پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر حسام الدین آشنا، مدیر گروه فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر حسام الدین آشنا، مدیر گروه فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر حسام الدین آشنا، مدیر گروه فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفت و گو با دکتر حسام الدین آشنا، مدیر گروه فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۵۱

با تشکر از حضرتعالی ، بفرمایید که یک روحانی باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا به عنوان یک روحانی مطلوب و مفید در میان جوانان شناخته شود؟

ابتدا برداشت خودم را از روحانی مرتبط با نسل جوان بیان می کنم. و لذا من راجع به کلّ روحانیت و حوزه علمیه صحبت نمی کنم. من راجع به کسی صحبت می کنم که با اندوخته ای از دانش دینی و معارف اسلامی، خودش را موظف می داند که با مجموعه افرادی که از نظر سنّی یا نزدیک به سن او هستند و یا خیلی پایین تر هستند، تعامل تربیتی و ارشادی داشته باشد و می خواهد ، که نتیجه آن تعامل، افزایش آگاهی های دینی، نگرش های دینی و رفتار دینی در میان جوانان باشد.

با این تعریف ، دیگر معمم بودن یا معمم نبودن آنقدر موضوعیت ندارد. بنابراین روحانیت دو قشر دارد : یک عده با لباس فرم؛ یعنی معمم و دیگری بدون لباس فرم ؛ یعنی غیر معمم.

روحانی مرتبط با جوانان از روحانیت در تعامل با دیگر اقشار، متفاوت است. شما وقتی به تعامل روحانیت با اقشار دیگر نگاه می کنید، عملا آنها هستند که به روحانیت مراجعه می کنند، اما در مورد تعامل روحانی با جوانان، صورت مسئله بسیار متفاوت به نظر می آید؛ زیرا ما به عنوان روحانی، کسی هستیم که باید به دنبال جوانان برویم و جذابیت مان را بیشتر کنیم.

اگر هدف در ارتباط روحانیت با جوانان بهبود کیفیت آگاهی ها، نگرش ها، عواطف و رفتار دینی باشد برای هر کدام از این موارد چاره ای جز اینکه وضعیت موجود جوانان را بسنجیم نداریم. این کارها کم انجام می شود و به طور دائم و مستمر انجام نمی شود.

یعنی اینکه ما باید بدانیم آگاهی های دینی جوانان چیست؟ چه نقایصی دارد؟ عواطف دینی جوانان چگونه است؟ و چه مشکلاتی دارد؟ رفتارهای دینی جوانان چگونه است؟ و چه نقص هایی در آن مشاهده می شود؟ اگر مجموعه این مطالعات انجام نشده باشد و ما در تعامل با جوانان این اطلاعات پایه را نداشته باشیم آن وقت بر اساس ذهنیت خودمان رفتار می کنیم، که چندان موفقیت آمیز نخواهد بود.

مسئله دوم این است که در هر سه حوزه ای که تحقیقات در مورد آنها انجام می شود، راه حل هایش هم باید درآمده باشد و این مسئله بر عهده روحانی به عنوان یک فرد نیست کهجوابگوی این مشکلات باشد، بلکه او نیز نیاز به یک نهاد پشتیبان دارد که دائم بتواند رصد تحولات فرهنگی جوانان را انجام دهد و راه حل های مناسب را در این زمینه ارایه کند. پس تعامل میان روحانی که در میدان است با مقر پشتیبانی خودش مورد نیاز است و این مقر پشتیبانی می تواند دفتر تبلیغات اسلامی و یا هرجای دیگری باشد. ولی این تعامل، تعامل دوطرفه است به این معنا که اگر من تجربیات خودم را منتقل به مرکز بکنم و رهنمودهای مرکز را هم به کار ببندم و بازخوردها را به مرکز پشتیبان منتقل کنم، به این ترتیب ما در یک مرکز حجم زیادی از تجارب انباشته شده و پردازش شده را داریم، که در این صورت پس سیستم آموزشی ما نیز متحول خواهد شد. این نکته دوم که به نظر می رسد یک روحانی به آن احتیاج دارد.

