پاورپوینت کامل منبر در قاب شیشه ای ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منبر در قاب شیشه ای ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منبر در قاب شیشه ای ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منبر در قاب شیشه ای ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

۲

رویکرد فلسفی به ارتباطات و دین

در حوزه تعامل دین و رسانه دو نظر عمده با یکدیگر در تقابل هستند. یکی رویکرد فناوری محور و دیگری رویکرد معنا محور. رویکردهای فناورانه بیشتر به این نکته توجه دارند که تحول فناورانه در حوزه رسانه ها به همراه تحولات اجتماعی، سیاسی و فکری ایجاد شده در دوران رنسانس، انقلاب صنعتی و انقلاب بزرگ فکری اروپا رخ داده است. این رسانه ها که محصول یا بخشی از محصول فرایند جدایی دین از حکومت و دین از جامعه هستند به طور طبیعی جایگاه چندانی برای دین قائل نیستند. در کشور ما افرادی وجود دارند که معتقدند، رادیو و تلویزیون مسلمان شدنی نیستند. اینان به تقابل ذاتی بین دین و رسانه های جدید باور دارند. رویکرد دوم که رویکرد معنا محور یا محتوا محور است، برای رسانه ها جنبه ابزاری قائل است. در این رویکرد اگر دین به عنوان مهم ترین نهاد معنابخش در زندگی انسان مطرح شود و کارکرد اصلی آن معنابخشی به زندگی باشد ،می توان از ابزارهای مختلف معنا بخشی دینی به زندگی سخن گفت، ما می توانیم خانواده دینی، آموزش و پرورش دینی و رسانه هایی با رویکرد دینی داشته باشیم که جامعه پذیری دینی را میان نسل جدید و نسل موجود محقق کند.

ذات انگاری رسانه ای علی رغم ظاهر مقبولش مناقشه برانگیز است؛ چرا باید پذیرفت که فناوری رسانه ای، ذاتی دارد که با دین در تقابل است. اگر رسانه به عنوان فناوری یا نهادی تلقی شود که در غرب رشد کرده، اصالتاً رویکرد تجاری دارد، اما اگر وضع موجود را بررسی کنیم، رسانه هایی را می بینیم که اساساً دینی متولد شده اند، دینی تحول پیدا کرده اند و دینی مورد استفاده عموم قرار می گیرند. برای مثال، رادیو و تلویزیون واتیکان از همان ابتدا با چارچوب دینی متولد شده اند و کارکرد دینی خودشان را دارند البته رسانه هایی هم هستند که دین بخشی از آنها را تشکیل می دهد مانند رسانه های تجاری که در تمام دنیا روزهای یکشنبه بخشی از برنامه خود را به حوزه مذهب اختصاص می دهند. اینها هم دو دسته هستند. یک دسته از آنها از کلیسا پول می گیرند و زمان خاصی را برای پخش برنامه های دینی در نظر می گیرند و دسته دیگر با توجه به علاقه خود بخشی را به این موضوع اختصاص می دهند.

رویکرد جامعه شناختی به ارتباطات و دین

حوزه دوم نظریه پردازی در مورد ارتباطات و دین در حوزه جامعه شناسی ارتباطات است که به بخش پیام ها و رسانه های مذهبی به عنوان یک زیربخش مطالعاتی توجه کرده و ویژگی ها، کارکردها،جایگاه انتظارات مردم و مشکلات و مسائل حوزه رسانه های دینی را مورد بررسی قرار داده است. مهم ترین نتیجه ای که در چارچوب جامعه شناسی ارتباطات از حوزه ارتباطات دینی گرفته شده این است که علاقه مندان به رسانه های دینی متدینان هستند، یعنی کارکرد رسانه دینی، متدین کردن آدم های بی دین نیست بلکه پاسخ دادن به نیازهای متدینان است و این یک همگرایی یا همبستگی مثبت است که در کنار بقیه رفتارهای دینی یک فرد، بسته به میزان بهره مندی او از رسانه های دینی، پیدا شده است.

