پاورپوینت کامل طلبگی، رشته تحصیلی یا شیوه زندگی; مصاحبه با حجه الاسلام والمسلمین هادوی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلبگی، رشته تحصیلی یا شیوه زندگی; مصاحبه با حجه الاسلام والمسلمین هادوی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلبگی، رشته تحصیلی یا شیوه زندگی; مصاحبه با حجه الاسلام والمسلمین هادوی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلبگی، رشته تحصیلی یا شیوه زندگی; مصاحبه با حجه الاسلام والمسلمین هادوی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

بر خلاف تصوّر برخی که حوزه را یک رشته تحصیلی می دانند، طلبگی یک رشته تحصیلی نیست، یک زی و یک منش زندگی است؛ ممکن است ما همین علوم را در یک مرکز دانشگاهی بیاموزیم، مثلاً در دانشکده الهیات دانش های مشابه این رشته را تحصیل کنیم، امّا آنجا این یک رشته است در عرضِ رشته های دیگر، ولی به اعتقاد من در حوزه علمیه، طلبه بودن من یک منش زندگی است، یک زی خاص است. اگر بخواهیم مشابهی برای این زی بیابیم؛ یعنی بخواهیم طلبه را به گروه ها و اصناف انسانی ای که وجود دارند، تشبیه کنیم. به اعتقاد من طلبگی امتداد مسیر انبیا(علیه السلام) و شاگردی در مکتب آن بزرگواران است. در حقیقت طلبگی ادامه زی انبیا در حد توان یک انسان عادی با امکانات موجود است.

اگر از این منظر به طلبگی نگاه کنیم، اولین ویژگی یک طلبه این است که به این زی و این منش زندگی اعتقاد و عشق داشته باشد. اگر به این منش و روش زندگی اعتقاد و عشق داشت، قهرا شرایط دیگر تأمین خواهد شد، ان شاءاللّه! کسی که می خواهد راه انبیا(علیهم السلام) را پی بگیرد؛ یعنی هادی امت باشد، در درجه اوّل باید مسیر هدایت را بیابد.

بنابراین در درجه اوّل یک طلبه نیازمند علم است، علم شرط لازم طلبگی است، امّا شرطِ کافی نیست و تحصیل علم شرایطی دارد که یکی از آن ها عشق است. کسی که به یک دانش عشق و علاقه نداشته باشد، معمولاً در آن دانش، آن رشدی را که باید داشته باشد، نخواهد داشت.

از آثار این عشق و این شیفتگی به علم، پشتکار و کوشش است. اگر در زندگی علمایِ بزرگ، شاهد آن کوشش های طاقت فرسا هستیم، همه نشأت گرفته از عشقی است که آن ها به این دانش ها داشته اند و تا آخرین لحظه زندگی و تا آخرین رمقی که در جانشان باقی بوده، در جست وجوی علم و در تلاش و مسیر علم بودند.

این شرط اوّل تحصیل علوم است. طلبه باید عاشق علم باشد و در برای تحصیل علم زحمت بکشد و پشتکار داشته باشد او باید باور کند که بدون زحمت نمی توان به جایی رسید و هیچ کس هم بدون زحمت به جایی نرسید. حتّی انبیا و اولیا هم زحمات و مشقّات فراوانی را متحمل شدند؛ دنیا، دنیایی است که جز به زحمت نمی توان به نتیجه ای رسید. اگر یک طلبه این شرط را داشت و با آن به دنبال تحصیل علم رفت، علم مقدّمه عمل می شود.

ما نمی آموزیم که بیاموزانیم؛ ما می آموزیم که خود عمل کنیم و بعد به دیگران بیاموزانیم. البته این که ما هادی دیگران باشیم، بعد از این است که خودمان هدایت بشویم، و الّا کسی که خود در گمراهی است، نمی تواند هادی دیگران باشد، و بر فرض این که کسی به دست او هدایت شود، این هدایت در آخرت برای شخص هادی ندامت بسیار بزرگی را فراهم خواهد کرد که دیگری به دست او هدایت شد، ولی خود همچنان در گمراهی ماند.

