پاورپوینت کامل آیا مشکلات اقتصادی عامل افت تحصیلی است؟ ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا مشکلات اقتصادی عامل افت تحصیلی است؟ ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا مشکلات اقتصادی عامل افت تحصیلی است؟ ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا مشکلات اقتصادی عامل افت تحصیلی است؟ ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

باید یک آسیب شناسی، هم از حیث علمی و هم از حیث معنوی، صورت بگیرد. علل و عوامل برخی از این آسیب ها شاید غیرارادی باشد؛ یعنی تحولات فکری اجتماعی در جامعه برای حوزه این وضع را به وجود آورده و بر ما تحمیل کرده است، و بخشی دیگر انتخابی است و می شود گفت که ما خود در این وضعی که به وجود آمده، سهیم و مؤثر هستیم. معمولاً در تحلیل ها فراوان گفته می شود که خسارت هایی را که ما الان در این جهت داریم، معلول ضعف بنیه اقتصادی و مالی طلبه ها است؛ یعنی چرا طلبه یا خوب درس نمی خواند یا جدی نیست؟ جوابی که بلافاصله داده می شود، این است که وضع مالی طلبه خوب نیست.

این پاسخ فراوان تکرار شده و ترجیع بند بسیاری از گفت وگوها همین مطلب است که با این وضع و با وجود این مشکلات مالی و فشارهای اقتصادی طلبه چگونه می تواند درس بخواند و فراغت فکری داشته باشد؟ درس خواندن به فکر و شرایط آرام نیاز دارد.

در مطبوعات حوزوی این مسئله تکرار می شود. بنده با این تحلیل موافق نیستم؛ چرا که آن را ناقص و توأم با یک جانبه نگری می دانم. البته، در کل مسائل اقتصادی و معیشتی تأثیر دارد. و دغدغه هایی به وجود آورده، موانعی ایجاد می کند. اگر کسی بخواهد تأثیرات جزیی این امور را بپذیرد، حرفی نیست و واقعیت است؛ اما به نظر من، در این زمینه بزرگ نمایی هایی صورت می گیرد. مگر ما در گذشته وضع مالیمان چگونه بوده است و مگر [هم اکنون [نسبت به گذشته افتی پیدا نکرده ایم؟ (یعنی نسبت به ۵۰ سال پیش؛ نسبت به پیش از انقلاب) همان سال های ۵۵، ۵۶، ۵۷ تا چه رسد به زمان شیخ انصاری و صاحب جواهر که اصلاً نمی خواهیم مقایسه کنیم.

این چه مطلبی است که ما همه تحلیل ها را روی مسائل اقتصادی و مالی طلبه ها پیاده کنیم و بگوییم که اینها دچار مشکل هستند و مشکلات مالی اجازه نمی دهد، نه. مشکلات مالی در جامعه برای اکثر اقشار وجود دارد. طلبه ها هم جزیی از آنها هستند. طلبه ها نسبت به گذشته از نظر مالی عقب گرد نکرده اند و فاصله آنان نسبت به اقشار دیگر هم بیشتر نشده است. اگر در گذشته فاصله ای وجود داشته و اگر [هم اکنون] فاصله ای وجود دارد، این طور نیست که افزایش پیدا کرده و وضع طلبه ها وخیم تر شده باشد. اگر کسی بخواهد این علّت را بپذیرد، به نظر من باید آن را به این شکل تصحیح کند که در گذشته طلبه با فقر زندگی می کرد و این فقر را درک می کرد و احساس نگرانی و ناراحتی از این فقر نداشت و این فقر را برای هدفی که داشت، قابل تحمل می دانست. ما امروز به طلبه احساسی داده ایم و یا طلبه در اثر شرایط اجتماعی احساسی پیدا کرده که این شرایط برای او دیگر قابل تحمل نیست؛ یعنی برای او این فشارهای اقتصادی نگران کننده و بازدارنده شده است. در گذشته معمولاً بازدارنده نبوده؛ تعبیر درست این مطلب است. اما اصل شرایط نامساعد اقتصادی همیشه بوده است. ولی اینکه چطور شده که طلبه این را به عنوان مانع تلقی می کند و برای او مانع شده، [امر جدیدی است و] پیشتر این عامل مانعیت نداشته و حالا مانعیت پیدا کرده است. در این جهت یک مقداری ما مقصر هستیم؛ یعنی ما طلبه ها را به این سمت و سو سوق داده ایم.

