پاورپوینت کامل رهایی از نوستالژی جنگ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رهایی از نوستالژی جنگ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رهایی از نوستالژی جنگ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رهایی از نوستالژی جنگ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۳

smkhandoozi@gmail.com

درآمد

دیوارنوشته ای با حال و هوای دهه ی ۱۳۶۰ سرعت عبور را می گیرد و جلب توجه می کند: «بسیج را باید مکتبی ترین و مردمی ترین نیروی مقاومت جهانی دانست. (رهبر انقلاب)» و در کنارش تصویری از رژه ی چند پیر و جوان با لباس های بسیجی. نمی دانم چرا خاطرات نمایش گاه ها، سمینارها، شب شعرها، ویژه نامه ی روزنامه ها، تئاترها و فیلم های هفته ی بسیج از ذهن ام می گذرد: آری در مخرج مشترک تمام رسانه های فوق، نمادهای مشابهی به چشم می خورد.

نمادها تنها در چشم ها نمی ماند، ذهن ها را جهت می دهند، ایده آل های خاص را یادآوراند، تیپ های فکری یا اجتماعی را نماینده گی می کنند، جاذبه یا دافعه می آفرینند و خلاصه ده ها کارکرد روان پرداز و جامعه ساز دارند تا جایی که شرکت ها نیز برای طراحان شعار و مارک تجاری شان جوایز بزرگی در نظر می گیرند. کدام اسلام شناس یا حتا شرق شناسی است که تردید کند اسلام بابت طراحی فرازمان، فرامکان و الهام بخش نمادهایی چون رمضان و حج حصاری بر هویت مؤمنان خود ساخته و با تلنگر به فطرت ها، به گسترش مرزهای خود در قلب جهان مسیحیت پرداخته است.

چیستی

نگاه نوستالژیک به عنوان یکی از آسیب های عمده ی فرهنگ بسیج، به معنای حاکمیت نمادها، مفاهیم، ایده آل ها، احساس ها و در نهایت گفتمانی است که کاملاً تعلق به گذشته و ابتناء بر خاطرات دوره ی تاریخی خاصی دارد. تمام رسانه های مکتوب و دیداری دولتی و گاه غیردولتی طی دو دهه پس از جنگ دست به دست هم دادند تا این که امروز آن چه با شنیدن نام بسیج در ذهن مردم تداعی می شود در به ترین حالت شمایل یک رزمنده ی بسیجی با ظاهر بچه مسجدی های بیست سال پیش باشد و البته برای جوان ترها تصویر بچه های موتورسوار پای گاه و هیأت و ایست های بازرسی شبانه. همه در حسرت روزهای دفاع شعر می سرایند و رمان و خاطره می نویسند و فیلم می سازند و تنها پدیدآورنده گان این گونه نمادها را متعهد به آرمان های انقلاب و بسیج به شمار می روند. اما ایا در پایان دهه ی سوم انقلاب، هنوز باید نوستالژی احساسات روزهای دفاع وجه مشترک نمادها و ایده آل های مؤمنان ما باشد و تنها آرزوی ما انتظار تکرار خاطره ی جنگ مقدسی دیگر؟ ایا با این وجود به نظر نمی رسد میوه های شجره ی بسیج از پیشینیان اش رسیده تر نشده، بل که ایده آل ها و نمادهای امروز آن به قدر چندین سال نوری با چمرانِ سی سال قبل و آوینی پانزده سال پیش فاصله گرفته است؟ ایا با استمرار وضع موجود که بسیجی ما حتا نمی تواند نظر و احساس هم دانش گاهی لیبرال یا هوی متال یا برادر سُنی خود را نسبت به عقاید و آرمان هایش اصلاح کند، امیدی هست که بتواند تغذیه کننده ی هسته های مقاومت جهانی و بستر جذب بشر به سوی حاکمیت موعود باشد؟

