پاورپوینت کامل خطابه یا گفت وگو ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خطابه یا گفت وگو ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خطابه یا گفت وگو ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خطابه یا گفت وگو ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

جستاری در رابطه ی میان نهاد روحانیت و جامعه

وقتی ما از روی کرد خطابی سخن به میان می آوریم درواقع مقوله را این گونه به تصویر کشیده ایم که حقیقتی در خارج وجود دارد و یک نفر به عنوان دارنده ی آن حقیقت واحد، مرجع ما قرار می گیرد. او می گوید و ما آن را به عنوان تمام حقیقت دریافت می کنیم و بدون هیچ دخل و تصرفی در زنده گی خود به کار می بندیم. در مقابل این، روی کرد گفت وگومحور را داریم که معتقد است حقیقت بیرونی وجود ندارد و درواقع ما باهم در گفت وگو هستیم تا به حقیقتی که مورد توافق بین ماست دست پیدا کنیم. این روی کرد هم آن سفسطه گرایی است که در ادبیات فلسفه ی اسلامی با شدیدترین تعابیر و گاه بدون تحلیل درست مذمت شده است و فلاسفه ی ما خیلی راحت از کنارش گذشته اند.

در این جا می توانیم به یک مثال معروف در حوزه ی سیستم های آموزشی اشاره کنیم. کلاس نقاشی ای را در نظر بگیریم که استاد مکعبی را روی تخته می کشد و دانش آموزان سعی می کنند عین هم آن مکعب را در دفترهای خود بکشند. و کلاس نقاشی دیگری را تصور کنیم که دانش آموزان در برخورد با این عمل کاملاً آزاد اند و هرچه خودشان بخواهند را نقاشی می کنند. استاد در این میان سعی می کند توصیه هایی در چه گونه نقاشی کردن را به دانش آموزان منتقل کند. این مثال می تواند استعاره ی خوبی از شباهت و تفاوت های دو روی کرد خطابی و گفت وگویی به ما نشان دهد.

در روی کرد خطابی یک نفر و یا یک نهاد به عنوان دارنده ی حقیقت شناخته می شود و الگوهای لازم برای زنده گی اجتماعی مناسب طبق راه کارهای این نهاد یا شخص طراحی و اعمال می شود که با یک ارجاع مستقیم می توانیم نهاد روحانیت را مرجعی برای گرفتن الگوها معرفی کنیم. در واقع نهاد روحانیت متخصصین امور اسلامی اند و احکام و قوانین اجتماعی و فردی موردنیاز را از منابع دینی استخراج می کنند.

این اشاره ی مستقیم به نهاد روحانیت به عنوان نماینده گان مذهب در جامعه، ما را به این نتیجه می رساند که روی کرد ما در جامعه، روی کردی خطابی است و نه گفت وگویی. به عنوان شاهد این مطلب می توانیم به نام هم این روی کرد بازگردیم. خطابه و به دنبال آن مجلس وعظ و منبر. اگر ما منبر را رسانه ای برای نهاد روحانیت بدانیم پیشاپیش به روی کرد خطابی آن اعتراف کرده ایم و منبع خود را در اخذ حقیقت معرفی کرده ایم. تأثیر این نوع نگاه را در حوزه های دیگر هم می توانیم دنبال کنیم. از نظام آموزشی ای که در مدارس و یا حتی دانش گاه ها مرسوم است تا برخوردهای حکومتی که در قوانین صورت می پذیرد.

اگر بخواهیم یک مثال کاملاً گویا و درعین حال عجیب برای این قسمت انتخاب کنیم می توانیم بساطی که بر سر واگذاری سهام شرکت های بزرگ به مردم درست شده است را ذکر کنیم. شما هزینه می کنید و به اندازه ی وسعتان قسمتی از سهام یک شرکت که به نظرتان مناسب بوده را خریداری می کنید. طبق قوانین بازار آزاد شما می توانید سهام هر شرکتی را خریداری کنید و یا بفروشید و البته این حق انتخاب فقط به هم این جا ختم نمی شود؛ شما می توانید در حوزه ی سرمایه گذاری خود نظر بدهید و حق رأی داشته باشید و در مورد تصمیماتی که برای شرکت می گیرند باید با شما هم مشورت کنند و یا حداقل شما را مطلع کنند. اما شما در ایران فقط در قسمت اول ماجرا مختار اید. شما فقط می توانید سهام را بخرید و یا احتمالاً می توانید بفروشید و دیگر هیچ!

درواقع با این مثال به سراغ اصل بحث رفتیم. حاکمیت در یک نظام با روی کردی خطابی تفاوت چندانی با دیکتاتوری نخواهد داشت؛ حالا چه صلاح کار به دست یک خیراندیش باشد و یا عده ای از خیراندیش ها.

کسی مخالف کاوش در حوزه ی علوم انسانی نیست و البته فکر نمی کنم کسی از این اصطلاحات چندکلمه ای جدید احساس بدی داشته باشد. ولی گمان می کنم تناقض گویی و چهل تکه حرف زدن کاری است که عقلا چندان نسبت خوبی با آن ندارند. از طرفی شاهد طرح علوم جدیدی مثل جامعه شناسی اسلامی و اقتصاد اسلامی و یا نمی دانم نانوتکنولوژی اسلامی هستیم! که دوستان متفکرمان در حوزه زحمت شان را می کشند و از طرفی دوستان سیاست مدار و متفکرین دانشگاهی زحمت ساخت اصطلاحات چندکلمه ای را بر خود هم وار می کنند. اگر ما معتقدیم که هنوز دین است که در جامعه ی ما حرف اول و آخر را می زند و دین هم برای تمام آنات زنده گی بشر برنامه دارد، پس دیگر نباید احتیاجی به وضع چنین مهملاتی در حوزه ی تفکرمان باشیم. و اگر معتقدیم که به هرحال دین در حوزه هایی حفره دارد و باید از علوم دیگری در کنار آن استفاده کنیم، پس باید سهم دین را