پاورپوینت کامل طلبه جوان و بایسته هایی شایسته;گفتگو با حجت الاسلام و المسلمین استاد جواد فاضل لنکرانی ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلبه جوان و بایسته هایی شایسته;گفتگو با حجت الاسلام و المسلمین استاد جواد فاضل لنکرانی ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلبه جوان و بایسته هایی شایسته;گفتگو با حجت الاسلام و المسلمین استاد جواد فاضل لنکرانی ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلبه جوان و بایسته هایی شایسته;گفتگو با حجت الاسلام و المسلمین استاد جواد فاضل لنکرانی ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

با تشکر از پذیرش گفت و گو، حضرتعالی، مهمترین برنامه ها را برای رشد استعدادهای طلاب جوان پس از جذب و گزینش چه می دانید؟

من در آغاز از وقتی که در اختیار ما قرار دادید سپاسگزارم.

مهم ترین برنامه ها برای رشد استعدادهای طلاب جوان به صورت محوری چنین است:

۱. طلاب جوان نباید حوزه را شغلی در کنار سایر مشاغل جامعه به حساب آورند. گرچه حوزه مجموعه ای علمی، فرهنگی و دینی است؛ اما باید توجه داشت که این مجموعه با سایر مجموعه های علمی تفاوت های بنیادی دارد.

طلاب باید بدانند که متون موجود در حوزه، آثار و برکات بسیار و با ارزشی دارد و در نور امنیت وجود او تأثیر به سزایی دارد. این علوم و متون گاه انسان را به حقایقی مبدل می سازد که با هیچ چیز قابل مقایسه نیست.

ما در حوزه معتقدیم که در پی تسلط و آگاهی بر چیزهایی هستیم که خداوند به عنوان دین، برای ما قرارداده است. در حقیقت هدف ما، فهم کتاب خدا و فهم دستورات اوست. حال چه ارزشی بالاتر و برتر از اینکه انسان عمر خود را به فهم دین اختصاص دهد. پس این مسئله باید برای طلبه جوان به صورت یک باور در آید. آنچه در قرآن کریم آمده است که «انّما یخشی الله من عباده العلما»، یعنی عالمانی که با علم به ذات خدا در مقابل او خشوع و خشیت دارند. خشیت بزرگ ترین مقامی است که یک انسان بدان دست می یابد.

۲. نکته دوم نیز به همان نکته نخست باز می گردد و آن اینکه طلبه جوان باید نسبت به هدفش آگاهی کامل داشته باشد. گاه ما با پرسش هایی از این دست مواجه می شویم که ما پس از سالها تحصیل به چه چیزی دست می یابیم؟!

اگر محصول اجتهاد است، آیا دنیای اسلام به این همه فقیه نیاز دارد یا فقط چند فقیه زبردست کافی است؟! بر این اساس، به نظر من ضروری ترین امر برای طلبه ها، تبیین هدف نهایی از تربیت آنهاست. یعنی باید با برگزاری جلسات متعدد، این امر را برای آنان مشخص کرد. در این زمینه ما باید فلسفه وجودی حوزه را در سطح کلان برای طلاب تبیین کنیم.

در نکته نخست گذشت که ما باید برای طلاب جوان روشن سازیم طلبگی یک شغلی مانند سایر مشاغل نیست. طلبگی براساس تعریف

مرحوم شیخ در کتاب مکاسب، یعنی ارشاد جاهل، و مسئله ارشاد جاهل برای عالم تا روز قیامت یک وظیفه است. یعنی تأثیر وجود یک عالم، تنها به اندازه عمر ظاهری او نیست، بلکه یک عالم می تواند استمرار دهنده دین باشد و دین را تا قیامت، صحیح، سالم نگه دارد. هر چه انسان در علم و معنویت بیشتر بکوشد، هدف را بهتر درک می کند. هر کس به اندازه وسعت وجودی خود از این خوان توشه می گیرد.

پیشنهاد من این است که مراکز خاص مشاوره ای در حوزه ایجاد شود و فضلای حوزه که خود این فرایند را بی هیچ تزلزلی طی کرده اند در آن حضور بیابند و این امور را برای طلاب جوان در بدو ورود به حوزه روشن سازند. طلبه جوان باید بداندکه نباید خود را با دیگران مقایسه کند و توقعات موجود در دیگر مشاغل را نداشته باشد.

بارها دیده ایم که افراد پس از سال ها تحصیل در حوزه، به یک باره درس و بحث را رها کرده و به سراغ کارهای عادی رفتند؛ البته این مسئله علت های مختلفی دارد: گاهی نبود توانایی علمی یا استعداد کافی موجب رها کردن دروس حوزه می شود.

