پاورپوینت کامل مراکز و مؤسسات پژوهشی حوزه علمیه قم موانع، مشکلات و راهکارها ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراکز و مؤسسات پژوهشی حوزه علمیه قم موانع، مشکلات و راهکارها ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراکز و مؤسسات پژوهشی حوزه علمیه قم موانع، مشکلات و راهکارها ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراکز و مؤسسات پژوهشی حوزه علمیه قم موانع، مشکلات و راهکارها ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

تحقیقات در حوزه های علمیه را از یک منظر می توان به دو دسته تقسیم کرد: ۱. تحقیقات انفرادی؛ ۲. تحقیقات جمعی و گروهی. در تحقیقات انفرادی، افراد به صورت مستقل و منفک و بدون هرگونه ضابطه تشکیلاتی به امر تحقیق می پردازند. این روش تحقیق، سابقه دیرینی در حوزه های دینی دارد. بزرگانی همچون شیخ طوسی، علامه حلّی، شیخ مرتضی انصاری، علامه طباطبایی و علامه امینی، همگی با اتکا به توانایی های فردی خود و براساس روش فردی، آثار درخشانی را پدید آورده اند و با انجام پژوهش های دقیق و عمیق در موضوعات مختلف، الگوی بی نظیری از همّت، تلاش و سخت کوشی در راه پژوهش را برای حوزویان برجای گذاشته اند.

اما تحقیقات جمعی چندان سابقه طولانی ندارد و بیشتر مؤسسات تحقیقی حوزه های علمیه، پس از پیروزی انقلاب اسلامی شکل گرفته اند. تحقیقات جمعی، ممکن است هم به صورت انفرادی باشد و هم به صورت گروهی؛ ولی به هر حال تحت تشکیلات خاصی انجام می گیرد.

در سال های اخیر مراکز پژوهشی مختلفی تأسیس شده و گرایش مثبتی بر تحقیقات گذاشته اند که تا حد زیادی تحت تأثیر انقلاب اسلامی بوده است. بنابراین می توان گفت که پیروزی انقلاب اسلامی، تحقیقات حوزوی را وارد مرحله جدیدی کرد که مشخصه اصلی آن، تحقیقات جمعی در مؤسسات پژوهشی است. در حال حاضر مراکز پژوهشی مختلفی تأسیس شده اند، که همگی، علوم و معارف دینی را به صورت تخصصی و یا عمومی تحت پوشش فعالیت های خود قرار داده اند. برخی از آنها در یک زمینه تخصصی، به فعالیت های پژوهشی اشتغال دارند و برخی دیگر، رشته های مختلف حوزوی را در برنامه تحقیقاتی خود گنجانده اند.

این مؤسسات پژوهشی که تقریبا همگی آنها در قم متمرکزند، با وجود اینکه به طور نیمه رسمی و غیرمستقیم با حوزه علمیه قم ارتباط دارند، اما فاقد ارتباط اداری و رسمی با این نهاد می باشند. همچنین اغلب این مؤسسات بدون ارتباط با یکدیگر تأسیس و به فعالیت خود ادامه می دهند.

این مؤسسات پژوهشی هر چند از آغاز شکل گیری خود با موانع و محدودیت هایی مواجه بوده اند که برخی در دوران شکل گیری و تأسیس اجتناب ناپذیر است، ولی تداوم و استمرار دائمی آنها نمی تواند چندان معقول و منطقی و قابل توجیه باشد.

این مراکز در واقع در پاسخ به سؤالات جدید ناشی از پیروزی انقلاب اسلامی، شکل گیری شرایط سیاسی و اجتماعی جدید در جامعه و روندهای جهانی تأسیس شده اند؛ اما شتابزدگی و بی برنامگی حاکم بر تأسیس آنها، مسائل و مشکلاتی را برای این مراکز به همراه داشته است.

بروز این مشکلات دلایل زیادی می تواند داشته باشد که به برخی از آنها اشاره می شود:

۱. فقدان مدیریت متمرکز در حوزه علمیه قم: یکی از اساسی ترین دلایل بروز چنین موانع و مشکلاتی، این بود که اصولاً در حوزه علمیه قم، مدیریت متمرکز وجود نداشت و همین مسئله موجب سردرگمی مراکز و مؤسسات تحقیقاتی است؛ ولی در شرایط فعلی این مشکلات تا حدود زیادی قابل حل هستند؛ چرا که استفاده از تجربه ایجاد تمرکز در مدیریت حوزه علمیه قم، در مدیریت مراکز پژوهشی وابسته به آن نیز مفید خواهد بود.

