پاورپوینت کامل تحلیل نگرش های عمده پیرامون بهره گیری از تلویزیون در آئین های مذهبی ;عبادتگاه مجازی ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحلیل نگرش های عمده پیرامون بهره گیری از تلویزیون در آئین های مذهبی ;عبادتگاه مجازی ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحلیل نگرش های عمده پیرامون بهره گیری از تلویزیون در آئین های مذهبی ;عبادتگاه مجازی ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحلیل نگرش های عمده پیرامون بهره گیری از تلویزیون در آئین های مذهبی ;عبادتگاه مجازی ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

۵۵

برنامه های مذهبی: تبلیغ دین یا عبادت مجازی

قدرت و گستره نفوذ تلویزیون، سرانجام رهبران مذهبی را متقاعد کرد که نادیده گرفتن این ابزار و تکیه بر شیوه های سنتی به معنی از دست دادن بخش عمده ای از مخاطبان است. با این حال، دو نگرش عمده نسبت به بهره گیری از تلویزیون برای اهداف مذهبی نزد رهبران دینی و حتی سیاستگذاران رسانه ای مطرح بوده است.

۱. نگرش نخست، نگرش «کلیسای الکترونیک» است که در آن مذهب در شکل آیینی و سنتی خود وارد تلویزیون می شود. در واقع تلویزیون به یک مکان مذهبی مجازی تبدیل می شود که فرد با تماشای برنامه های آن به طور مجازی در مراسم و آیین های مذهبی شرکت کند. در این نوع برنامه ها معمولا مراسم مذهبی در شکل آیینی و اصیل خود پخش می شود و تمهیدات رسانه ای و تکنیک ها تلویزیونی تاثیر بسیار اندکی در آن دارند. پخش مراسم مذهبی روزهای جمعه برای مسلمانان و یا روزهای یکشنبه برای مسیحیان، نمونه ای از این گونه برنامه ها به شمار می رود. این نگرش بر این فرض استوار است که در جهان مدرن و کشورهای در حال توسعه، آشفتگی نقش ها و افزایش ساعات کار و برخی مسائل دیگر باعث شده تا شرکت در مراسم مذهبی با مشکلات و محدودیت های فراوان همراه باشد. از این رو تلویزیون می تواند با نمایش برنامه های مذهبی و نمایش آیین ها و مراسم مذهبی، جایگزینی برای شرکت بی واسطه در این گونه مراسم باشد و برای مخاطبان خود این امکان را فراهم آورد تا در خانه خود و از طریق تلویزیون از معارف مذهبی بهره مند شوند. در مراسم مذهبی شرکت جویند و مبانی اعتقادی خود را تقویت کنند.

۲. نگرش دوم: تلویزیون را کلیسای الکترونیک نمی داند، بلکه مذهب را به منزله موضوعی همانند دیگر موضوعات قلمداد می کند که تلویزیون می تواند بدان بپردازد. این نگرش خود طیف گسترده ای را در بر می گیرد که در یک سو دیدگاه های برخی سازمان ها و دولت های مذهبی قرار دارند که معتقدند مذهب باید بنیان و اساس سیاستگذاری های رسانه ای باشد و تمام برنامه های رسانه ای، در محتوا و شکل، متناسب با اصول و ضوابطمذهبی تهیه و پخش شوند و اخلاق مذهبی نیز در آن ها رعایت شود. در این نوع نگرش، اگر چه مراسم مذهبی نیز پخش می شود، اما تلویزیون به منزله یک ابزار در نظر گرفته می شود، نه مکانی مجازی برای عبادت یا شرکت در مراسم و آیین های مذهبی، در دیگر سو، موضوعات و مباحث مذهبی همانند دیگر موضوعات، بخشی از جداول پخش یک شبکه یا یک سازمان رادیو و تلویزیونی را به خود اختصاص می دهند و نحوه تدوین جداول پخش نیز به گونه ای است که برنامه های مختلف با گرایش های متعارض در کنار یکدیگر قرار می گیرد.(۱)

برنامه های ادعیه و آیین های مذهبی دینی

این نوع برنامه ها که عموما در برگیرنده ادعیه، نیایش های مذهبی، مراسم و جلسات مذهبی در مراکز دینی هستند و اغلب جایگزینی برای شرکت مستقیم در این مراسم به حساب می آیند. برای مثال کسانی که به هر دلیلی نمی توانند در مراکز مذهبی حضور داشته باشند، این برنامه ها(مناسبتی) را از طریق تلویزیون تماشا می کنند و به طور مجازی خود را در فضا و حال هوای آن قرار می دهند. با این حال این نوع برنامه ها با واکنش های مختلف گروه های مذهبی و غیر مذهبی مواجه بوده اند.