به نظر من وظیفه دیگر این مراکز مشاوره این است که پس تبیین هدف، استعدادهای افراد را شناسایی کنند تا کسانی که استعداد علمی کافی ندارند، اصلاً وارد حوزه نشوند. این سخن باطل است که بگوییم این عده که استعداد کافی ندارند می توانند، به عنوان یک امام جماعت به مردم خدمت می کنند، زیرا امام جماعت باید شرایطی داشته باشد؛ او باید بتواند فتواها را از متون اصلی استخراج کند و فرق میان فتوا و حکم را تشخیص بدهد تا وقتی افراد از او سؤالی می پرسند، او را درست تشخیص بدهد. کسی که خود از جهت علمی و قدرت فهم و استعداد ضعیف است، حتی از تشخیص پرسش های در مردم نیز عاجز است؛ از این رو تنها کسانی باید وارد حوزه بشوند که از استعداد خوب یا حداقل متوسطی برخوردار باشند تا بتوانند در بخش هایی از این شئون روحانیت گام هایی بردارند.

۳. طلاب جوان باید برنامه تحصیلی کاملاً مدونی داشته باشند. پس از انقلاب اسلامی، حوزه نظم نسبتاً خوبی یافت و برنامه تحصیلی نسبتاً خوبی در حال حاضر وجود دارد؛ ولی این برنامه تنها برای همین ۱۰ سال نخست است. پس از این دوره، طلبه چه باید بکند؟! در همین ۱۰ سال هم در بعضی قسمت ها تردیدهای وجود دارد؛ برنامه باید کاملاً روشن باشد؛ یعنی باید برای افراد، به نسبت استعدادهایشان برنامه ریزی شود؛ یعنی علائق اشخاص به قسمت های علمی حوزه مشخص شود تا پس از گذراندن یک دوره عمومی، بتوانند براساس استعدادهای خود، وارد رشته های تخصصی بشوند.

۴. نکته دیگر لازم برای طلاب جوان، مسئله پژوهش است. پژوهش در سال های نخست حوزه، یعنی در مقدمات و حتی در سطوح، اصلاً وجود ندارد. اگر پژوهش و بحث های استدلالی در حوزه تحقق بیابد، تأثیر شگرفی در حوزه ایجاد می شود. در گذشته نیز افراد دروس را به صورت پژوهش پشت می گذراندند؛ یعنی طلبه ای که ادبیات را می خواند، آن را بر آیات قرآن و احادیث یا اشعار مطابقت می داد. همچنین از نخستین کتاب اصولی که می خواند، در پی این بود که بر صاحب کتاب اشکال کند.

شما زندگی نامه برخی بزرگان را ببینید، وقتی مشغول خواندن کتاب معالم بودند، اشکالاتی را به صاحب معالم وارد آوردند که مرحوم آخوند در کتاب کفایه ذکر شده است. منظور از پژوهش این نیست که یک موضوع را دنبال کنند و به نتیجه ای برسانند مقصود، پژوهش عام است؛ یعنی در هر بحثی؛ صورت عمیق و دقیق و با تفکر وارد بشود و در آن مسئله اظهار نظر بکند. بدین ترتیب او به صورتی پخته حرکت می کند. به تازگی شنیده ام که برخی مراکز آموزشی معتبر دنیا، براساس تشخیص روانشناسان خود، پژوهش از همان سالهای نخست آموزش در دستور کار خود قرار داده اند.

پس در حوزه ما بنای آن بر تحقیق و پژوهش است باید به این امر، بسیار توجه شود. اما متأسفانه اکنون چنین نیست؛ ادبیات را می خوانند، در حالی که هیچ پژوهشی در کنار آن نیست. سپس سطوح را، در حالی که باز هم پژوهش در کار نیست.

۶. امروزه با توجه به گستردگی علوم، این نظریه در ذهن ها به وجود آمده که باید علوم را به صورت تخصصی بیاموزیم. تا هر کس در یکی از رشته های تفسیر، فقه، فلسفه و حتی ابواب مختلف فقه متخصص شود.

این مسئله درست است؛ اما باید توجه داشته باشیم که این سخن نباید ما را از جامعیت در علوم غافل سازد. نباید با تحصیل و تخصص در تفسیر، از فلسفه، فقه، تاریخ، عقایدو… غافل شویم. این خطر بسیار بزرگی است که تنها به یک علم بپردازیم.

