پاورپوینت کامل درآمدی بر مطالعه ی نشانه شناختی روایت ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درآمدی بر مطالعه ی نشانه شناختی روایت ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درآمدی بر مطالعه ی نشانه شناختی روایت ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درآمدی بر مطالعه ی نشانه شناختی روایت ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

واژه ی تازی تبارِ «روآیه/ روایت» که می توان آن را با گردانیده ی پارسی «گفت بازگفت/ بازگفتن» برابر شِمُرد از نظر دستور زبان فارسی، اسم و مصدر متعدی و از دیدگاهِ نوع شناسی دانش نامه ای، مَدخَلِ مفهومی است. صورتِ مصدرِ ترکیبی این کلمه «روایت کردن» نیز در متون فارسی سابقه کاربرد دارد۱. در معنی اولیه و اصلی روایت، گرچه وجهِ فعلی، غالب و مُحرز می نماید چه مقصود از روایت، عمل یا فعل بازگفتن، بیان داشتن، اظهار کردن، توضیح دادن یا توضیح سازی است اما به مصداقِ حاصلِ عمل بازگفته یا متن نیز دلالت می کند. در اصطلاح ادبی، روایت (narrative) متنی است که داستان را از «خود» یا «دیگر»ی به بیان می آورد، به آگاهی می رساند یا اعلام می دارد. بنابراین، داستان گو یا راوی هم دارد. در فرهنگ نامه های واژه گانی، روایت را به نقل کردن حدیث و خبر، داستان، واقعه و واگویه کردن سخن دیگران معنا کرده اند و آن را یکی از شعبه های علوم ادبی برشمرده اند۲.

روایتِ کلامی مُنبعث و مرتبط با سنن شفاهی و گفتاری با گونه هایی هم چون نقل، خطابه، وعظ و مقامه و مدحیه و مرثیه، حکایت و مجلس و قصه و داستان و امثال آن هم پوشانی و قرابت دارد. بل که روایت در حکم عام و اعم مشتمل بر مصادیق متعدد و متنوع است. مع الوصف شناخت گستره ی معنایی این واژه، که می توان تا حدودی آن را از نوع مشترکات لفظی محسوب داشت، نیازمند بسط و بازشناسی است.

چنین می نماید که ماده و صورت روایت در اصل و بدایت، گفتار شفاهی بوده باشد و نوشته در واقع صورت ثانوی و قاب گرفته و قالب یافته ی کلامِ سیال است. اما هم آن سان که کلامِ مکتوب یا متن نوشتار، روایت می تواند بود، اَشکال دیگر بیانی و نظام های نشانه ای و دلالتی هم چون آواها، تصویرها، آثار تجسمی و حجمی و گونه ی ترکیبی گفتار و تصویر و آوا توسعاً در زمره ی روایت قرار می گیرند۳. با این ملاحظه، روایت قدمتی به درازای تاریخ بشری دارد و «زنده گی به طرزی پایان ناپذیر با روایت درهم تنیده است۴» و «جامعه ی بدون روایت تصورناپذیر است۵».

هر نوع متن یا روایت بر زمینه ای پدیدار می شود و می بالد، راوی و پدیدآورنده و مخاطب دارد. در فرایند خوانش و دریافت مخاطب، پیدا و ناپیدا، روایت دست به دست می شود و این چنین چرخه ی «بازنمایی و بازروایی» شکل می گیرد.

تأمل بر وجه بالذاتِ روایتِ زبانی، اجمالاً این معانی و مصادیق را به ذهن و دیده می آورد: روایت، صِرف «نقل» یا «انتقال سخن» از گوینده به گیرنده و شنونده است، بدون اندک دخل و تصرف در کلام صاحب سخن. در روایت حدیث یا کلام مأثور و معصوم، هم این تلقی مُراد و متوقع است و راوی به مثابه ی پیک و پل عمل می کند که در دو سوی صاحب سخن و مخاطب نقش واسطه دارد. در این مقام فرض مطلوب و متصور، حفظ و نقل عین سخن قایل است و اعتبارِ کلام بر رعایت این قاعده مبتنی است.

مع هذا، به فرض تحقق این مطلوب، علی الاغلب لحن و آهنگِ سخنِ منقول و زبان اشاره و احوال پیرامونی گوینده ی سخن و شأن صدور کلام، مکتوم می ماند و راوی اولیه و سلسله ی رُوات ممکن است کم و بیش به آن بپردازند یا از آن درگذرند. فزون بر این محتمل است تفاوت های مفهومی ناشی از تباین گفتار و نوشتار، سبب چندگانه گی معنایی شود و هم این ناگزیر پردازنده ی روایت یا خواننده و مخاطب را برای ادراکِ مقصود به ساحت توضیح و تفسیر بازنمایی و بازروایی متن درکشاند.