رویکرد حرفه ای به ارتباطات و دین

حوزه دیگر نظریه پردازی در بخش حرفه ای ها شکل گرفته است. این جدیدترین حوزه نظریه پردازی در مورد رابطه دین و رسانه است که فعالان رسانه های دینی در آن کار کرده اند. دیدگاه کارشناسان دینی فعال در رسانه ها این است که روش های مورد استفاده در رسانه های تجاری وقتی در خدمت دین قرار می گیرد، در مورد مسیحیت بسیار کارگشا است. یعنی به خاطر استفاده از شیوه های تبلیغات تجاری در برنامه های مذهبی (مانند infoshow ها)، در این گونه برنامه ها که با توجه به الگوی برنامه سازی تجاری و جذاب انجام می شود، محتوای مذهبی به اخلاق کاهش می یابد. با تقلیل مذهب به اخلاق و رسانه به روش های تجاری برنامه سازی، مجموعه ای از برنامه سازی در تلویزیون های غربی انجام می شود که هم جذابیت دارد و هم با تکنیک های برنامه سازی بصری همراه است. حرفه ای ها می گویند اصل در رسانه جذابیت است و در مذهب پیام اخلاقی، پس ما می توانیم برنامه های جذاب اخلاقی را برنامه های مذهبی تلقی کنیم.

چهار تصور در رابطه رسانه ملی ما با دین

اما در کشور ما مسئله اینجا آغاز می شود که ما یک نظام مذهبی داریم و می خواهیم رسانه عمومی خود را داشته باشیم. به عبارت دیگر از دین انتظار داریم که مجموعه کارکردهای رسانه یعنی تفریحی، آموزشی،اطلاع رسانی ، بسیج گری و ایجاد همبستگی را پوشش بدهد یا تحت نظارت بگیرد، مسئله اصلی ما از اینجا آغاز می شود.در رسانه ما و در نظریه پردازان رسانه ما پنج تصور وجود دارد که در حوزه رابطه رسانه و دین قابل مناقشه است و باید برای اصلاح آن کوشید.

اول تلقی جدایی دین و رسانه به عنوان دو نماد متفاوت.

آیا دین و رسانه دو واقعیت جدا از هم هستند؟ به نظر می رسد حقیقت این است که دین و رسانه نه تنها با هم تقابل ندارند بلکه عرصه و حیطه های مشترک زیادی دارند، چه از دین شروع کنیم و به طرف رسانه برویم و چه از رسانه به سمت دین برویم، برخی معتقدند اصلاً دین مادر رسانه است، اما رسانه سالاران معتقد و مدعی هستند که بسیاری از نقش ها و کارکردهای مذهب را به خود اختصاص داده اند،یعنی تلویزیون یک خانه، عملاً تعیین کننده و جهت دهنده وضعیت مذهبی آن خانه است و به تعبیر دیگر رسانه، فرهنگ رسانه ای را خلق می کند.

دوم: این تلقی که رسانه صرفاً ابزار و وسیله است و دین از این طریق ترویج می شود.

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که به شدت انفرادی شده است و وسیله ای برای ایجاد همبستگی مجازی بین افراد آن نداریم، یعنی در این جامعه جدید باید پیام رسانی شود. خوب اگر می خواستیم منبر را ادامه دهیم باید برای یک پیام صدها هزار منبر یا چاوشی می گرفتیم تا به گروه های کوچک پیام دهند.

در جامعه بزرگی که دارای شهرها، شهرستانها و روستاها و پراکندگی انسانی زیاد است، وسیله ارتباطی هم این گونه است. نکته دیگر این است که رسانه فقط حامل پیام نیست، مدل حمل و نقل جاده ای در رسانه جواب نمی دهد، بحث این است که رسانه به هر حال ابزار و حامل پیام است یا نه؟ واقعیت این است که حتی بسیاری از تجربیات فرزندان خودتان اساساً تجربیاتی است که از طریق رسانه منتقل شده است، نه تجربه زندگی، ولی آنها واقعیت را از طریق واسطه رسانه تجربه کرده اند. موضوع این تجربه رسانه ای فقط تفریح نیست، در حوزه مذهب هم همین اتفاق افتاده است. برخی از بچه های نسل خودمان اصولاً دعای کمیل و نماز جمعه را جز در تلویزیون ندیده اند. به فرزندان خودتان نگاه نکنید که ممکن است در نماز جمعه یا دعای کمیل، شرکت کنند. به قشری نگاه کنید که اصولاً تماس آنها با مذهب جز از طریق رسانه نیست و مذهب را از دریچه چشم رسانه می بینند. به این ترتیب پیام مذهبی رسانه،بخشی از فرهنگ تولید شده رسانه است.