شرایط معیشتی اقتصادی طلاب

در اینجا می توان به دو عامل تأثیر گذار اشاره کرد: عامل اول این است که اگر طلبه در گذشته، پیش از انقلاب؛ ۵۰ سال پیش، فقر و نداری را تجربه می کرد و با آن می ساخت و به کار خود ادامه می داد، این وضع اقتصادی و این نداری و این مشکلات را به شکلی عمومی و در همه حوزویان می دید و لذا یک درد مضاعفی فقط شخص خودش را در گرفتاری ببیند، برای او وجود نداشت و چنین احساسی به صورت خاص به او دست نمی داد که من گرفتار هستم؛ زیرا، بالاتر از خودش، یعنی علمای طراز اول و مراجع را هم می دید که آنها هم همین زندگی را دارند و لذا تحمل برای او راحت بود. شاید در خاطر شریفتان باشد که امام یک بار یا بیشتر از یک بار فرمودند که وقتی مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری، مرجع تقلید، رئیس و مؤسس حوزه از دنیا رفت، شب آقازاده هایش غذایی در خانه نداشتند. خوب، در این شرایط برای طلبه هم سخت و دشوار نیست که او هم چیزی نداشته باشد؛ چون می گوید حاج شیخ عبدالکریم هم که عالم طراز اول بود، این وضع را داشته و زندگی اش کاملاً ساده و در سطح حداقل بوده است. آقازاده ایشان، مرحوم حاج شیخ آقا مرتضی حائری(ره) که من چند سالی در درس فقه ایشان شرکت می کردم، واقعا همین طور بود؛ یعنی وضع زندگی و خانه اش، رفت و آمد و برخوردهایش چنین بود و لذا طلبه هایی هم که این شرایط را در بزرگان حوزه و اساتید خودشان می دیدند، تحمل آن زندگی برایشان راحت می شد. ما در شرایط فعلی دچار فاصله های فاحشی از نظر مالی و اقتصادی در بین طلاب و علما شده ایم و اینها باعث این می شود که طلبه ناراحت و ناراضی باشد وگرنه اصل مسئله ناراحت کننده نیست.

خوب، اینها برای طلبه قابل تحمل و توجیه نیست. اگر این وضعیت برای عموم طلبه ها باشد که باید فشارها را تحمل کنند، اشکالی ندارد، ولی الان عام نیست. این یک معضلی است که در حوزه وجود دارد و امام نسبت به آن پافشاری داشتند و فراوان این مسئله را مطرح می کردند.

نکته دومی که باز ما در آن مقصر هستیم، این است که ما طلبه ها را به سمت و سویی سوق می دهیم که اشتهای آنها را نسبت به مسائل مالی زیاد و توقعات و انتظارات آنها را زیاد می کند. توقع و انتظار وقتی بالا رفت، احساس نداری و فقر و گرفتاری بیشتر می شود و ما داریم ناخودآگاه کمک می کنیم این احساس در طلبه ها قوی تر شود و این همانند مسائل گرایشات شهوانی است که در همه وجود دارد، ولی گاه به صورت خفته است و گاهی بیدار می شود و بعد که بیدار شد، مشکلات به وجود می آید.

در مسائل مالی هم همین طور است. ما داریم این احساس را نسبت به مسائل مالی و تنوع و تجمل، در طلبه ها زیاد می کنیم و شدت می دهیم، و اینها مشکل آفرین است. به عنوان مثال، شما تشریف ببرید فروشگاه خدمات طلاب و اجناسی را که عرضه می شود، ببینید. در آنجا لوازمی وجود دارد که برای همه زندگی ها لازم است. خوب، طلبه احتیاج به فرش دارد؛ فرش باید عرضه شود. احتیاج به یخچال و کولر دارد و اینها مایحتاج طلبه هاست و به آنها عرضه می شود که بسیار خوب است، ولی متأسفانه در فروشگاه اختصاصی طلبه ها که مشتری آن فقط طلبه هایی هستند که ماهی ۳۰ ۴۰ هزار تومان شهریه می گیرند، وقتی دست زن و بچه شان را می گیرند و به آنجا می روند، با یک سری اجناس لوکس مواجه می شوند که بسیاری از این اجناس را وقتی امثال بنده می بینیم، اسمشان را هم بلد نیستیم؛ یعنی در زندگی متعارف افراد هم جایی ندارد، چه برسد به اینکه در زندگی یک طلبه بخواهد جایگاه پیدا کند؛ [مانند] لوازم متنوع برقی آشپزخانه که معمولاً اصلاً در زندگی طلبه ها وجود ندارد. زمانی به مناسبتی به آنجا رفتم و با این دید نگاه کردم که لوازمی که عرضه می شود، چه لوازمی است. اصلاً همین ها است که روحیه مصرف گرایی را در جامعه به وجود می آورد و در بین طلبه ها شدت می بخشد. مثلاً در آنجا بیش از ۱۰ نوع گاز فردار وجود دارد؛ بیش از ده نوع فریزر وجود دارد؛ لوازم متنوع و ضبط صوت های بسیار غول پیکر آنجا عرضه می شود که هر کدام صدها هزار تومان قیمت دارد و CD خور است. چند درصد طلبه ها چنین چیزی را تهیه می کنند یا مورد نیازشان است و یا توان مالی تهیه آنها را دارند؟ چنین ضبط صوتی درخانه کدام طلبه مورد نیاز است؛ در خانه کدام استاد لازم است؟ پس چرا عرضه می شود؟ اجناس تجملی و گران قیمت که فراتر از انتخاب یک طلبه است، چرا؟

یکی از مسئولین اخیراً طی مصاحبه ای گفته بود که بیش از ۹۰% طلبه ها زیر خط فقر هستند. خوب، اگر این آمار واقعیت داشته باشد و اگر این ارزیابی صحیح باشد، باید بین آنچه که طلبه می خواهد و آنچه که به آن عرضه می کنیم، یک تناسبی وجود داشته باشد. ما چیزهایی را عرضه می کنیم که قدرت خرید آن برای یک درصد طلبه ها وجود دارد یا مورد نیاز آنهاست. برای بقیه تأثیر منفی دارد و آن تأثیر منفی ای