پاورپوینت کامل تفکر مقام سهم خواهی نیست ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفکر مقام سهم خواهی نیست ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفکر مقام سهم خواهی نیست ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفکر مقام سهم خواهی نیست ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

maroofi@habil-mag.com

«… و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می زنم.» (آوینی. بی تا) این جمله ای است که سیدمرتضا آوینی در ۴۶ ساله گی خود در خودنوشتی که از زندگی خویش داشته به کار برده است. کم تر کسی را می توان سراغ گرفت که این گونه با اطمینان در مورد جای گاه تاریخی خود سخن به میان آورد. مگر آن که از گرداب بلای زمانه جان سالم به در برده و نه در حاشیه که در متن حوادث، روزگار گذرانده باشد. و همین نکته است که سخن گفتن و نوشتن را در باب او به غایت دشوار می سازد.

آوینی وجوه کاملاً متفاوتی را در خود جمع کرده بود. از تقریر فلسفی گرفته تا نوشته های ژورنالیستی، از ساخت مستند جنگی تا مشاوره ی مجموعه ی سراب که بیش تر به مستند اجتماعی می نمود و از نقاشی گرفته تا نقادی و این همه البته در متن زمانه زیستن را در برداشت.

آوینی این گونه که از نوشته ها و گفته هایش پیداست افراد بسیاری را دیده و اقوال گوناگونی را شنیده بود. می توان چنین گفت که شناخت جهان معاصر در نگاه آوینی از اهمیت زیادی برخوردار بود. هم آن طور که غور در دین و اسلام برای او نقشی بی بدیل داشت.

اساساً در شرح تفکر انسان نوشتن سخت است و این سختی دوچندان می شود زمانی که فرد با انقلاب های روحی متعددی روبرو شده باشد و این سختی میل به محال می نماید آن گاه که فردی در مسیر نوشدن هر روزه ی خویش بی وقفه به پیش رود. آن گاه دیگر قلم وا می ماند و حیرت جای «تحلیل آسان» را می گیرد. بااین همه واکاوی اندیشه ی آوینی از آن جهت که اکنون قریب به چهارده سال از شهادت او می گذرد در جای خود آن قدر با اهمیت جلوه می کند که این جرأت را به نگارنده می دهد تا در این زمینه فتح بابی هر چند ناقص بنماید.

*

مع الاسف باید گفت پاره ای از تحلیل هایی که در دوره ی اخیر ظهور کرده اند و می‏توان بر آن‏ها روی‏کردهای جریان شناسانه نام نهاد نه تنها راه به جایی نمی برند و تشنه ای را سیراب نمی کنند که به جای فربه گی فضای تنفسی حوزه ی اندیشه، به تحلیل رفتن آن و کوچک و حتا نادیده انگاشتن اندیش مندان منجر می شوند. جریان شناسی هایی که سعی در ثبت احزاب و نحله های گوناگون فکری دارند. درحالی که در مقام تفکر، تحزب جایی ندارد. در تحزب، مرام نامه و اساس نامه ای است و فهم واحد از مطلبی و اشخاصی که آن را یک سان می فهمند و در یک کلام دستورالعمل دارند. اما تفکر اگر به غایت متفکرانه ابراز شود شما می توانید با آن هم دل شوید و نه بیش از آن.

روی‏کرد جریان شناسی فکری شاید از آن جهت که در آغاز به جای سئوال با جواب آغاز می شود از ابتدا روشن گر نیست. چراکه معمولاً در جریان شناسی فرضی را محتوم می گیرند و تنها به دنبال شواهدی برای اثبات آن اند و همین است که به جای حقیقت با آن چه می خواهند مواجه می شوند.

عموماً وقتی به کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» سیدمرتضا آوینی اشاره می شود، صاحب نظران و دوست داران وی این کتاب را از مجموعه کتاب های دیگر او جدا کرده و سعی می کنند تقریرات این کتاب را نظرات شخصی و گاه دارای تناقض و قابل نقد بدانند، که البته در جای خود بسیار مهم است. به همین جهت نگارنده در این مقاله سعی دارد که کم تر به این کتاب استناد کند و حتی المقدور شواهد خود را از دیگر کتاب های آن شهید ارایه دهد. هرچند که تفکر را این گونه نگاه کردن مستلزم خطایی است که در پایان مقاله به آن اشاره خواهم کرد.

برای اثبات مدعای خویش ابتدا به روش جریان شناسی های اخیر که مورد انتقاد نگارنده است به جست وجوی شباهت های ظاهری موجود میان تفکرات دو تن از شخصیت های تأثیرگذار بر تکوین اندیشه ی شهید آوینی یعنی امام خمینی و دکتر فردید اشاره کرده و در پایان به بی اعتباربودن این گونه نگاه به متفکرانی از جمله آوینی اشاره می نمایم.

