پاورپوینت کامل حوزه علمیه نجف در دوره عثمانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حوزه علمیه نجف در دوره عثمانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حوزه علمیه نجف در دوره عثمانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حوزه علمیه نجف در دوره عثمانی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

مدرسان و روش تدریس

همان طور که گفته شد، استاد مجتهد در درس خارج خود، به تدریس تحلیلی و تطبیقی سطح عالی فقه و اصول فقه، آن گونه که به شاگردان خود شایستگی اجتهاد ببخشد،می پردازد؛ البته تمام کسانی که در درس خارج شرکت می کنند، از توانمندی لازم علمی برخوردار نیستند، اما مرسوم نیست که از حضور افراد در درس خارج جلوگیری شود و تنها مانعی که می تواند از حضور افرادی با توان اندک علمی، در جلسه درس خارج جلوگیری کند، ادب و اخلاق است.

در میان شرکت کنندگان در درس خارج، کسانی هستند که مقدمات و سطوح را به دقت فراگرفته و شایستگی شرکت در درس خارج را به دست آورده اند. براساس همین توانمندی، به تدریس مرحله پایین تر از خارج، یعنی تدریس مکاسب و رسائل شیخ انصاری، کفایه آخوند خراسانی و… می پردازند. شاگردان این اساتید، مرحله پایین تر و شاگردانِ شاگردان مرحله قبلی را تدریس می کند و این روند تا تدریس دروس مقدماتی ادامه می یابد.

روند تعلیم و تعلم با رغبت و اشتیاق کامل صورت می گیرد و افراد این مجموعه نیازهای علمی گروه دیگر را برآورده می کنند. گزینش مدرس در حوزه، به خود طلاب بستگی دارد؛ مثلاً یک یا چند طلبه استادی را در نظر می گیرند که از توانمندی علمی و شایستگی تدریس برخوردار باشد. سپس نزد او می روند و از او می خواهند تا تدریس ایشان را بر عهده بگیرد و او چنانچه فرصتی برای این کار داشته باشد، زمان و مکانی را معین می کند که ممکن است، این زمان روز باشد یا شب. مکان تعیین شده نیز به توافق آنان بستگی دارد، ممکن است محل درس در خانه استاد، خانه شاگرد، محل سکونت یکی از شاگردان در مدرسه علوم دینی، و یا مسجد یا حسینیه باشد که غالباً نیز در حسینیه برگزار می شود.

زمانی که به هر جلسه درس خارج اختصاص داده می شود، غالباً ۴۰ دقیقه است؛ پس از پایان هر جلسه درسی، طلاب اگر تعدادشان کم باشد، یک دسته شده و اگر تعدادشان زیاد باشد، به چند دسته تقسیم شده، وقتی را برای «مباحثه» تعیین می کنند ؛ به این معنا که هر یک از این افراد، باید روز بعد پیش از حضور استاد، درسی را که فرا گرفته است، بازگوید و دیگران چونان شاگرد گوش فرا داده، با هم شاگردی خود که اینک در مقام استاد است، به مناقشه می پردازند. در این جلسه درسی آن چنان کار مناقشه با استاد دوره ای بالا می گیرد که جلسه درس، تجلی گاه اشکال ها و آرای مربوط به آن می شود.

البته پیش از حضور مجدد برای درس و نیز تشکیل جلسه مباحثه، هر یک از طلاب در فاصله زمانی میان جلسه استاد و جلسه مباحثه، به مصادر مربوط به موضوع درس مراجعه می کنند و به دقت آنها را بررسی می نمایند. تمام متون و همه مقاطع درسی همین روند را دارد؛ برای مثال اگر طلبه ای روزانه در چهار جلسه درسی شرکت کند، در چهار جلسه مباحثه نیز حضور می یابد که در مجموعه هشت جلسه است؛ البته تدریس مراحل قبلی را باید بر این هشت جلسه افزود که در نهایت زمان زیادی را به خود اختصاص می دهد که این امر طلبه را می فرساید، اما اشتیاق به فراگیری دانش، رنج ها و سختی ها را بر او هموار و آسان می کند.