بسیاری از افراد مذهبی، شدیدا از این برنامه ها انتقاد کرده اند و کار آمدی و اثر بخشی آن را زیر سوءال برده اند. این گروه معتقدند که چنین برنامه هایی برای منعکس کردن اعتبار باورها، هیجان ها و احساسات مذهبی واقعی با شکست مواجه شده اند. شاید دلیل چنین برداشتی این باشد که این گروه خود را مخاطب این برنامه ها نمی دانند. چون بیشتر آنان به طور مستقیم در مراسم مذهبی شرکت می کنند. از این منظرپخش مراسم و آیین های مذهبی از تلویزیون، از یک سو، باعث از بین رفتن ضرورت حضور در مراکز و «موسسات مذهبی و شرکت مستقیم در این گونه مراسم شده و از سوی دیگر، سبب عدم استقبال از این مراسم شده و ایمان و اعتقادات بینندگان را سست و خدشه دار می کند. هم چنین برخی دیگر نیز معتقدند که اغراق در رسانه ای کردن مراسم مذهبی، به ویژه هنگامی که چنین مراسم و نیایش هایی در فضای استودیویی یا شبه استودیویی انجام می شود، باعث تصنعی شدن این مراسم می شود، به گونه ای که فاقد احساسات اصیل مذهبی می شوندو تاثیر چندانی بر مخاطب نخواهد داشت.(۲) «قالب های هنر غربی هر نوع پیام با محتوایی را نمی پذیرد و کسی که خواهد در سینما و تلویزیون عوالم غیبی و حال و هوای معنوی انسان ها را به تصویر بکشد باید بر تکنیک بسیار پیچیده این وسایل غلبه پیدا کند و بداند که گستره کارآیی این رسانه ها تا کجاست. (۳) در ظرف رسانه ها همه چیز راتوان ریخت و یک محتوای برای محتوا دیگر مشکل ایجاد می کند و دیگر اینکه حضور دین در رسانه ها از شأن و منزلت معنوی آن خواهد کاست و آن را به صورت کالایی دنیوی عرضه می کند.(۴) مهم ترین عنصر اولیه و پایه ای یک برنامه آئینی مذهبی این است که فضای اجرای آن از نوعی قداست معنوی برخوردار باشد.(۵)

صفحه تلویزیون خود دارای ماهیتی ذاتی و برخودار از گرایش نیرومند به روان شناسی این جهان است: ذهن، روح، خاطره و ضمیر ما آن چنان از برنامه های عادی روزمره و سرگرم کننده،تجاری و انواع فیلم های تفریحی انباشته و اشباع شده است که اصولا مشکل می توان تصور کرد قادر باشیم تلویزیون را از ساختار و خصلت غیر روحانی آن خارج کنیم(۶).

پستمن تصریح می کند از ماهیت ذاتی این رسانه چنین استنتاج شود که تلویزیون باید محتوا و مفاد یک اندیشه و یک فکر را حذف کند و توقعات و پذیرش های نیروی جاذبه های بصری را برآورده سازد(۷).

بر خلاف انتقادات فوق، برخی از صاحب نظران و رهبران مذهبی معتقدند که در اوضاع کنونی که زندگی بشر تحت تأثیر تحولات گسترده ای قرار دارد و زندگی جدید، بسیاری از شیوه های سنتی را بر نمی تابد، پخش ادعیه، نیایش ها و مراسم و آیین های مذهبی از تلویزیون باعث می شود که رابطه افراد با مذهب و رهبران مذهبی قطع نشود و احساسات مذهبی هم چنان در جامعه رواج داشته باشد.

به نظر من رسانه های جدید تداوم رسانه هایی هستند که در خدمت دین بوده اند.ابزرا تحول پیدا کرده است اما این به معنای تحول ماهیتی نیست، بلکه به معنای ارتقای سطح و قدرت فراگیری ارتباط است.بنده نمی پذیرم که فناوری رسانه ای ذاتی دارد که با دین در تقابل است(۸).

روف۱ به عنوان جامعه شناس معتقد است که رسانه ها در تجدید حیات دینی نقش مهمی را داشته اند و شکل گیری کلیسای الکترونیک یکی از عوامل چنین حرکت هایی در جهان معاصر بوده است.(روف،۱۹۷۲).

برخی پدیده رسانه ای شدن سنت را به معنای تضعیف سنت می داننداما بر عکس به نظر می رسد راهی برای سنت مهیا گردید تا مشخصه های تازه ای بیاید و در بافتهای جدید اجتماعی گسترش یافته و از نو ساخته شود و حتی بر خلاف آنچه برخی تصور می کنند برخی سنتها در اثر رسانه ای شدن تقویت شدند(مثل حضور مردم در دعای عرفه و ..) روی دیگر این سکه اتکا شدید سنتها بر اشکال رسانه ای و دور شدن از اشکال تعاملی و رو در روی قلبی است. این وابستگی افراطی سبب شود تا سنتها در برابر رسانه ها آسیب پذیر شوند. از این رو اهمیت آسیب شناسی روابط میان آنها نیز اهمیت می یابد.(۹)

بسوی ارتباطات و کارکردهای همگرایانه سنتی – مدرن

دیدگاه کارکردگرایانه تمایل دارد که همه رخدادها و فعالیت های نهادینه شده را بر اساس «نیاز» جامعه توجیه نماید، در این دیدگاه جامعه از عناصر مختلفی که بر یکدیگر متکی هستند تشکیل شده و رسانه های همگانی یکی از عناصر زیر مجموعه نظام می باشد. هر یک از این عناصر در کل نظام، کارکرد ویژه ای انجام می دهد و به نحوی به رفع نیازهای آن می پردازد. زندگی اجتماعی سازمان یافته نیاز به همکاری مداوم و مستمر بین بخش های مختلف آن محیط اجتماعی دارد. رسانه های همگانی بر اساس این رویکرد، بخش های مختلف نظام را به یکدیگر مرتبط می سازند.(۱۰)

هم چنان که اندام موجودات زنده در همبستگی کل به عنوان یک نظام موثر است. به همان ترتیب پدیده های تشکیل دهنده یک نظام اجتماعی نیز که اجزای آن محسوب می شوند در همبستگی و بقاء کل نظام تاثیر دارند که باعث نوعی سازگاری و تعادل پویا میان اجزاء و کل می شود.(۱۱) اساس کار این مکتب اصولا بر همین اصل بدیهی تفکر ابتدایی بشر نهاده شده است.(۱۲)

تبیین کارکردی به دین معنا است که روشن سازیم اثرها و معلولهای ساختی در محیطی که آن ساخت در آن محاط شده است کدامند. اما اگر مرزها نامشخص و مبهم باشد یا عوامل بیرونی در آن نفوذ کند، تبیین کارکردی دچار اختلال و آشفتگی خواهد شد.(۱۳)

یکی از مسائل مهمی که هر الگوی توسعه باید به آن بپردازد، موضوع چگونگی برخورد و تعامل بین نهادهای سنتی و مدرن، بخصوص رسانه های سنتی و رسانه ای مدرن است. در دهه های ۱۹۷۰ – ۱۹۸۰ مجموعه سومی از الگوها در واکنش به الگوهای توسعه قبل خود الگوهای لیبرالی(سرمایه داری) و مارکسیستی(سوسیالیستی) مطرح شد که آن را وحدت گرا- رهایی بخش نامیدند.(۱۴) این نگرش جدید که اساسأ یک جنبش انقلابی، انسان گرا و معنوی می باشد، بر کیفیت در برابر کمیت تأکید می ورزد و خواستار برابری و توازن در نظام بین المللی است. این الگو فراگیر دارای انواع گوناگون است که به سبب انطباق الگو با شرایط خاص فرهنگی- اجتماعی جوامع مختلف پدید آمده است، لکن همه آنها بر ارتقاء خود گرایی متمرکز بوده، ناشی از نظریه های مربوط به دگرگونی اجتماعی، رهایی انسان، اخلاقی، خود اتکایی، سنت گرا و ضد بلوک بندی است.(۱۵) از نظر این الگو نظام های ارزشی و فرهنگی بر متغیرهای سیاسی و اقتصادی برتری دارند.