دین ما جامع است، پس عالم دینی هم باید جامع باشد؛ البته هیچ کس نمی تواند، بر همه فنون علوم مسلط شود. اما ما نباید تخصص را فدای جامعیت بکنیم.

ارزش عالم دینی به جامعیت اوست. استعداد قوی همیشه انسان را به اشتغال علمی وا می دارد. انسان قدرت آن را دارد که علوم متعدد را فرا بگیرد، تجربه نیز این مسئله را مشخص ساخته است. در همین زمان معاصر امام بزرگوار (رضوان الله علیه) در فقه سرآمد فقها بود، در فلسفه نیز صاحب نظر نخست مسائل فلسفی بود. ایشان در تفسیر نیز مفسری

طراز اول و در عرفان صاحب مبنا و صاحب رأی بودند. در این صورت، چند سال بعد، دیگر عالمان جامع نداریم. در حالی که ویژگی خاص حوزه های علمیه، جامعیت فارغ التحصیلان آن است.

انتظارات و توقعات متقابل طلاب و سیستم مدیریت حوزه فعلی را چگونه ارزیابی می کنید؟

برای پاسخ به این پرسش اموری را به عرض می رسانم. شاید بتوان اینها را انتظار متقابل طلاب و مسئولان حوزه معرفی کرد:

۱. نکته نخست این است که طلاب باید بدانند، افراد تأثیر گذار در حوزه، واقعاً دلسوز آنها هستند. همین نکته فرق مجموعه آموزشی ما را با دیگر مجموعه ها مشخص می سازد. در برخی مراکز آموزشی،، افراد که در رأس قرار می گیرند، بیشتر به دنبال عناوین خود هستند یا در پی کسب مزایایی آن مسئولیت را می پذیرند؛ اما در حوزه ما چنین مسائلی وجود ندارد. این نکته مهمی است که طلاب باید بدان توجه داشته باشند. در حوزه همه افراد مؤثر، مراجع معظم تقلید تا مدیریت حوزه و بخش های تابع آن، همه و همه در پی خدمت به طلاب هستند و این امر را وظیفه خود می دانند.تنها هدف آنها بالندگی و پویایی حوزه مقدسه برای پاسخ گویی به نیازهای جامعه اسلامی است.

۲. مسئولان حوزه باید در فکر آسیب شناسی و تشخیص مشکلات و حل آنها باشند. منظور از آسیب شناسی، شناخت کمبودها و نواقص موجود و برنامه ریزی برای رفع آنهاست. مسئولان حوزه باید برای رشد بیشتر طلاب چاره اندیشی کنند و موانع این راه را از میان بردارند، چرا که وظیفه اصلی این تشکیلات همین است. پس باید در همه ابعاد علمی، رفاهی، معنوی، اجتماعی و… برنامه داشته باشد و برای حل مشکلات موجود چاره بیندیشد.

طلاب جوان نیز باید توجه داشته باشند. که حوزه مرکزی مستقل است که نه پیش از انقلاب و نه پس از آن، زیر مجموعه شخص، گروه یا یک دولت نبوده است. هرگاه این مجموعه استقلال خود را از دست بدهد، در حقیقت هویت خود را از دست داده است. افتخار طلبه این است که خود را سرباز امام زمان می داند؛ نه سرباز دولت یا حکومت یا گروهی دیگر.

حوزه به دلیل اینکه هویت مستقلی دارد، با محدودیت هایی مواجه است. طلاب جوان باید با این محدودیت ها آشنا باشند و زندگی خود را بر همین اساس بنا نهند، زیرا حوزه به دلیل ماهیت مستقل خود، از بودجه های کلانی که در اختیار دیگر مراکز آموزشی قرار می گیرد، بی نصیب است حوزه از گذشته های دور، به وسیله وجوه شرعیه اداره می شده و اکنون نیز بر همین اساس اداره می شود.

باید توجه داشت که همین استقلال حوزه در طول تاریخ آثار و برکات بسیار برای تشیع به ارمغان آورد.

طلاب محترم هم انتظار دارند که فرا خور استعدادشان به آنها توجه شود؛ یعنی نخست استعداد یابی شود و سپس برای هر طبقه و استعداد، برنامه ریزی خاصی صورت گیرد تا آنها از استعداد ویژه برخوردارند، پله های پیشرفت را زودتر بپیمایند. مجموعه آموزشی موفق مجموعه ای است که بتواند، بسترهای لازم را برای رشد و پیشرفت استعدادهای خاص فراهم سازد.

مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم