پاورپوینت کامل لباس روحانیّت، چراها و بایدها(قسمت آخر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لباس روحانیّت، چراها و بایدها(قسمت آخر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لباس روحانیّت، چراها و بایدها(قسمت آخر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لباس روحانیّت، چراها و بایدها(قسمت آخر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

۱۰. رکود نیروهای حوزوی

پوشیدن این لباس دشوار نیست، اما درآوردن آن بسیار سخت، بلکه غیرممکن است؛ کسی که این لباس را به تن می کند، اگر به هر دلیل از ادامه راه پشیمان یا منصرف شود، از ترس اتهام خلع لباس و سنگینی نگاه مردم، نمی تواند آن را کنار بگذارد. طلبه در چنین شرایطی، نه انگیزه فعالیت حوزوی دارد و نه جرأت تغییر لباس و انتخاب شغل دیگر. در نتیجه، داشتن این لباس، موجب کور شدن استعدادها و تولید نیروهای سرخورده و بی خاصیت می شود.

لحن بیان این مسئله به گونه ای است که گویا هر کس لباس، بپوشد لاجرم به کور شدن استعدادها و سرخوردگی مبتلا می شود و پیامد قطعی یا غالبی این لباس، گرفتار آمدن به چنین فاجعه ای است! اما بر خلاف این تصور، لباس روحانیت طلاب علوم دینی را به انجام وظایف شخصی و اجتماعی پایبندتر و در اجرای مسئولیت الهی مصمم تر می گرداند.

براساس قانون، طلبه تا پایان ۶ سال تحصیلی حوزه، مجاز به پوشیدن لباس روحانیت نیست و پس از آن هم هیچ گونه الزامی بر آن ندارد. طبیعی است که این سابقه ۶ ساله، زمینه مناسبی برای آشنایی با اهداف و رسالت های حوزه و واقعیت های موجود فراهم می آورد.

انتظار می رود، طلبه پس از ۶ سال، تکلیف خود را با حوزه یکسره کند. اگر می خواهد بماند، با اعتقاد و استوار بماند و اگر می خواهد، برود قاطعانه برود و اگر فرض کنیم که به چنین اعتقاد مستحکم و تصمیم قاطعی نرسیده باشد، به هیچ وجه نباید لباس روحانیت را به تن کند و در سلک روحانیان درآید، زیرا بار سنگین مسئولیت روحانیت، جز بر دوش نیروهای مؤمن و معتقد قرار نمی یابد و با چنان تزلزل و ابهامی سازگاری ندارد.

در چنین فرضی، لازم است طلبه با جدیت بیشتر، هویت صنفی روحانی، و استعداد و قابلیت خود را به ضمیمه آگاهی های فراوانی که از حوزه اندوخته است، بازپژوهی کند و با استمداد از صاحب نظران و مشاوره با اساتید، به جمع بندی نهایی برسد و تأخیر بیشتر در این مهم را روا نداند. پس از تصمیم گیری نیز اگر ادامه فعالیت حوزوی را برگزید، فرصت محدود دیگری برای آزمون و خطا در نظر بگیرد و جایگاه خود را روشن کند.

همچنین لازم است، اساتید و مربیان محترم، شرایط روحی طلبه جوانی که سرشار از عشق، شور، علاقه و احیانا با انتظارات و مفروضات نادرست به حوزه آمده و اکنون با ناملایماتی مواجه گشته است را در نظر بگیرند و با ارائه بحث های روشن و هدایت های علمی و عملی، از فرسایش عزم و اراده او جلوگیری نمایند و او را به آستانه یک تصمیم آگاهانه استوار که قابلیت ارائه منطقی و دفاع تئوریک را داشته باشد، نزدیک سازند.

بنابراین، گناه سرخوردگی یا انصراف طلبه، به گردن لباس روحانیت نیست و نباید برای جلوگیری از آن، به پرهیز از این توصیه کرد.

کارنامه لباس روحانیت، نتیجه ای درخشان ارائه می دهد و پدیده ای که در این مسئله به آن اشاره شد، به کوتاهی طلبه یا بی توجهی مسئولان، پیش از ملبس شدن او، باز می گردد.

۱۱. تردید در شایستگی

طلبه مصون از اشتباه نیست و نمی توان تضمین کامل ارائه داد که حرمت لباس را نگاه دارد؛ مسئولیت سنگین این لباس واهمه شدیدی در دل ها ایجاد می کند. بنابراین، پوشیدن لباس روحانیت، جز برای افرادی انگشت شمار که به شایستگی خود اعتماد کامل دارند، قابل توصیه نیست.