الف. دکتر سیداحمد فردید

از چهره هایی که می توان گفت در اندیشه ی شهید آوینی تأثیر به سزایی داشته است می توان به مرحوم دکتر سیداحمد فردید اشاره کرد. اما به چه میزان می توان اندیشه ی آوینی را متأثر از آرای دکتر فردید دانست؟

تبیین اندیشه ی فردید را دشوار خوانده اند. اما اگر بخواهیم تفکر او را معنون به عنوانی کنیم شاید مناسب ترین عنوان «حکمت انسی و علم الاسماء تاریخی» است. (گلستان ۱۳۸۳) حکمت انسی را علم به ماهیات و اعیان اشیاء آن هم با گذشتن از ظواهر کثرات و رسوخ به باطن امور و شهود فقر ذاتی و عدم ماهوی آنان در قبال حق که این عین شهود ماهیات در حضرت اعیان ثابته است دانسته اند که: الاعیان الثابته ماشمت رائحه الوجود. «تفکر حقیقی نیز در نزد آنان گذشتن از حجاب کثرت و شهود حق است، که این گونه پیداست که این شهود ماهیات، در عالم اعیان ثابته بی حضور و دل آگاهی تحقق نمی پذیرد و طوری ورای عقل و ادراکات حضوری است.» (معارف ۱۳۸۰)

تاریخ نیز در اندیشه ی فردید صورت و جای گاه ویژه ای دارد. وی معتقد است که زمان نامتناهی نیست. هر دوره ای از ادوار تاریخ را زمانی است. این زمان شروعی دارد و پایانی. «تاریخ شروع می شود و اجل اش که فرا رسید، پایان می پذیرد. هر دوره در پایان خودش مسخ می شود و سپس نسخ می گردد و آن گاه تاریخ دیگری می آید و وقت دیگری تأسیس می شود.» (فردید ۱۳۶۳)

اما تفکر وی در باب تاریخ بر بنیان دیگری نیز استوار است که وی با این ابیات از جامی آن را بنا می کند:

«در این نو بت کده صورت پرستی

زند هر کس به نوبت کوسن هستی

حقیقت را به هر دوری ظهوری است

ز اسمی بر جهان افتاده نوری است

اگر عالم به یک منوال ماندی

بسا اسماء کان مستور ماندی

هر دوره ای از تاریخ اسمی ظهور پیدا می کند و اسماء دیگر غیاب.» (هم آن)

این گونه است که فردید بنیان اندیشه ی علم الاسماء تاریخی خود را استوار می کند بر پریروز، دیروز، امروز، فردا و پس فردای تاریخ. و باز بر این اساس پریروز تاریخ را از آن امت واحده ی نخستین می داند و دیروز تاریخ را با نسخ اسماء دیگر توسط اسم یونانی شرح می کند. با متافیزیک یونانی که دیروز بشر است، اسم ظاهر در دوره ی امت واحده فسخ و نهان می شود و تاریخ دیروزی بشر تأسیس می شود. «متافیزیک یونانی غفلت از حقیقت پریروزی بشر است … این روز تاریک، مقارن غروب خورشید شرق و پریروز تاریخ است… اما تفسیر یونانی و اسکندرانی از مسیحیت موجب ظهور دوره ی جدیدی می شود که امروز نامیده می گردد. با ظهور دوره ی جدید و موضوعیت نفسانی و اومانیسم، غرب زده گی مضاعف آشکار می شود و این توصیف امروز تاریخ است» (گلستان ۱۳۸۳) اما به تعبیر دکتر فردید بشر، اکنون در شام گاه تاریخ و در ظلمات آخرالزمان و در شب تاریک به سر می برد. «فردای تاریخ، تمنای گذشت از دوره ی جدید است و بشر اکنون در انتظار پس فردای تاریخ که با ظهور اسم جامع آن مهدی موعود و صاحب وقت هم راه می شود به سر می برد.» (هم آن)

این تقریر تنها بیان کوتاه و دست وپا شکسته ای از اندیشه ی مرحوم فردید است که به کمک شرح شاگردان ایشان صورت گرفت. اما درباره ی نسبت این تفکر با اندیشه ی سیدمرتضا آوینی می توان به کاربرد فراوان واژه گان زیر که ریشه در اقوال فردید دارد در ادبیات شهید آوینی اشاره کرد و نکاتی چند را مورد مداقه قرار داد:

۱. نیست انگاری:

کاربرد لفظ نیهیلسم و معادل فارسی آن نیست انگاری از اصلی ترین مفاهیم اندیشه ی فردید محسوب می شود: «بنده سال هاست که کلمه ی نیست انگاری را به جای کلمه نیهیلیسم [NIHILISME] به کار برده ام … در عصر جدید اصرار عجیبی است در نیست انگاری و غرب زده گی مضاعف. اصلاً خدایان ادوار گذشته هم دیگر نیستند و آن چه هست انسان است و لاغیر.» (فردید ۱۳۶۳) اساساً فردید را اولین اندیش مندی دانسته اند که واژه ی نیهیلیسم و نیهیلیست را در فضای فکری ایران طرح کرد. (داوری ۱۳۸۱) در جای جای کتاب های شهید آوینی هم فراوان با این واژه مواجه می شویم. از جمله: «چشم ظاهربین، نیست انگار را هم می بیند که تیشه ی انکار در دست دارد و بر عادات و مشهورات تاخته است و بی تأمل در باطن و غایات، حکم می کند که این خلاف آمد عادات نیز از سر نیست انگاری و پوچ اندیشی است.» (آوینی ۱۳۸۱ب: ۱۴۸)

۲. تاریخ انگاری:

از دیگر واژه های رایج در اقوال فردید و مفاهیم نظری او تاریخ انگاری است: «حوالت تاریخی کنونی مدارش بر تاریخ انگاری است … هر دوره ای از ادوار تاریخ را زمانی است.» (فردید ۱۳۶۳) این واژه و اساساً نگاه تاریخی در نوشته های به ظاهر متفاوت آوینی نیز حضور جدی دارد: «تاریخ حقیقی را ما با خون بر لوح دل مان نگاشته ایم» (آوینی ۱۳۷۶: ۱۵۴) «با چشم سِر در منظر حقیقت، این خون شهید است که در شریان های حیات تاریخی انسان جریان دارد و هیچ فیضی نیست مگر آن که با وساطت شهید نزول می یابد.» (هم آن: ۲۴۵) «در آغاز هر عصر هستند کسانی که حقیقت آن عهد و منظر تاریخی آن در وجودشان ظهور و وقوع می یابد.» (آوینی ۱۳۸۱ب: ۷۲) «در موزه ی فلسفه نیز تنها هنگامی آن انقلاب متافیزیکی و حادثه ی عظیم قابل تشخیص می شود که فلسفه را در یک سیر پیوسته ی تاریخی بنگریم. وگرنه با نظرکردن در تفکر هر یک از فلاسفه ی غرب منتزع از آن سیر تاریخی که گفتیم نمی توان به حقیقت آن چه رخ داده است پی برد.» (هم آن: ۹۴) البته او در مقاله ی «دولت پای دار حق فرا می رسد» اذعان می کند که «این نگاه و سخنان نسبتی با هیستوریسیسم (historicism) ندارد و نباید با نسبت دادن جمله گی این سخنان به تاریخ انگاری هگلی از حقیقت گریخت یا دیگران را به بی راهه ها و کژراهه ها کشاند.» (آوینی ۱۳۷۸: ۱۴۳)

۳. تفکر حضوری:

تفکر حضوری نیز از جمله مفاهیم اصلی اندیشه ی فردید است. او در توضیح این مفهوم چنین می گوید: «(شیخ محمود) شبستری فکر را به معنی حضوری لفظ به کار می برد. حتا در اول یک سئوال هایی از او می کنند، از جمله این که تفکر حصولی چیست؟ و او می گوید خوب نیست.

ره دور و درازست آن رها کن

چون موسا یک زمان ترک عصا کن

هر آن کس را که ایزد راه ننمود

ز استعمال منطق هیچ نگشود

در باب فکر می گوید تفکر حصولی یعنی تعقل به معنی حصولی که در آن حرکت هست و معتقد است که غرض و غایتی دارد. وقتی انسان به تفکر حصولی می رود، آیا هدف به اصطلاح امروزی ها تفکر حضوری است؟ تفکر حضوری چه گونه است؟ معمولاً انسان نقشه می کشد که به جایی برسد. هرچند با ریاضیات نقشه نکشد، باز هم تفکر او تفکر حصولی است. اساس آن هم آن عقل دوراندیش است.

کسی که عقل دوراندیش دارد

بسی سرگشته گی در پیش دارد

ز دوراندیشی عقل فضولی

یکی شد فلسفی، دیگر حصولی

اما تفکر حضوری ورای این مسایل است. تفکر حضوری امر ساده ای است. غرضی در آن نیست. اساساً کار علم تفکر حصولی است نه حضوری. تفکر حصولی در مرتبه ی اختیار است. انسان در این مرتبه عقل و اختیار دارد، تفکر حصولی یعنی تعقل، یعنی عقل معاش. انسان دو عقل دارد: یکی عقل معاش، دومی عقل معاد. در عقل معاش با فکر حصولی فکر می کند. در این موقع انسان از تفکر حصولی دست برمی دارد. عقل معاش تبدیل به عقل معاد می شود. به یک معنی می توان تفکر حضوری را به تقریب به عقل معاد برد. با عقل معاد انسان که چرتکه نمی اندازد. من بارها این شعر حافظ را برای شما خوانده ام:

روز در کسب هنر کوش که می خوردن روز

دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد

آن زمان وقت می صبح فروغ است که شب

گرد خرگاه افق پرده ی شام اندازد

باده با محتسب شهر ننوشی زنه