پاورپوینت کامل سامان فعالیت های فرهنگی در برنامه کاری طلبه ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سامان فعالیت های فرهنگی در برنامه کاری طلبه ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سامان فعالیت های فرهنگی در برنامه کاری طلبه ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سامان فعالیت های فرهنگی در برنامه کاری طلبه ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

فعالیت های هر انسان به دو بخش تقسیم می شود: «فعالیت های شخصی» و «فعالیت های صنفی». فعالیت های شخصی، مجموعه کارهایی است که همه افراد به مقتضای انسان بودن خود، موظف به انجام آن هستند و عنوان و صنف اجتماعی در آن تأثیری ندارد؛ عبادت، ورزش، بهداشت، رسیدگی به امور خانواده و خویشاوندان، امر به معروف و نهی از منکر، و ارتباط اجتماعی از این دسته اند. بر عهده گرفتن بخشی از نیازهای جامعه و خدمت در یک صنف اجتماعی نیز وظیفه شخصی هر انسانی است.

پس از حضور در یک صنف خاص و پذیرش یک عنوان اجتماعی مسئولیت های تازه ای بر دوش انسان قرار می گیرد که برای انجام آن در قبال بهره مندی از خدمات دیگران حدود ۸ تا ۱۰ ساعت در شبانه روز باید وقت گذاشت. این مجموعه فعالیت ها، «فعالیت های صنفی» نام دارد.

آنچه در تعطیلات رسمی کشور تعطیل می گردد، همین فعالیت های صنفی است؛ اما فعالیت های شخصی تعطیل بردار نیست.

یک پزشک، هر روز به جز روزهای تعطیل ۸ تا۱۰ ساعت، موظف است در مطب یا بیمارستان به ارائه خدمات درمانی بپردازد. یک راننده تاکسی، هر روز ۸ تا۱۰ ساعت، درون اتومبیل، بخشی از نیازهای جامعه را برآورده می سازد. کارمند، کارگر، معلم، کاسب و رئیس جمهور نیز…

طلبه هم به مقتضای قرارگرفتن در یک صنف اجتماعی موظف است در هر روز به جز روزهای تعطیل رسمی ۸تا۱۰ ساعت فعالیت طلبگی داشته باشد.

دوران زندگی یک حوزوی، دو فراز مهم و دو صفحه دیگرگون دارد:

۱. دوره رشد و تحصیل؛

۲. دوره بازدهی و ثمربخشی

در فراز اول هویت اصلی شخص، هویت «تحصیل» است. طلبه در این دوره، به بالابردن ظرفیت علمی و دیگر توان مندی های خود می پردازد و قابلیت های خود را فعال می کند. عمده فعالیت هایش ناظر به «خود» اوست و به هدف اعتلای سطح کمال «خودش» صورت می گیرد. عنوان «طلبه» به معنای طالب و پژوهنده کمال، گویای وجهه غالب و رنگ اصلی هویت او در همین دوره است.

در فراز دوم، او بیش تر به «استفاده» از این توان مندی ها و ارائه خدمات، به «جامعه» می پردازد. شخصیت اصلی او بیشتر درخدمت رفع نیازهای دینی، معنوی و علمی جامعه قرار می گیرد و از او انتظار ثمردهی می رود. در دوره اول طلبه «متعلم علی سبیل النجاه» است و در دوره دوم به «عالم ربانی» تغییر هویت می دهد.

اگر کل زندگی طلبه را پس از آغاز فعالیت حوزوی ۶۰ سال فرض کنیم، این ۶۰ سال در تقسیم اولیه به یک دوره ۲۰ ساله و یک دوره ۴۰ ساله تقسیم می شود. رسالت های اجتماعی حوزه و روحانیت مربوط به دوره دوم است.(۱) در این مقاله روی سخن ما با طلبه است و به همین جهت، بحث را به دوره رشد و تحصیل، اختصاص می دهیم.

