پاورپوینت کامل سفر به خطه ی آدم های «دیگر» ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفر به خطه ی آدم های «دیگر» ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفر به خطه ی آدم های «دیگر» ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفر به خطه ی آدم های «دیگر» ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

saeedkiaee@gmail.com

آن چه سبب می شود ثبت و انتقال خاطرات ضرورت یابد، ارزش حادثه ای است که در حال رخ دادن است یا قبلاً اتفاق افتاده. و نوشتن، این فن ظریف پرطراوت، از آغاز تولد، ابزاری ارزش مند برای انجام این مقصود شد و نیز ظرفی با ظرفیت ها و گنجایش های متفاوت؛ ظرفی که موجب جلوه و جلای مظروف شد و هنر نوشتن را به رشته هایی بخش کرد که هر رشته، صورتی خاص خود و صورت گری ویژه دارد.

نادر ابراهیمی با عنوان نویسنده و محقق آزاد به هم راه «علی کلیج» و «ابراهیم حاتمی کیا» هر دو از سپاه پاس داران انقلاب اسلامی و «کمال تبریزی» از صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران با هدف پژوهش مقدماتی جهت تهیه گزارشی بزرگ ‍[که هرگز انجام نمی گیرد]، در فرودین ماه ۱۳۶۵ به خطه ی جنوب ایران سفر کرد. او حاصل این سفر را اولین بار به همت مؤسسه ی اطلاعات در سال ۱۳۶۶ با نام «با سرودخوان جنگ در خطه ی نام و ننگ» به چاپ رساند.

سرودخوانی نادر ابراهیمی در خطه ای که حرف از نام و ننگ است، سرودخوانی کسی است که در همه ی آثارش قصد روبه روکردن نُماد های بد و خوب را داشته. نویسنده ای معتقد به منطق جدلی، منطقی که هم واره قصد جنگیدن دارد و ازپانیفتادن، او جنگ هایی که برای اعتقاد بوده اند را بارها در آثار دیگرش مثل «آتش بدون دود» و «یک عاشقانه ی آرام» ستاییده. و نوشتن او درباره ی جنگ تحمیل شده از سوی عراق، از این رو اهمیت بیش تری پیدا می کند که به نظر او برای اولین بار چهارم ین گونه ی جنگ در ایران به وقوع می پیوندد، گونه ای مقدس.

نویسنده در صفحه ی ۷ و ۸، در بخش «پیش کش نامه»، از سه نوع جنگ که در تاریخ ایران رخ داده است، یاد می کند: «نخست جنگ های تجاوزکارانه ستم گرانه یا امپریالیستی، که به اراده ی شاهان و شاه زاده گان بوده… دوم جنگ های داخلی؛ که شاهک ها، امیرک ها، راه زنان ِ صاحب قشون و زمین داران ِ بزرگ با یک دیگر داشته اند… سوم جنگ های تدافعی در مقابل مهاجمان و تجاوزکاران؛ که متأسفانه، غالبا ً با شکست و سرافکنده گی هم راه بوده و با تجزیه ی ایران …». سپس جنگ ایران و عراق را نخستین جنگ آزادی خواهانه، داوطلبانه و معنوی ملت ما در تمام تاریخ حیات این ملت می داند، و آن را شکل تازه ای از جنگ های استقلال و اعتقاد در سراسر جهان می داند. ابراهیمی این گونه شفاف، از ابتدای کتاب موضع خود را در قبال جنگ های رخ داده آشکار می کند.

از هم این مقدمه چینی ابراهیمی، می توان زاویه دید او به جنگ ایران و عراق را پیدا کرد. برای چنین نگاهی هیچ وقت ساعت و زمان و نوع حرکت اهمیت ندارد، تقدس و حرکت به سوی هدف مهم است. او کتاب را با موسیقی آغاز می کند، با صدای آهنگران. و در صفحه ی ۲۸ کتاب می گوید: «سفر از کجا آغاز می شود؟ ساعت حرکت؟ وسیله ی حرکت؟ مسیر حرکت و…» او به دنبال روح ِ این سفر است. روحیات و خلقیات رزمنده گان ایرانی و فضای حاکم بر جبهه ها و قلم رو قدسیان. خود ِ او این ویژه گی را چنین بیان می کند: «دل ام نمی خواهد این گزارش کوتاه کم توان، از نظم و نظامی برخوردار باشد؛ از جایی شروع شود و به جایی برسد، حرکتی منطقی در زمان و مکان داشته باشد…»

او با قرارگرفتن در چنین فضایی برای اولین بار و نوشتن درباره ی آن از هم راهان خود کمک می گیرد، ابراهیمی به هم راهان اش به نگاه بلد راه می نگرد. تا از خاطرات آن ها برای نوشتن گزارش اش نهایت استفاده را ببرد. او در خاطره ای که در صفحه ی ۱۴ کتاب آمده می گوید: «گل دان ِ خاطرات شان پر از گل محمدی است و پر از آخرین نگاه، آخرین کلام، آخرین لب خند. پُر: سرش توی بغل من بود… دست اش را کمی بالا آورد و گذاشت روی دست من. وقتی سرش را بلند کردم، خیلی وقت بود که رفته بود.» و صدای آهنگران که همیشه موسیقی متن این تراژدی است: «همه ای طلایه داران ز تبار سربه داران/ همه پی روان ره بر، همه ای حسین شعاران/ صف خصم فتنه جو را/ بکنید گلوله باران…».

گام به گام این کتاب بحث و حرف از شاعرانه گی و شاعرانه دیدن است، ابراهیم حاتمی کیا هم راه او در این سفر در مصاحبه ای درباره ی حضور ابراهیمی در جبهه ی جنگ گفته است: «شاعرانه ترین اتفاق هایی که ما در تمام طول حضورمان ندیده بودیم یا کم دیده بودیم، با فاصله ی زمانی زیاد، در آن چند روز اتفاق افتاد تا نادر ابراهیمی ببیند.» ابراهیمی نیز از این که پیش از این سفر، بوی جبهه به مشام اش نخورده، خجلت زده است. در حال، در اولین دیدار و در لحظه ای ماندگار، به قطعیتی تازه رسیده است، او در صفحه ی ۱۷ کتاب اش می گوید: «آن کس که جبهه ی میهن اش و میدان رزم دلاوران سرزمین اش را ندیده است، می ت واند خیلی چیزها باشد؛ اما قطعا ً، نویسنده ی سرزمین اش نیست.» ابراهیمی، شاعرانه گی رزمنده گان را از این گفته ی حاتمی کیا درباره ی قطاری که رزمنده ها را می برد و برمی گرداند، درک می کند و در صفحه ی ۱۸ می نویسد: «قطار، وقتی به جبهه می آید دلاور است؛ و وقتی برمی گرداند، دل بر.» و این شاعرانه گی را به همه ی مردم ایران تسری می بخشد: «ملت شاعر، هرگز از شاعرانه سخن گفتن باز نمی ماند.»

شخصیت هایی که او در این سفر با آن ها برخورد می کند نیز برای او الهام بخش اند. «مشهدی حسن»، «حاج آقا صادقی»، «ابراهیمیِ» دیگر و دیگرانی که نام شان در کتاب می آید و گاهی نویسنده نوشتن از آن ها را به کتابی مفصل و حتا مستقل موکول می کند.

نویسنده، در «خوش ترین و باشکوه ترین شب ِ تمام ِ زنده گی پنجاه ساله »اش، در کنار رزمنده گان، با «مشهدی حسن» آشنا می شود و در صفحه ی ۶ می نویسد: «… او را عموحسن می نامند؛ و هم چون وطواطی کوچک است و پیر