پاورپوینت کامل نهضت ملی لیسانسه های تایپیست و مسأله ای به نام سرباز داماد ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نهضت ملی لیسانسه های تایپیست و مسأله ای به نام سرباز داماد ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نهضت ملی لیسانسه های تایپیست و مسأله ای به نام سرباز داماد ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نهضت ملی لیسانسه های تایپیست و مسأله ای به نام سرباز داماد ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۱. هم کلاسی دبیرستان بودیم. او رتبه ی دورقمی کنکور شد و من سه رقمی؛ دو تا دانشگاه و دو رشته ی مختلف قبول شدیم. او فنی و من انسانی. هر دو در یک تشکل فعال دانشجویی بودیم. او یک سال زودتر از من فارغ التحصیل و بعد هم سرباز شد. بعد از چند ماه بی خبری، توی هیأت دیدم اش. گفتم کجایی؟ گفت فلان جای سپاه سربازم. گفتم چه کار می کنی؟ جواب اش تنها یک کلمه بود با چاشنی خنده ای تلخ: «تایپ!» فکر کردم شوخی می کند. خندیدیم و رد شدیم.

یک سال بعد همان جا این دیالوگ تکرار شد. منتها جای من و او در پرسش و پاسخ عوض شده بود. و البته من فلان جای ناجا سرباز بودم. گذر یک سال زمان کافی بود برای این که معنای پاسخ یک کلمه ای او را به نیکی درک کنم. این که جوان لیسانسه سرباز هرکجا باشد در اکثر مواقع (با چاشنی خوش شانسی) می شود یک نیرو در قامت یک کارمند اداری – خدماتی با یک میز و صندلی و یک کامپیوتر و تخصصی ترین کاری که در طول خدمت اش انجام می دهد در یک کلمه خلاصه می شود: تایپ!

در این زمینه ها بی تعارف باید صحبت کرد. درباره ی واقعیت هایی که وجود دارد و همه با کمک طنز یا جمله های دل گرم کننده ای مثل «به یه چشم به هم زدن می گذره» از کنارش می گذریم. انگار که اصلاً نمی خواهیم به آن فکر کنیم. موضوعی که تأمل کردن درباره اش برای کسی که با آن درگیر است تلخ و برای کسی که درگیر نیست بی فایده است. درباره ی این که نهادهای نظامی و انتظامی ما در خدمت مقدس سربازی نمی توانند از خیل عظیم جوان هایی که لیسانس به دست از اداره ی آموزش دانش گاه به سمت دفتر پلیس +۱۰ و سازمان نظام وظیفه راهی می شوند، درست استفاده کنند. با نشستن پای صحبت هر سرباز وظیفه ای (که بدون ترس از مافوق و اضافه خدمت و حفاظت و دژبان و عقیدتی که نقاط مشترک تمام نظامی هاست، صحبت کند) می توان به راحتی دریافت صحبت از راندمان و استفاده ی بهینه و به کارگیری صحیح سرمایه ی انسانی و شایسته سالاری و تخصص گرایی و امثالهم در سربازی مانند صحبت از وجود اکسیژن روی کره ی ماه است!

نقل غرغرکردن های همیشه گی و قفل کردن آتش بار کلمات روی یک موضوع نیست. یک نهاد نظامی مگر چه استفاده ی بهتری می تواند از چنین نیروهایی بکند که قرار است فوق اش یک سال، یک سال ونیم در خدمت اش باشند و تنها چیزی که آن ها را در این موقعیت قرار داده اجبار است؟ مگر در یک نیروی نظامی چه قدر جای گاه برای این همه فارغ التحصیل رشته های مختلف و رنگارنگ تحصیلی هست؟ با فرض وجود فرصت های محدود هم باز سپردن پست های تخصصی به چنین نیرویی که اولاً دل به کار نمی دهد و به هر نحو دنبال پیچاندن امور است و بدون هیچ سازوکار دقیق انتخاب و تقسیم، اصلاً معلوم نیست از کجا آمده و بعدش به کجا می رود عاقلانه به نظر نمی رسد. می ماند کارهای خدماتی مثل نظافت، رانندگی، نگه بانی و کارهایی که زور بازو می طلبد که سهم سربازان صفر بی سواد تا دیپلم است. و امور دفتری و اداری که باکلاس ترین اش می شود منشی گری، اپراتوری رایانه و امور مربوط به نامه نگاری های اداری با رایانه هایی که پرکاربردترین برنامه هاشان آفیس مایکروسافت است و نرم افزار وُرد. در رده های بالاتر ستادی و برای سربازهای فوق لیسانس شاید کار به تخصص هایی مثل پاورپوینت و اکسل هم بکشد که همه ی این ها برای یک دانش جو پیش پاافتاده ترین کارهای ممکن است. این را هم نباید ناگفته گذاشت که هرچه در سلسله مراتب از صف به سمت ستاد بالاتر برویم با نیروهای متخصص تر با مدارک بالاتر مواجه ایم. مانند آ ن که مثلاً در دفتر یک سردار یک سرباز کارشناس ارشد فیزیک هسته ای مشغول تایپ است! و افسر وظیفه ی تایپیستِ واحد اطلاع رسانی فلان ستاد، فوق لیسانس ارتباطات دارد! و….

این گونه است که یکی دو سال از طلایی ترین دوران عمر یک جوان صرف اموری می شود که به نظر می رسد به جای این که به درد آینده اش بخورد بیش تر نوعی تقاص گذشته است! و تنها سرمایه ی باقی مانده بالارفتن تجربه ی رفتارها و برخوردهای اجتماعی به عنوان کسی است که در پایین ترین رده ی سازمانی باید تمام مدت به کلی آدم «بله قربان!» و «چشم جناب!» بگوید و در ترس دایم از نهادهای متعدد نظارتی (مثل دژبان و بازرسی و حفاظت و مافوق) باشد. و کسی هم دنبال پاسخ این سئوال نیست که چرا جوان های ما از سربازی به عنوان یک خدمت مقدس به مردم و کشورشان فراری اند؟ چرا همه ی فارغ التحصیل های دانش گاهی به دنبال گرفتن امریه در سازمان های دولتی در رشته ی مربوط به خودشان اند؟ (که البته آن هم آن قدر محدود است که سهم پسرخاله ها و آقازاده ها و نورچشمی ها و سفارش شده ها می شود!)

شاید یکی از مهم ترین دلایل این باشد که ما با سیستمی مواجه هستیم که به ناچار و به طور بی وقفه در سطح کلان ملی از نیروهای کارشناس فارغ التحصیل دانش گاه در تمام رشته ها تایپیست های زبده ای می سازد که می شود اسم اش را گذاشت «نهضت ملی لیسانسه های تایپیست!»

*

۲. همه چیز در سه جمله خلاصه می شود: حدود ده هزار تومان به حقوق ات اضافه می کنند؛ در دوره ی