پاورپوینت کامل «موزه» یا «یادمان»؛ مسأله این نیست! ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «موزه» یا «یادمان»؛ مسأله این نیست! ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «موزه» یا «یادمان»؛ مسأله این نیست! ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «موزه» یا «یادمان»؛ مسأله این نیست! ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

۱

اولی می گفت: «اگه بخوای واسه بچه ها روضه بخونی که هم این بغل، شابدولعظیم که خیلی به تره! بچه ها باید برن اون جا بفهمن که بچه های ما چه طوری دست خالی جنگیدن. باید بفهمن نونی و دریاچه ماهی و کربلای۵ که می گن یعنی چی. باید بفهمن عملیات والفجر هشتِ ما امروز تو دانش کده های نظامی دنیا تدریس می شه…» دومی می پرد وسط حرف اولی: «می خواین بچه ها رو ببرین اون جا خاک و سنگر و آهن نشون شون بدین؟ خب هم این جا یه نمایش گا بزنین واقعی ترشم ببینن. عزیز من! خاک جبهه است که تبرکه. باید خون و استخون بچه ها رو بگیرن دست شون بریزن رو سرشون، های های گریه کنن. حالا چه فرقی می کنه عراقیا رو دور زدیم یا از بغل گازانبری عمل کردیم…؟» اولی می گفت: «هم چین منطقه رو واسه شون توضیح بدم که انگار کنن وسط میدون جنگ ان…» دومی می گفت: «امشب از بچه هاتون نیم لیتر اشک می گیرم! می دونی تو هم این بیابون من چندتا دخترو باحجاب کردم…؟»

و این چنین بود اردوی جنوبی که در آن مثل توپ پینگ پنگ بین اولی و دومی رد و بدل می شدیم!

۲

واقعیت این است که این سال ها اردوهای راهیان نور دانش جویی بین دو روایت مختلف از دفاع مقدس تقسیم شده است و هر یک از این دو طیف هم می کوشد که سهم خود را از روایت گری غالب اردوها بیش تر کند. روایت اول که روی کردی نظامی به جنگ است بیش تر توسط افسران و درجه داران ارتش و سپاه که در مناطق به عنوان راوی مستقر اند ارایه می شود. نوع نگاه این طیف به جنگ تحمیلی به خوبی در تابلوهایی که در مناطق مختلف نصب شده خود را نشان می دهد، از جمله: «موزه ی طبیعی دفاع مقدس». (اساساً هم این به کاربردن لفظ «موزه» برای معراج شهدا به قدری ناراحت کننده است که نیاز به توضیح بیش تر ندارد.) روایت دوم بیش تر از سوی رزمنده گان سپاهی سابق و هم این طور روحانیون و راویانی که در مناطقی چون فکه و هویزه مستقر اند پرداخته می شود. روضه خوانی و خاطره گویی و اشارات گاه و بی گاه به وصیت نامه های شهدا (و به خصوص اشارات متعدد به موضوع حجاب برای خواهران) از ویژه گی های این روایت است. «یادمان» و ضریح سازی برای شهدا و تبرک جستن و دخیل بستن و… هم از شاخص های این روی کرد به دفاع مقدس است. در فضای فعلی اردوهای راهیان نور هم اگر کسی به عنوان مدعو یا میهمان با دانش جویان هم راه شود خواه ناخواه تحت تأثیر «روایت گران حرفه ای» راهیان نور مجبور می شود که خود را با یکی از هم این دو روی کرد منطبق کند.

اما کجاست دل سوزی که بپرسد با رقابت موجود بین دو طیف موزه سازها و یادمان سازها آینده ی اردوهای راهیان نور در سال های آتی چه خواهد بود؟ فرزندان ما سال ها بعد که دیگر نه جان بازی مانده و نه هم رزم شهیدی و نه هم سر و خواهر و برادر شهیدی، چه برداشتی از «تورهای زیارتی جنوب» خواهند داشت؟

۳

در این میان نکته ی حایز اهمیت این است که هر دو نگاه موجود در میان روایت گران اردوهای جنوب در یک نقطه مشترک اند و آن روی کرد تقلیلی به دفاع مقدس است. گویا ما همه گی عادت کرده ایم که بکوشیم بزرگ ترین و والاترین مفاهیم انسانی و معنوی مان را تا جایی تقلیل دهیم که یک بسته ی راحت الحلقوم فشرده از آن حاصل شود تا برای همه جا و همه کس قابل تجویز باشد. هم آن طور که قرن ها عاشورا و قیام حسین بن علی(ع) را به «حادثه ی تلخ» و «بلا» و «مظلومیت» و «عزاداری» و «روضه ی یک دهه» تقلیل دادیم؛ هم آن طور که انقلاب اسلامی را تنها به «عوض کردن عکس شاه با امام خمینی در ادارات» تقلیل می دهیم؛ هم آن طور که اسلامی شدن دانش گاه ها را به «ارایه ی ۲۰ واحد عمومی» تقلیل می دهیم؛ هم آن طور که نام گذاری سال ها را به «نصب بنرهای تبریک سال فلان» و تراکت و پوستر و هم آیش تقلیل می دهیم؛ هم آن طور هم هشت و به قولی ده سال دفاع مقدس را به چند «موزه» و «ی