پاورپوینت کامل روش ها و زیر ساخت های قرآن پژوهی در حوزه در مصاحبه با حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید رضا مؤدب ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش ها و زیر ساخت های قرآن پژوهی در حوزه در مصاحبه با حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید رضا مؤدب ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش ها و زیر ساخت های قرآن پژوهی در حوزه در مصاحبه با حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید رضا مؤدب ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش ها و زیر ساخت های قرآن پژوهی در حوزه در مصاحبه با حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید رضا مؤدب ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

از حضرتعالی به خاطر فرصتی که در اختیار مجله پگاه حوزه قرار دادید تشکر می کنم. به عنوان اولین سؤال بفرمایید که روش های قرآن پژوهی در حوزه را چگونه ارزیابی می کنید؟

در آغاز از همکاران شما در مجله پگاه که برای پیشرفت دانش خبری تلاش می کنند، سپاسگزارم. خیلی خرسندم از اینکه در حوزه های علمی، مسائل قرآن پژوهی بیشتر مورد بحث و گفت و گو قرار می گیرد.

اما در مورد سؤال شما، اگر بخواهیم شرایط فعلی را با گذشته مقایسه کنیم، با توجه به اطلاعاتی که دارم، قرآن پژوهی و روش های آن در حوزه ها، در شرایط خوب و مطلوبی قرار دارد؛ زیرا با توجه به اهتمامی که بزرگان حوزه؛ اعم از مراجع عظام، شورای عالی و مدیران حوزه نسبت به مباحث قرآن پژوهی دارند، ریشه های قرآن پژوهی در حوزه در حال رشد و تکامل و سیر صعودی است، اگر چه نسبت به آنچه که می بایست باشد، شرایط کاملاً مطلوبی نداریم و امیدوارم که در آینده شرایط بهتری داشته باشیم و روش های قرآن پژوهی را در مرتبه بهتر و رو به بالاتری ببینیم. حال برای اینکه مطلب را توضیح دهم، به گونه های مختلفی از پژوهش در حوزه اشاره می کنم که به نحوی به روش های قرآن پژوهی مربوط می شود:

۱. روش های فردی (شخصی)؛ ۲. روش های گروهی (جمعی)

قرآن پژوهی در حوزه گاهی فردی است و در موارد بسیار اندک نیز گروهی است، که البته روش جمعی و گروهی قطعاً می تواند نتایج بهتری به همراه داشته باشد؛ زیرا در کارهای فردی، اگر روش محقق و قرآن پژوه منحصر به اندیشه ها، امکانات و مطالعات خود او شود، ممکن است در مراحلی از تحقیق دچار برخی کاستی ها گردد، ولی اگر از یک روش جمعی برخودار شود و کارهای پژوهشی را یک تیمی هدایت و راهنمایی کند و یک ناظر بزرگی از بالا آن را کنترل نماید، خیلی بهتر پیش می رود، به عنوان مثال در خصوص ترجمه قرآن، من معتقدم که این کار، کار پژوهشی است؛ زیرا ترجمه چه بسا سخت تر از تفسیر است. امروزه در

حوزه کارها به سمت گروهی و جمعی پیش می رود که این مسئله می تواند نماد بهتری داشته باشد. کاری که حضرت آیت الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه شروع کردند و بعد دیگران آن را تداوم بخشیدند و این کار می تواند از نظر قلمرو نیز مفید باشد .زیرا در مباحث پژوهشی، برخی قلمروشان فقط قرآن است و گروهی دیگر قلمروشان کارهای تطبیقی است؛ یعنی بین قرآن و عهدین، یا بین دیدگاه امامیه و مباحث قرآن پژوهی در یک نماد و شکل کامل تری قرار می گیرد.

باید اذعان کرد با اینکه ما به این سمت می رویم، ولی نیاز است این روش را تقویت کنیم و یک روش تطبیقی را در بین مطالعات قرآنی، در بین معارف قرآنی و در بین مباحث قرآنی ایجاد کنیم؛ زیرا این کار باعث می شودکه ما با اندیشه دیگران، به خصوص کسانی که اندیشه قرآنی دارند و نظرات خود را بیان می کنند، آشنا شویم. به ویژه با کاری که مستشرقان انجام دادند، چون از نظر آنها مطالعات خیلی جدی ای در خصوص قرآن کریم با هر انگیزه ای؛ چه انگیزه شناخت و یا انگیزه تعریض انجام شده است. به هر حال کسانی در این زمینه وقت گذاشته اند و لازم است تا قرآن پژوهی، از نظر قلمرو توسعه پیدا کند و منحصر به مباحث امامیه نشود.

