پاورپوینت کامل تاراج روش ها و سرمایه های علمی با نام تحول و نوگرایی ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاراج روش ها و سرمایه های علمی با نام تحول و نوگرایی ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاراج روش ها و سرمایه های علمی با نام تحول و نوگرایی ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاراج روش ها و سرمایه های علمی با نام تحول و نوگرایی ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۸

دغدغه ها و نگرانی هایی که در حوزه وجود دارد یا می تواند وجود داشته باشد، اولین بار زمانی برای من مطرح شد که این تعبیر را از حضرت امام (رضوان اللّه تعالی علیه) شنیدم. ایشان به صراحت از وضع حوزه اظهار نگرانی کردند؛ با این که حضرت امام از نظر فکر و روحیه دارای شخصیتی بود که کمتر از این تعبیرات استفاده می کرد و عبارت هایی که ایشان در مورد مسایل حوزه به کار می برد، معمولاً جنبه های مثبت آن را نشان می داد. نگرانی ها و دغدغه ها را می توان از دو جهت مورد توجه قرار داد: جنبه اول، نگرانی نسبت به سرمایه هایی است که حوزه طی قرون متمادی و در طول حیات خود کسب کرده است؛ آیا حوزه می تواند این سرمایه ها را حفظ کند یا این که این سرمایه ها در معرض آسیب قرار دارند؟

جنبه دوم نگرانی این است که این سرمایه ها برای آینده چقدر زایش خواهد داشت و به چه اندازه پاسخ گو خواهد بود؟ آیا ما می توانیم از این سرمایه ها استفاده کنیم؟ حوزه می تواند نقشی را که تا کنون داشته و در آینده هم باید داشته باشد، به خوبی ایفا کند یا خیر؟

در واقع می توان این موضوع را با بیان دیگری مطرح کرد؛ حوزه ما حوزه ای در حال گذر و تحول است. هر کس که با اوضاع و احوال حوزه امروز، اگر چه دورادور آشنا باشد و مسایل حوزه را کم و بیش ببیند و بشنود، متوجه می شود که حوزه در حال تغییر است. وقتی مسأله تغییر و تحول در حوزه مطرح می شد، زمینه را برای بروز دو نوع نگرانی و دغدغه فراهم می کرد. یک نوع نگرانی نسبت به گذشته هست که آیا آن چه در گذشته وجود داشته، حفظ می شود؟

نوع دوم نگرانی این است که آیا این تغییرات سمت و سوی مطلوبی خواهد داشت و ما به آنچه که باید برسیم خواهیم رسید یا نه؟ اکنون ما هر دو نگرانی را در زعمای حوزه می بینیم. با این تفاوت که قشر روشن بین حوزه نگرانی های خود را متوجه بخش دوم کرده اند که حوزه و جامعه نیازها و احتیاجاتی دارد؛ آیا ما می توانیم به این نیازها پاسخ دهیم یا نه؟ امّا نگرانی قشر سنّتی حوزه بیشتر متوجه بخش اول است که آیا در این تغییر و تحولات اصالت ها و ارزش های گذشته حوزه حفظ خواهد شد یا خیر؟ البته در هر تغییر و تحول اجتماعی این دو نوع گرایش وجود دارد و البته هر دو هم به جا است و نمی توان هیچ کدام را نفی کرد.

نسبت به نوع اول نگرانی ها، باید ببینیم ما در گذشته چه داشتیم که هم اینک نسبت به آن ها نگرانی پیدا کنیم؛ ما در گذشته حوزه سرمایه های علمی، معنوی و اخلاقی مهمی داشتیم و سرمایه های علمی و معنوی ذخیره ای است که حوزه در طول هزار سال برای خود آماده کرده است و در حال حاضر، این نگرانی، هم نسبت به سرمایه های علمی حوزه و هم نسبت به سرمایه های معنوی و اخلاقی حوزه وجود دارد و به نظر بنده این نگرانی جدی است، جدی بودن آن نیز به این معنا است؛ ما که در فکر تغییر، اصلاح و بازسازی در حوزه هستیم، آیا برنامه و فکری داریم تا به گونه ای عمل کنیم که این سرمایه های کهن از بین نرفته و آسیب نبیند؟ همه کسانی که از بیرون با حوزه آشنا بودند تا کسانی که از درون مسایل را لمس کردند، اقرار دارند که این امتیازات در حوزه وجود داشته است.