۲. تعدد منابع مالی و افراد مؤسس: در حوزه های علمیه به لحاظ تعدد منابع مالی، بیوت مختلف و افراد وابسته به هر یک از آنها با اتکا به منابع مالی خود، اقدام به تأسیس مؤسسات تحقیقی مختلفی کرده اند که نه اراده همکاری دارند و نه امکان همکاری و مصداق شعر سعدی که «دو پادشاه در یک اقلیم نگنجند» هر یک از این مؤسسات خود در حیطه و قلمرو خود به دنبال استقلال کامل هستند و چون از لحاظ مالی هم استقلال دارند و مشرب های فقهی، سیاسی و کلامی مختلفی را پیروی می کنند، این امر نیز به صورت مضاعفی موجب پراکندگی مفرط در تحقیقات حوزوی می شود.

مهم ترین مشکلات و موانع پژوهشی حوزه های علمیه را می توان به ترتیب زیر برشمرد:

۱. نداشتن هدف مشخص و تعریف شده و برنامه ریزی شده؛

۲. نداشتن روش تحقیقی مناسب؛

۳. عدم هماهنگی و اطلاع از کارهای تحقیقی یکدیگر؛

۴. عدم ارتباط با محققین برجسته و مراکز علمی خارج از حوزه (اعم از داخلی و خارجی)؛

۵. رقابت غیرصحیح؛

۶. عدم همکاری علمی و تحقیقی با یکدیگر (از لحاظ دستاوردهای پژوهشی، کتابخانه ای و اطلاع رسانی)؛

۷. کم توجهی به کیفیت تحقیق و انجام دادن پژوهش های سطحی و تکراری؛

۸. بی توجهی به نیازهای مخاطبان جدید و تأکید بر روش های قدیمی در شکل و محتوا؛

۹. افراط در برخی از رشته های حوزوی و غفلت از دیگر رشته ها؛

۱۰. کم توجهی به یافته های علوم انسانی (در برخی مراکز به دنبال خلق علوم انسانی جدید هستند)؛

۱۱. حاکمیت پیش فرض های غیرعلمی بر تحقیقات و انجام دادن پژوهش ها با این جهت گیری ها و پیش فرض ها؛

۱۲. ضعف های ادبی و نگارشی (بی توجهی به ادبیات فارسی در حوزه های علمیه)؛

۱۳. عدم نگرش انتقادی به یافته های قبلی در مؤسسات تحقیقی؛

۱۴. برخوردهای غیرمنطقی با مقتضیات جدید و روندهای جهانی و…؛

۱۵. عدم خلاقیت و نوآوری و پایبندی کامل به سنت ها و روش های پیشین.

ضعف ها و مشکلات فوق، سال هاست که دامنگیر مؤسسات تحقیقی حوزوی شده و نیروها و امکانات عظیم مادی و انسانی آنها را دچار رکود و عدم خلاقیت و نوآوری کرده است. از بررسی موارد فوق، می توان نتیجه گرفت که مراکز پژوهشی حوزه های علمیه با سه دسته از موانع روبه رو بوده اند: بخشی از آنها مربوط به مدیریت این مراکز تحقیقی است؛ بخشی دیگر مربوط به تحقیقات انجام شده در این مراکز است و بخش سوم هم مربوط به محققین و پژوهشگران است که بسیاری از آنها قابل رفع هستند.

وضعیت فوق، موجب انجام گرفتن پژوهش های تکراری و کم عمق، غفلت از برخی موضوعات پژوهشی و برخی نارسایی دیگر شده است. به نظر می رسد که برای انجام دادن اصلاحات لازم در مراکز پژوهشی و کم کردن و یا از بین بردن مشکلات و موانع آنها، اقدامات زیر می تواند مؤثر باشد:

الف. ارزیابی اقدامات گذشته

تاکنون هیچ گونه اقدامی برای ارزیابی مراکز پژوهشی از سوی هیچ نهادی صورت نگرفته است؛ در حالی که این ارزیابی اهمیت بسزایی دارد. در ارزیابی عملکرد مراکز پژوهشی، موارد زیر باید مورد بررسی قرار گیرد:

۱. علل و روند شکل گیری مراکز پژوهشی؛

۲. موانع و مشکلات موجود آنها در زمینه تحقیقات حوزوی؛

۳. علل عدم همکاری مراکز پژوهشی مختلف با یکدیگر؛

۴. منابع مالی و مدیریتی مراکز مختلف تحقیقی؛

۵. بررسی تأثیر امکانات مادی و انسانی در کیفیت و کمیّت مراکز مختلف پژوهشی؛

۶. بررسی علل فقدان تقسیم کار تخصصی در مراکز پژوهشی؛

۷. تأثیر کنگره ها و سمینارهای علمی در تعمیق و گسترش تحقیقات حوزوی؛

۸. تأثیر مدیریت و ساختار اداری در تحقیقات؛

۹. بررسی میزان نوآوری در پژوهش ها؛

۱۰. بررسی میزان جذب مخاطبین و پاسخگویی به سئوالات جدید؛

۱۱. نگرش افکار عمومی به این مراکز پژوهشی.

اگرچه بررسی موارد فوق، امر دشوار و طاقت فرسایی است، اما اصلاح و هماهنگی و کارآمدی مراکز تحقیقی بدون ارزیابی کارنامه آنها ممکن نیست.<