پاورپوینت کامل یادداشت;آنچه روحانی را عوام می کند ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یادداشت;آنچه روحانی را عوام می کند ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یادداشت;آنچه روحانی را عوام می کند ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یادداشت;آنچه روحانی را عوام می کند ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

ناگفته پیداست که طلبگی و تحصیل علم با خرافه و بدعت و عوام گرایی در تضاد است، اما گاه با پدیده ای ناسازگار روبرو هستیم و روحانیانی عوام گرا را مشاهده می کنیم.

این دسته افراد از طلبگی و روحانیت، شاید تنها لباس آن را به دوش بکشد و از دانش و معرفت دینی تهی باشند.

در ابتدای شرح امثله روایتی می خوانیم که «اول العلم معرفه الجبار و آخر العلم تفویض الامر الیه»؛ شناخت حق تعالی و عرفان واقعی او، آغاز و اوج دانش است و بی سوادی و جهل و خرافه در این عرصه جایی ندارد، پس چگونه است که طلبه ای عوام می شود.

اینجا منظور ما عوام در برابر خواص نیست، بل عوام در برابر عالمان ربانی و بصیر است. شاید موارد زیر یاری کند تا سیر نزولی یک طلبه از علم و بصیرت به جهل و عواقب را ترسیم کنیم.

۱. امرار معاش: گاه، شرک خفی و ایمان نداشتن به رازق بودن خدا، و نیز مطمئن نبودن یا ناکافی بودن منافع مالی حوزه، طلاب سست عنصر را به فکر روش هایی می داند، که بتواند منبع در آمدی برای خود دست و پا کند و آسان ترین راه، عوام گرایی است. بهره کشی از مردم و تأمین معاش از این طریق در واقع یک نوع اخاذی و یک سرقت محترمانه است، چرا که مردم در برابر هدایتی که حق آنهاست، نباید هزینه ای بپردازند و منتی بر آنان نیست.

۲. جهل شخصی: همچنین می توان علت عوام گرایی و عوام پذیری یک طلبه را در جهل اولیه او ریشه یابی کرد. همیشه این گونه نیست که یک فرد ممتاز و مستعد وارد حوزه شده باشد. با توجه به شیوه گزینش حوزه های علمیه سراسر کشور، به راحتی، افرادی با انگیزه های سطحی در حوزه پذیرفته می شوند و پس از رشد ظاهری در مدارس، در جامعه حضور یافته و مشکلاتی را برای خود، حوزه و مردم، فراهم می سازند. این طلاب هیچ گاه فرصت نمی کنند جهل اولیه خود را بر طرف سازند، چون انگیزه و استعداد لازم را ندارند و هشدار هم نمی گیرند تا هشیار شوند.

۳. جهل مردم: عوام گرایی آن گاه اجازه بروز و ظهور می یابد که جمعیتی جاهل فراگرد طلبه

حضور داشته باشند و طلبه ای که باید تمام همتش مبارزه با جهل و نادانی باشد، چنانچه به هر دلیل از وظیفه خود سرباز زده و از لباس و شخصیت حقوقی خود سوء استفاده کند، به راحتی می تواند جماعت جاهل را به سمت ناروایی ها منحرف سازد؛ او از اعتماد و سادگی مردم بهره گرفته و امیال خود را پی می گیرد. اما اگر سطح فهم و فرهنگ مردم و تربیت آنان بالا باشد و اهل مطالعه و دانش باشند به راحتی به ظواهر امر اکتفا نمی کنند و هر کس را به قدر دانش و خدمت او ارزیابی می کنند.