طلبه در دوران رشد و تحصیل(۲)

یعنی هویت طلبه در این دوره، هویت تحصیلی است و فعالیت صنفی که بر عهده دارد «تحصیل» است.

مراد از تحصیل در عبارت بالا، فقط تحصیل رسمی حوزوی نیست، بلکه کسب هر گونه کمال و توان مندی از قبیل توان پژوهش، سخنوری، ارتباط اجتماعی، مدیریت و… جزء فرایند تحصیل است؛ گرچه درصد اهمیت و ضریب اعتبار این موارد تفاوت فراوان دارد. بر این اساس، عمده نیرو و وقت طلبه در طول سال، باید در تحصیل و بالابردن توان مندی های شخصی صرف شود.

به این ترتیب «بهره گیری» از توان مندی های موجود و هر گونه فعالیت فرهنگی و اجتماعی از قبیل سخنرانی، تبلیغ، تألیف، تدریس در مدارس، دانشگاه ها، حوزه ها و مراکز دیگر، پژوهش، ترجمه، مدیریت اجرایی، امامت جماعت، همکاری با کانون های فرهنگی، مراکز بسیج، هیأت ها، نشریات، مطبوعات و… در حاشیه فعالیت اصلی و وظیفه محوری طلبه قرار می گیرد.

متن برنامه طلبه، به تحصیل و جمع آوری اختصاص دارد و حاشیه آن به ارائه و بازدهی. برهم خوردن نسبت متن و حاشیه، خلاف مقتضای طلبگی و وظیفه اصلی اوست. آنچه قطعی است اهمیت مضاعف متن نسبت به حاشیه است؛ یعنی نباید حاشیه از متن بیشتر یا مساوی آن شود، بلکه باید از آن در اندازه ای قابل توجه کوچک تر باشد. با حفظ این اندازه کلی، تثبیت نهایی ابعاد متن و حاشیه، بسته به سلیقه افراد، متفاوت است.

برای روشن تر شدن، کمی به زبان اعداد و ارقام سخن می گوییم. نسبت متن و حاشیه تقریبا نسبت ۴ به ۱ است؛ یعنی اگر طلبه۵۴ وقت و نیروی خود را به تحصیل و ۵۱ آن را به فعالیت های فرهنگی و اجتماعی اختصاص دهد، اندام کلی برنامه او از تناسب خارج نشده است. از آنجا که طلبه در سال های نخست، توانایی درخوری برای فعالیت های جانبی ندارد، طبعا این نسبت ها تغییر می کند (مثلاً ۱۰۱و۱۰۹). اما برفرضِ آمادگی کامل طلبه برای انواع خدمات فرهنگی و احساس موفقیت او در انجام فعالیت های اجتماعی، هویت صنفی او، بیش از ۵۱ به او اجازه حاشیه پردازی نمی دهد. تحصیل دانش دین که زیربنای مفید در برنامه طلبه به شمار می رود، نباید در کنار امور متفرقه که به منزله حیاط و فضای سبز ساختمان برنامه اوست به قدری محدود شود که هنجار عمومی برنامه برهم خورد.

این ۵۱ کل زمینه، به صورت های مختلف قابل توزیع بر زمان است؛ مثلاً دو ماه و نیم از سال، یک روز در هفته یا ۲ ساعت در روز.(۳)

***

مراد از «فعالیت های فرهنگی» در این بحث هر کاری است که با استفاده از نیروی موجود و توان مندی بالفعل به هدف رشد و تعلیم و تربیت دیگران صورت گیرد و مراد از فرهنگ هم به تناسب وظایف طلبه، فرهنگ دینی است.

