پاورپوینت کامل حقیقت یا کارآیی ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حقیقت یا کارآیی ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حقیقت یا کارآیی ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حقیقت یا کارآیی ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

تأملی پیرامون سازمان فرهنگی در جمهوری اسلامی

انقلاب سال ۵۷ و وقایع پی رو آن در ایران از منظرهای متفاوت، گونه گون و بی شماری تفسیر شده است. عمده ی این تفسیرها هم تفسیرهایی سیاسی بوده اند. چون بیش تر ناظر بوده اند بر تغییرات نظام قدرت و سیاست و برهم خوردن معادلات سیاسی در سطح ملی و بین المللی. به رغم این تفسیرها به نظر می رسد خود انقلابیون و ره بران آن فراتر از ایجاد دگرگونی های سیاسی، نگرانی ها و دغدغه های دیگری هم داشته اند. به نحوی که در سخنان ره بران و شخصیت های مهم انقلاب غیر از نقد وضعیت موجود سیاسی، دعوت به تغییرات در سطح ارزشی و هنجاری و اخلاقی هم وجود داشته است. این فراخوانی آن قدر مهم بوده است که انتظار می رفته پس از انقلاب یک دگرگونی عمیق فرهنگی و انسانی ایجاد شود، به طوری که بتوان میان انسان پس از انقلاب و انسان پیش از انقلاب تفاوتی قایل شد؛ تولد «انسانِ انقلاب اسلامی». لذا پس از انقلاب و در طول این سه دهه، ساختارهای فراوانی برای اصلاح و تغییر وضعیت فرهنگی در کشور ایجاد شد. از شورای عالی انقلاب فرهنگی تا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تا وزارت آموزش و «پرورش» تا ایجاد معاونت های تربیتی و فرهنگی در مدارس و ادارات و سازمان ها و کمیته های انضباطی در دانش گاه ها و معاونت های عقیدتی و سیاسی در نیروهای نظامی و تا سازمان تبلیغات اسلامی و…. به این فهرست می توان پای گاه های بسیج مساجد و کانون های قرآن که نیمه مردمی – نیمه دولتی اند را هم اضافه کرد و نیز تعداد بی شمار کانون ها و جمعیت ها و هیأت ها و تشکل ها و مؤسسات و سازمان های مردمی و خودجوشی که همه در چارچوب هم این گفت مان فرهنگی انقلاب حرکت و فعالیت می کرده اند و می کنند. و در نظر داشته باشیم که بسیار بیش از آن که نهادهای مردمی سیاسی و اقتصادی و اجتماعی داشته باشیم، نهادهای مردمی فرهنگی داریم.

از این منظر باید پذیرفت که دغدغه ی فرهنگ چه جای گاه مهمی در گفت مان انقلاب و گفت مان جهموری اسلامی داشته است. البته این به معنای توفیق فعالیت های فرهنگی جمهوری اسلامی نیست. بل که به هم آن میزان که این اهمیت وجود داشته است، ناکامی به دست آمده. تلقی ما این است که این ناکامی به دلیل درک نادرست و یا عدم توافق بر تعریفی استوار از عرصه ی فعالیت فرهنگی بوده است. درواقع به دلیل هم این، هرچه که به گسترش سازمان ها و ساختارهای فرهنگی دست زده ایم، گویی بیش تر از مقصد دور شده ایم، چون مسیر را به اشتباه برگزیده بودیم.

*

عرصه ی فرهنگ و فعالیت های فرهنگی، چه عرصه ای است؟ حدود و مرزهای آن کدام اند؟ کم و کیف آن از چیست؟ و…. پرسش ها درباره ی مفهوم فرهنگ بسیار است. و چون این مفهوم به واقعیتی اشاره دارد اساساً انتزاعی و اعتباری، اختلافات بر سر حدود و ثغورش بسی بیش تر. با این حال می توان از هم این تعریف رایج کتاب های عمومی جامعه شناسی بهره برد؛ «مجموعه ای از آداب و رسوم و هنجار و ارزش ها و اعتقادات و باورها که یک گروه انسانی را از دیگر گروه جدا می کند». این تعریف را می توان به سه خصوصیت خلاصه کرد: «تفاوت»، «ارزش» و «معنا».

خصوصیت «ویژه ساز» فرهنگ است که یک گروه انسانی را از گروه دیگر متمایز می کند. در سطح درون فرهنگی نیز آن چه باعث ظهور خرده فرهنگ ها می شود هم این خصوصیت است. این که فرهنگ موجب «ویژه گی» و «تفاوت» می شود، از جای دیگری نشأت می گیرد؛ مسأله ی خود و دیگری. وقتی «منِ» انسان دست به هر نوع عملی می زند – اعم از فعل و فکر – یک «دیگری» برای خویش می سازد. این دیگری ها هستند که حدود من را تعیین می کنند. تطابق هم این مرزهای هویتی در سطح بین افراد موجب ظهور یک منِ جمعی می شود که یک جمعیت را از جمعیت دیگر جدا می کند. به عبارتی می توان گفت متفاوت سازی و تمایزبخشی یک خاصیت انسانی است که در همه ی عرصه های زنده گی بروز می کند. بخشی از فرآیند تمایزبخشی فرآیندی است که برای هر نوع تعین شناختی نیاز است. مثل هم آن تفاوتی که از زبان ناشی می شود. ما با نام گذاری اشیا و چیزها آن ها را از هم جدا می کنیم. با این حال بخش مهم دیگری از فرآیند تمایزبخشی و تفاوت گذاری که در فرهنگ اتفاق می افتد، یک فعالیت شناختی خنثا نیست. بل که هم راه با نوعی ارزش گذاری نیز هست؛ تفاوت بین خود و دیگری، زن و مرد، درون و بیرون، روز و شب و…. این دوگانه سازی های ارزش گذارانه را می توان بر محور یک دوگانه ی بنیادین تحلیل کرد؛ حق و باطل – و در نظر داشته باشیم که استعمال این واژه گان در معنای دینی آن نیست، مراد درستی و نادرستی است. درواقع آن چه که در یک قوم درست شمرده می شود یا نادرست. به تعبیری فرآیند فرهنگی تمایزبخشی و ارزَش گذاری، تعیین حق و باطل و انتخاب میان این دو است. واضح به نظر می رسد که تمایزبخشی درواقع نحوه ای معنابخشی نیز هست. از طرفی اگر تمایز نباشد معنایی حاصل نخواهد بود و از طرف دیگر خود ارزش گذاری نوعی معنابخشی است.

این خصوصیت خود نیز از سویی توسعه ی خاصیت «معناسازی» انسان است. انسان به اشیا، خاطرات، افعال، روابط، جان داران و مجموعه ی آن چه که با آن در ارتباط است، معنا می دهد. این معنابخشی و معنایابی مجموعه ای درهم تنیده از زیبایی شناسی ها، عواطف، احساسات، مفاهیم و انتزاعیات است. ما در طول فعالیت روزمره دست به اعمال گونه گونی می زنیم، که اگر به تأمل بنشینیم و قصد تفسیر اعمال خویش را داشته باشیم، آن ها را از طریق سلسله ای از روابط میان معانی، به سطحی بنیاد ی تر از معنا ارجاع می دهیم که در آن سطح حق و باطل از نظر ما از هم جدا می