مسئله سوم: این است که نگاه ما به جوانان، به شدت روی نگاه جوانان به ما تأثیر می گذارد؛ زیرا اگر ما جوانان را از جنس افراد منحرفی بدانیم که باید آنها را به راه آورد، جوان ها هم نگاهشان به ما همانند کسی خواهد بود که می خواهد چیزی را به آنان تحمیل کند، اما اگر نگاه ما به جوانان به عنوان سرمایه ای باشد که در حال شکوفا شدن است و من وظیفه خودم می دانم که از این جوانان حمایت و به آنها کمک کنم ، در این صورت جوانان هم اعتماد خیلی جدی تری به من روحانی پیدا خواهند کرد. پس روحانی مطلوب روحانی ای است که بتواند وضع موجود را به خوبی رصد کند.

چه کارکردهایی را در ارتباط روحانیت با نسل جوان پیشنهاد می کنید؟

من راجع به روحانیون جوان یا روحانیونی که با جوانان در ارتباط هستند صحبت می کنم. بخشی از روحانیون ما از نظر علمی و اعتبار معنوی جایگاه خیلی عالی و بالایی دارند، و بخشی هم در سطح حکومت هستند که در واقع اعتبار اینها با اعتبار حکومت پیوند خورده است. یک مجموعه روحانیونی هم داریم که نه به اعتبار علمی ، بلکه به خاطر و اعتبار حکومتی جایگاه حوزوی شان آدم های خیلی مهمی اند . بنابراین روحانیونی که با جوانان ما سر و کار دارند بیشتر از آنکه حاکم و مرشد باشند، باید نقش مشاور را ایفا کنند. درک اینکه من نقش مشاور را بیشتر دارم بسیار کمک می کند به اینکه روابط روحانی با جوان تقویت شود. در میان روحانیون تعداد محدودی هستند که می توانند از نقش مشاور عبور کرده و به نقش رهبری گروه برسند، این گونه روحانیون برای راهبری یک جمع نیاز به قابلیت ها و کفایت های متعددی دارند که در این بین اگر بخواهیم نقش رهبری را هم ایفا کنیم، در صورتی که توانایی مشاوره نداشته باشیم که خیلی زود دایره علاقه مندان به ما از هم می پاشن، لذا اگر بدون مهارت ها و کفایت های لازم دست به کاری بزنیم، بعداً احساس یأس و نا امیدی خواهیم کرد.

به نظر شما پیوند روحانیت و نسل جوان اساسا چه نتایج و پیامدهایی را می تواند داشته باشد و ما تا چه حدی به این نتایج دست یافته ایم؟

اصل موضوع در واقع تداوم بین نسلی دین و دینداری است؛ به این معنا که من به این علت دیندارم که علاوه بر تلاش خودم، کسانی برای دیندار بودن من زحمت کشیده اند. پس این ارتباط بین نسلی خیلی مهم است، که کسانی آن را به عهده بگیرند و به دیگران برای اینکه متدین شوند و متدین بمانند، کمک کنند. این هدف اصلی است و پیامد اصلی این ارتباط درست روحانیت با جوانان، باید دیندار ماندن، دیندارتر شدن و انتقال دینداری به نسل بعد باشد و لذا اگر این مسئله به درستی انجام نشود ما از همان جایی که امید داشتیم ضربه خواهیم خورد؛ یعنی ارتباط نامناسب روحانی با جوانان یا ارتباط روحانی نامناسب با جوانان، که بی توجهی جوانان نسل بعد به دین یا بی دینی آنان را به دنبال خواهد داشت. جوانان نمی توانند از دین تصور تجریدی و نظری داشته باشند. بلکه دین مداران را می بینند و وقتی در مباحث عقیدتی، اخلاقی و رفتاری نتوانند الگوی مناسبی در روحانی نزدیک به خودشان پیدا کنند به راحتی آن را به دیگر روحانیون و حتی دین نیز تعمیم می دهند. اگرچه این تعمیم دادن غلط است، اما آن ها این تعمیم را انجام می دهند.

تعامل روحانیت و نسل جوان از سوی چه علل و عواملی خدشه دار شده است؟

مهم ترین آن بی توجهی برخی از منتسبان به روحانیت به وظایف شان است. روحانیت باید بپذیرد که کار برای نسل جوان یک مسئولیت واقعی ، جدی و یک کار تمام وقت است. باید سوال کنیم که آیا روحانیت خود را برای این موضوع آماده کرده است یا نه؟ و چقدر موضوع را در عمل جدی گرفته است؟

موضوع جوانان یکی از کارهای یک روحانی نیست، بلکه این موضوع باید وقت روحانیون متعددی را بگیرد و به نظر من عدم توجه به تربیت تخصصی روحانیون برای کار با جوانان جزو ضعف های جدی ا