ناگفته روشن است که پوشیدن لباس روحانیت، مشروط به شرایط و متوقف بر طی مراحلی از علم و عمل است و نیز بدون شک، طلبه پیش از ملبس شدن، باید به احراز آن شایستگی ها یقین یا اطمینان داشته باشد، اما اولاً این شایستگی ها اکتسابی است و طلبه به حکم وظیفه صنفی خود، باید برای کسب آنها اقدام کند، نه آنکه منتظر پیدایش معجزه آسای آن در وجود خود باشد. ثانیا یقین به شایستگی ها، به معنی ایمنی از اشتباه تا پایان عمر نیست، بلکه همین مقدار که شایستگی فعلی خود را تشخیص دهد و عزم بر استمرار آن در آینده داشته باشد، کافی است. قطعا هدایت مستمر پروردگار برای پیمودن راه راست و استقامت بر جاده حق لازم است و انسان هیچ گاه نباید از تسویلات نفس اماره و مکر شیطان ایمن باشد.

زمان و شرایط پوشیدن لباس

پس از آنکه با کارکرد ویژه و اهمیت نقش این لباس در جامعه آشنا شدیم، لازم است درباره زمان و شرایط پوشیدن این لباس سخن گفته شود.

سال ها پیش از انقلاب، در برخی نقاط کشور، برداشت عمومی بر این بود که این لباس، لباس «محصلان علوم دینی» است؛ از این رو طلبه با آغاز دروس حوزه و از بدو ورود، لباس روحانیت به تن می کرد. امروزه با گسترش نقش حوزه های علمیه، این لباس به لباس «دانش آموختگان و تربیت شدگان حوزه» تبدیل شده است و سطح انتظار عمومی از صاحبان آن بسیار بالا رفته است. به همین جهت طلبه باید شایستگی هایی را پیش از پوشیدن این لباس کسب کرده باشد تا هم در انجام وظایف روحانیت موفق باشد و هم بی کفایتی و ناشایستگی او به حیثیت حوزه های علوم دینی آسیب نرساند.

طلبه ناآگاه یا رشدنایافته، بیش از دشمنان آگاه توطئه گر، در تضعیف نهاد روحانیت و بر باد رفتن اعتبار حوزه تأثیر دارد. مشاهده چنین شخصیتی در این لباس، این مسئله را در پی دارد که هر باور نادرست، خُلق نکوهیده یا کار ناپسندی به پای دین نوشته می شود و به این ترتیب، معنای نمادین لباس تحریف می گردد و تداعی معانی آن منحرف می شود.

امام صادق(ع) به یکی از یاران نزدیک خود فرمودند: «الحسن من کل احد حسن و منک احسن، لمکانک منّا و القبیح من کل احد قبیح و منک اقبح، لِمکانک منّا»؛(۱) کار خوب، از هر کس خوب است؛ اما از تو خوب تر است، به جهت نسبتی که با ما داری. کار بد، از هر کس بد است و از تو بدتر، به جهت نسبتی که با ما داری.

از آنجا که طلبه با این لباس، به دین، وحی، نبوت و عصمت پیوند می یابد، طلاب جوان وظیفه دارند، از ملبس شدن، پیش از کسب نصاب شرایط علمی و عملی پرهیز نمایند، مسئولان حوزه هم باید بر این امر نظارت جدی داشته باشند.

شهید مطهری سال ها پیش در این باره فرمودند: «یکی از نواقص دستگاه روحانیت آزادی بی حد و حصر لباس روحانیت است؛ تدریجا روحانیین از لحاظ لباس، با دیگران متفاوت شده اند و لباس مخصوص پیدا کرده اند، همچنان که سپاهیان و نظامیان و برخی اصناف دیگر نیز لباس مخصوص دارند. در تشکیلات روحانی بر خلاف سایر تشکیلات هر کسی بدون مانع و رادع، می تواند از لباس مخصوص آن استفاده کند. بسیار دیده می شود که افرادی که نه علم دارند و نه ایمان، به منظور استفاده از مزایای این لباس، به این صورت درمی آیند و موجب آبروریزی می گردند».(۲)

