پاورپوینت کامل یقه گیری در قیامت ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یقه گیری در قیامت ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یقه گیری در قیامت ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یقه گیری در قیامت ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

یا تأملی بر پتانسیل فرهنگ اکنون با نگاهی به پدیده ی مسعود ده نمکی

وقتی از ده نمکی حرف می زنیم، از چه حرف می زنیم؟

اواخر فروردین ماه ۱۳۸۶، در برنامه ای که در رادیو «صدای آشنا» (پخش برون مرزی صدای جمهوری اسلامی) داشتم و کارشناس مجری بودم، به بهانه ی بررسی فیلم «اخراجی ها» با مسعود ده نمکی روی خط تلفن و برنامه ی زنده گفت وگو می کردم. من معتقد بودم که فیلم اخراجی ها فیلم بد و اشتباهی است و دلایل فنی خودم را هم بیان می کردم. او معتقد بود که ما منتقدان برج عاج نشینی هستیم که طاقت موفقیت او را نداریم. من قایل بودم که اولاً حقیر منتقد نیستم و فیلم نامه نویس م و اتفاقاً هم آن سالی که اخراجی ها ساخته شد (۱۳۸۵)، فیلم نامه ای در بخش رقابتی جشن واره داشتم به نام «آدم» که با کارگردان ش (عبدالرضا کاهانی) باهم نوشته بودیم. و ضمن ابراز این که اصلاً این جانب ربطی به منتقدان سینما ندارم و کارشناس برنامه ی مذکور هستم، به او عرض کردم که چرا فکر می کند فروش بالای یک فیلم لزوماً به معنی خوب بودن آن فیلم است؟ پس همه ی آثار پُرفروش سینما، خواه در جای گاه درست فرهنگی ایستاده باشند و خواه خیر، به حکم گیشه خوب محسوب می شوند؟ او می گفت اگر راست می گویی ایراد تکنیکی از فیلم بگیر! چیزی حدود ۱۵ دقیقه ایرادهای فنی و دکوپاژی فیلم و اصولاً هرچه به کارگردان برمی گشت را گفتم. از جمله این که چرا پنج نفر را کنار هم به صف افقی می ایستاند و در یک نمای باز آن ها را مجبور می کند جوری بایستند که پشت به دوربین نشوند و بدون این که رو به روی هم ایستاده باشند از ترس مخدوش شدن تصویر باهم حرف می زنند؟ درست عین تآترهای دهه ی شصت امورتربیتی آموزش و پرورش که اساساً تآتر نبود و فقط باید حرفی زده می شد که زده شود. گفتم می توانست با دو یا سه تا کات بازی گران ش را از صف دربیاورد و نماهای بسته تر از روبه رو یا دونفره یا از روی شانه بگیرد. چیزی که مقدمات اولیه ی دکوپاژ در سینما است. برآشفت که: «فیلم اول من است. چرا این قدر ایراد می گیری؟» گفتم که من اصلاً کاری به این ایرادها نداشتم، خود شما مرا مجبور کردید. حوزه ی بحث من اصلاً این نبود. بعد از او پرسیدم: آقای ده نمکی! آن وقتی که سینما قدس را آتش می زدید و مدام در شلمچه تان به جان فیلم سازها می افتادید و تیترهای تک ساحتی می زدید اشکالی نداشت بر برج عاج نشستن؟ او باز برآشفت و ما را وعید داد که در قیامت یقه ی ما را خواهد گرفت (روی آنتن رادیو) و حلال مان نخواهد کرد. و من عرض کردم که آقای ده نمکی مشکل شما هم این جاست. هم این جا. درست خودتان دست ما را گرفتید و آوردید هم آن جا که باید. «پاورپوینت کامل یقه گیری در قیامت ۳۳ اسلاید در PowerPoint»؛ هم این نکته است که امروز دمار از فضای فرهنگی ما درآورده. اولاً وقتی چنین گزاره ای را طرح می کنیم یعنی می دانیم در قیامت آن قدر کارمان درست است که بتوانیم یقه ی دیگران را بگیریم. ثانیاً نفس ارجاع به قیامت یعنی داریم از ترمینولوژی دینی برای تسویه حساب فکری بهره می بریم و این نطفه ی بحران پتانسیل فرهنگی امروزه به ویژه در دولت نه ام است. عجب، غرور دینی، از موضع بالا به غیرنا نگریستن و همه را با محک خود سنجیدن و خودی و غیرخودی راه انداختن و دشمن تراشیدن و غیره و ذلک. هم این هاست که باعث می شود مسعود ده نمکی دهه ی گذشته را با فحش های آب دار به اهالی سینما سپری کند و دهه ی فعلی را در بدنه ی سینما باشد و توقع داشته باشد به دلیل سرزدن های مکرر وزیر و وکیل – که دوست و آشنای کارگردان اند غالباً – جایزه هم بگیرد و وقتی نمی گیرد می گوید «نه مرغ می خواهد و نه سی مرغ»! ریشه ی این تفکر در غرور دینی ما نهفته است. چیزی که ده نمکی در اخراجی ها به ظاهر طرد می کند، اما در سلوک اجتماعی ش با شواهد موجود در هم آن بحران به سر می برد. اخراجی ها ۲ هم نه تنها چیزی از بار این اشتباه کم نکرد که به دلیل بی دقتی های فراوان تر فنی و تکنیکی، خواه در فیلم نامه و خواه در کارگردانی، تبدیل شد به نسخه ی اشتباه تر از نسخه ی اول. طرفه آن که وزیر ارشاد هم آن را «دمیدن رایحه ای تازه در رگ های سینما» نامید و ده نمکی را بانی این دمیدن و سینمای مطلوب خویش را هم این سینما خواند. البته او راست می گوید. دولت نه ام از سینما فقط گیشه می خواست، به هر قیمتی. این را هم مشاور هنری رییس جمهور صراحتی گفته بود که اگر سینما نخواهد هزینه هاش را جبران کند و راندمان داشته باشد، باید از سبد اقتصادی خانواده حذف شود و هم وزیر ارشاد. پس مسعود ده نمکی گزینه ی مطلوبی برای نیروی جان برکف بودن فرهنگ دولت نه ام بود. برای هم این هم پیش از انتخابات ده ام گفت که ای کاش اخراجی های ۳ را هم می ساختم. زیراکه خودش می داند در دولتی غیر این، با فرهنگی غیر این شاید دیگر مجبور باشد تیترهای وحشت ناک و هتاک شلمچه اش را دوباره منتشر کند. زیرا سینما یا هر ابزار فرهنگی دیگری برای هم مسلکان وزارت نشین او صرفاً ابزار است، نه ماهیت. پس ده نمکی تفاوتی ماهوی نسبت به سابقه اش نکرده است. این را با احترام به همه ی عزیزان، به کسانی می گویم که معتقدند او از