پاورپوینت کامل با این ها چه کنیم؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل با این ها چه کنیم؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل با این ها چه کنیم؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل با این ها چه کنیم؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

توضیحِ واضحات:

حرفِ بزرگ زدن، آدمِ بزرگ می خواهد. علی الحساب آن قدر خودم را می شناسم که ادعای بزرگی نکنم. لکن حرفی که می زنم، حتا، به زعمِ خودم برای دهان م بزرگ است! پیشاپیش بابتِ کوچکیِ ابعادم پوزش می طلبم.

آدم ها شجره نامه دارند.

هرکدام از ما اصل و نسبی داریم و اگر برای خودمان کسی هستیم، خود را به کسانی مدیون می دانیم. بعضی به پدر، بعضی به مادر و برخی به خاندانِ خود می نازیم و تا پایانِ عمر، یادِ آن ها با ماست. معلمین و اساتید نیز گاه اصل و نسبِ آدم می شوند و به آن ها می بالیم. ما شبیه پدران و مادران خود هستیم و چه خوش مان بیاید و چه خوش مان نیاید، دیگران ما را به آن ها می شناسند. اصلاً نیمی از نامِ ما، نیمی از هویتِ شناساییِ ما، دایماً متعلق به پدرمان است. در عوالمِ علمی و هنری نیز شخصیت ها را به خاندان و نحله و گروه شان می شناسند و معمولاً بی معنی به نظر می رسد که از کسی نام برده شود و سلسله ی اساتید و پدرانِ معنویِ او را نشمارند یا در یاد نیاورند.

حالا که قرار است راجع به یک نویسنده، یعنی رضا امیرخانی، حرف بزنیم، چرا نباید از اجدادش نام بیاوریم؟ ادبیات انقلاب اسلامی آن قدرها هم یتیم نیست!

امیرخانی ادامه ی نسلِ مبارزینِ انقلابیِ روشن فکری است که با نوشتن می جنگند. هرچند از همه ی مکتوباتِ او حجم اندکی مستقیماً به روایتِ جنگ دفاع مقدس اختصاص دارد؛ اما رمان ها، داستان های کوتاه و بلند و مقالاتِ او با مشهورات و مقبولات زمانه سر جنگ دارد که: زمانه بر سر جنگ است، یا علی مددی!

جایی به پر و پای سیستم خشکِ نظامی می پیچد و از آن طلب عاطفه می کند؛ جایی از دل تاریخِ شهرِ بی در و پیکرِ تهران، مرام و معرفت می جوید و جوان مردی می یابد؛ جایی نگاه های کلاسه بندی شده ی سیاسی را هجو می کند و در عالی ترین جای گاهِ سیاست، عقیده و عشق کشف می کند؛ جایی به همه ی ارزش های ظاهری و اجتماعی دانش و دانش گاه لگد می زند و دکترین خودش را ارایه می کند؛ و جایی از ماجراهای شهرِ ینگه دنیا، کعبه ی آمالِ ظاهرپرستان، می گوید که شهری است بی آسمان…

این ها از فرزندِ خلفِ کدام پدران برمی آید؟ من می گویم: «جلال» و «آوینی» و دلایلِ بسیاری دارم که ثابت می کند امتدادِ پاره خطی که در دهه ی چهل از جلال آل احمد شروع می شود و در دهه ی شصت به سیدمرتضای آوینی می رسد، در دهه ی هشتاد حتماً از کسی چون رضای امیرخانی عبور خواهد کرد. هم آن اول گفتم که این حرف، حرفِ گنده ای است؛ لااقل درباره ی آدمی که هنوز زنده است و تا چهل ساله گی هم فاصله دارد. اما تا کی قرار است بعد از مرگِ افراد درباره ی شان حرف بزنیم؟ (اقلاً حالا که زنده است بگوییم که فرصتِ حلالیت طلبی وجود دارد!)

رضا این هر دو را دوست دارد: جایی خود را «از فرزندانِ زنِ زیادیِ جلال» می داند و جایی (جاهایی) آوینی را می ستاید و «امام زاده» اش می نامد. آوینی هم جلال را می شناخت و هجرت ش از روشن فکری غرب زده را می ستود. و جلال… همه چیز از هم این جا شروع می شود. جلال از فاصله ی دور، آخوندزاده ای نومسلمان است! و هم این است که از ایمان ش بوی تازه گی می آید و صفا. آوینی هم می دانیم که در آغازِ انقلاب آن چه اندوخته بود در گونی ریخته، سوزانده و نو می شود. این نوشدن برای امیرخانی به گونه ای دیگر رخ داده است. گویی این تجربه ی خانواده گی، منجر به جهشی ژنتیکی شده است و فرزندان به «نوشدنی دایمی» عادت می کنند. تنوع و تکثر فعالیت های امیرخانی در ده سالِ اخیر و ده سالِ آینده(!) شاهدی بر این مدعاست.

در این خانواده، ادبیات بهانه ای برای حضور در پیش گاهِ مخاطب است. در حقیقت گونه ی مهجورِ مقاله نویسی از میانِ قالب های