پاورپوینت کامل مراکز آموزشی تقلیل دین! ;نقدی بر تقلیل گرایی های دانش گاه امام صادق(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراکز آموزشی تقلیل دین! ;نقدی بر تقلیل گرایی های دانش گاه امام صادق(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراکز آموزشی تقلیل دین! ;نقدی بر تقلیل گرایی های دانش گاه امام صادق(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراکز آموزشی تقلیل دین! ;نقدی بر تقلیل گرایی های دانش گاه امام صادق(ع) ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۸

alirezakem@yahoo.com

از اوایل انقلاب با شکل گیری دغدغه ی نظام سازی و نیاز به علم برای مدیریت کشور و شاید از آن روزها که زمزمه ی انقلاب فرهنگی شکل گرفته بود، مسأله ای نظری حول موضوع تعریف و چه گونه گی دانش گاه اسلامی، اذهان بسیاری را به خود مشغول ساخت. با توجه به یک پیشینه ی تاریخی یعنی دوران شکوفایی تمدن اسلامی، این زمینه ی ذهنی وجود داشت که می توان میان علوم انسانی و هم چنین تجربی با دین جمع کرد و اتفاقاً هم این، به درست یا غلط، خود یکی از استشهادات رایج در رابطه با مسأله ای بود که اینک مورد نزاع قرار داشت.

چنان چه می بینیم بحث از هم این جا به مبحث نظری کلان تری یعنی رابطه ی علم و دین وارد شد و کم کم مباحث عمیق تری موردتوجه واقع شدند. در این میان، اصل نزاع را باید در علوم انسانی جست وجو کنیم. یک بازخوانی تاریخی که بتواند نوع ذهنیت نخبه گان و ره بران جامعه ی اول انقلابی به این موضوع را به درستی توصیف کند، خواهد توانست بستر تبیین به تر روند و نوع توجه به علوم انسانی در سال های بعد و حتا شرایط فعلی را مهیا سازد و علل ناکارایی دانش گاه های علوم انسانی کشور را به تر توضیح دهد. مجال و توان یک بررسی جامع در این مقال نیست؛ لیکن هم این قدر می دانیم که یکی از نگرش های سطحی رایج، تولید دانش گاهیان نمازخوان(!) بوده است. هم آن تفکری که قبل از انقلاب نیز به شکل گیری مدارسی چون «علوی» منجر شد و حال البته ناظر به نیازهای کشور و در سطحی بالاتر موردتوجه قرار گرفته بود. با این تفاوت که باید پای را از رشته های فنی فراتر می نهادند و اینک «دینی شدن» جامعه مسأله ساز می نمود.

حال که سال ها از آن زمان می گذرد و ده ها مرکز آموزش علوم انسانی در حوزه و دانش گاه شکل گرفته، بد نیست تا نیم نگاهی به مبادی و روش های آموزشی این مراکز بیاندازیم. به عبارتی این نوشتار بهانه ای برای بررسی یک مسأله ی مهم تاریخی معرفتی است که باید امروز مورد بازخوانی قرار گیرد. این نوشتار به صورت موردی «دانش گاه امام صادق(ع)» را مورد توجه خود قرار داده است که البته قطعا اشتراکاتی با سایر دانش گاه های مشابه موجود دارد و نقدهای کوتاه وارده قابل تعمیم به آن ها نیز می باشد.

دانش گاه امام صادق(ع) یکی از دانش گاه های پیش تاز کشور است که در سال ۱۳۶۱ با هدف نزدیک شدن به مدل دانش گاه اسلامی تأسیس شده و به تعبیر متولیان ش اولین دانش گاه اسلامی پس از انقلاب است. این دانش گاه نیروهای توان مند بسیاری را به بدنه ی علمی مدیریتی کشور هدیه کرده و در جذب استعدادهایی که عمدتا به سوی رشته های فنی گرایش داشتند موفق عمل نموده است. آن چه در باب نقد روی کرد کلی این دانش گاه گفته خواهد شد قطعا نافی برخی خروجی های موفق و قابل تقدیر این دانش گاه یا دست آوردهای آن نیست. دانش گاهی که به نظر می رسد نگرشی «حداقلی» سامان بخش نظام معرفتی مؤسس آن بوده است و لذا «تقلیل»های متعددی در بطن آن اتفاق افتاده که به اختصار بدان ها اشاره می گردد۱.

تقلیل گستره ی دین و قوه ی اجتهاد

با بررسی مواد آموزشی پیش بینی شده برای دانش جویانی که قرار است پس از پایان دوره ی حضور در این دانش گاه از جمله ی مولدین علم دینی باشند، به سرعت می فهمیم که یک فهم حداقلی از دین پشتیبان فکری آن بوده است. این که دانش جویی کم تر از حد یک طلبه ی سطح یک حوزه ی علمیه ی خواهران، ادبیات و منطق و فقه و اصول بخواند و آن گاه در مقام تولید علم دینی که مستلزم داشتن قوه ی اجتهاد است بنشیند، چه معنایی دارد؟ البته شاید این رسالت نخبه گان حوزوی و حوزه ی علمیه باشد که بپرسند برچه مبنایی چنین نتیجه ای به دست آمده و چه گونه تمام ملزومات اجتهاد متجزی تقلیل یافته یا فراموش شده اند. چه رسد به این که حتا این سطح از اجتهاد حوزوی را برای اجتهاد موضوع محور تأسیسی مغفول در حوزه ها نیز کافی ندانیم.

ایا توان فهم اجماعی آموزه های دین و ایات و روایات با توان فهم جزیی معنای احادیث که یک طلبه ی سطح توان آن را می یابد یکی است؟ ایا به راستی کلام و فقه و اصول و درایه و رجال و تفسیر و حدیث با آن ابعاد و عمق و تاریخ، نقشی در دین شناسی مجتهد ندارند و صرفاً مسأله در شناخت موضوع است و مشکل را باید در نخواندن علوم انسانی غربی جست وج