نصاب شرایط علمی

حد نصاب شرایط علمی این لباس، به صورت کلی «آشنایی با عقاید، احکام و اخلاق دینی» است. از آنجا که این لباس، لباس خدمت طلبه محسوب می شود، طلبه باید ابزارها، توانمندی ها و آمادگی های لازم برای خدمت را در حدود متعارف و مورد انتظار دارا باشد. اندازه این دارایی بر حسب منطقه حضور روحانی نوسان دارد؛ طلبه ای که در یک روستای دورافتاده و فاقد امکانات حضور دارد، با طلبه ای که در دانشگاه تدریس می کند، در میزان آگاهی و آشنایی با دین بسیار متفاوت هستند. سقف انتظار مخاطبان از روحانی در این دو مرکز هم فرق می کند. قاعده کلی در تشخیص صلاحیت علمی این است که طلبه توان پاسخ گویی مستقیم به ۸۰ درصد از پرسش های مخاطبان خود را داشته باشد. وی همچنین باید بتواند پاسخ سؤالات دیگر را با مراجعه به منابع، مراکز یا شخصیت های علمی معتبر استخراج و انتقال دهد.

یقینا بر حسب منطقه حضور روحانی، دامنه پرسش های مخاطبان متغیر است و هر طلبه باید بر پایه توانایی های علمی، مناسب ترین محل را برای حضور خود در نظر بگیرد.

نصاب شرایط عملی

حد نصاب شرایط عملی این لباس هم علاوه بر التزام کامل به واجبات و ترک کامل محرمات، آن است که عیب یا نقص شخصیتی قابل توجهی در وجود طلبه نباشد و از نظر رفتاری، در میان نوع مردم صالح و شایسته به نظر آید؛ البته هیچ انسانی جز معصوم، بدون کاستی نیست؛ اما گاهی کاستی های شخصیتی بعضی از افراد به قدری آشکار است که به محض تصور او، بلافاصله آن عیب ها به ذهن می آید و در پاسخ به سؤال «فلان کس چگونه فردی است؟» اولین جملات توصیف آن ناهنجاری ها است.(۳)

در این صورت پیوند، این لباس با آن ناهنجاری های آشکار، موجب هتک حرمت لباس و تضعیف جایگاه روحانیت است.

طلبه باید قبل از ملبّس شدن، با مهم ترین اوصاف خود از زبان دوستان و نزدیکان آگاه شود و به این ترتیب صلاحیت خود را بازیابد؛ در یک کلام، طلبه باید از نظر علم حوزوی و عمل دینی، بر اکثریت افراد جامعه خود برتری داشته باشد و در طول زمان هم این ویژگی را حفظ کند.

گاهی هم مجموع پیکره شخصیتی یک فرد پسندیده و مورد قبول اجتماع است؛ گرچه نقاط ضعف کوچکی در او وجود دارد. در این صورت پوشیدن لباس روحانیت اشکالی ندارد و طلبه پس از تشرف به لباس روحانیت، برای ترمیم آن نارسایی ها اقدام می کند.

روحانی به جهت نسبتی که با دین خدا و مکتب اهل بیت (علیهم السلام) دارد بسیار، باید مراقب شخصیت و عملکرد خود باشد. عملکرد نادرست یا برخورد ناشایست روحانی، خواه ناخواه یک امتیاز منفی برای دین، روحانیت و مکتب تشیع خواهد بود و نماد مقدس اسلام را در نظرها مخدوش و لکّه دار خواهد کرد.

پدیده دوزیستی

اگر مباحث گذشته توان اثبات ضرورت یا فایده لباس روحانیت را داشته باشد، این ضرورت و فایده را به صورت عام و برای شرایط مختلف ثابت می کند. این لباس، لباس رسمی و دائم روحانی است و اختصاصی به زمان، مکان یا موقعیت ویژه ندارد؛ طلبه به همان دلیل که لباس می پوشد، باید به پوشیدن لباس ادامه دهد.

روحانی برخلاف پلیس که ساعت کار محدودی دارد و تنها در همان ساعت به انجام وظایف صنفی می پردازد، در تمام ساعات شبانه روز روحانی است و هرگاه با مردم ارتباط برقرار می کند، رسالت های روحانیت را بردوش دارد.

روحانی وظیفه دارد که با عمل خود، رفتار اسلامی را در موقعیت های مختلف به مردم نشان دهد و تجسم زندگی دینی و اخلاقی باشد؛ از این رو، همه وقت و همه جا مبلّغ آموزه های دین است؛ در مسجد، مدرسه، بازار، خیابان، ماشین و اتوبوس، مجالس و… .

