پاورپوینت کامل تباکی در قتل گاه;پیرامون ترکیب «کربلای جبهه ها» ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تباکی در قتل گاه;پیرامون ترکیب «کربلای جبهه ها» ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تباکی در قتل گاه;پیرامون ترکیب «کربلای جبهه ها» ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تباکی در قتل گاه;پیرامون ترکیب «کربلای جبهه ها» ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

فکه/ سوم فرودین ۱۳۸۵

از اتوبوس که پیاده می شویم، کفش ها را در می آوریم و در طول یک معبر به پیش می رویم. برنامه ها از صبح آن قدر فشرده بود که جماعت نای جواب دادن به نوحه ی مداح را هم ندارد. کاروان را هدایت می کنند تا به جایی می رسیم که به «قتل گاه» معروف است. یکی از روحانیون که در منطقه است، از جایی شبیه سنگر بیرون آمد و مشغول صحبت برای کاروان ها شد. روحانی با شور و حال از مظلومیت و عطش شهدای فکه می گفت و از آخرین برگ دفترچه ی یادداشت یکی از شهدای گردان حنظله ی لشکر ۲۷ محمد رسول الله(ص) که نوشته بود:

«امروز پنج م است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندی کرده ایم. نان را جیره بندی کرده ایم. عطش همه را هلاک کرده، همه را به جز شهدا که حالا کنار هم در انتهای کانال خوابیده اند. فدای لب تشنه ات ای پسر فاطمه!»

راوی فریاد می زند. آن قدر که از پشت بلندگوی دستی صدای ش نامفهوم به گوش می رسد:

«بچه ها! به خدا این جا کربلاست! این خاک مقدس هم آن خاک کربلاست! این جا قتل گاه عباس و علی اکبر و قاسم امام امت است …»

راوی فن خطابه را خوب بلد است. اما کاروان ما این قدر خسته است که کسی رمق گریه کردن ندارد. همه ی سرها به زیر افتاده، بعضی سعی می کنند گریه کنند. بعضی هرچند لحظه ناله ای می زنند و یاحسینی می گویند تا حرف های راوی بی جواب نماند. انگار در طول این اردو همه طی یک قرارداد نانوشته خود را ملزم کرده اند هر وقت روایتی، خاطره ای یا شعری از جنگ می شنوند، گریه کنند یا حالت گریه کردن به خود بگیرند. نوجوانی که در چندمتری من نشسته، هم آن طور که سرش را روی زانوهای ش گذاشته، با انگشت روی رمل ها چیزهایی می کشد یا می نویسد و بعد دوباره با کف دست رمل ها را صاف می کند و از نو شروع می کند. حرف های راوی روحانی تمام می شود با یک روضه ی داغ از شهدای فکه و اشاراتی به کربلا. بلند می شویم. دو رکعت نماز می خوانیم تا حالا که اشک مان در نیامده دست خالی از فکه برنگردیم.

داخل اتوبوس که می رسیم، پیرزنی را می بینم که به خاطر دردپا پیاده نشده بود و حالا مدام ناله می زد و از بی توفیقی ش می گفت که چرا این جا نتوانسته زیارت عاشورا ش را بخواند. نام مناطق را نمی داند، اما مقید است هر جا که می رویم زیارت عاشورا بخواند. پیرزن دیگری که با او دوست است، دل داری ش می دهد که ناراحت نباشد و زیارت عاشورای فکه را هر جا بخواند به آن جا می رسد.

*

آن ها که ولو یک بار به اردوهای راهیان نور عزیمت کرده اند می دانند که پای ثابت و مهم این سفر، هم این روضه خوانی و اشک و زیارت عاشورا است. کم تر کاروانی است که به یکی از مناطق عملیاتی برود و در طول مسیر و بالاخص در خود مناطق روضه خوانی و محفل اشکی نداشته باشد. شاید به نظر برخی این یک اتفاق ساده و معمولی تلقی شود. اما باور نگارنده بر این است که مسأله ی اشک و گریه در معارف شیعه یکی از مسایل دقیق، ظریف و مهم است که در جای خود باید مورد بحث قرار گیرد. واقعیت این است که جای گاه اشک و بکاء برای شیعه جای گاه انکارناپذیری است. مجموعه روایات وارده در این باب و رویه ی علمای سلف شیعه بر این نکته تأکید دارد که اشکی که در راه خدا ریخته شود، از افضل وسایل قرب است و در بعضی مواقع نشان از عنایتی معنوی دارد و علامتی است از علایم عالمی غیر از عالم خاک. مانند آن چه در باب زیارت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در اذن دخول حرم مطهر آن حضرت وارد شده و یا آن چه در سجده ی آخر اعمال ام داوود در ایام البیض ذکر شده است. اشک یکی از اثرات غلیان احساسات در جسم انسان است. چه احساس حزن شدید و چه احساس فرح شدید و چه احساس محبت شدید. نیز در صفات مؤمنین و اهل ایمان در قرآن کریم آمده است که هنگام استماع و قرائت ایات خدا به سجده می افتند و گریه می کنند.

غرض این که گریستن و گریاندنی که در معارف شیعه به آن تأکید و سفارش شده، یک عمل مهم و دقیق است که مترتب نتایج و فواید زیادی است و اصولاً آن چه از متون شیعه و گفته ها و شنیده های افراد موثق برمی اید این است که اشک واقعی و حقیقی، موجودی مقدس و ملکوتی است؛ آن چنان که حتا ملایکه آن را برای صاحب اشک جمع و ضبط می کنند تا روز قیامت به او برگردانند.

اما این که چرا گریه کردن در فرهنگ دفاع مقدس و به تبع آن در اردوهای راهیان نور در حد یک اصل بلاتعطیل درآمده که ترک آن نوعی عدم توفیق محسوب می شود، موضوع مورد بحث ما است. این اتفاق دلایلی ظاهری و باطنی دارد که پرداختن به همه ی آن ها از حوصله ی این متن خارج است. اما مطمئناً وضعیت ظاهری آن بیابان ها و حتا نزدیکی جغرافیایی آن مناطق به کربلای معلا و تناظر و تشبیه مردم کوفه ی آن زمان با سربازان بعثی که حتا گاهی به تحقیق در قبیله و نسب می کشد! می تواند از دلایل ظاهری این حس و حال در اردوهای راهیان نور باشد؛ دلایل معنوی هم که جای خود دارد.

چه بخواهیم و چه نخواهیم، گفت مان ادبی مقدس و در نگاهی کلی تر گفت مان فرهنگی دفاع مقدس چه در بین عوام به معنی مصرف کننده گان فرهنگی و چه در بین خواص به معنی تولیدکننده گان فرهنگی این عرصه، ارتباطات و مناسباتی با گفت مان عاشورایی دارد. این ارتباطات و بده بستان ها وقتی به حوزه ی ادبیات