روش هایی هم از نظر چگونگی ارائه، قابل مطالعه است، چون روش برخی از محققان قرآن پژوه در حوزه، روش توصیفی است؛ یعنی یک موضوع قرآنی، یا یک موضوع علوم قرآنی و یا یک موضوع معارف قرآنی را توصیف می کنند و در این توصیف چه بسا به حل مشکل و یا به ارائه یک نظریه نمی پردازند، بلکه تنها موضوعی را از منظر دیگران گزارش می کنند. اگر چه این کار، کار خوبی است ،امابه نظر می رسد که این روش نمی تواند برای پیشرفت این دانش و پیشرفت این حوزه مفید باشد. البته در کنار روش توصیفی، روش تحلیل یا به اصطلاح اجتهادی و نظریه پردازی است که می تواند در حوزه قرآن پژوهی بسیار مؤثر باشد، پس همچنان که سال ۸۷ از طرف مقام معظم رهبری به عنوان سال نوآوری و شکوفایی اعلام شد، بجاست که ما در حوزه قرآن پژوهی و روش های آن در حوزه به این نکته اهتمام بورزیم که مطالعات قرآنی، از سطح توصیف و حتی از سطح تحلیل فراتر رفته و حالت خردورزی، اجتهاد و نوآوری به خود بگیرد، البته نوآوری باید با همه اصول و شرایط خود، مباحث دینی را به همراه داشته باشد و خدایی ناکرده یک نظریه ای به تفسیر به رأی منتهی نشود. به همین جهت بنده بحث تحلیل اجتهاد و نظریه پردازی را در حوزه ها بسیار مبارک می دانم و بحمد الله نمونه های بسیار خوبی در بخشی از مراکز پژوهشی شروع شده، اما طبیعی است که سمت و سوی پژوهش های حوزه از نظر ارائه به این سمت و سو باشد.

در گونه های پژوهشی و روش های پژوهشی از منظر منبع، تفاوت هایی در روش های پژوهشگران وجود دارد. برخی افراد، منابع مطالعاتی آنها در حوزه قرآن پژوهی، فقط خود قرآن است؛ یعنی عمدتاً بر آیات و بر تفاسیر قرآن تکیه می کنند و این موضوع را تحلیل می کنند، در حالی که به نظر می رسد در کنار قرآن کریم، مطالعات حدیثی را حتماً باید در نظر داشت. در رشته های قرآن و حدیث از نظر منبع هر موضوعی اگر ابتدا به سراغ قرآن می رویم، بدون تردید باید به سراغ احادیث هم برویم؛ یعنی معتقدیم توضیح بخش زیادی از قرآن کریم توسط ائمه معصومین(ع) بیان شد، چنان که خداوند متعال می فرماید در سوره نحل، آیه ۴۴، «و انزلنا الیک الذکر لتبین للناس ما نزل الیهم»؛ در این آیه شریفه، خداوند متعال، بزرگ ترین وظیفه و مسئولیت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) را تبیین و تفسیر آیات می داند و این تفسیر و تبیین همان مجموعه های سنتی است که در غالب روایات آمده.

بنابراین، قرآن پژوهان باید از این منظر روی منبع تأمل کنند، و روش خودشان را تنها به یک منبع اختصاص ندهند،بلکه در کنار قرآن به احادیث و همچنین به دیگر منابعی که در فهم قرآن به ما کمک می کند اهتمام بورزند. یکی از بحث های بزرگ در مطالعات قرآنی، منابع تفسیر قرآن است؛ تفسیر قرآن ابتداء با خود قرآن، بعد حدیث، بعد منابع عقلی، بعد منابع لغوی و منابع علوم روز، و منابعی که به گونه ای می توانند در فهم قرآن ما را مدد رسانند، پژوهش ها متمرکز شود و پژوهش های حوزوی از نظر روش به یک منبع محدود نشود.

