پاورپوینت کامل تاریخ، جنگ، روایت ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ، جنگ، روایت ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ، جنگ، روایت ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ، جنگ، روایت ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۱. تاریخ؛ فراتر از معنیِ لغوی و مفهوم شایع و شناخته شده ی آن، یعنی بازنماییِ گفتاری نوشتاریِ وقایع، در اصل مُشتمل و مفیدِ دانش و پژوهش هم بوده است. به این سبب، ظهور و کاربردِ این واژه در زبان های گوناگون نشانه یِ مفهوم شده گیِ شناخت و عزم به خودآگاهی است. درعین حال گسترش دامنه ی دلالت این واژه و ضرورتِ شناساکردن معنیِ مقصود از آن، موجب وضع کلمات و ترکیبات تازه مبتنی بر تاریخ شد تا بتواند این مشترک لفظی را مختص و مستفادِ معانی و مقولاتِ دیگر سازد. از این شمار اصطلاح «تاریخ نگری و تاریخ نگاری» شایان توجه است که متمرکز بر مباحثِ شناختی/ معرفتی و روشی، ارتباط و هم پیوندیِ تاریخ را با قلم روِ علم و فلسفه در نظر می آورد و نیز نقد و بازشناختِ گزاره هایِ تاریخی را ممکن می نماید. نقد و نظر گرچه به اعتبارِ نقش و منزلتِ عقل مُرجَّح بر تاریخ باشد، اما تحقق و موجودیت آن متأخر و متکی بر تاریخ است. از این رو در سیر تکوین تاریخ نگاری در عالم اسلام، تاریخ نگاشته های طبری، مسعودی، یعقوبی و مانند ایشان مقدَّم و مقوِّمِ ظهورِ اندیشه هایِ تاریخ شناسی در امثالِ ابوعلیِ مسکویه، علی الخصوص ابن خلدون محسوب می شود.

تاریخ در وجه نوشتاری یا متن، مأخوذ و مُستنبط از دانش و بینش تاریخ نگار حاصل می آید و مورخ، برآمده ی زمانه و زمینه ای است که در آن می زید و می بالَد. گزاره های تاریخی نیز متأثر (از) و مُنضَم به احوال و شرایط پیرامونیِ تاریخ نگار، در قالب و راه بردِ گفت مانِ جامعه، گفت مانِ تاریخی را شکل می دهد. بدین دلیل تاریخ نگاشته ها ضمنِ بیان و بازنمودِ روی دادها، روش و دانش مورخ و گرایش ها و پسندهایِ پیدا و ناپیدای عصری را هم کم و بیش نشان می دهند. بی راه نیست گفته شود از تأمل در این دقایق می توان سیرِ تکوین و چه گونه گی ظهور و بروزِ اندیشه را در گستره ی اقلیم ها و فرهنگ ها و زمان ها جست وجو کرد و مقاطع تاریخیِ تحول فکر و دانش و بینش تاریخ شناسانه را فرادید آورد. آن جا که وقایع تاریخی در مُلتقایِ تحول اندیشه رخ می نمایند و سرفصل های مهم تاریخی فرهنگی را پدید می آورند، امکان ارتقا و حتی ایجاد معرفت، از آن جمله نظریه و دیدگاهِ تاریخ شناختی فراهم می شود. واقعه ی انقلاب اسلامی در ایران و در پی و پیوستار آن جنگ/ دفاع مقدس و فرآیند شکل گیری و آشکارشده گی آرا و مطالعات معطوف به این دو روی داد از منظر و موضع مذکور حایز اهمیتِ بسیار است.

