی
همزمان با تحصیل، به فراگیری موسیقی مشغول بود و در سال ۱۳۲۵ ه ش وارد دانشکده حقوق
شد و در سال ۱۳۲۷ ه ش از آن دانشکده فارغ التحصیل شد نوشین احمدی خراسانی و پروین
اردلان، همان. ص ۸۲ . و برای گرفتن پروانه وکالت، دوره کارورزی وکالتِ دادگستری را
به راهنمایی محمود سرشار شروع کرد. او در سال ۱۳۳۲ ه ش برای خود دفتر وکالت باز
کرد. همان، ص ۱۱۱ و ۱۱۲. وی در سال ۱۳۳۴ ه ش در کنکور دکتری حقوق قبول شد همان، ص
۱۲۴. و در سال ۱۳۳۸ ه ش موفق به اخذ درجه دکتری حقوق گردید. همان، ص ۱۳۰ او در دوره
چهارم مجلس سنا با انتصاب شاه به آن راه یافت. نمایندگان سنا در دوره چهارم، شصت
نفر بودند که سی نفر انتخابی مردم و سی نفر انتصابی شاه بودند، که در میان
سناتورهای انتصابی شاه، مهر انگیز منوچهریان و شمس الملوک مصاحب دیده می شدند.نوشین
احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۱۹۶. مهم ترین آثار قلمی وی عبارت اند از: ۱
ـ انتقاد از قوانین اساسی و مدنی و کیفری ایران از نظر حقوق زن سال ۱۳۴۲ ۲ ـ طرح
قانون خانواده بر مبنای اصل تساوی حقوق زن و مرد، اعطایی اعلی حضرت همایون محمد رضا
شاه به ملت ایران ۳ ـ وضع حقوقی زن در جهان ترجمه، سال ۱۳۴۲ ۴ ـ نابرابری های حقوقی
زن و مرد در ایران و راه اصلاح آن، سال ۲۵۳۷ شاهنشاهی ۵ ـ مسئله جرائم اطفال ۶ ـ
وحشیگری قصاص در حقوق اسلام پوران فرخ زاد، همان، ص ۱۷۶۴. او در بعضی از مجامع از
جمله: انجمن آمریکایی حقوق بین الملل ، کمیته مکاتبات وابسته به شورای ملی زنان
آمریکا، اتحادیه بین المجالس، اتحادیه بین المللی زنان حقوقدان، عضویت داشت. نوشین
احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۵۱۳. خانم منوچهریان هیچ گاه دارای فرزندی
نشد وتجربه مادر بودن نداشت. همان، ص ۱۴۵.

طرفداری از حقوق زن

معمولاً مهرانگیز
منوچهریان را از فعّالین فمینیسم معرفی می کنند، به طوری که برای بسیاری از
فمینیست های جهان فردی شناخته شده بود. وقتی از جرمن گریر ، روزنامه نگار معروف
استرالیایی در مصاحبه ای با روزنامه ایندیپندنت اسامی فمینیست ها را پرسیدند، ایشان
از منوچهریان نیز نام برد. نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۱۹۱.