برای طلابی که چند سال در حوزه تحصیل کرده اند، تأکید می کنیم که گرچه پرداختن به این فعالیت ها در حاشیه برنامه او قرار دارد، اما به هیچ وجه متن کار او بدون حاشیه، مفید واقع نمی شود. این گونه فعالیت ها علاوه بر:

تأمین نیاز جامعه،

ادای رسالت اسلامی(۴)،

زنده نگهداشتن روح حساسیت نسبت به نیازهای جامعه،

تقویت بینش اجتماعی،

به رشد و تکامل توان مندی های مورد نیاز طلبه می انجامد. به بیان دیگر این گونه فعالیت ها در مراحل نخست، نوعی تحصیل هم محسوب می شود. تحصیل توان سخنوری، نویسندگی، کلاس داری، مواجهه با جمع، مدیریت، طراحی فرهنگی، ارتباط اجتماعی، کار متشکل گروهی و…. هر یک به مرورِ زمان و در ساحت «تجربه و تمرین» در وجود شخص، شکل می گیرد.

تحصیل علوم حوزوی درون مایه این توان مندی ها را تأمین می کند و این توانایی ها قالبی برای ارائه آن محتوا خواهد شد. بخوبی روشن است که محتوای بدون قالب ونیز قالب بدون محتوا، مفید واقع نمی شود.

برای ارائه دیدگاهی جامع نسبت به فعالیت های فرهنگی، دو مثال بیان می کنیم:

یک. پاره ای از دانش آموزان مدارس و دبیرستان ها در کنار برنامه های آموزشی و تحصیلی خود، در فعالیت های فوق برنامه، حضوری پرنشاط دارند. مثلا روزنامه دیواری تهیه می کنند، در کتابخانه یا واحدهای دیگر فعالیت می کنند، در اجرای مراسم نماز جماعت، دعا، قرآن، جشن یا سوگواری، راهپیمایی و برنامه های هنری سهیم می گردند، با بسیج مدرسه همکاری می کنند، کلاس های تقویتی برای دوستان خود تشکیل می دهند، از ذوق و هنر خود به صورت شعر، طراحی، کاریکاتور و…. استفاده می کنند، آزمایش های توصیه شده در کتاب های درسی را به خوبی انجام می دهند، با بهره گیری از دانش و مهارت خود کارهای دستی و وسایل خاص تولید می کنند و خلاصه آنکه جوش و خروش ویژه ای از خود نشان می دهند. این دانش آموزان با استفاده شایسته از وقت و توان خود، موقعیت های زیرا را کسب می کنند:

۱. به دیگران، بهره می رسانند؛

۲. تنوع برنامه خود را حفظ کرده، نشاط خود را استمرار می بخشند؛

۳. آموخته های خود را محک می زنند و مباحث نظریِ خشک را بهتر درک می کنند؛

۴. خلاقیت و توان علمی خود را بالا می برند؛

۵. فایده و کاربرد معلومات خود را لمس می کنند و به ادامه جدّیِ تحصیل، ایمان و امید بیشتری پیدا می یابند؛

۶. روح تعاون و همکاری را در خود تقویت می کنند؛

قدرت برخورد اجتماعی و تعامل گروهی را در خود می افزایند و صحنه جدّی فعالیت های اجتماعی را در دایره ای کوچک تجربه می کنند؛

۷. و همیشه مورد تقدیر و تشویق اولیا و مربیان قرار می گیرند. همه این موقعیت ها در صورتی است که در حاشیه فعالیتِ آموزشی آنها قرار گیرد و آسیبِ جدی به روند تحصیل آنها وارد نسازد. شخصیت این دانش آموزانِ پرشور از رهگذر این تلاش و تجربه، مجموعا بهتر و مفیدتر و جامع تر از دانش آموز درسخوانی است که دائما دفتر و قلم به دست گرفته و در گوشه انزوا، سر در مباحث درسی فرو برده است.

پدران و مادران و مربیان، معمولاً دو توصیه موازی به فرزندان خود می کنند:

یکی، حضور فعال در این برنامه ها، به جهت فواید فراوان آن؛

دوم، توجه به ضریب اهمیت درس، و رعایت اعتدال در این حضور.