چنین است که در نقل و انتقال متن یا سخن و خبر، موضوع و محمول آن، زمینه و ضرورتِ حضور در نقل ناقل و روایت راوی یا راویان پیش می اید. مباحث درازدامن درایت الحدیث و علوم متعلق به آن از تأمل در این گونه مسایل پدید آمده است۶.

در معنی دیگر، روایت اعم از شفاهی یا گفتاری و نوشتاری متنی است که در نتیجه ی حضور و دیدن و شنیدن کردار و گفتار دیگران یا رخ دادهای مشهود در ذهن و زبان راوی حادث می شود و تکوین می یابد و متأثر از دلایل و اقتضائات، اظهار یا گزارش می شود. در این فرایند، راوی صانع و ناقل روایت است و مخاطب، موضوع یا امر واقع را از معرض انگاشت و پنداشت و گفت و نوشت راوی درمی یابد.

از نگاهی ژرف تر چگونه گی وضع و موضع راوی در برابر موضوع، پدیده ی گزارش گونه ی روایت را بر دو نوع «واگویه» و «زبان حال» فرادید می آورد. واگویه یا حسب الحال، برخلاف گزارش و نقل، نهادِ نهان راوی را از منظر تماشا و توجه او به واقعیت بیرونی آشکار می سازد. روایت در این شیوه، شناسای راوی است و واقع امر در واقعیت ادراک و اظهار راوی جذب و هضم شده است. زبانِ حال بودن و تَرجمانِ ضمیر شدن، نوعی نیابت خودخواسته است که راوی به منظور گویا و شناساکردن پدیده ها، رخ دادها و اشخاص برعهده می گیرد. در زبانِ حال، راوی گرچه واگویه ی خود را عرضه می دارد، چنین می نماید که قصد او از روایت، نمایش و از خودگویی نیست. به هم این دلیل، ترفند بیانی این دو شگردِ به هم مشتبه و قرین، از یک دیگر متمایز است.

بنابر آن چه گذشت امر واقع بیرونی یا درونی، که همانا موضوع و محمول روایت است، اگر «عکس دل» راوی نباشد، بی تأثیر از آن نیست. زیرا دل و دیدار راوی است که عالَم را «عَرَض» می انگارد و خود را «جوهر۷».

آن چه در مواجهه ی آدمی با پدیده های عالم پدیدار می شود، در کش آکش نوع رابطه ی زبان با امر واقع و واقع امر، دو نوع روایت عینی/ تاریخی و روایت فراعینی (ادبی/ هنری) را شکل می دهد که از تقریب آن دو، روایت ترکیب شده و تلفیق یافته ی ادبی (هنری) تاریخی (واقع گرا) به وجود می اید. موجودیت و تشخیص گونه های روایت از جهات پیش گفته مستلزم تمرکز بر بافت متن روایت و ساختار زبانی آن است. به این ترتیب، روایت گستره ای وسیع از گزاره های قدسانی تا گزارش های روزنامه ای و یادنوشت های شخصی را دربرمی گیرد۸. اگر سخن خود حاوی و حامل اندریافت های انسانی باشد، می توان گمان برد در شبکه ی تعاملات کلمات و ملاحظات و مناسبات دانسته و نادانسته ی چینش واژه ها و تقید به حدود کلام، روایت ها هم آن سان که پاره ها یا وجوهی از امور واقع (ذهنی و عینی) را صید و صیانت می کنند و اظهار می دارند، به اخفای پاره ها یا وجوهی از آن ها مبادرت کنند یا در برابر گزاردِ همه ی هستی آن ها ناتمام و نارسا نمایند. مع الوصف در پرتو متن روایت، راوی و موضوع (و محمول) روایت شناخته می شود.

حَسبِ جهان های متعدد انسانی و به تَبَع ذهن و زبان های متنوع، روایت پدیده ای متکثر، افزود و کاست پذیر و سیال است و انجماد و انسداد را برنمی تابد. این نه به معنای پاشانی ذهن در برابر شناخت حدود واقعیت، بل که ناظر به تمکین و قبول ادراکات پرشمار و مجال دهی به تماشای ابعاد ذوی الوجوهِ اموری است که از طریق کارکرد هویت ساز زبان به وجود می ایند و قطعیت گزاره های تجربی و تحصُّلی را در می نوردند و پس می زنند.

تمییزیافته ها و داشته های سرشته و پدیدآمده ی بالاصاله زبانی ذهنی در «محورِ جانشینی» از شمار گزاره ها و دانش هایی که بر «محور هم نشینی» ابتنا یافته و وجه تک معنایی مصرح را بازمی نمایند، در هم این نکته