پاورپوینت کامل بمب های انسانی: نگاهی دوباره به رابطه ی مذهب و ترور ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بمب های انسانی: نگاهی دوباره به رابطه ی مذهب و ترور ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بمب های انسانی: نگاهی دوباره به رابطه ی مذهب و ترور ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بمب های انسانی: نگاهی دوباره به رابطه ی مذهب و ترور ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه: احمد ذوعلم

مقدمه

این روزها حملات انتحاری به بخش ثابت اخبار روزانه تبدیل شده اند. اما به راستی این بمب های انسانی چه کسانی اند و چرا می خواهند این گونه کشته شوند؟ بسیاری از ناظران منتظر پاسخ اسلام به این پرسش هستند. آن ها می گویند امروز برتری بمب اندازهای مسلمان به سبب تلفیق آموزه های افراطی و زبان مورد استفاده در احکام جهادی است. این تحلیل اما چندان کامل نیست. زیرا علی رغم این که در حال حاضر بمب اندازها پیش از هرچیز از جامعه ی مسلمانانند، ولی همیشه این گونه نبوده است و این رابطه به تنهایی نقشی اساسی در گسترش شبکه ی جهادی داوطلبانه بازی نمی کند.

اساساً مبارزین و بمب اندازها به وسیله ی قیود اجتماعی تحریک می شوند و حتی هنگامی که گروه های جهادی، قرآن و سنت را برای شکل دادن به مبارزه ی خود برمی گزینند، توجیه آن ها برای خشونت اصولاً غیردینی، دنیوی و ناشی از نارضایتی است.

اما این میان دین چه نقشی دارد؟ حدود صد سال پیش امیل دورکیم (Emile Durkheim ) ادعا کرد که اندیشه سازی دینی، زاییده ی احساسات است. در ارتباط با موضوع بحث ما، این مطلب بسیار باارزش است. در برابر سرکوب، تفرقه و ناکامی سیاسی دنیای اسلام، مقوله ی «جهاد» نشان دهنده احترام شخصی و قدرت همگانی است. منطق شهادت می گوید در برابر جالوت ها، حتی یک بدن متلاشی شده هم می تواند تأثیرگذار باشد. به همین دلیل است که مسلمانان این راه را – گرچه با تردید – برمی گزینند. برای متوقف کردن بمب اندازهای امروز و فردا پیش از هرچیز باید دریابیم که چرا این اتفاق می افتد؟

نگاهی متفاوت

حملات انتحاری از سال ۱۹۷۰ تاکتیکی برجسته در جنبش های شورشی بوده اند. در آن هنگام تحلیل گران معتقد بودند که بمب اندازها و پیش گامان آن ها اگر دیوانه نباشند لااقل از زمره ی کم خردان اند. و یا کسانی اند که در زندگی به خاطر پیش آمدهای ناامیدکننده ای مانند فقر، افسردگی و ناموفقیت های اجتماعی دچار سرخوردگی شده اند. اما اطلاعاتی که ما امروز در دست داریم نشان می دهد که حمله کنندگان انتحاری از افراد جانی، بی سواد و یا فقیر نیستند. بلکه عمدتاً از عوام و تحصیل کردگان طبقه ی متوسط اند. آن ها دارای علایم جامعه ستیزی یا افسردگی نیستند و به نظر نمی رسد که بیش از دیگر هم نوعان شان رنج کشیده باشند. شگفت آور این که بسیاری از این افراد داوطلب هستند نه سربازهای استخدام شده. بنابراین باید گفت برای یک بمب انداز انتحاری نباید دنبال تاریخ چه ی انفرادی و شخصی بود. بلکه پیدایش این بمب های انسانی پیش از هرچیز زاییده ی فعل و انفعالات ساختاری، اجتماعی و شخصی است. از سوی دیگر در مقایسه با بروز گرایش های انتحاری – در مفهوم مصطلح بمب اندازهای انتحاری – کالبدشکافی های روان شناسانه ی بمب اندازهای گذشته و آنان که به زعم خود شهادت طلب هستند نشان می دهد که بسیاری از این افراد در زندگی خود دارای نگاهی بشردوستانه اند. در نتیجه مناسب و کم تر گم راه کننده است که این افراد را به جای «بمب اندازهای انتحاری»، «بمب های انسانی» بنامیم.