همین دو توصیه موازی را در حرکت حوزوی نیز باید رعایت کرد. فعالیت های جانبی در کنار برنامه تحصیل، برای طلبه ضروری است و آثار و برکات فراوانی در پی دارد؛ البته اگر در انجام این فعالیت ها رعایت اعتدال و تناسب، رعایت نشود.

روشن است که به دست آوردن هر نوع توان مندی و مهارتی، در ابتدای امر دشوار است و با ناکامی ها و شکست هایی مواجه می شود و احتمالاً ضایعاتی خواهد داشت. اما در مقابلِ توان مندی و ورزیدگیِ حاصل از آن، قابل تحمل و مجموعا مقرون به صرفه است.

دو. واحدهای تولیدی فراوانی دست اندرکار تهیه و تولید پوشاک هستند. با عبور سریعی از بازار لباس این فراورده های متنوع به چشم می آید:

بر حسب سن و جنس افراد: لباس نوزاد، بچگانه، پسرانه، دخترانه، مردانه، زنانه،…

برحسب نوع یا محیط استفاده: لباس روحانیت، لباس کار، لباس رزم، لباس احرام، لباس ورزش، کت و شلوار، لباس عروس، لباس عزا،… .

بر اساس جنس: لباس نخی، پشمی، چرمی، توری، ابریشمی،…

و برای کارکردهای ویژه قطعات خاصی مثل چفیه، دستکش، قنداق، ناف بند، پیش بند، شال گردن، عمامه، جوراب،… .

این تنوع عجیبی که در رنگ، جنس، مدل و اندازه لباس ها مشاهده می شود، پس از شناسایی انواع نیازها به صورت طبیعی پدید آمده است. اگر نیاز شدید انسان در سنین و طبقات مختلف به محصولات فکری و معنوی هم به خوبی درک شود، تنوع فراورده های فرهنگی بسیار افزایش می یابد. بنابراین قدم اول در ارائه یک اثر، شناخت نیازها است.

تأمین این نیازها در عرض یک دیگر صورت می گیرد و معمولاً تولید یکی از این محصولات متوقف بر تولید دیگری نیست. هزاران واحد صنعتی کوچک و بزرگ بدون اطلاع از هم، به تولید این قبیل محصولات همت گماشته اند؛ از واحد کوچکی دارای یک عضو، که در گوشه اطاق با یک چرخ خیاطی ساده مشغول رفع نیاز خانه و همسایه ها است تا واحدهای صنعتی عظیمی که صدها نیروی انسانی در آن مشغول فعالیت اند. هر کس به فراخور توان و امکانات خود به تأمین یکی از نیازها که بیشتر برای او اهمیت داشته، پرداخته است.

در نیازهای فکری و معنوی هم همیشه لازم نیست مؤسسات عظیم، با طول و عرض و ارتفاع کلان مشغول به کار شوند. هر کس می تواند بخشی از نیازهایی را که مشاهده کرده و تشخیص داده است، با ایجاد یک واحد فرهنگی کوچک حتی یک نفره مرتفع سازد.

گر چه ابعاد اهمیت این مراکز صنعتی، مساوی نیست، ولی هیچ کدام نباید به بهانه اهمیت فوق العاده دیگری تعطیل یا تحقیر شود. تولیدکننده کت و شلوار حق ندارد بر تولیدکننده لباس نوزاد یا لباس زیر فخر فروشد؛ زیرا تولید لباس نوزاد نیز ضروری است.

به همین صورت فعالیت استاد دانشگاه و مربی کودکان هر دو ضروری و محترم است و یکی بدون دیگری نتیجه بخش نیست و ممکن است ارزش نهایی و اثر فعالیت مربی کودک، از فعالیت استاد دانشگاه بیشتری باشد.

تأمین این همه نیاز از توان یک فرد و یا یک مجموعه، بسیار بزرگ تر است. هزاران هزار مجموعه بزرگ و کوچک، نامدار و گمنام، در نقاط مختلف شهرها و روستاها در تلاش برای ارائه خدمات تولیدی و توزیعی هستند.

نیازها