پاورپوینت کامل عکس هایی که بوی خاک می دهند ۱۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عکس هایی که بوی خاک می دهند ۱۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عکس هایی که بوی خاک می دهند ۱۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عکس هایی که بوی خاک می دهند ۱۷ اسلاید در PowerPoint :

پرونده ای برای سعید صادقی و عکاسی جنگ

نگاهی به سعید صادقی و عکس های او از جنگ

سعید صادقی از نسل آدم هایی است که بدون ادا و اطوار از دل یک واقعه با تو حرف می زنند. نه آدم های یک شب جبهه و هزارشب خاطره! نسل رو به انقراض آدم هایی که عشق به امام و انقلاب، آن قدر عقل معاش شان را از سر پرانده بود که انگار فکر می کردند تا دنیا دنیاست، روزهای خوب انقلاب و جنگ (با همه ی دل هره ها و ترس ها و آتش و خون اش) باقی است و پیرمرد هم نیمه شب ها در جماران بساط دعا و نماز شب اش به راه است تا صبح قیامت! و می رویم تا هرجا خمینی بخواهد و گور بابای دنیا و مال دنیا.

نسلی که روزگار جوانی اش به فکر استخدام و حقوق و بیمه و حق مأموریت و اضافه کار نبود و اصلاً برای اش خنده دار بود که به خاطر کار برای انقلاب و امام و مردم، کسی یا جایی به او حقوق بدهد. نسلی که جوانی کرد و رفت دنبال دل اش. رفت جبهه. تازه اگر امام اذن می داد، می خواست برود لبنان و فلسطین هم بجنگد! نسلی که با پاکی و ساده گی دوست داشتنی اش، امام را نماینده ی همه ی آن چیزی می دانست و می دید که از معنویات شنیده بود. از خدا و پیغمبر می فهمید.

قصه ی این نسل، البته این قدرها هم رمانتیک و شاعرانه نیست. این ها روزگاری به خود آمدند و غم گینانه دیدند که آن سبو بشکسته و آن پیمانه ریخته و جری ماجری…

حالا حال وروز آدم های این نسل رو به انقراض، آدم به آدم فرق می کند و هرکدام شان یک قصه ی جدا و احتمالاً یک غصه ی جدا دارند.

آن هایی که با سعید صادقی آشنا اند و یا لااقل دورادور می شناسندش، می دانند که او هم قصه ای دارد برای خودش و غصه هایی که شاید شنیدنی باشد برای اهل اش.

نمی دانم، احتمالاً حال وروز خوبی نداشته باشد این روزها. شاید بی حوصله باشد، شاید خسته و عصبی باشد، شاید به خیلی چیزها و خیلی آدم ها (از جمله من و شما) اعتماد نکند، نمی دانم، شاید هم سرحال و قبراق و امیدوار باشد (که امیدوارم باشد) و اصلاً چرا این حرف ها را می نویسم؟ چون نمی دانم بشود با عکس های سعید صادقی (و تو بگو هنر هر هنرمند دیگری) مواجه بشوی و درگیر خود آن آدم نشوی و برای منی که آدم ها مهم تر از اثرها هستند، «اِنَّ آثارنا تَدُلُّ عَلَینا» هم همین معنی را دارد و یا لااقل مؤید این معنی است.

پس نمی توانستم از عکس های سعید صادقی بگویم و از سعید صادقی نگویم.

آدم ها مهم تر از اثرها هستند. نگاه سعید صادقی به جنگ هم، نگاه آدم به آدم است. انگار برخلاف بعضی دیگر که لنزشان رو به آسمان بود، سعید صادقی رو به آدم ها عکاسی کرده. عکس های اش را نگاه کنید! او عک