چرا «دین» و چرا نه؟

پس از ۱۱ سپتامبر این باور که ترور با افراط گرایی مذهبی پیوند خورده تقریباً به باوری قطعی تبدیل شده است. پذیرش این مطلب آسان است. اگر بمب اندازها را – آن چنان که گفته شد – انسان های نرمالی فرض کنیم، پس آموزه های دینی می تواند رفتارهای متعصبانه ی آن ها را شرح دهد. به علاوه، آمارها قدرت مندند: ۸۱ درصد حملات انتحاری از سال ۱۹۸۶ میلادی تاکنون، پس از سال ۲۰۰۱ اتفاق افتاده اند و در ۳۱ مورد از ۳۵ مورد آن ها گروه های مسلمان جهادی مسئولیت عملیات ها را برعهده گرفته اند. حتی بمب گذاران لندن و بالی که مستقل از گروه های ترور فعالیت می کردند نیز مسلمان بودند. انکار این مطلب که الهامات اسلامی در انگیزش و بسیج ترورهای فزاینده مؤثرند، سخت است. با این همه باید گفت الهام بخشی علت اصلی نیست. بخش زیادی از اطلاعات در حال گسترش نیز نشان می دهند که آموزه ها و باورهای اسلامی به تنهایی نمی توانند مبین این پدیده باشند. در ادامه استدلال های مختلفی که معمولاً در پشتیبانی از فرضیه ی ماهیت مذهبی ترورها مطرح می شوند را بررسی می کنیم.

ماهیت مذهبی ترورها؛ آری یا نه؟

۱ – «امروزه بیش ترین ترورها توسط مسلمانان انجام می شوند، بنابراین بیش تر ترورها باید توسط اسلام برانگیخته شده باشند.»

در حال حاضر از ۳۵ سازمانی که ترورهای انتحاری را انجام می دهند، ۳۱ سازمان اسلامی اند. ولی ۵ سال پیش اکثریت حملات به وسیله ی سازمان های سکولار انجام می شد، نه سازمان های دینی. بر این اساس باید گفت روابط ترور/ مذهب در طول زمان تغییر کرده است. اما آمارها چیز زیادی درباره ی علت ترورها به ما نمی گویند. حتی اگر آمار ها دارای ثبات بودند نیز نتیجه گیری این مطلب که عامل انگیزش بمب اندازها منشورهای سازمانی هستند، غیرممکن بود. به جای پاسخ به این پرسش که انتحارکنندگان چه کسانی هستند، باید بدانیم اساساً چرا این حملات اتفاق می افتند. این جا تاریخ می تواند به ما کمک کند:

عملیات های انتحاری اولین حضور رسمی خود در قرن بیستم را در جنگ جهانی دوم با کامی کازی ها و در جریان عملیات انتحاری خلبان های ژاپنی در برابر آمریکایی ها نشان دادند. ظهور بعدی این گونه عملیات ها در سال ۱۹۶۰ بود. یعنی هنگامی که هواداران ویت کنگ ها خود را در میان سربازان آمریکایی منفجر می کردند. اما در جهان اسلام تا پیش از سال ۱۹۸۰ و آغاز جنگ ایران و عراق کم تر می توان نشانی از این عملیات ها جست. در تقابل با ارتش بسیار پیش رفته تر عراق بود که آیت الله خمینی ده هاهزارتن از نوجوانان ایرانی را گردآورده و آن ها را در قالب امواج انسانی برای غلبه بر دشمن به جبهه ها فرستاد. چندی بعد و هنگامی که تلفات ایرانی ها در جنگ با عراق افزایش یافت، نقش شهید در جهاد دفاعی مورد ستایش قرار گرفت. درست همان طور که در جنگ های آمریکایی ها، کشته شدگان تبدیل به قهرمان شدند.

اما نمونه ی ایرانی عملیات های انتحاری، تأثیرات خیره کننده ای بر دیگر جوامع به جا گذاشت. از جمله گروه های مبارز لبنانی باور مرگ هم راه با شهادت را از ایرانی ها اخذ کردند و از همان سال ۱۹۸۱ بمب های انسانی را در مقابل اسرائیل و شخصیت های بین المللی حاضر در لبنان به کار گرفتند. جالب آن که نیمی از بمب های انسانی در لبنان توسط سازمان های سکولار به کار گرفته می شد. بعدها ببرهای تامیل سری لانکا این تاکتیک را کامل کرده، به حرفه ای ترین گروه انتحاری در جهان تبدیل شدند. بمب های انسانی هم چنین به وسیله ی گروه های پ.ک.ک در مقابل دولت ترکیه، سیک ها در هند و فلسطینی ها در برابر اسرائیل استفاده شدند.

