پاورپوینت کامل کارکردهای دینی در رسانه سنتی و مدرن ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارکردهای دینی در رسانه سنتی و مدرن ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارکردهای دینی در رسانه سنتی و مدرن ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارکردهای دینی در رسانه سنتی و مدرن ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۴

با بررسی و مطالعات رسانه های جمعی می توان اذعان کرد، امروزه هیچ رسانه ای جایگزین ندارد و هر یک فضای خاصی از سپهر رسانه ای ملی یا جهانی را اشغال کرده اند. از این رو می توان گفت، وسایل ارتباط جمعی از طرفی رقیب یکدیگرند(۱) و از سپهر رسانه ای سهم بیشتری می خواهند و از طرف دیگر مکمل یکدیگرند، چون بعضی، کارکردهای خاص دارند یا حداقل کارکردی بر جسته تر نسبت به رسانه های دیگر دارند.(۲)

بر اساس مبنای ذکر شده و البته در حوزه پیام های دینی، کارکردهای اصلی هر یک از رسانه های سنتی(مجالس عزاداری و مداحی) و مدرن (تلویزیون) را متناسب با فرهنگ نامه تولید صدا و سیما که «پیش فرض همگرایی رسانه های سنتی و مدرن در آن ملحوظ شده است جهت تجزیه و تحلیل. مورد توجه و نظر قرار می دهیم.

۱- کارکرد ارشاد:

انتقال و انتشار نظام ارزشی جامعه، ترغیب پیام گیران به مشارکت در روند توسعه فرهنگی و ملی و زمینه سازی رفتار پیام گیران بر مبنای باورها و اعتقادات جامعه.(۳)

انگیزش احساسات معنوی مخاطبان و ترغیب آنها بر مبنای باورهای دینی، محور این کارکرد است. تأثیر عاطفی بر مخاطبان و ترغیب و تهییج روانی آنان نیازمند شرایط روانی ویژه ای است که به نظر می رسد با ارتباطات مستقیم شخصی و صمیمانه امکان تحقق بیشتری داشته باشد، چنانچه تاریخ رسانه های دینی ایران، غیر از مدارس دینی، نشان از کار کرد ارشاد به عنوان کارکرد اصلی آنها می دهد و حتی علی رغم استفاده زیاد از این کارکرد در رسانه های ارتباط جمعی، مشاهده می شود که بیشتر محتوا و شکل ارائه پیام انعکاس همان چیزی است که در ارتباطات سنتی اتفاق می افتد.(۴)

یکی از شیوه هایی که قرآن جهت تعالیم دینی بکار می برد شیوه عرفانی، قلبی و درونی است اگر آیات مربوط به بعد عرفانی، انسانی را بشماریم بیش از سیصد آیه می باشد که با اشکال و گونه های مختلف مطرح شده است . از جمله این آیات، آیات «قرب»است مثلا وقتی خداوند(جل جلاله) در قرآن می فرماید: « … نَحن أقرب اِلیهِ مِن حبل الورید»(۵) یعنی من از رگهای گردنتان به انسان نزدیک ترم، یعنی همان طور اگر این رگ بریده شود،

انسان می میرد، اگر رابطه هم با خدا قطع شود، انسانیت انسان از بین می رود. در ادعیه و روایات از این لحن نمونه ها بسیار است. اصلأ سبک و لحن گویش دعاها این گونه است . دعای ابو حمزه ثمالی، دعای کمیل، عرفه، ندبه و … نوعاً مبتنی بر رابطه های عاطفی، احساسی، مستقیم و رو دررو با خداست مثلا جمله «یا جلیس الذکرین» درست مثل این است که خدا در کنار شخص نشسته است .

از آنجایی که انسان دارای دو بعد عقلی و احساسی است، شیوه احساسی، به بعد عاطفی و درونی انسان پاسخ می دهد که اکثر انسانها با این روش بهتر اقناع می شوند؛ به این دلیل قرآن تاکید و توجه اش به این بعد انسان بیشتر می باشد.(۶)

بدین دلیل برنامه های موفق و جذاب تلویزیونی در باب دین بایستی بیشتر بر دین عینیت یافته متکی باشند، دین در مراسم و شعائر دینی عینیت می یابد . دین در معماری دینی، شمایل نگاری دینی و مانند آنها به صحنه واقعیت پا می گذارد، بدین ترتیب برای برنامه های دینی باید به جنبه های عینیت یافته آن اندیشید، برنامه های مشتمل بر:

الف. مراسم و شعائر دینی در سراسر کشور (تعزیه، عزاداری عاشورا، قالی شویان و …)

ب. مساجد ایران

ج. امامزاده های ایران

د. شمایل نگاری دینی(پرده خوانی) و مانند آنها که جنبه تصویری و مستند گونگی بیشتری دارند و (تبلیغ مستقیم به شمار نمی روند) می توانند موفق باشند.(۷)

با توجه به حضور گسترده رسانه های جمعی باز میل و گرایش به برنامه های رسانه سنتی (مجالس عزاداری و مداحی) و حضور فراوان، به ویژه نسل جوان با توجه به تحقیقات اشاره شده در فصل چهارم در مراسمات و تکایای مذهبی امام حسین (و اصحاب او توجه به این موضوع می باشد.

برنامه های مناسبتی دینی تلویزیون با رویکرد ارشادی از دو وجهه شکل و محتوا قابل تأمل و بررسی می باشد.

الف- شکل

از نظر شکل و جای گرفتن این برنامه ها در قالب تلویزیونی که یک رسانه امروزی است چند مسئله وجود دارد:

۱. این برنامه ها با توجه به پخش آنها از تلویزیون عمدتأ رادیویی اند. مشخصه عمده برنامه رادیویی تکیه بر گفتار و خطابه است . هنگامی که خطابه محور باشد دیدن چهره گوینده(بالاخص) اگر یک نفر باشد و چندان از هنر نمایشگری برخوردار نباشد چندان بر محتوا افزاید یا در تأثیرگذاری نقش زیادی بازی نمی کند. فرهنگ شفاهی مردم ایران موءید این نکته است.(۸)

در حالی که تلویزیون به عنوان یکی از رسانه های ارتباط جمعی از این حیث دارای ویژگی هایی است. در تلویزیون داد و ستدهای فکری ناگزیر تحت تأثیر ویژگی ابزارهای بصری قرار می گیرد. به عبارت دیگر تبادل افکار در بیان تلویزیونی بیشتر در قالب تصاویر متحرک انجام می شود. نه به مدد حروف و کلمات.(۹) انتخاب شکل مناسب برای جذب مخاطبان و افزایش تأثیر پیام عاملی مهم به شمار می آید. برنامه های دینی نه تنها از شکل سخنرانی بیش از سایر اشکال برای ارائه محتوای خود استفاده کرده اند. بلکه در نمونه های مورد بررسی با کارکرد آموزشی و ارشادی نیز تنها به این شکل برنامه بسنده شده است.(۱۰)

۲. این برنامه ها مستقیما تبلیغی هستند . به این معنا که بیننده به سادگی حس می کند که گوینده یا برنامه بنای القای مطالب خاصی را دارند. تبلیغات عمدتأ مستقیم است که در رسانه های امروزی دل چسب نیست.

۳. در این برنامه ها، سازندگان برنامه اغلب در مورد روش ارائه آن چندان به تأمل نمی نشینند. همچنین مخاطبان نیز از حیث روش ارائه مطالب بدانان تفکیک نمی شوند.(۱۱) حضور رسانه های سنتی دینی در تلویزیون باید به معنای استفاده از مزایای رسانه های سنتی در کنار قابلیت های رسانه ای نوین باشد که در این زمینه ایجاد ترکیبی مناسب از قابلیتها و به ویژه بهره گیری از شکلهای برنامه ای جذاب تر مانند:فیلم، مسابقه، نقاشی متحرک می تواند به کارگیری مطلوب آن قابلیت ها را فراهم سازد(۱۲).

ب- محتوا

۱. از نظر محتوا بسیاری از برنامه های مذکور در چهارچوب رادیویی ارائه می شوند(۱۳).

بهره گیری از شیوه های مستقیم در انتقال آموزش معارف دینی عادی دیرینه در ارتباطات دینی ایران به شمار می آید.حال این که دستاوردهای جدید در حوزه های روانشناسی و آموزش بر استفاده از روشهای غیر مستقیم و رواج آن تأکید دارند.در تحلیل محتوای برنامه های برگزیده دینی حاکی از تجربه ای نسبتا مطلوب در ارائه غیر مستقیم معارف دینی است.

