پاورپوینت کامل تعامل بین روحانیت و نسل جوان در گفت و گو با حجت الاسلام و المسلمین اورعی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعامل بین روحانیت و نسل جوان در گفت و گو با حجت الاسلام و المسلمین اورعی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعامل بین روحانیت و نسل جوان در گفت و گو با حجت الاسلام و المسلمین اورعی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعامل بین روحانیت و نسل جوان در گفت و گو با حجت الاسلام و المسلمین اورعی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

چه علل و عواملی می تواند باعث بسط و گسترش تعامل میان روحانیت با نسل جوان شود؟

اولین نکته اساسی در جامعه، داشتن تعامل گرم با همه افراد است، که اساس زندگی اجتماعی و پیدایش اجتماعات بر آن نهاد شده است. کاراترین نوع تعامل و برخورد با نسل جوان، تعامل گرم است. بنابراین روحانی باید توانایی این نوع تعامل را در خود ایجاد کرده و به لحاظِ نگرشی هم، آمادگی و برداشت مناسب از اعمال و رفتار جوانان داشته باشد.

منظور از تعامل گرم، آن نوع تعاملی است که بار عاطفیِ مثبت داشته باشد، و لذا رفتار روحانی باید با علاقه، دلسوزی و محبت همراه باشد و با جوانان مثل دو تا دوست و یا همچون یک پدر مشفق برخورد کند و خلاصه اینکه تعاملات روحانی باید بار عاطفی مثبت داشته باشد. البته این فقط به ارتباط روحانی و جوان محدود نیست، بلکه در همه سطوح زندگیِ اجتماعی، اساس، تداوم و بهبودش در گرو داشتن تعاملات گرم است.

وقتی تعاملات خنثی می شوند یا بار عاطفی منفی پیدا می کنند، در این حالت شیرازه زندگیِ اجتماعی از هم گسسته می شود و مشکلات بسیار زیادی پدید می آید. دوری مردم از تعاملات گرم باعث شده است، که در یک دوره ۴۰ ساله، دیگر چیزی به نام اجتماع محلی وجود نداشته باشد. در شرایط کنونی تعامل گرم، درمان اصلی رابطه روحانیون با جوانان است.

نکته دوم اینکه: بحث آموزش و جامعه پذیری از دو طریق انجام می شود: بعضی وقت ها ما دین را آموزش می دهیم و بعضی وقت ها نه، یک دیندار با یک عضوی که تازه وارد اجتماع شده با هم زندگی می کنند و آن فرد تازه وارد، در این زندگی، که با آن دیندارِ با سابقه انجام می دهد، کم کم مثل او می شود. برای مثال هنگامی که بچه در خانواده ای بزرگ می شود، والدین بعضی از نکات را به صورت آگاهانه به او می آموزند ولی کودک اغلب امور را در حین زندگی، خودش آموزش می بیند.

در جامعه شناسی و روانشناسی اجتماعی به این اتفاق، اجتماعی شدن یا جامعه پذیری می گویند. دینداری هم در فرآیند جامعه پذیری به نسل های بعد منتقل می شود. بنابراین روحانیونی که هم در دینداری سمت آموزش دهنده باورها، عقاید و احکام دین هستند و هم در مقام مروّج، باید به فرآیندهای غیررسمی انتقال فرهنگ توجه داشته باشند.

در یک نگاه کلی و در مقایسه جامعه ایرانی امروز با جامعه ایرانی گذشته و بررسی رابطه روحانیون و جوانان در فاصله ۴۰ تا ۶۰ سال قبل با تمام فراز و نشیب هایی که داشته این است، که امروز این دو نکته کمرنگ شده است؛ یعنی اولاً: تعامل گرم اندک است و انسان ها گاهی با بدبینی به هم نگاه می کنند و ثانیاً: مروجان دین به جای توجه به بحث جامعه پذیری تنها به آموزش بسنده کرده اند. اگر هم تلاشی در بحث برنامه ریزی صورت می گیرد، در زمینه برنامه ریزی آموزشی است و فرآیند جامعه پذیری دینی، که در تمام جوامع و در طول تاریخ اساس انتقال باورها و افکار دینی به نسل های بعدی بوجود آمده؛ مورد غفلت و کم توجهی قرار گرفته است.

یک روحانی می تواند با تعدادی از افراد جامعه در یک تعامل گرم بگیرد، که موضوع آن آموزش دین نباشد، ولی معلوم است که من روحانی ام و به هر حال یک مروج دین محسوب می شوم؛ بنابراین من روحانی باید آن طور زندگی و رفتار کنم، موضع بگیرم و حرف بزنم، که جوانان در یک پروسه چند ساله به روحانی خوشبین و علاقه مند و بلکه عامل به آداب دین شده باشند.