امروزه معمولاً هنگامی که درباره ی بمب اندازهای انتحاری می اندیشیم، بلافاصله ذهن مان معطوف به افراطی گری می شود. ولی در مواردی که از این پدیده ذکر کردیم، بمب اندازان به عنوان یک گروه سازمان یافته ی مقاومت و با پشتوانه ی مردمی در برابر اشغال گران شناخته می شوند و این برای ۹۵ درصد موارد پیش از سال ۲۰۰۳ صادق است. توجه کنید که وفاداری به مقاومت به عنوان برگ برنده ای در پیروی از مذهب محسوب می شود. مهم ترین چیز برای بمب اندازها و برای عموم افرادی که آن ها را ستایش می کنند یعنی باور ازخودگذشتگی، جز برای یک ضرورت درک شده در راستای دفاع گروهی وجود ندارد.

۲ – «تلقین تعالیم مذهبی: مدارس، مساجد و واحدهای ترور بمب اندازهای انتحاری را پرورش می دهند.»

معمولاً آموزه ها، شست وشوی مغزی را پیشنهاد می دهند. در یک ادبیات عمومی این امر یا به صورت احساسی و عاطفی – هنگامی که پیوندهای شدید در واحدهای تشکیلاتی شکل می گیرند – صورت می پذیرد و یا به صورت ایدئولوژیک – هنگامی که فراگیران در برابر نمایی خشن از جهان قرار می گیرند -. اگر چنین مکانیزم هایی در برانگیختن ترور در جهان مؤثر بوده باشند، باید بتوان آن ها را جزو داده ها به حساب آورد. با این حساب باید بمب اندازها یا زمان زیادی را صرف آموزش در سازمان های ترور نموده باشند، یا تعهد سازمانی خود را نشان داده نظرات سیاسی خود را با نهادهای پیش کسوت خود در میان گذاشته باشند و یا به شکلی نامتناسب از مدارس و مساجد افراطی برآمده باشند. مهم تر از همه، باید بپذیریم که منشاء موج عظیم شهادت طلبی در قرن بیستم در این سازمان ها قرار دارد. ولی این ها چیزهایی نیستند که ما در پژوهش های مان دریافته ایم.

کم بود ارتباط های سازمانی بروزیافته در یک مطالعه ی انجام شده در سال ۲۰۰۳ بر روی ۱۵ بمب انداز فلسطینی در انتفاضه ی دوم را در نظر بگیرید. ۶۰درصد آن ها هیچ تجربه ی قبلی هم کاری با سازمان های ترور و حتی سابقه ی خشونت در برابر اسرائیل نداشتند. ۲۰درصد آن ها مأموریت خود را درحالی که در طول تنها یک هفته آن را پذیرفته بودند، آغاز کرده بودند و ۸۰ درصد آن ها نیز تنها در طول یک ماه وارد مأموریت خود شده بودند. به هرحال نیمی از آنان مأموریت شان را داوطلبانه به انجام رسانده بودند، حال آن که کسانی که به خدمت این قبیل سازمان ها درمی آیند اغلب توسط دوستان و اقوام شان به این کار ترغیب می شوند. تعهدات سازمانی آنان نیز ناچیز بوده است: ۲۰ درصد افرادی که اساساً مأموریت هایشان را به طور مستقل انجام دادند برای کمک به گروه های محلی در شرایط نامساعد به سمت آن ها متمایل شده بودند. این افراد که به صورت موازی در یک تحقیق مشابه در اسرائیل مورد مطالعه قرار گرفتند اظهار کردند که محکومین بمب گذاری ها در انتفاضه ی دوم اکثراً از پیشینه ی سازمانی کمی برخوردارند و یا اساساًً پیشینه ی سازمانی ندارند. به عبارت دیگر سازمان های تروریستی صرفاً به عنوان تسهیل کننده عمل می کنند نه به عنوان نظریه پرداز و عامل اصلی. کما این که اکثر بمب اندازها هم توسط دوستان شان نزد این سازمان ها می آیند و خیلی وقت ها هم چند دوست با هم در یک عملیات شرکت می کنند.