بنابراین، طلبه باید بیاموزد و در آموختن توجه داشته باشد که دارد یاد می گیرد که در درجه اوّل خود به چیزی که یاد می گیرد عامل باشد. اگر به آنچه که یاد گرفته و درست هم یاد گرفته، عامل بود، آن گاه می تواند هادی باشد، چون هدایت فقط به دانستن نیست، هر چند دانستن لازم است. در وهله اول هادی خود باید به آنچه که مردم را به آن دعوت می کند، عامل و ملتزم باشد. اگر یک چنین شرایطی در طلبه پیدا شد، او یک طلبه جامع است؛ یعنی طلبه ای که به این زی اعتقاد دارد و به آن عشق می ورزد، و به علومی که نیاز این منش است، علاقه دارد. این علاقه و اشتیاق موجب پشتکار و کوشش او است و آنچه می آموزد، در حدّ توان خودش به کار می گیرد و در حد توان خود آنچه که آموخته، به دیگران یاد می دهد. هر کس به اندازه ای که دانش دارد، می تواند دیگران را هدایت کند.

البته هر کس به اندازه علم و دانش خود مسئولیت خواهد داشت و در واقع مسئولیت طلبگی از همان آغاز شروع می شود. حداکثر این که این مسئولیت کم کم افزایش می یابد. این تصوّری است که من از طلبگی دارم و فکر می کنم که اگر یک طلبه واقعا به این منش عشق داشته باشد، آن عشق و علاقه همه مشکلات را برای او حل خواهد کرد و در او توانایی ای ایجاد می کند که بتواند در مقابل مشکلات ایستادگی کند.

جناب عالی در صحبت های خود فرمودید: شرط اوّل تحصیل علم است و شرط تحصیل علم هم عشق ورزیدن است، آیا این عشق اکتسابی است یا هر کس که این عشق را دارد، در این راه قدم می گذارد؟

عواملی منشأ این عشق می شود که مهم ترین آن، نوع معرفتی است که ما با آن می توانیم ارزش دانش هایی را که می آموزیم بفهمیم. اگر ما ارزش دانشی را که یاد می گیریم دانستیم، این ارزش در جان ما به یک باور مبدل می شود. این علاقه مقدّمه ای است برای ما که در راه تحصیل این دانش تحمّل بعضی از سختی ها را داشته باشیم، اگر آنچه در این مسیر یاد می گیریم، از همان ابتدا خوب یاد بگیریم و درک درستی از آن داشته باشیم، به عاملی برای اشتیاق به آن دانش تبدیل می شود. کسی که مطلبی را می فهمد، هر چه بیشتر می فهمد، بیشتر به فهمیدن میل پیدا می کند. هم چنانکه اگر در آموختن یک دانش در ابتدا با نقصان و کاستی مواجه باشیم و متوّجه بعضی از ظرایف آن دانش نشویم، هر چه جلوتر می رویم، از علاقه ما کاسته می شود، زیرا در واقع لقمه های هضم نشده ای را بلعیده ایم که بعدها در هاضمه ما سنگینی می کند و در نتیجه اشتهای ما را برای بلعیدن کم می نماید. در حالی که اگر از همان ابتدا سعی کنیم و با توجه به استعداد و ظرفیت خود درس را خوب بخوانیم، اشتیاق ما افزایش پیدا می کند. من همیشه به دوستان طلبه می گویم: شما خوب درس بخوانید، هیچ وقت از خوب درس خواندن ضرر نخواهید کرد. خوب درس خواندن برای هرکس به یک شکل است؛ ممکن است یک شخص تند بخواند و خوب بخواند و شخص دیگر ممکن است کند بخواند و خوب بخواند.

هر کس باید با توجه به حال، استعداد، توان و مجموعه امکانات خود درس بخواند، ولی مهم کیفیت است. البته عوامل دیگری هم می تواند در پیدایش این عشق و علاقه مؤثر باشد که یکی از آن ها، به خصوص برای طلاب جوان و حتّی برای طلّابی که مدّتی از تحصیلشان گذشته، آشنایی با شخصیّت های موّفق علمی است؛ چه در گذشته که انسان از طریق زندگی نامه آنها با ایشان ارتباط برقرار می ک