پاورپوینت کامل پدیدارشناسی طلبگی ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پدیدارشناسی طلبگی ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پدیدارشناسی طلبگی ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پدیدارشناسی طلبگی ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

روش شناسی مأموریت طلاب جوان و یا به عبارت دیگر، شناخت رسالت و جایگاه حوزه و روحانیت در نظام عالَم – یکی از مباحث مهم در چگونگی تربیت و رفتار طلاب جوان است تا در پرتو آن، افق هستی و برنامه خود را تنظیم نمایند. روش شناسی در حوزه های مختلف به لحاظ طبیعت موضوع، انواع گوناگونی دارد. از این رو انتخاب یک روش خاص کاری دشوار و اساسی در هر نوشته ای است که درصدد گشودن یک راه و افکندن یک طرح است.

پدیدار شناسی (فنومنولوژی) یکی از روش های تبیین فلسفی در مغرب زمین است، که توسط هوسرل به کار گرفته شد، با هایدگر تکمیل گردید و به عنوان علم وجود یا هستی شناسانه پذیرفته شد. ویژگی عمده و اصلی این روش، نفی نگاه کمّی و انتزاعی (علم جدید) به پدیده ها و رد شیوه جوهربینی ارسطویی در شناخت اشیاء است. به این معنا که پدیدار شناسی به تبیین رابطه پدیده ها با هستی و عالَم می پردازد و با پرسش از حقیقت، در صدد کشفِ راز وجود خاص اشیاء است. از این رو، انسان، در فلسفه هایدگر نه شیئی در کنار سایر اشیا و نه ذهنی بدون جهان است، بلکه عبارت است از «در جهان بودن» که از طریق احساس موقعیت و احساس «اکنون – آنجا» یی که کاشف وجود اوست نمودارشود. در این روش با یک کشش پویا و یک حرکت رفت و آمد، سئوال هایی متولد می شود که موجب ظهور هستی خاص و گشودگی معانی مستور می شود.۱

این نوشته نیز با توجه به این روش از فهم، به تبیینی متمایز از شیوه های مرسوم به تبیین هستی خاصِ طلبگی و شناخت رسالت و مأموریت طلاب جوان می پردازد.

از قدیم مرسوم بوده است که از هر قوم و یا شهری، جمعیتی به سوی مراکز حوزوی هجرت می کردند؛ و در ابتدا خود را «طلبه» نامیده و پس از مدت زمانی نامشان نیز ترقی کرده و با القابی همچون «ثقه الاسلام»، «حجه الاسلام» یا «آیه الله» نحوه هستی خود را مشخص می کردند. اما آنچه معلوم است این که نام و عنوان نیست که به افراد هستی می بخشد بلکه این نحوه ظهور هستی انسان است که به الفاظ معنی می بخشد. از این رو پرسش از طلبگی، پرسش از نحوه ظهورِ هستیِ طلبه در عالَم است. برای راه یابی به این پرسش، از کجا باید آغاز کنیم؟ شاید با طرح مسئله عدم طلبه در عالَم انسان ها، ما را به معنای طلبگی رهنمون گرداند. به این عبارت که نبود طلبه کجای زندگی بشر را مختل می کند؟ لازم به ذکر است که مقصود از طلبه در اینجا صرف یک قشر خاصی که لباس مخصوصی دارد نیست؛ بلکه هر آن که نحوه ظهورش بدین گونه است مورد نظر است.

تصور دنیایی بدون عالِم دینی؛ یعنی قطع ارتباط میان اهالی آن دنیا با معرفت دینی است؛ چرا که معرفت دینی؛ همچون دیگر معرفت های بشری برای انسان ظهور می یابد. اگر در عالَم انسان، دین نباشد و بدان انس و نزدیکی پیدا نشود، دین امری بیگانه تلقی شده و در محاق غفلت فرو خواهد رفت. پس نحوه هستی طلبه به نوع انس و تقرب او با دین معنا می یابد.۲ و چنانچه روشن است، قوام دین بر هدایت و بیان راه سعادت آدمی است، از این رو، نحوه ظهور هستی واقعی طلبه و رسالت او در مقوله «هدایت» معنا می یابد.

طریق هدایت (یعنی نحوه ظهور هستی طلبه در عالَم) بر علم و عمل استوار است، چون تا هادی خود مهدی نباشد نمی تواند راهبر شود. (تا رهرو نباشی کی راهبر شوی)، اما چه عاملی موجب علم و عمل در آدمی می شود؟ برای پاسخ به این پرسش باید به تحلیل آدمی پرداخت تا در میان خصائص او راهی به سوی علم و عمل یافت.

در پدیدار شناسی آدمی، ترس و پروا یکی از مقولات مشترک همه انسان هاست. به عبارت دیگر ترس یکی از عناصر تشکیل دهنده ذات انسان و از لوازم هستی اوست.

هیچ کس بی دامن تَر نیست، اما دیگران

پرده می پوشند و ما در آفتاب افکنده ایم

این ترس که امری مشترک در آدمی است، در هر فردی به جهت نوع عالَمش متفاوت است. انسان، موجود در عالم است؛ یعنی فرد بی نسبت و پیوند نیست که به منزله فاعل شناسا (سوژه) و موجود مستقل، صرفاً ارتباط ادراکی و معرفتی با اشیا برقرار سازد. او در عالَم است و این عالَم مجموع اشیا و یا کل از پیش تعیین شده نیست، بلکه محصول نسبت های درهم پیچیده با علائق و تعلقات خاص میان انسان با اشیاء است از این رو، قوام عالم بر انس و تقرب است؛ پس هر انسانی به لحاظ انس و تقرب خود دارای عالمی است. آن کس که عالَم خود را در زمین اعتباریات شکل داده باشد و بدان ها خو گرفته باشد، متفاوت از فردی است که بر زمین حقایق و هستی خانه ساخته باشد.

تو اول بگو با کیان دوستی

من آنگه بگویم که تو کیستی

بدین ترتیب، مقوله ترس و خشیّت آدمی به جهت نوع عالِم ها متفاوت است. ترس از این که در عالم غیر واقعی و اعتباری سکنی دارد، به موهوماتی چون دیو و پری تعلق می گیرد و از تصور آنها هولناک و وحشت زده می شود. اما پروا، در عالم حقیقت و هستی در مواجهه با خود حقیقت و هستی شکل می گیرد. برای تقریب مسئله اگر به زندگی روزمره خود بنگریم نمونه هایی از آن را می یابیم:

اگر در سفر خارج از وطن باشیم و هیچ تعلق خاطری نیز به اهالی این جایی که هستیم نداشته با