پاورپوینت کامل چشم انداز تحول در حوزه علمیه قم ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشم انداز تحول در حوزه علمیه قم ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشم انداز تحول در حوزه علمیه قم ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشم انداز تحول در حوزه علمیه قم ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۳۷

در سال ۱۳۵۷، انقلاب شکوهمند اسلامی ایران به پیروزی رسید و روحانیت با تأسیس دولتی دینی در ایران، امکان های جدیدی بر خود گشود و به خود فهمی و دگر فهمی وسیعی دست یافت. دولت مداری روحانیت، آن چنان اهمیت داشت که برخی از متفکرین عرب آن را آغاز دوره جدیدی از تفکر اسلامی دانسته و به تأثیرات مثبت آن بر جریان عمومی اندیشه اسلامی صحه نهادند. مهم ترین وجه تمایز این دوره با دوره معاصر این بود که این اندیشه با واقعیت های شدیدا متغیری پیوند خورد، از حاشیه به متن آمد و از عزلت به سوی حضور، از جمود به سوی حرکت و از میراث گرایی به سوی نوگرایی بیرون آمد و با برپایی دولتی دینی در ایران عملا هر آنچه در آرمان می گفت، به تجربه و آزمون گذاشت. با این همه، موقعیت جدید نیازمند اصلاحات ریشه ای و فراگیر بود، در حالی که اندیشه ها و مفاهیم در اختیار روحانیت، کفاف پاسخ گفتن به آنها را نداشت. آنان در سال های پیش از انقلاب، به تولید مفاهیمی پرداخته بودند که عمدتاً خصلت نظری، فردی، آرمانی، ثابت محوری، کلی گویی و اطلاق پذیری داشت؛ در حالی که شرایط جدید از آنها واقع گرایی، جمع گرایی و توجه به جزئیات و نسبت ها مطالبه می کرد. موقعیت جدید نه تنها روحانیت را در عرصه عمومی نیازمند اصلاحات می کرد، بلکه او را مجبور می ساخت در درون خود نیز بازنگری کند و سازمان و نهاد خود را همدوش تحولات نوین مورد ارزیابی نقادانه قرار دهد. بخشی از این ضرورت ها نا خواسته بر روحانیت تحمیل می شد و حوزه ها متأثر از تحولات جهانی تا حدودی از فضای سنتی خود فاصله می گرفت و خواهان در گیر شدن بیشتر با مسائل جدید بود. بهر حال نظام بر آمده از انقلاب به قول رهبر معظم انقلاب منتسب به علمای دین و روحانیت بود و می بایست برای اداره چنین نظامی که دعوی اجرای شریعت در عصر مدرن داشت، چاره ای بیندیشد و از پس مشکلات فرا روی آن بر آید؛ اما آنچه مهم بود این بود که حوزه های علمیه، هرگز خود را برای چنین روزی آماده نکرده بودند، نه نیروی تربیت شده ای برای پذیرش مسئولیت های جدید داشت و نه پاسخی برای مسائل پیچیده عرصه های سیاست و اقتصاد. اغلب ادبیاتی که در سال های قبل از انقلاب تولید کرده بود سطحی و بیشتر خصلتی انتقادآمیز تفکرات مارکسیسم داشت. به ویژه آنکه هنوز متن حوزه در اختیار عالمان سنتی بود و تلاش زیادی می خواست تا آنان نیز رفته رفته به تحولات نوین روی خوش نشان دهند. برخی از روحانیون سنتی که در سال های اولیه انقلاب تصور می کردند دولتی با دغدغه های کاملاً سنتی