پاره ای از نویسندگان داخلی، او را از طرفداران حقوق زن می دانند. وی سعی می کرد
اختصاصاً در حوزه زنان وارد شود و هدف اساسی خود را «تساوی حقوق زن و مرد در همه
عرصه ها» عنوان می کرد. مهم ترین کتابی که او دراین خصوص نگاشت، کتاب «نابرابری
حقوقی زن و مرد درایران» بود. وی در این کتاب سعی کرده قوانین ایران را با قوانین
کشورهای اروپایی مقایسه کند؛ البته با این پیش فرض که قوانین کشورهای اروپایی،
پیشرفته و قوانین مدنی ما که برگرفته از فقه اسلامی است، عقب مانده است. مهرانگیز
منوچهریان، نابرابری های حقوقی زن و مرد در ایران و راه اصلاح آن، ص ۵. او هر چند
تساوی همه جانبه زن و مرد را شعار خود قرار داده بود، ولی درعمل فعالیت خود را در
خصوص تغییر قوانین مدنی، آن هم اختصاصاً به قوانین مربوط به خانواده، متمرکز کرده
بود. وی در حالی که از قوانین کشورهای اروپایی در مورد زن دفاع می کرد ـ بدون اینکه
بخواهد علل بهتر بودن قوانین کشورهای اروپایی را روشن کند یا بدی قوانین اسلامی را
تبیین کند ـ قوانین ملی و اسلامی را به باد انتقاد و تمسخر می گرفت و این مسئله به
حدی ذهن او را مشغول کرده بود که حتی خوبی های آن یا به نقشی که در استحکام خانواده
یا خوشبختی زنان می توانست ایفا کند، توجه نداشت؛ به عنوان نمونه به بخشی از
سخنرانی او در مجلس سنا درباره سفر زنان به فرنگ بدون اجازه شوهر توجه کنید: «با
توجه به اصل تساوی زن و مرد، اعطایی شاهنشاه آریامهر به ملت ایران ، علت اینکه
اداره گذرنامه صدور گذرنامه را برای زنان شوهردار موکول به اجازه شوهر می کند،
چیست؟ … جامعه ایرانی از زنان ایران به ویژه نمایندگان زن انتظار دارد اکنون که
بندها گسسته و عرصه فصیح ابراز لیاقت واستعداد و کمال بر زنان عرضه شده است ، زنان
در اصلاح قوانین مخصوصاً قوانین خانواده گامی بردارند،… و برای برابر کردن حقوق
زن و مرد ، اعطایی شاهنشاه آریامهر به ملت ایران، طرحی فراهم آوریم.» مذاکرات مجلس
سنا، جلسه ۱۵۱، ۹ اسفند ۱۳۴۴؛ نقل از: نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، همان، ص
۳۱۶. او تلاش های بسیاری برای خروج زن بدون اجازه شوهر به عمل آورد، ولی آیا این
تلاش های او به نفع استحکام خانواده ها بود؟ آیا اینکه زن بدون اجازه یا حتی با
مخالفت صریح شوهر خود بتواند به مسافرت کشورهای اروپایی برود، چه گرهی از کار زنان
ایرانی باز می کرد و اصولاً چرا در آن شرایط، زنان ایرانی از او حمایت نکردند؟ آیا
واقعاً منوچهریان از حقوق زن دفاع می کرد ؟ با کمی دقت روشن می شود که منوچهریان به
جای اینکه واقعاً به فکر راه های سعادت و خوشبختی و اعاده حقوق زن ایرانی باشد،
بیشتر به فکر این بود که چگونه می توان قوانین کشورهای اروپای غربی درباره زنان و
خانواده را در ایران به تصویب رساند. واقعیت این است که وی به دلیل زمینه های
خانوادگی که در ابتدای این مقاله به آن اشاره شد ، دل بستگی خاصی به دنیای غرب پیدا
کرده بود. این چیزی است که خودش نیز بارها به آن اشاره می کند و با ورود او به
اتحادیه بین الملل زنان حقوقدان، به صورت نوعی رسالت برای وی درآمد؛ به عبارت دیگر
او خود را نماینده سازمان در ایران می دانست و بر خود لازم می دید که منویّات آن
سازمان را به هر نحوی که شده، در ایران جاری سازد و قوانین آن را جایگزین قوانین
ملی گرداند. او تأکید می کند مسیری که انتخاب کرده، توقف پذیر نیست و تحقق آنها به
قول رایج، دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد. مهرانگیز منوچهریان، همان، ص ۴۴.
این در حالی است که تنها معدودی از زنان تحصیل کرده با او همراهی می کردند؛ به
عنوان مثال بعد از تشکیل «کمیته های شورای عالی جمعیت های زنان ایران» به ریاست
اشرف پهلوی، در استان ها و شهرستان ها تا پایان اردیبهشت ۱۳۴۵ ه ش، تعداد ۷۸ کمیته
در مراکز استان ها و شهرستان ها و فرمانداری های کل تأسیس شده بود. علی رغم اهتمام
خاص دولت پهلوی به این کمیته ها، آمار اعضای فعّال ترین آنها بسیار پایین بود،
به طوری که به طور متوسط، هر کمیته تنها ۴۴ عضو داشت. نوشین احمدی خراسانی و پروین
اردلان، همان، ص ۴۸۰. بنابراین هیئتی را مأمور کردند تا درباره بی علاقگی زنان به
شرکت در امور اجتماعی مطالعه کنند. خانم منوچهریان در جایی به این عدم همراهی زنان
ایرانی با برنامه های او اعتراف می کند: «از ماست که برماست . زن ایرانی نمی جنبد و
نمی خواهد بجنبد . من از خواهرانم گله دارم، خیلی هم گله دارم. دستی از غیب حقّی را
شسته ورفته در یک سینی طلا آورد و به آنها تعارف کرد و قوه ای بزرگ چون شاهنشاه به
طرفداری از زن ایرانی برخاست و از او حمایت کرد، دست زن ایرانی را گرفت… .» زن
روز ، ش ۱۶، ۲۲ خرداد ۱۳۴۴، ص ۱۱؛ نقل از نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان،
همان، ص ۴۸۲. وی به حمایت مستقیم دربار از برنامه های خودش در موارد متعددی تصریح
دارد؛ به عنوان مثال: «حق فقط و فقط به وسیله شخص اعلی حضرت همایونی به او [زن
ایرانی ] اعطا شده است». مجله زن روز، ۸ خرداد ۱۳۴۴. این جملات به وضوح نشان می دهد
که اولاً: مسئله دفاع از حقوق زن درایران، بدون در نظر گرفتن خواسته های زن ایرانی
بوده است؛ ثانیاً: این یک مسئله وارداتی بوده که از طرف دربار حمایت می شد. و
ثالثاً: خوشبختی و سعادت خانواده ایرانی در این مسیر لحاظ نشده بود، چرا که تمام
آرزوهای منوچهریان در این امر خلاصه می شد که زن ها استقلال اقتصادی داشته باشند و
بتوانند جلوی شوهرانشان قد علم کنند؛ نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص
۲۸۳ به عبارت دیگر برنامه هایی که او در نظر داشت، چیزی جز نزاع های خانوادگی را
دامن نمی زد. او مسائلی را مطرح می کرد که موجب درگیری زنان با شوهرانشان و پدران
با دخترانشان و در یک کلام، وی تقابل و تضاد بین زن و مرد را دامن می زد. این
نمونه ها نشان دهنده عمق دوری فعالیت های خانم منوچهریان از خواسته های زنان ایرانی
بود. چیزی که وی طلب می کرد، تنها مطلوب او و تعداد اندکی از هم فکرانش بود، نه
مطلوب جامعه زنان ایران آن زمان، چراکه زنان در سال های ۵۷ و بعد نشان دادند که
آزادی و احقاق حقوق خود را در پیاده کردن هر چه سریع تر و دقیق تر احکام خدا
می دانند و می یابند. منوچهریان نیز در کتاب «نابرابری های حقوقی زن و مرد در
ایران» به این نکته اشاره کرده و بر نقش نیرومند عقاید مذهبی در ممانعت از اجرای
طرح های پیشنهادی خود تأکید می ورزد. مهرانگیز منوچهریان، همان، ص ۵. او به نام
طرفداری از حقوق زن، در هیچ کجای کتاب هایش ذائقه زن ایرانی را در نظر نمی گیرد؛ به
عنوان نمونه وی ازدواج قبل از هجده سال را برای دختران ایرانی ممنوع می داند. همان،
ص ۱۶. روشن است که او در این مسئله، آب و هوای ایران و زمان بلوغ دختران ایرانی را
نادیده گرفته است، زیرا زنان اروپایی به علت برودت هوای اروپا دیر به سن بلوغ جنسی
می رسند. ازدواج در هجده سال شاید زود هم باشد، اما این مسئله در خصوص دختران
ایرانی که در اغلب موارد، بلوغ جنسی آنها چیزی در حدود سیزده سال است، نوعی ظلم به
دختر ایرانی است، چرا که او مجبور است به دلیل ممنوعیت قانونی، حداقل پنج سال
محرومیت جنسی را تحمل کند یا خدای نکرده به انحرافات اخلاقی روی آورد. منوچهریان به
حدی به غرب دل بسته است که حتی بسیاری از قوانین مترقی اسلامی را عقب مانده
می شمارد؛ به عنوان مثال در شرایطی که هر روز زنان بیشتری به بازار کار روی
می آورند و طالب استقلال می باشند، ازدواج موقت بلند مدت که زن را در زندگی خصوصی
خود بسیار آزاد می گذارد، می تواند راه گشای خوبی در این جهت باشد. ایشان بدون در
نظر گرفتن این موضوع، آن را به سخریه می گیرد، اما هیچ گاه از هم خانگی زنان و
مردان و فجایع اخلاقی و مشکلات خانوادگی غرب سخنی به میان نمی آورد.

تأسیس اتحادیه
زنان حقوقدان ایران

وی در سمت سناتوری مجلس سنا و پس از دوسال عضویت در اتحادیه بین
المللی زنان حقوقدان، برای آنکه بتواند به نیات آن اتحادیه در ایران جامه عمل
بپوشاند یعنی قوانین مورد پسند غرب را در ایران به تصویب برساند؛ چنانچه خودش در
موارد متعدد به این مسئله تأکید داشت و از طرفی در موارد متعدد اعتراف کرده که «من
شیفته همکاری با مؤسسات سازمان ملل و اجرای مصوبات آن هستم»؛ مهرانگیز منوچهریان،
همان، ص ۱۳۲. ، اتحادیه زنان حقوقدان ایران را در سیزده خرداد ۱۳۴۰ تأسیس کرد.
تأسیس این اتحادیه با دوازده یا سیزده نفر آغاز شد تا آنکه بعد از چندین سال فعالیت
در سال های آخر، اعضای آن به سی نفر رسید. گفتگو با توران بهرامی ۱۳۸۰، نقل از:
همان، ص ۱۴۱. این اتحادیه به عنوان زیر مجموعه ای از اتحادیه بین المللی زنان
حقوقدان، فعالیت خود را آغاز کرد همان، ص ۱۴۳. و هر عضو این اتحادیه، عضو اتحادیه
بین المللی زنان حقوقدان نیز محسوب می شد. یکی از اعضای این اتحادیه در این خصوص
می گوید: «این اتحادیه برای ما کارت هایی صادر کرده بود که وقتی به خارجِ کشور سفر
می کردیم، با داشتن این کارت ها ، از تسهیلاتی برخوردار می شدیم». گفت و گو با گیتی
پور فاضل ۱۳۸۰؛ نقل از نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان، همان، ص ۱۴۸. هدف اساسی
این اتحادیه، تساوی همه جانبه حقوق زن و مرد، نزدیک کردن یا یکی کردن قوانین داخلی
با قوانین بین المللی و مهم تر از همه، سازگارکردن قوانین داخلی بر پایه اعلامیه
حقوق بشر و ایجاد زمینه مساعد برای رشد و بحث در موضوعات مربوط به زنان در جهان
امروز بود. ر.ک: اسناد و مدارک شخصی منوچهریان، نقل از: همان، ص ۱۴۲. اتحادیه تمام
کوشش خود را صرف تحقق برابری زن و مرد در همه عرصه ها کرد و راهکار اساسی را در این
زمینه، تغییر و اصلاح قوانین داخلی می دانست این اندیشه پیش تر در فعالیت های
مهرانگیز در قالب تطبیق قوانین مدنی ایران با اعلامیه حقوق بشر و فعالیت های او در
اتحادیه بین المللی زنان حقوقدان منعکس بود؛ همان، ص ۱۴۳. به عبارت دیگر فعالیت این
اتحا