اگر گفتمان و راه بردهای بسیج به عنوان تشکیلاتی از مؤمنان به اسلام و انقلاب که آماده ی حرکت فداکارانه برای پیش بُرد اهداف نظام اند در قید و بند نوستالژی احساسی جنگ و دفاع نمانده بود، امروز ما پشت گرم بسیجیانی کارآمد در روزهای سخت سیاست خارجی و اقتصاد داخلی نظام بودیم که نه تنها برای سال های دفاع محترم و محتشم بودند بل که مرد محبوب عرصه های علمی، عمرانی، سیاسی، فرهنگی و رسانه ای نیز شمرده می شدند. الگویی که شاید لبنانی ها به جهت آن تنها در آغاز وام دار ما بودند، لیکن به تر از ما آن را به پیش بردند. الگویی که اگر بود شاید در کنار تصویر حاج همت، عکس مرحوم دکتر کاظمی آشتیانی رییس فقید پژوهش کده ی رویان نیز در پای گاه های بسیج چشم را می نواخت و این پای گاه ها بزرگ ترین مجمع الجزایرهای مجازی و مراکز سایت های چندزبانه در مباحث اسلام، تشیع و انقلاب می بودند، نه محل دانلود مراسم سینه زنی! الگویی که در کنار شب های خاطره، هدف بلندمدت خود را تبدیل ایران به مرکز علوم انسانی در جهان اسلام قرار می داد و با روی کرد اسلامی، نظریه پردازانی در اقتصاد، حقوق، سیاست و جامعه شناسی تربیت می نمود. الگویی که هدف میان مدت و کاربردی خود را مواردی چون تأمین حداقل های رفاهی برای تمام بخش ها و ده کوره های کشور طی ده سال، تربیت ده ها فیلم نامه نویس متعهد و کارگردان مطرح فراملی، محوریت نشست های سالانه ی گروه های ضدسلطه و ضداستبداد در جهان اسلام و پرورش مذاکره کنندگان مدافع منافع ملی در فرایند الحاق به WTO می گذاشت.

حال ایا روا نیست که این حد از تقلیل و بدعت امروز را خیانتی به دست آورد فرهنگی سیاسی انقلاب و خمینی بزرگ بشماریم؟

چرایی

اما چرا ما در زمان دفن شدیم؟ شاید نتوان فهرست بی کم وکاستی از دلایل غلبه ی نگاه نوستالژیک به بسیج و دیگر مفاهیم و نهادهایی که با سیل انقلاب وارد جامعه و ادبیات نسل ما شدند ارایه کرد. لیکن مهم ترین هایی که به ذهن نگارنده می رسد به این شرح است:

۱. فقدان تئوریسین های جامع نگر: واقعیت این است که اندیشه سازی انقلاب اسلامی و معماری نهادی آن در جامعه و حکومت، پس از ترورهای سال های نخست انقلاب و به ویژه با ارتحال امام دچار خلأ جدی شد. به بیان دیگر مهم ترین ضربه ای که به آتیه ی بلندمدت انقلاب وارد شد، گرفتن ایدئولوگ ها، موتورهای پیش برنده، تئوریسین ها، معماران نظر و خط شکنان افق های نو در آغاز تولد نظام بود۱.

تشابه شرایط خارجی و داخلی جمهوری اسلامی طی سال های ۶۷-۱۳۶۰ موجب شد خلأ فوق چندان نمودار نگردد. اما با پایان جنگ تحمیلی، آغاز (سازنده گی و) برنامه ی اول توسعه و بازتولید نظرات فرهنگی، اقتصادی، دین شناسی و سیاسی مدرن، انقلاب و به تبع آن بسیج خود را در میانه میدانی نو دید که نیازمند بازسازی گفتمان و نوسازی استراتژی بود. ارایه ی نقشه ی جامع و جذاب اسلام در این برهه از عهده ی معدود تئوریسین های حوزه در دهه ی ۱۳۷۰ خارج بود و اجرای آن نیز از توان نیروهای البته مؤمنی که تنها مزیت شان در طراحی ع