در این چهار چوب توسعه، پدیده ای گسترده تر از سازه های صرف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی می باشد. تعریف توسعه در این چهارچوب از این قرار است: توسعه، گستره کل فرآیندها و ابزارهایی است که یک نظام اجتماعی با استفاده از آن، به طریقی از شرایط زیستی خود که عمومأ رضایت بخش نیست فاصله می گیرد و به سوی شرایطی که از نظر انسانی مطلوبتر به نظر می رسد، به حرکت در می آید.(۱۶)

نظریه همگرا در قلمرو و الگوهای وحدت گرا- رهایی بخش تبیین شود. این نظریه نشان می دهد که هیچ نظامی به تنهایی عمل نمی کند بلکه با درک همین موءلفه ها می تواند سیاستهای خود را تعیین نموده و با افزایش کاراییهایش به هدفهای خود برسد.

Mowlana)، ۳۴.۲۳ op.cit-pp.) در این الگو اهداف جامعه در زمینه توسعه صرفأ اقتصادی نیست. بلکه اقتصاد تنها یک مرحله است که باید توان بالقوه فرهنگی جامعه را بالفعل کند.(۱۷)

دیدگاه وحدت گرا- رهایی بخش مانند دو الگوی مسلط گذشته، در خصوص نحوه رویارویی نهادهای سنتی و مدرن مانند رسانه های سنتی و مدرن، دیدگاه کاملأ واضح و روشنی دارد. این الگو به همگرایی و ادغام نظام مدرن و سنتی با دیدگاه غیر خطی در قبال توسعه معتقد بوده، و بنا بر این به ارتباطات هم به مثابه یک فرآیند همگرا تأکید می نماید.(۱۸)

واژه همگرایی در اینجا در بستر کلی همگرایی اجتماعی و ملی و اجتماع محلی به کار می رود. اگر همگرایی به عنوان صفت به نظام ارتباطات و رسانه های جمعی اطلاق گردد. به این معنا می باشد که هر چند ساز و کارهای ارتباطی و رسانه های سنتی و مدرن، هر یک از مکانیزم و ماهیت عملکردی خاصی به خود برخوردارند که با دیگری متفاوت است، و لیکن در عین حال در راستای رسیدن به هدفی واحد و مشترک همگرا بوده، و به نوعی مکمل همدیگر در جریان رسیدن به توسعه به شمار می روند.(۱۹)

نظریه همگرا با حساسیت و تأکید ویژه نسبت به فرهنگ اسلامی- ملی و نقش رسانه های سنتی در کشورهای اسلامی و با تحلیل دقیق تر شرایط فرهنگ و ارتباطات در ایران جریان گردش اطلاعات از طریق وسایل و نهادهای سنتی را با مشروعیت بیشتری نسبت به ارتباطات مدرن انجام می گیرد، می داند و به این نکته تأکید می ورزد که این نهادها و زیر ساخت های سنتی و اسلامی هستند که خود از مشروعیت برخوردار بوده و به وسایل ارتباط جمعی مشروعیت می بخشد، نه بالعکس.(۲۰)

از نظر الگوی همگرا، هم نظام ارتباطات مدرن به دلیل ابزارهای ارتباطیش که وسایل نیل به نوآوریهای تکنولوژیک، مدیریت و کنترل ماهرانه امور هستند. لازم است و هم نظام ارتباطات سنتی، چرا که یک نظام ارتباطی، که دارای ارتباطات سنتی و مدرن است، تا جایی که به فرآیندهای توسعه مربوط می شود، یک نظام پیچیده است، که کنش های آن در بس