۴. شخصیت طلبی: اگر طلبه از اعتبارات اجتماعی لازم برخوردار نشود، این امکان وجود دارد که سراغ برتری طلبی کاذب برود. عوام گرایی، از نظر شخصیتی فرد را نسبت به عوام مردم صاحب نفوذ نشان می دهد. این نارسایی شخصیتی گاه از نواقص تحصیلی یا معنوی داخلی حوزه، سرچشمه می گیرد و گاه از ضعف های جامعه پیرامونی است و طلبه به هر حال آن طور که باید قدر نمی بیند و در صدد نمی نشیند و با عوامگرایی آن را جبران می کند. این که یک مبلغ و هادی باید با مشکلات دست و پنجه نرم کند نه آن که انتظار تحسین و تقدیس مردم را داشته باشد چیزی است که باید در مدارس علمیه می آموخت، اما نیاموخته این است که روزی تعبیر خواب و ذکر و ورد می شود، روزی کتاب های بی مایه منتشر می کند و حرف های سست می زند.

۵. جبران ضعف ها: همان طور که اشاره شد، عوام گرایی نوعی شخصیت طلبی است، اما در طول دوران تحصیل، ضعف های دیگری هم ممکن است وجود داشته باشد که در نهایت به عوام گرایی منجر شود. طلبه ای که استعداد یا امکان رشد علمی را نداشته، تبلیغ و سخنوری را نیاموخته یا در روستا و دیار خود از سوی هم سن و سالان خود تحقیر می شود، در مراجعه به وطن هیچ تعریف مشخصی از هویت طلبگی خود ندارد، از جذابیت های لازم برای حضور بین مردم و خانواده بهره مند نیست یا ناتوانی دارد و هر ضعف دیگری که ذاتی و عرضی باشد و طلبه راه جبران آن را نیاموخته باشد، سرانجامی چون عوام گرایی دارد. اینجاست که گاه سواد یا امتیازات دیگر را نیز فدای این هدف سوم می کند و برای فرار از ضعف ها همه توانش را به خدمت می گیرد به جای آنکه مشکلاتش را حل کند.

۶. علقه مردم به تظاهرات معنوی: آشکار است که مردم از معنویات و پاکی ها لذت می برند. آنها در پی اصلاح و هدایت هستند و تربیت مذهبی، خلوص نیتی به آنها داده که مبلغان و هادیان را محترم می شمارند، اما این نیز واقعیت دارد که ابزار شناخت و تشخیص معنویت از خرافه و نمایش را ندارند. ریش و تسبیح و استخاره و ورد و ذکر، ظاهری است که در پشت آن شیطان هم می تواند لانه کرده باشد. این حالت که هر ظاهر الصلاح بی تقوایی به خود اجازه می دهد به حریم اعتقادی بی آلایش مردم تجاوز کند.

۷. ریشه های آسیب پذیری دینی و مذهبی: گر چه دین مبین اسلام، صراط مستقیم هدایت است و قرآن کریم کتاب روشن گر و قانون زندگی پاک و خوشبخت بشر، اما دینداران همیشه تمام و کمال در خدمت دین نیستند. یک معصوم هیچ گاه فعل و قول و تقریری ندارد که گمراهی مؤمنان را سبب شود، اما ضعف ایمان و سستی نگاه مسلمانان حتی از وجود معصوم برای گمراهی خویش بهره می جوید! بوده اند کسانی که با قرآن به جنگ حق رفتند یا غالیانی که مرتد و مشرک شدند. همین طور است جدا نکردن اشتباهات بزرگان و صاحب نفوذان از آموزه های دینی که سبب گمراهی جماعتی را فراهم آورده است. این که یک شیخ منبری یا مداح به جای هدایت و بصیرت بخش به مؤمنانی، آنان را به خرافه و جهالت می کشاند از همین رو است. علاقه مردم به دین و معنویت و شخصیت های مذهبی که واکنش طبیعی و فطری مؤمنان است به راحتی بازیچه افرادی غافل و هوا پرست قرار می گیرد. اینجاست که وظیفه یک مبلغ آگاه، حفظ علایق پاک و زدودن ناپاکی ها و آلودگی هاست .

۸. بی بصیرتی طلاب در بستر عرفی حوزه: حوزه های علمیه اگر مهد تربیت انسان هایی آگاه و بصیر باشد که قرار است هدایت و تربیت جامعه را بر اساس آموزه های وحیانی به عهده بگیرند، هیچ گاه در حجره های خود افراد خود کم بین، قش