تعهد سازمانی و آموزه های مدارس در مطالعه ی سال ۲۰۰۴ مارس ساگمان (Marc Sageman ) افسر سابق اطلاعاتی در مورد ۱۷۲ نفر از اعضای سازمان بین المللی سلفی جهاد به عنوان مسایل اصلی برآورد شده است. ساگمان دریافت که ایجاد رابطه ی مرید و مرادی – به مثابه ی روشی سنتی برای تربیت داوطلبان در این مدارس – فقط برای ۸ درصد از اعضای این شبکه قابل طرح است. اگرچه تحقیقات وی بر این شبکه ها در گستره ای از اروپا تا خاورمیانه، آفریقای شمالی و آسیا انجام شد، ولی تمام این ۸ درصد تنها ناظر به شاگردان مدارس اسلامی شبانه روزی در اندونزی و مالزی بودند. تحقیقات هم چنین نشان می دهند از سایر شبکه های باقی مانده شبیه مورد فلسطین که به صورت غیررسمی به گروه های جهادی پیوستند، ۲۰ درصد با روابط خویشاوندی و ۷۰ درصد به واسطه ی روابط دوستانه به این گروه ها ملحق شدند. نیز ۷۸ درصد از اعضای شبکه در کشور دیگری غیر از سرزمین مادری خود به این گروه ها پیوستند. بسیاری از جلسات آن ها هم در مساجد یعنی اولین مراکز تجمع محلی مسلمانان برگزار می شده است. آن ها چه به صورت تنها و چه به صورت وابسته همان طور که در تلویزیون و تصاویر مسلمانان مشاهده می شود، وابسته به احساسات فداکارانه اند. زهد مذهبی برای اکثر افراد پیش از تعهدات شان افزایش یافته است. اما این که بگوییم این به چه معنا است، کار مشکلی است. افزایش هواداری می تواند دلیل یا عاملی برای جذابیت شبکه ی جهادی باشد.

اما چگونه می توان این را با آن چه در عراق می گذرد مقایسه کرد؟ مدارک کمی در دست است. ولی طبق بررسی های عربستان و اسرائیل از ۱۵۴ سرباز خارجی در عراق، بزرگ ترین گروه از انتحارکنندگان غیربومی جوانانی هستند که تصاویری از جنگ را در تلویزیون دیده و یا اخبار جنگ را در اینترنت مطالعه کرده اند. و یا کسانی اند که نام فرزندان اقوام شان یا یکی از افراد قبیله ی خود را در لیست تلفات جنگ مشاهده و برای رفتن به جنگ احساس مسئولیت کرده اند. این نشان می دهد سربازان غیربومی که با انگیزه های شخصی به جنگ می آیند، پیش از آن که در لیست شبکه ی جهادی وارد شوند آماده فداکاری اند.

اما درباره ی مدارس موعظه کننده در دنیای اسلام چه می دانیم؟ در پاکستان به عنوان مرکزی برای گروه های جهادی بیش از ده ها هزار مدرسه وجود دارند که بسیاری از آن ها فراگیران خود را برای جنگ به افغانستان می فرستند. انتظار داریم که پاکستان در دوره های اولیه ی جهاد در جهان، بمب اندازهای زیادی عرضه کرده باشد. اما تنها دو گروه در این زمینه فعال بوده اند. به دیگر سخن مواضع سرسختانه درباره ی مسایل جهانی برای سوق دادن فراگیران این مدارس به بمب گذاری کافی نبوده است. آن ها هم چنین نیازمند انگیزه های احساسی هستند. یکی از این انگیزه ها بی تردید وضعیت افغانستان و دیگری اشغال عراق بوده است. تصاویری از مرگ تحقیرآمیز و بی جهت مسلمانان که مدام از شبکه های تلویزیونی نشان داده می شوند و یا در داستان هایی از دوستان و فامیل شنیده می شوند در این میان نقش انگیزشی بالایی دارند.

به طور خلاصه، مؤسسات مذهبی تا سال ۲۰۰۴ برخلاف مواضع سرسختانه شان به صورت مشخص در افزایش ترورهای جهانی شرکتی ندارند. در عوض، آگاهی های تجربی به موازات آگاهی های علمی – روحی بالا رفته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که اولاً احساسات و پیوندهای اجتماعی در آموزش ایدئولوژی بر هرچیز دیگر پیشی می گیرد. و ثانیاً پیوستن به گروه های جهادی به عنوان یک تصمیم آشکار و روشن ظاهر نمی شود. بل که روندی اجتماعی و احساسی است که در طول زمان ظاهر می شود.

۳ – «تروریست ها خشونت خود را با ز