بر سر کار خواهد آمد و مو به مو احکام نهفته در فقه اسلامی را به اجرا در خواهد آورد، تا حدودی به متن آمدند، اما به تدریج با مشاهده تأثیر پذیری دولت دینی در ایران از الزامات جدید و طبعا روی آوری روحانیون در قدرت به تفسیرهای غیر سنتی، از حکومت اسلامی فاصله گرفته و به مرور زمان تفکر موازی آن را ترویج کردند. از نظر برخی دیگر از سنتی های حوزه علمیه قم، انقلاب ایران علیرغم اسلامی بودنش، جامعه را از خلوص دینی انداخته و کوتاه آمدن آن در قبال مفاهیم جدید، بسیاری از آموزه های فقه به ویژه در باب زنان را نادیده گرفته است. بدون تردید، گذشته از ماهیت ضد غربی انقلاب اسلامی، انقلاب بستری مناسب برای تقویت نگاه های غیر سنتی به فقه و سایر موضوعات دینی بود. بلافاصله پس از پیروزی انقلاب، آیت الله گلپایگانی در درس خارج فقه خود، گفتگو در باره صلاه و صوم را رها کرد و به بحث از قضاء پرداخت، تا نشان دهد فقه اسلامی، باید به موضوعات مورد نیاز جامعه بپردازد. فراتر از او، امام خمینی کلیت فقه را با مسائل اجتماعی و سیاسی درگیر، و عملا حوزه پس از انقلاب را به تغییر نگاه های سنتی به دین دعوت نمود. در پرتو چنین نگرش های پراکنده، اما بسیار مهم، حوزه علمیه قم می توانست در درون خود، شاهد تغییر و تحولات جدید در عرصه های مختلف آموزشی، پژوهشی و مدیریتی و نیز ظهور نسلی از طلاب باشد که دعاوی نوگرایانه داشتند. شاید بتوان گفت این نسل، حاملان اصلی تحول در حوزه های علمیه عصر جدیدند که حمایت های معنوی و روحی امام خمینی و نیز رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت الله خامنه ای را به دنبال دارند. با این همه، نباید به راحتی درباره سایر لایه های معنوی و علمی حوزه علمیه داوری کرد و بطور کلی علما، مراجع عظام و روحانیون محترم سنتی را پس از گذشت این همه تحول معرفتی و مادی در سال های پس از پیروزی انقلاب، مخالف تحول در حوزه دانست. باید به دغدغه ها و حساسیت های آنان نیز توجه کرد و در مجموع، موضع و نسبت آنان با ماهیت و ابعاد تحول مورد انتظار خیر خواهان حوزه، به ویژه مقام ولایت را فهم و سپس ارزیابی کرد. قطعا تقلای کرانه های نواندیش حوزه بدون در نظر گرفتن مطالبات و حساسیت های آنان که ریشه در هویت تاریخی حوزه های شیعی دارد، تلاشی نا کام خواهد بود.

نوگرایی در حوزه علمیه قم، حاشیه ای بر متن است که از دهه هفتاد به این سو، وسعت بیشتری یافته است. نوگرایان، برخاسته از طبقات متوسط شهری و خواهان نقد منظومه معرفتی سنت گرایان قم اند. معمولاً سنتی های حوزه نیز در نقد تفسیرهای نوگرایانه از دین، بیش از آنکه آراء آنها را مورد توجه قرار دهند آنان را به جهالت به نظام سنتی متهم می کنند.

پیروزی انقلاب اسلامی، روحانیت و علوم دینی را بر جایی برتر و مقدس نشاند، حوزه به دلیل تربیت افراد موفقی مثل امام خمینی، مطهری، بهشتی و طالقانی که از رهبران و کارگزاران انقلاب به حساب می آمدند، بر دانشگاه، مقدم و علوم سنتی بر معارف غربی اولویت یافت، همین امر، سبب شد تا نسلی که عمدتاً تحصیلات جدید داشته و از طبقات متوسط شهری به حساب می آمدند، علاقمند به تجربه زیستن در حوزه ها شوند. خاستگاه اجتماعی طلابی که بر اثر موج انقلاب روانه حوزه شده بودند به تدریج به پرورش نسلی از روحانیون انجامید که باید آنها را روحانیون طبقه متوسط نامید. در واقع، اینان بیان کننده اهداف و آرمان های طبقه متوسط بودند که مباحث عدالت اجتماعی، آزادی، حقوق بشر و زنان را در حوزه پی گیری می کردند. نوگرایان برخلاف بعضی از افرادی که از طبقات پائین و یا روستایی کشور، روانه حوزه شده و بتدریج جذب بدنه سنتی حوزه شدند، از انرژی و انگیزه های انقلابی و اجتماعی بسیاری برخوردار و علاقمند به تغییراتی در نظام معرفتی حوزه بودند. با این همه، دهه نخست انقلاب، به دلیل وقوع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، اقتدار امام خمینی، ملتهب بودن فضای جامعه و قدرت مراجع سنتی در قم، فرصتی برای انتظارات این نسل فراهم نیاورد و حوزه علمیه به دور از مجادلات نظری، دوره آرامش و یقین ظاهری را