روحانی باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا به عنوان یک روحانی مطلوب شناخته شود؟

در حدّ یک برداشت کلی می توان گفت که روحانی باید متواضع باشد و خیلی به دنبال ایجاد فاصله اجتماعی بین خود و دیگران نباشد. از طرفی قائل به ایجاد تعاملات گرم و خدمت رسانی باشد و جلوه رفتاری او، هدایت کننده، آموزش دهنده و نصیحت کننده نباشد.

دانش آموزان انجمن های اسلامی به صراحت به من گفتند، که ما بدمان می آید از کسی که بخواهد ما را هدایت کند. جوانان و نوجوانان انتظار دارند، که روحانی آنان را بپذیرد. برای آنان شخصیت قائل شود، حالا اگر تعاملی صورت گرفت ممکن است این قشر حرف های او را بپذیرند؛ یعنی چیزی را بپسندند بعد برگزینند. جوانان وقتی حس کنند که روحانی، فعل متعددی به کار می برد به شدت موضع می گیرند.

بنابراین جوان ها از روحانی تلقی مثبتی دارند، که اولاً: متواضع باشد؛ ثانیاً اهل تعامل گرم باشد؛ ثالثاً: برای آنها شخصیت و حرمت جدی قائل باشد؛ رابعاً: با آنها اگر پیش آمد وارد صحبت، گفت وگو و همراهی شود، نه اینکه قصدش این باشد که حتماً آنان را به راه بیاورد. نکته دیگر اینکه آنها دلشان می خواهد که این روحانی قدرت اغنا، یعنی توانایی تسلط علمی و فکر کردن درباره چگونگی برخورد راهم داشته باشد. اگر این گونه ویژگی ها در روحانی دیده شود، طبیعتاً از نظر جوانان، روحانی مطلوبی خواهد بود.

طبق نتایج به دست آمده از مطالعه در باب تقلید کردن از مراجع، دانشجویان گفته اند که ما فکر می کنیم مراجع از اوضاع واحوال جهان آگاهی زیادی ندارند و حتی روحانیون برجسته، خیلی زبان ما را درک نمی کنند، تازه این تحقیق برای نظرسنجی از جوانان در رابطه با مراجع انجام شده است، اما آن کسی که موضع اش نسبت به روحانیت منفی است، در این که او یک عالم دینی است، شکی ندارد، بلکه به یک سری از صفاتی که به روحانیت نسبت داده می شود بدبین است؛ یعنی روحانی اگر بی اطلاع از مسایل زمان خود باشد و پاسخ های قانع کننده ای برای زندگی در این دوران نداشته باشد و نیز اگر حوصله تعامل با جوانان را نداشته و در دسترس نباشد؛ آن گاه از دید جوانان، روحانی نامطلوب محسوب می شود. روحانی اگر معکوس این صفات را داشته باشد، می توان استنباط کرد که حتماً از سوی قشر جوان مورد توجه قرار می گیرد.

تعامل روحانیت و نسل جوان از نظر شما با چه علل و عواملی دچار آسیب شده است؟

در حوزه های علمیه جدید، روحانیون به لحاظ ساختار و وظایفی که برای خودشان تعریف کرده اند، در سمت های مختلفی قرار می گیرند و به تناسب باید آموزش ها، آگاهی ها و مهارت های مختلفی دیده باشند، اما در شکل ساختاری قدیمی تر حوزه، روحانی آموزش می دید، که مجتهد شود و اگر اندکی در حوزه دچار افت تحصیلی می شد و نمی توانست به درجه اجتهاد دست یابد، به صورت غیر برنامه ریزی شده به میان مردم می رفت و یکی از سمت هایی که در جامعه برای روحانی هست را به تناسب سلیقه و توانایی اش و پذیرش طرف مقابل عهده دار می شد. البته این مسئله یک مقداری در حال تحول است، مثلاً کلاس های آموزشی برای این موضوع وجود دارد و اگر کسی بخواهد تبلیغ کند، دانش هایی هم برای تبلیغ بهتر کسب می کند، ولی این دانش ها در حد محدودی باقی می ماند؛ یعنی به طور کلی می توان گفت که ما مدرسه و دوره آموزشی برای همه سمت ها و همه مسایلی

که در جامعه تعریف و جایگاه دارد، نداریم.

چه بسا، بسیاری از روحانیون به دلیل نداشتن آگاهی نسبت به مسائل مختلف، خود نیز از ورود به عرصه های اجتماعی پرهیز کنند و بگویند که ما برای این کار آموزش ندیده ایم، پس وارد نشویم، تا کار خراب نشود، که این مسئله به بیشتر شدن فاصله و عدم تعامل دامن زده است.

نکته بعدی این است که روحانیون باید مسایل جهان معاصر را بهتر درک کنند و آماده تر باشند تعدادی از روحانیون با استعداد به جای اینکه جهت گیری شان این باشد که من در میان نسل جوان باید این مهارت ها و آمادگی ها را داشته باشم، خودشان را به عنوان یک دانشمند کلامی تعریف کرده اند و خودشان را طرف مباحثه، مذاکر