پاورپوینت کامل پخش خطابه در رسانه ملی(۱) ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پخش خطابه در رسانه ملی(۱) ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پخش خطابه در رسانه ملی(۱) ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پخش خطابه در رسانه ملی(۱) ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

در رابطه با پخش سخنرانی از رسانه ملی دیدگاه های مختلفی وجود دارد: بعضی ها به شدت مخالف هستند و می گویند: رسانه، به ویژه تلویزیون برای این چیزها ساخته نشده است، اما در مورد رادیو بیشتر می پذیرند که در آن سخنرانی پخش شود و لذا من بحثم را بیشتر روی تلویزیون متمرکز می کنم و در رابطه با رسانه های دیگر بحث نمی کنم، چون هر کدام از آنها ویژگی های متفاوتی دارند. درباره تلویزیون برخی به شدت مخالف هستند و دلیل شان این است که تلویزیون عمدتاً کارکرد سرگرمی دارد، بنابراین نباید مباحثی که جنبه علمی، معرفتی و دینی خاص، که برای محافل خاصی هستند را در تلویزیون بیاوریم. آنها معتقدند که این کار هم به تلویزیون و هم به منبر به همه آن مباحث لطمه می زند و کارکرد تلویزیون را تضعیف می کند و مشتری تلویزیون از کف می رود .

اغلب افرادی که این سخنان را می گویند از کسانی هستند که بیش از همه چیز دغدغه رسانه و دغدغه تلویزیون را دارند و می خواهند مخاطبین خود را حفظ کنند و برای جذب مخاطب نیاز به جاذبه های بالایی دارند و معتقد هستند که سخنرانی جاذبه زیادی ندارد.

در مقابل اینها کسانی هستند که توجهی به اقتضائات رسانه ندارند و معتقدند: این یک ظرف خالی است هر چیزی را می توان در آن ریخت و یک دیدگاه ابزار انگارانه به تلویزیون دارند و فکر می کنند که می شود تلویزیون را در خدمت هر تفکری و با هر شیوه ای قرار داد. در حوزه های علمیه ما این دیدگاه طرفداران زیادی دارد، اما به نظر می رسد که هیچ کدام از این دو دیدگاه درست نیست، بلکه یک حد میانه ای وجود دارد، منتهی باید جهات فنی در آن لحاظ شود تا ما آن حد میانه را پیدا کنیم و رسیدن به آن حد آسان نیست و رسیدن به روش استفاده از تلویزیون برای پخش منبر نیز آسان نیست، بلکه باید ابعاد مختلفی را در این زمینه در نظر داشت؛ اولین چیزی که خیلی ساده است و باید به آن توجه کرد، محتواست؛ آیا هر محتوای منبری را می توان تلویزیونی کرد؟ پاسخ منفی است و دلیل آن این است که سطوح آگاهی های مخاطبان و سطوح ایمان آنها در تلویزیون مختلف است و با سطوح ایمانی یک مسجد محله، یک حسینیه و یا یک منزل که در این مکان ها معمولاً مخاطبان خیلی قریب الافق و نزدیک به هم هستند بسیار فرق می کند.

چرا که در یک محل رشد یافته تربیت شده اند و کم کم در طول زمان یک رشد همگون پیدا کرده اند، ولی وقتی این را در تلویزیون می آورید و یک باره یک میلیونی می کنید و این سخن را مخاطبان می شنوند که آن سطح ایمانی را ندارند و خیلی فاصله دارند و بعضی ها به کلی بیگانه اند و بعضی دیگر مخالف اند و در مقابل این گونه افکار موضع دارند و بعضی ها آن را مسخره می کنند و بعضی ها عقل شان نمی رسد و لذا رشد عقلانی و عقلانیت دینی را ندارند.

بنابراین آوردن همه آن حرفها در تلویزیون غلط است. خیلی از حرف ها وقتی گفته می شود، یک فرد دیندار به راحتی آن را می پذیرد، چون سطح تعبد او بالاست. ولی فرد غیر متدین چون سطح تعبداش پایین است، آن حرف ها را نمی پذیرد. پس برای فکر او و سطح فکر او مناسب نیست. ما باید سطح عقول مردم را در نظر بگیریم. و لذا یکی از مهم ترین شرایط در جنبه محتوایی، ملاحظه سطح تفکر عمومی است، که این هم لوازمی دارد. در سیره پیامبر اسلام(ص) به طور مکرر این مطالب دیده می شود و آن حضرت ملاحظه مخاطبان خود را می کردند و ائمه اطهار علیهم السلام هم همین کار، یعنی ملاحظه مخاطب را بسیار می کردند و متناسب با رشد افراد، پاسخ های لازم را به آنها می دادند و لذا گاه یک مسئله به سه یا چهار گونه به مخاطبان مختلف پاسخ داده می شد، که معنای آن این است که در مقام تبلیغ باید یک نسبتی را ملاحظه کنیم و اگر قرار باشد که یک نسبتی را در نظر بگیریم، آن وقت هر چیزی را برای همه کس نمی توان گفت. آن وقت لازمه این سخن این است که سطح بندی بشود و یک سطح متوسط برای مخاطبان در نظر گرفته شود و بعد توجه شود که چه اندازه این مخاطبان مقدمات کار را گذرانده اند. البته فرقی نمی کند که بحث ما راجع به انسان باشد یا معاد یا توحید یا نوع رفتارهای دینی، یا شعائر دینی و لذا باید دید که در آن زمینه ها تا چه اندازه ای مخاطبان ما رشد کرده اند و به چه اندازه فرضیه های دین را پذیرفته اند و چه اندازه پیش زمینه نسبت به این تفکری که می خواهیم بیان کنیم، را دارند، که در این صورت خیلی از صحبت ها از تلویزیون جمع می شود و بسیاری از آنها باید کنار گذاشته شوند و در مجامع عمومی گفته نشوند. این ملاحظه در رسانه ما خیلی کم است نه اینکه اصلاً نباشد، ملاحظه می شود، ولی کم است به عنوان مثال می توان به نمونه هایی اشاره کرد، مثل بحث های عرفانی، مسائل ارتباط انسان با ماوراء طبیعت ؛ و ارتباط با ارواح مردگان و قدرت هایی که پیدا می کنند، مثل قدرت پیش گیری، طی الارض و…

بنابراین به نظر می رسد که فهم عموم مردم، به اندازه کافی کشش اینها را داشته باشد ؛ زیرا در میان مردم از همه اقشار؛ چه مخالف، چه موافق، پیر و جوان، کودک و بزرگ وجود دارند که این سخنان را می شنوند.

مرحوم امام(ره) در مباحث عرفانی که داشتند، اجازه نمی دادند که هر کسی آن را بشنود و یا کتاب هایش را مطالعه کند. یکی از کارهای خطایی که بعد از انقلاب رخ داد. همین کوچه بازاری کردن این گونه مباحث بود. حضرت امام اجازه نمی دادند که حتی یک طلبه فاضل مبتدی کتابشان را بخوانند. یک کسی نقل می کرد دو برادر بودند که یکی از آنها شاگرد عرفان امام بود و دیگری نبود، این برادر اجازه استنساخ