پاورپوینت کامل جنگ به روایت «همه ی» مردم ;بحثی در تاریخ شفاهی جنگ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جنگ به روایت «همه ی» مردم ;بحثی در تاریخ شفاهی جنگ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جنگ به روایت «همه ی» مردم ;بحثی در تاریخ شفاهی جنگ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جنگ به روایت «همه ی» مردم ;بحثی در تاریخ شفاهی جنگ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

تاریخ شفاهی جنگ بازسازی روایت های تمامی گروه های مردم درباره جنگ است، از واقعیت ها تا حدیث نفس؛ از افسانه سرایی تا داستان گویی ها. به عبارت دیگر روایت جنگ تنها روایت خط مقدمی ها نیست. روایت همه ی آن هایی است که خط مقدم را ساختند. تاریخ شفاهی جنگ، داستان روزهای جنگ از زبان همه ی مردم است. داستان خاموشی، جیره بندی، تخلیه ی شهرها و اقدامات احتیاطی تا روایت به هم ریخته گی در شهر و روستاها در تصور مردم. داستان شروع جنگ و لذتی که در شروع جنگ می بردند تا روایت مادرانی که جوانان شان را بدرقه می کردند. داستان جنگ، روایت جنگ نه روایت فتح و داستان همه ی مردم است و تاریخ شفاهی یعنی بازسازی واقعیت جنگ از زبان همه.

با این دید به تاریخ شفاهی آن وقت جنگ تنها داستان سرداران و خط مقدمی ها نیست، هم آن طور که داستان جنگ، همه داستان آرمان ها و افسانه سرایی ها نیست، بل که بخش مهمی از جنگ، داستان عقلانیت و محاسبه گری است. تاریخ شفاهی جنگ در پی رفع انحصار از تاریخ و روایت جنگ است و هم این آفت کار تاریخ شفاهی است. برخلاف تصور عمومی که خاطره گویی و خاطره نویسی را منحصر به روشن فکران، سیاست مداران و نخبه گان می دانند. درحالی که خاطره نویسی محصول برآمدن انسانی است که به خودش می پردازد و می خواهد خودش را بیان کند، تصورات خودش را. اما وقتی به نشر خاطرات مراجعه می کنیم تنها خاطرات نخبه گان را می بینیم. خاطره گویی و خاطره نویسی البته ابتدا از نخبه گان سیاسی، فرهنگی، و روشن فکران شروع شد و بعد کم کم بین فعالان اقتصادی و احزاب سیاسی و گروه ها و… ادامه یافت. اما در تاریخ شفاهی باید از این دیدگاه فاصله گرفت.

در نوشتن خاطرات همیشه یک برهه ی تاریخی تأثیر مهمی داشته است. به طور مثال انقلاب اسلامی: رفتن عده ای و برآمدن عده ای دیگر. با انقلاب، رژیمی عوض شد و حکومت جدیدی بر سر کار آمد. شاید این علت مهمی باشد در نشر خاطرات بسیاری که به نشر سپرده شده است. اما بیش از آن به نظر می رسد ظهور فرد بازاندیش و آغاز دوره ای جدید علت اصلی نگرش به تاریخ و جمع آوری روایت ها است.