برای مثال فرض بگیرید «دکتر شریعتی» که با نظام جدید تحصیلات در اروپا آشنا است و آن سبک را تجربه کرده، به عنوان کسی که از بیرون حوزه، آن را می شناسد و طلبه و محصل حوزوی به حساب نمی آید، اما با سبک کار حوزه کم و بیش آشنا است، اقرار و اذعان می کند که حوزه از نظر آموزشی دارای چه امتیازی است؛ دکتر شریعتی در یک مقاله تحقیقی برتری های شیوه آموزشی و تربیتی حوزه علمیه را بر شیوه دانشگاهی این گونه برمی شمارد؛

«۱. انتخاب رشته علمی بر مبنای ارزش فکری، نه درآمد اقتصادی،

۲. احساس مسئولیت اجتماعی آمیخته با رشته تحصیلی از لحظه انتخاب،

۳. انتخاب آزاد استاد بر اساس لیاقت،

۴. ضرورت حفظ چهره علمی و اخلاقی برای استاد،

۵. رابطه ارادت میان معلم و استاد،

۶. متد تعلیم چند درجه ای،

۷. نسبت مباحثه برای هر درس میان طلاب،

۸. آزادی حضور و عدم تقید به شرایط خشک ظاهری و اداری،

۹. رایگان بودن تحصیل،

۱۰. آزادی مطلق تحصیل برای عموم،

۱۱. بورس و تأمین مسکن و امکانات تحصیلی،

۱۲. قید لاینفک اخلاق با علم به صورت طبیعی، و در عین حال اجتناب ناپذیر،

۱۳. تماس دائمی با توده،

۱۴. تعهد رهبری فکری و هدایت اجتماعی مردم،

۱۵. پیوند ناگسستنی ایدئولوژی و علم،

۱۶. وجود یک فرهنگ عمومی و مشترک میان رشته های علمی با وجود تخصص،

۱۷. پیوستگی با گذشته تاریخی، فرهنگی و اعتقادی،

۱۸. نبودن فرم های ظاهری و قالبی در ارزیابی و ارزش یابی درجات شاگردی و استادی …».

در همین زمان عده دیگری که از بیرون مسایل را مشاهده می کنند، بارها و بارها به این مسأله اذعان داشتند.

حال برای ما که در سال های اخیر وارد این تغییر و تحول شدیم، این سؤال مطرح می شود که با این سرمایه هایی که داشتیم چه کردیم؟ آیا آن ها حفظ و تقویت شدند؟ این نسل جدید که به خصوص طی ۱۰-۱۲ سال اخیر وارد حوزه شدند، چه مقدار این اصالت های حوزوی را پذیرفتند و این به شکل فرهنگ برای آن ها جا افتاده است؟

نگرانی بیشتر بنده این مسأله است، زمانی هست که ما نگران یک بیمار هستیم و زمانی هست که از این نگرانیم که پزشکی که درمان و معالجه این بیمار را بر عهده می گیرد، به صورت کامل متوجه این بیماری نشود. این نگرانی بر آن نگرانی اول می افزاید و آن را تشدید می کند.

در حال حاضر، ما هم در مورد مسایل علمی و هم درباره مسایل معنوی حوزه مشکل داریم. اما نسبت به مسایل علمی باید نوعی ارزیابی صورت بگیرد که سطح و عمق کار علمی پیش از این تغییر و تحول به چه صورت بوده و اکنون به چه صورت است؟ این که نسبت به آینده چه نگرانی هایی وجود دارد مربوط به بخش دومی است که بعدها به صورت مستقل از آن صحبت می کنیم. احساس بسیاری از افراد و هم چنین بنده ای