شایان توجه است که تدریس در حوزه های علمیه رایگان است و استاد در هر مرحله ای که باشد و هر مقطعی را تدریس کند، وجهی بابت تدریس نمی گیرد، زیرا خود این دانش را به رایگان فراگرفته، به همین جهت رایگان تدریس می کند؛ وانگهی استاد این کار، خود را بی پاداش ندانسته، این احساس را دارد که در سرای دیگر، پاداش خود را خواهد گرفت و همین امر او را به ادامه کار علمی خویش تشویق می کند. در صورتی که استاد، از نظر مالی وضعیت مطلوب داشته و شاگرد در تنگنای مالی باشد، استاد او را از کمک های مالی خود برخوردار می کند؛ برای مثال «سید مرتضی» (متوفای ۴۳۶ ق.) زندگی ماهانه شاگردان خود را تأمین می کرد و «شیخ ابوجعفر، محمد بن حسن طوسی»،ماهانه دوازده دینار به شاگردان خود می داد که این مبلغ زندگی آنان را تأمین می کرد. «ابن البراج، عبدالعزیز» هم ماهانه هشت دینار به شاگردان خود می داد.

«شیخ محمد شربیانی»(متوفای ۱۳۲۲ ق.) از مدرسان حوزه بود؛ حدود پانصد نفر از عالمان، استادان و فاضلان حوزه در درس او شرکت می کردند. او هر سال چهار بار وجهی را میان شاگردان خود تقسیم می کرد و علی رغم کم بود پول در آن زمان، مبلغی که هر بار میان طلاب تقسیم می کرد، حدود یکهزار لیره عثمانی بود. زمانی که او از دنیا رفت، خانه و ملکی نداشت، اما در مقابل، بدهی سنگینی از خود بر جای گذاشت. ما ترک او کتاب های وقفی،تألیفات و اندکی اثاث زندگی بود.

اخلاق از مواد درسی بود که در حوزه علمیه نجف اشرف تدریس می شد تا از این رهگذر، منش و رفتار طلاب پیراسته شده، با نرمی به مناقشات علمی بپردازند. نکته قابل توجه در این رابطه ماجرای «سید باقر قزوینی» (متوفای ۱۲۳۷ ق.) است؛ او فقه تدریس می کرد. وقتی وارد جلسه تدریس شد، شاگردان را دید که در مناقشات و مباحثات علمی، همانند شیرانی خشمگین، با یک دیگر برخورد می کنند. این بود که تدریس فقه را متوقف کرده، آنان را به فراگیری درس اخلاق واداشت، تا پس از اصلاح اخلاق خود به فقه بپردازند؛ پس از گذشت مدتی، سید باقر قزوینی تدریس فقه را از سر گرفت.

نیمه دوم سده نوزدهم میلادی، شاهد شکوفایی علوم عقلی در حوزه نجف اشرف بود، به گونه ای که حکیمان از سراسر کشورهای اسلامی به نجف اشرف کوچ کردند و کتاب ها و رساله های بسیاری در فلسفه، فلک، هیئت، رمل، ریاضیات و… نگاشته شد.

از مدرسان این علوم«میرزا حبیب الله رشتی» (متوفای ۱۳۱۸ ق.) صاحب کتاب «بدایع الافکار» و «میرزا حسن شوشتری» (متوفای ۱۲۹۸ ق) بودند که بیشتر طلاب علوم دینی در جلسه درس آنها شرکت می کردند. شایان ذکر است که میرزا حبیب الله رشتی زمانی هنگام نگارش کتاب بدایع الافکار، از نقل هیچ مطلبی، خواه درست و خواه نادرست، فروگذار نکرد و آرای شاذ را در کتاب خود گرد آورد. او طلاب علوم دینی را ملزم کرده بود که پیش از دیگر متونی که از دقت و اختصار برخوردار بودند، این کتاب را بخوانند و هر کس از خواندن یا تدریس بدایع سرباز می زد، مغضوب میرزا شده، از توجه او محروم می شد. از دیگر سو، کسانی که کتاب میرزا را تدریس می کردند، از توجه بیشتر او برخوردار می شدند؛ چرا که او می پنداشت، این استاد با تدریس کتابش، نام او را همانند نام «شهید اول»، «شهید ثانی»، «محقق هلی»، «علامه حلی» و «شیخ انصاری» جاودانه خواهد کرد، غافل از این که کتاب های این عالمان، با طرح قبلی در شمار متون درسی قرار نگرفته اند، بلکه از آن دو پایاماندند که در راه خدا نوشته شدند. حضرت حق فرموده است «أما الزید فیذهب جفاء و أما ما ینفع الناس فیمکث فی الأرض..»؛ اما کف ها به بیرون پر