در بحث تاریخ شفاهی نخست باید به یک تمایز توجه کرد: تمایز تاریخ شفاهی از پروژه ی تاریخ شفاهی. در پروژه ی تاریخ شفاهی جمع آوری روایت ها را می توان به نحوه ی علمی و مطابق ضوابط علمی جمع آوری کرد. اما آن چه که مهم است این پروژه باید در دل تاریخ شفاهی انجام گیرد. در مورد اهمیت تاریخ شفاهی یک ضرب المثل آفریقایی می گوید «هر سال مندی که از دنیا می رود انگار کتاب خانه ای آتش می گیرد». هرچه قدر تعداد سال های زنده گی روایت کننده طولانی تر باشد گویی عمق و عظمت آن کتاب خانه هم بیش تر است. بر هم این اساس تعریفی که از تاریخ شفاهی ارایه شده است بازسازی تاریخ است که از طریق مصاحبه با شاهدان عینی یک واقعه صورت می گیرد. شاید در مورد تمامی این مصاحبه ها و خاطراتی که تاکنون منتشر شده یک مسأله مشترک باشد و آن این که بیش تر آن ها خاطرات و روایات نخبه گان اند. یک بخش تاریخ شفاهی می تواند این باشد، اما بخش دیگر آن که مهم تر است و خصوصاً امروزه اهمیت بسیار پیدا کرده مصاحبه ی شفاهی و جمع آوری روایت های همه ی مردم است. روی کرد جدید، لایه های مختلف گروه های اجتماعی را مدنظر قرار می دهد، چه به طور عام و چه به طور ویژه. در این جا با مدل تاریخ هایی که در گذشته نوشته شده اند فاصله می گیریم. انواع مختلف آن ها (خاطرات، سفرنامه ها، …) وجه مشترک شان این است که در آن ها فرد دارد بازنمایی خاطره می کند و معمولاً تنها الیت سیاسی و نخبه گان در آن ها حضور دارند. حال آن که در بحث تاریخ شفاهی جدید ما لایه های مختلف داریم و اتفاقاً از هم این جا با آن دید تاریخ نگاری پیشین تفاوت آغاز می شود. تاریخ نگاران معتقدند که بحث تاریخ شفاهی در معنای پیشین به چیزی می پردازد که انگار آن چیز کهنه شده باشد، درصورتی که تاریخ شفاهی در معنای جدید به وقایعی که دارند اتفاق می افتند می پردازد. تاریخ شفاهی جدید به بحث های روزمره می پردازد. نه این که بگوییم چیزی است که الآن دارد تولید می شود، اما با علوم جدید درگیر شده است. مثلاً الآن در بخش آموزش و اقتصاد از تاریخ شفاهی در پروژه های خصوصی سازی و اقتصاد استفاده می شود. یعنی جمع آوری روایت ها می تواند بسیار کمک کند تا ایرادهای خصوصی سازی یک صنعت و آن چه بر سر بی کاری کارگران آمده، روشن شود.

تاریخ شفاهی به عنوان موضوعی کاملاً بین رشته ای مطرح است. البته از روش های علمی کمک می گیرد و در این جا به معنای بازسازی واقعیت هم می تواند باشد. اما آن چه آن را با آن چه در گذشته بود متفاوت می سازد و تفاوتی که با خاطرات گذشته می کند می تواند این باشد که امروزه شخصی که خاطرات ش را می گوید یا می نویسد، فرد مدرن بازاندیش است. این بازاندیشی کار ما را در جمع آوری روایت ها خیلی دشوار می کند. البته بحث مراحل مصاحبه ها که بازسازی روایت را انجام می دهد هم بحث مهمی است. با این مصاحبه ها باید حداقل یک روایت نیمه ساختارمند را شکل بدهیم. اما مصاحبه در دوره های جدید مخصوصاً زمان ما که روایت چاپ می شود و بیرون می آید و در مورد آن سخن گفته می شود، این بازاندیشی ها شروع می شود.

از این جا می توان وارد بحث دیگری شد که ماهیت روایت را روشن می کند. باید دید که ماهیت روایت «واقعیت» است یا نه؟ ارسطو در تعریفی بین مورخ و شاعر تمایز قایل می شود. این تفاوت چیست؟ آیا تمایز بین مورخ و شاعر در این است که مورخ به نثر می نویسد و شاعر به نظم؟ بررسی های تاریخی نشان می دهد که اگر تاریخ هرودوت را نگاه بکنیم می شود این تاریخ را به صورت شعر هم نوشت و برعکس آثاری مثل شاه نامه ی فردوسی را نیز می توان به صورت افسانه و به نثر نوشت. پس این جا یک مشکلی به وجود می آید که روایت تا چه اندازه به واقعیت نزدیک است؟ مسأله به این برمی گردد که تا چه اندازه ما تاریخ نگاری را با افسانه و داستان نزدیک می بینیم. اگر نمی توانیم مرز بین شعر و نثر را کاملاَ از هم جدا کنیم، اما می توانیم بگوییم تاریخ نگاری کدام حوزه را شامل می شود و شعر کدام حوزه را و یا افسانه کدام را. ما براساس تعاریف مختلفی که از واقعیت داده شده به روایت هایی برمی خوریم که این روایت ها ویژه گی افسانه دارند. خود افسانه هم می تواند از طرف دیگر ویژه گی های واقعیت را داشته باشد. برای این که بخش های افسانه هم در حقیقت متأثر از خاطرات افسانه پرداز است. ولی به نظر می رسد لازم است در روایت ها سه وجه را از هم تفکیک کنیم. این وجوه را از جمله در روایت های ویژه ی خاطرات جنگ می توان دید. به ویژه در دوره ی جدید که چنان چه گفته شد با برآمدن انسان بازاندیش