حضور روحانی در هر شرایطی پیام ویژه ای دارد. بر این اساس، شایسته است طلاب ملبّس، بر پوشیدن این لباس ثابت قدم باشند و فقط در موارد استثنایی، یعنی تنها در جایی که پوشیدن این لباس امکان ندارد یا موجب هتک احترام آن می شود، مثلاً هنگام ورزش کردن، اثاث کشی منزل، بنایی ساختمان و حضور در بعضی تفریح گاه ها و… لباس را کنار بگذارد. تغییر لباس و پدیده دوزیستی که بدون شک در میان مردم پدیده ای غیرمتعارف، سبک و عجیب تلقی می شود، احتمالاً ناشی از یکی از این عوامل است:

۱. طلبه از داشتن این لباس احساس سرشکستگی و کوچکی می کند و از ابراز هویت خود، لااقل در محیط خاص شرم یا بیم دارد. چنین کسی که تکلیف خود را با موقعیت صنفی خویش روشن نکرده و به روش زندگی خود ایمان ندارد، بهتر بود از اول این لباس را نمی پوشید و از این پس نیز تا تعیین تکلیف نهایی به این لباس در نیاید.

۲. طلبه در شرایط خاص زمانی و مکانی، ضرورتی در پوشیدن این لباس نمی بیند؛ این شخص باید بداند که ضرورت پوشیدن این لباس از فوائد آن جدا نیست و به یک معنی، هیچ وجوب یا ضرورتی برای پوشیدن لباس وجود ندارد؛ هر چه هست فوائد بی شمار و آثار مثبت فراوان این لباس است که در افزایش بازده فعالیت نهاد روحانیت، به آستانه ضرورت می رسد و به این معنی، ضرورت لباس منحصر به شرایط خاص نیست و اگر اضافه کنیم که تغییر لباس موجب وهن جایگاه روحانی در نگاه مردم و اتهام به تلوّن و منفعت جویی می شود، این ضرورت پررنگ تر و برجسته تر خواهد شد.

۳. طلبه برای انجام برخی کارها، احساس محدودیت می کند و با تغییر لباس، می خواهد آزادتر و راحت تر باشد؛ این عامل نیز دلیل موجهی برای تغییر لباس نیست، زیرا اگر چنین بود، از اول نباید این لباس انتخاب می شد. انتخاب این لباس از ابتدا، به معنی پذیرش بعضی از محدودیت ها برای انجام یک رسالت بزرگ است و تحمل این محدودیت ها هم قدمی در پیشبرد اهداف دین به شمار می رود.

اظهارنظر مردم در مقابل این پدیده بسیار متفاوت است؛ قشر جوان جامعه که بیشترین آمادگی را برای شکستن قالب های متعارف از خود نشان می دهد، از تغییر لباس روحانی چندان برنمی آشوبد و چه بسا آن را اقدامی جالب توجه، جدید و شجاعانه ارزیابی کند. اما توده جمعیت غیرجوان آن را به معنی تلوّن، تزلزل شخصیت، راحت طلبی، عدم پایبندی به لوازم روحانیت و… تفسیر می کند.

کیفیت لباس و هیأت ظاهری

یکی از عمده ترین ارشادات دین اسلام در کیفیت لباس و هیأت ظاهری، توجه به قواعد عرفی و هنجارهای عمومی است. هرگونه لباس و نیز آرایش یا رفتاری که موجب انگشت نما شدن آدمی در میان دیگران و جلب تعجب و توجه آنها گردد، «لباس شهرت» نامیده می شود و از نظر شرعی ممنوع است. مسلمان در انتخاب طرح، رنگ یا جنس لباس، اصلاح سر و صورت و نیز رفتارهای خود، باید به گونه ای عمل کند که دیگران به دیده تحقیر، تمسخر یا شگفتی به او نظر نکنند و شخصیت و کرامت او، پیوسته در اجتماع، از آسیب اعتراض محفوظ بماند. افزودن پیرایه های غیرمعمول به خود، برای خودنمایی و به منظور جلب توجه دیگران، ناشی از عقده حقارت و نوعی بیماری است که دین اسلام از ابتدا، زمینه بروز آن را از بین برده است. رفتار مسلمان نباید غیرطبیعی و چندش آور باشد، بلکه سلوک او همواره باید زیبا، موزون، متین، باوقار و مورد پسند جامعه باشد.

پیامبر اکرم(ص) از دو گونه لباس نهی می فرمودند: «المشهوره فی حسنها و المشهوره فی قبحها»؛ لباسی که در زیبایی موجب شهرت است و لباسی ک