یعنی چیزی که به عنوان پیام دینی پخش می کنیم بخشی از آن پیام متنوعی است که رسانه پخش می کند و به موازات کاهش اقتدار پیام رسانی مستقیم، که علل دیگری غیر از پیشرفت رسانه های جدید دارد، رسانه های جدید کارکردهای مذهبی پیدا کرده اند. در عمل اگر آیت الله عظمایی نتواند رسانه خود را خلق کند یا در رسانه ای حضور داشته باشد، حضور علمی در جامعه نخواهد داشت، هر چند آن رسانه یک نوار کاست باشد یا یک اعلامیه تکثیر شده.

سوم: این که تعیین معنای پخش شده در رسانه و اینکه مخاطب چه معنایی از رسانه دریافت می کند با فرستنده پیام است، یعنی سیاستگذار و برنامه ساز می توانند تعیین کنند که مخاطب چه برداشتی داشته باشد.

آیا واقعاً معنای پخش شده در رسانه همان است که پیام دهنده ارائه کرده یا نه. فعالیت های متعددی در این مورد انجام شده است تا نشان دهد که معنی مورد نظر فرستنده با معنی درک شده توسط مخاطب برنامه های مذهبی یکی هستند. در غرب این برآوردها انجام شده است. گفته اند ۰۸ درصد کسانی که خودشان را مذهبی می دانند به برنامه های مذهبی رسانه توجه زیادی ندارند، یعنی بین مذهبی دانستن خود و توجه به پیام های مذهبی لزوماً تناسب و همگرایی وجود ندارد. تحقیقات دکتر ناصر باهنر در مورد تلویزیون ایران، همین وضعیت را نشان می دهد. براساس این تحقیقات ۶۴ درصد مردم اصولاً علاقه ای به دریافت پیام های مذهبی از تلویزیون ندارند بلکه مایلند به نهادهای سنتی مذهبی مراجعه کنند، به تعبیر دیگر ۶۴ درصد مردم نمی خواهند دینشان را از تلویزیون بگیرند. البته ممکن است اگر تحقیق عمیقی انجام شود نشان دهد که همین عده هم در عمل دینی خود را از تلویزیون می گیرند، هر چند ابراز نمی کنند.

چهارم: تصور می شود که تأثیر پخش پیام های مذهبی به علت وجود اقتدار اخلاقی، سنتی و دینی در خانواده و جامعه است، یعنی چون اخلاق و دین و سنت در خانواده و جامعه دارای اقتدار هستند،پیام های مذهبی هم می توانند تأثیرگذار تلقی شوند

به هر حال مسئله این است که در ایران براساس تحقیقات خود صدا و سیما برنامه های مذهبی تلویزیون جزء پربیننده ترین برنامه های تلویزیونی نیست. مذهب بخشی از این مجموعه برنامه ها را تشکیل می دهد و بنابراین نظریه انتخاب گری مخاطب و نظریه رضایت مداری مردم در پیام های مذهبی تلویزیون مطرح است. برای مثال مردم به دسته ای از پیام های سیاسی تلویزیون توجه می کنند که آن را مطابق با عقیده و نظر خودشان می دانند در نتیجه هر تفسیری از دین لزوماً مورد توجه قرار نمی گیرد. مردم دینی را از رسانه می پذیرند که دنباله یا تابع معانی عمومی ای است که از دین در ذهنشان دارند. این طور نیست که ما بتوانیم هر