۲. پایگاه فرهنگی پیام آفرینان برنامه های دینی از تنوع مطلوبی برخوردار است و اقشار مختلفی از جمله روحانیون، دانشگاهیان و هنرمندان در ارائه محتوای پیام در برجسته ترین برنامه های دینی تلویزیون مشارکت داشته اند.اما این پیام آفرینی در اغلب برنامه های مورد بررسی به صورت انحصاری صورت پذیرفته است. از این رو می توان برای ارتقاء سطح کیفی محتوای برنامه ها از مشارکت افراد از پایگاه های مختلف فرهنگی در تهیه و ارائه برنامه ها استفاده کرد.

۳. در هر یک از برنامه های دینی مورد بررسی، تعادل مطلوبی برای ارائه انواع معارف مختلف دینی وجود ندارد.اگر چه در مجموع محتوای ارائه شده توسط این برنامه ها نوعی تعادل نسبی پدید آمده است. با توجه به این که نگاه همه جانبه و همبسته به معارف اسلام، اصلی انکارناپذیر به شمار می آید. باید در هر یک از برنامه های دینی به ویژه در برنامه های که به موضوع خاصی از معارف اسلامی اختصاص نیافته انواع مقوله های محتوایی ارائه گردند.(۱۴)

به نظر برخی از دانشمندان نظیر کارل مارکس، نوپر باخ یا (به صورت تفکیک شده) دورکهایم و مارکس وبر، دین می تواند (در برخی شرایط) نقش منفی نیز در جامعه داشته باشد. یعنی تحت شرایطی، مذهب می تواند در برخی از شئون اجتماعی کارکرد منفی هم داشته باشد، اما در آنگونه موارد دارندگان نقش های هدایت مذهبی مردم، نقش های خود را درست ایفا نمی کنند.(۱۵)

در نهایت، اینکه برنامه های تلویزیونی دینی با ساخت خطابی و بدون مشارکت مخاطبان بهتر است کوتاه و قابل تکرار بوده و از جذابیت بصری برخوردار باشد.

نتایج بدست آمده از بررسی فعالیت های مذهبی و رویکرد مردم به رسانه های سنتی حاکی از این است که در (۹۷/۶ درصد) خانواده ها حداقل یکی از فعالیت های مذهبی توسط فردی از اعضاء خانواده انجام می شود که تأکیدی بر دینداری و علاقمندی جامعه به مباحث دینی و عبادی است که در این بین فعالیت های حضور در مجالس عزاداری و مداحی بیشترین درصد را به خود اختصاص داده است . همچنین یافته های پژوهش مربوط به بهره مندی مردم از رسانه مدرن در مورد برنامه های مناسبتی بیان کننده این است که غالب مردم حداقل یکی از ویژه برنامه های مناسبتی سیمای جمهوری اسلامی ایران را تماشا کرده اند و عده ای نیز بی تفاوت یا واکنش منفی نشان داده اند. که در همین راستا با توجه به وجود مخاطبان متعدد؛ بایستی به مقدار واکنش منفی افراد توجه کرد و از آن غافل نشد. در مورد واکنش مثبت مخاطبان به برنامه های دینی نبایستی صرفا به گرایشات مثبت و ویژگی های مطلوب برنامه های تولید شده بسنده کرد بلکه می توان اذعان کرد انگیزه دینی بینندگان این برنامه را می توان از مهم ترین عوامل این توجه به شمار آورد.

۱. کارکرد اطلاعاتی

نظارت کامل بر رویدادهای ایران و دیگر کشورها و جهان و انعکاس آنها به پیام گیران به منظور ارتقاء آگاهی ها، اطلاعات و خبری.(۱۶)

آنچه در این کارکرد حائز اهمیت است تازگی و نو بودن اطلاعات و وقایع دینی می باشد. در واقع هر رسانه ارتباط جمعی که بتواند مخاطبان را در مدت زمان کمتری به اطلاعات برساند دارای مزیت بیشتری خواهد بود.

وسایل ارتباط جمعی (تلویزیون) با توجه به ویژگی هایی مانند سرعت فوق العاده، مداومت و وسعت حوزه تحت پوشش و انتشار، قابلیت بیشتری از رسانه های سنتی دینی در این کارکرد دارا هستند.تلویزیون به عنوان پر مخاطب ترین رسانه در حوزه اطلاع رسانی باید از این مزیت کارکردی خود بهره گیرد و یک رابطه همگرا و نقش ویژه در اطلاع رسانی ایفا نماید.(۱۷)

۲. کارکرد آموزشی

اشاعه میراث فرهنگی جهان و اقلیمی و کمک به رشد و توسعه نظام آموزش و پرورش و گسترش هنرها و علوم و فنون در راستای اعتلای دانش و معرفت افراد جامعه.(۱۸) این کارکرد را می توان از دو دیدگاه مورد توجه و نظر قرار داد:

۱. دیدگاه اول که آموزش را محدود به نظام های آموزش رسمی و تدریس مدرسه ای دروس می نماید و آن را اینگونه بیان می کند: در یک فرایند خاص یا گروهی از فرآیندها که متضمن تهیه و تدارک عمومی تجارب یادگیری یا انتقال معارف و معلومات در مکان های خاص مانند مدرسه، دانشگاه ها، حوزه های علمیه و… با روش ها و شیوه ای خاص و به شکل رسمی می باشد.(۱۹) در این دیدگاه مسئله آموزش از سه حیطه شناختی، عاطفی (نگرش)و عملی (روانی-حرکتی)عمدتا ناظر به حیطه شناختی است که در ارتباط با نظام آموزش و پرورش کشور قرار دارد. کارکرد آموزشی از این دیدگاه فرایندی است که برای موفقیت خود نیاز به عواملی نظیر ارتباطات چهره به چهره، بهره گیری از تمام کیفیت های حسی و… دارد. این ویژگی ها در نظام ارتباطات سنتی دینی وجود دارد و رسانه های مدرن (تلویزیون) فاقد آن هستند. همچنین سهولتی که در انتقال مفاهیم غیر دینی به مخاطب وجود دارد، در مفاهیم دینی کمتر است.(۲۰)

۲. دیدگاه دوم: آموزش را اعم از قالب های مدرسه ای و دارای محتوای فراگیر و شامل فرهنگ عمومی جامعه می داند و آن را به این صورت تعریف می کند « آموزش فرایند ارتباطی هدفمندی است که طی آن به نوعی تفاهم و اشتراک اطلاعات، نگرش ها یا اعمال، میان آموزش دهنده و فراگیر منجر خواهد شد.(۲۱)

در این دیدگاه که آموزش بیشتر به صورت غیر مستقیم و ارائه پیامهای آموزشی در ضمن دیگر کارکردهاست، هماهنگی کاملی با وسایل ارتباط جمعی دارد. توانمندی بسیار بالای وسایل ارتباط جمعی در پرداختن به این نوع آموزش و توفیق چشمگیر آنها در تغییر بینش و نگرش مخاطبان منجر شده است که دانشمندان ارتباطات و تعلیم و تربیت، روز به روز و به نحو افزون تری به اهمیت دیدگاه دوم پی ببرند.

چنانچه برخی از جامعه شناسان برای مطبوعات، رادیو، تلویزیون و سینما نقش آموزش موازی «یا در آموزش دائمی» قائل شده اند.(۲۲) که ایجاد شبکه آموزش در سیمای جمهوری اسلامی ایران از خواستگاه این دیدگاه می باشند.

در حال حاضر شیوه ای در آموزش دین رایج است با نام «شیوه عقلی فلسفی» نمونه های متعددی را می توان درباره این شیوه بیان کرد. مثلا اگر کتاب معارف را که مهم ترین کتاب تدریس دین در دانشگاه هاست نگاه کنیم نوعی آمیختگی فلسفه ملا صدرایی و حکمت متعالیه را با دین مشاهده می کنیم. شیوه عقلی و فلسفی عمدتا عهده دار سه چیز است:

۱. تنظیم گزاره های دینی: یعنی این که فیلسوف یا متکلم، گزاره های دینی (آیات و روایات) را به اصطلاح، دسته بندی و تبویب کند. مثلا می گوید این خداشناسی و این هم آیات و روایاتش، این موضوع معاد و این هم آیات و روایات مربوط به آن و ..

۲. تبیین گزاره های دینی: کار متکلم یا فیلسوف در تبیین گزاره های به طور خلاصه بیان معنی و تفسیر مفردات و برقراری نظام منطقی بین آنهاست . مثلا می گوید فلان تعداد از آیات، آیات خداشناسی است و روابط آنها این گونه است، یعنی بین آیات نسبت سنجی می کند.

۳. پاسخ به شبهات: یعنی فیلسوف و متکلم بعد از تبیین گزاره های دینی، با توجه به سئوال های موجود، به استخراج پاسخ مناسب می پردازد و این یکی از اهداف مهم این روش است که در میان این سه رسالت، دفع شبهات موجود در هر عصر، کار ویژه روش فلسفی و کلامی است.

اگر دین با این شیوه، تب