۲. تاریخ در مقام و معنی پژوهش آن گاه که جنگ را سزاوار موضوع مطالعه می شناسد، فراتر از صورت/ صورت های ظاهر حادثه به کشف و شناخت جهاتِ نادیده، لایه های پنهان، زمینه ها و پیامدهای واقعه می اندیشد و در غایت امر معرفتِ تاریخی را در فرآیند پرسش طلب می کند. شناخت خبری و آگاهی روی دادشناختی براساس اسناد و مدارک مُتقن گرچه نقطه ی آغاز و عزیمت تاریخ نگاری تلقی می شود، در توالیِ مراتبِ تحقیق مقصد و منزل نهایی شناخت است. شناخت کماهو حَقه هم چون علمِ کلی در برابر علم جزیی نمی تواند تابعِ متعلقِ موضوعِ واقعه باشد؛ بل که حصول آن سازوکار خاص خود را اقتضا می کند. این جا مقام طرح پرسش است. پرسش برمبنای معلومات از برای شناخت مجهولات شکل می گیرد و به هم این دلیل، سوآل به اعتبارِ نفس الامرِ سوآل، محقق می شود. در غیر این صورت رعایتِ قیود و ملاحظاتِ پیرامونی موضوع چنان چه در موجودیت و ماهیت پرسش خدشه کند، فقط پوسته ای بی مغز از پژوهش را عرضه و به نمایش می آورد. پرسش، محتمل است سبب تردید در پنداشته ها و اقوال شهرت یافته، خوانده ها و شنیده های به ظاهر درست و بدیهی انگاشته شده یا خوگر با ذهن و زبان شود، بل که مفروضی را که قطعی و شک ناپذیر می نموده به فرضیه ای قابل اِن قُلت و اِشکال تبدیل کند.

تاریخ مجموعه ای از وقایع گسسته از هم، منجمد و سنگ واره ای نیست؛ بل که جریانی است حیات مند که در گفت وگوی باز و پای دار و همیشه گی رخ می دهد. تاریخ، جلوه گاه بینش و کنش انسانی در گذر زمان است. اگر در زیر هر سنگ قبر ــ به گفته ی هگل ــ تاریخی خفته باشد، قال و مقالِ عالمیان است که تاریخ را می پردازد. بنابراین، تأکید و تعصب بر خوانش و انگاشتِ تک روایتیِ روی دادها، گزاره های تاریخی را در حد احکام و ابلاغیه های سیاسی تنزل می دهد و محدود می کند. با آن که تاریخ به تعبیر افراطیِ توین بی، هم آن مورخ است، تاریخ نگارِ پژوهنده در جایِ متکلم مع الغیر با مخاطب خود، در مقام طرفِ گفت و شنید، سخن می گوید. ادعایِ دست یابی به حقیقت و قطعیتِ تامّه در تاریخ نیز هم چون ساختنِ مدینه ی فاضله، آرزوخواهانه می نماید و توقع عینی گرایی محض از مورخ، سیمای یک خبرنگارِ رُبات، فاقد اراده و اختیار و اندیشه را به تماشایِ خیال می آورد.

تاریخ در معنی متن یا روایت، در ظرف زبان و شبکه ی کلمات و عبارات و نشانه ها ریخته و بیخته می شود و از این طریق امکانِ تلقی های متفاوت از «نوشت» و «خواندِ» روایت های تاریخی در موقعیت های متفاوت فراهم می آید و این ویژه گی سببِ سیالیّت معنا و حتی محدودیتِ شناختِ واقعه در چارچوب زنجیره ی زبان می گردد. در زبان هایی که جان و جنسِ آن ها، ساخته و پرداخته ی سنت ادبی است و از آبش خور فضایِ احساسی و فراعینی آکنده است، تمنایِ گزارشِ هنریِ وقایع، زمینه ی فربهی روایت های داستان وار و خیال انگیز و خاطرخواهانه را فراهم می آورد. وضعیتی چنین، گرچه مُستحسن و نظرگیر نماید، تاریخ را در پسِ پرده ی خوش نقش و نگار ادبیات از دیدن و نشان دادن امر واقع دور و مستور می دارد. سهل است، تع