در اینجا به اختصار در خصوص روش های قرآن پژوهی اشاره می کنم: مطالعات قرآنی مانند همه دانش های دیگر باید از نظر روش، توسعه پیدا کند، هم چنان که در برخی از علوم جدید، روش های متنوع و با گونه های فراوان به مطالعه یک موضوع و یک متن می پردازند، باید همان روش ها درخصوص قرآن پژوهی از نظر قلمرو، از نظر ارائه، از نظر منبع و محقق و همه ویژگی ها توسعه پیدا کند و مطمئن هستیم که حوزه این توانمندی را دارد، طلاب محترم، محققان عزیز، اساتید گرانقدر و در سطح بالاتر مراجع عظام، این توانمندی را دارند و مطمئن هستیم که اگر این روش اجرا شود، حوزه می تواند سر آمد مباحث قرآنی در جهان اسلام باشد و نه تنها در تولید پژوهش ها، بلکه در ارائه پژوهش ها و گسترش دانش ها نیز تدبیری داشته باشد.

اشاره فرمودید که مستشرقان نیز در حوزه قرآن پژوهی، مطالعات و پژوهش هایی داشته اند، حال بفرمائید که فعالیت های قرآن پژوهی در حوزه، چه مقدار با شبهات و سؤالات جدید ارتباط پیدا کرده است.

در خصوص تحلیل سؤالات جدید، و به عبارتی شبهات جدیدی که از ناحیه مستشرقان، در خصوص قرآن پژوهی مطرح می شود، باید اشاره کنم حوزویان در این خصوص کارهای خوبی را انجام داده اند. اگر چه ممکن است ما سازمان، نهاد و یا مؤسسه ای در این زمینه نداشته باشیم، لکن محققان، اندیشمندان و پژوهشگران حوزوی در مراکزی که هستند، پژوهشگاه ها یا مراکز تحقیقاتی – هر چند وابسته به حوزه نیز نباشند، اما به هر حال به نوعی مرتبط با حوزه هستند – در این خصوص توفیقاتی داشته اند و در همین راستا، پژوهش هایی در سال های اخیر، مثل نوشتن دایره المعارف های قرآنی، دانش نامه های قرآنی و دانش نامه های تفسیر جدید ،یا شکل گیری برخی مجلات قرآنی، مثل مجله قرآن و مستشرقان و قرآن و علم، که در مرکز تحقیقات قرآن کریم المهدی شروع شده و در حال انجام است، جای بسی امیدواری دارد، لکن با توجه به گستردگی شبهات مستشرقان و توسعه آنها در مراکز علمی کشور می توان گفت که این کار در مرحله آغازین است و نیازمند این است که حوزه،به طور ویژه مرکزی را به این کار اختصاص بدهد،؛ مرکزی که از طرف حوزه مسئول پاسخ گویی به پرسش ها باشد .به عنوان مثال بحث هایی که اخیراً بین دگراندیشان و دکتر سروش می شود و یا گفت و گویی که بزرگان حوزه، مانند مثل آیت الله سبحانی، آیت الله مکارم و… انجام می دهند، همه نشان از این دارد که نیازمندیم تا مرکزی به طور مستقل به این موضوع بپردازد و آخرین پرسش ها و آخرین دیدگاه هایی که چه مستقیماً از ناحیه مستشرقان مطرح می شود و چه از زبان برخی از دگراندیشان – کسانی که اهل دین بودند، ولی الان بلندگوی دیگران شده اند- تحلیل شود و بتوان این کار را انجام داد. به همین جهت می توانم عرض کنم که کار آغاز شده، ولی ارتباط پاسخ های کامل و پاسخ هایی که بتواند در سطح وسیعی پوشش دهد، همچنان در آغاز راه است و مسئولیت حوزویان و حوزه در این جهت سنگین است، هر چند که خدمات زیادی نیز انجام گرفته است. حضرت آیت الله معرفت (ره) کتاب بسیار گرانقدری به نام «شبهات و ردود» نوشته اند، که در آن کتاب آخرین شبهات مستشرقان مطرح و پاسخ داده شده و می دانیم که اصولاً شبهات در هر دوره ای که مطرح می شود، از نظرهویت و ماهیت چیز جدیدی نیستند، بلکه همان شبهاتی هستند که در آغاز نزول مطرح شدند و در قالب جدید در آمده و شکل نویی به خود می گیرند، از این رو نیاز ب