پاورپوینت کامل توسعه مسعی در گذر تاریخ ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توسعه مسعی در گذر تاریخ ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توسعه مسعی در گذر تاریخ ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توسعه مسعی در گذر تاریخ ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۱

نوشتاری از آیهاللّه العظمی جعفر سبحانی/ مترجم: محمدمهدی کریمی سلیمی

مقدمه

اخیرا سعودیان درصدد توسعه مسعی محل سعی از سمت شرق برآمده اند؛ این پژوهه که به قلم آیهالله العظمی سبحانی نگاشته شده است، ما را در گذر زمان، به گذاره توسعه مسعی نگاهی نو می بخشد.

بسم اللّه الرحمن الرحیم

خداوند سبحان در قرآن کریم می فرماید: ان الصفا و المروه من شعائر اللّه فمن حج البیت أو اعتمر فلاجناح علیه ان یطّوّف بهما و من تطوّع خیرا فان اللّه شاکر علیم، بقره/۱۵۸

همانا صفا و مروه دو نمونه از نشانه های خدا است، پس هر کس حج خانه و یا عمره به جای آورده، می تواند میان آن دو سعی کند و کسی که عمل خیری را با رغبت بیاورد، خداوند شاکر و داناست. سعی یکی از ارکان عمره و حج است. بر عمره گزار و حج گزار واجب است وقتی طواف را انجام داد سعی را در هفت شوط از صفا شروع کند و در مروه به پایان رساند. صفا و مروه نام دو کوه معروف است: صفا، بخشی از کوه ابوقبیس و مروه، بخشی از کوه قعیقان است.۱

خداوند متعال آغاز و پایان این عمل مهم عبادی را دو علامت طبیعی غیرقابل تغییر قرار داده تا این واجب از حیث ابتدا و انتها دچار دگرگونی نشود.

قاضی محمدبن احمدبن علی الحسنی الفاسی، ساکن مکه متوفی ۸۳۲ ه.ق می گوید: طول مسعی ۴۰۵ متر و عرض آن در برخی از نقاط ۱۰ متر و در بخش هایی به ۱۲ متر نیز می رسد. این نوشته را رفعت پاش در کتاب خود مراهالحرمین نقل کرده است.۲ وی بین سال های ۱۳۱۸-۱۳۲۱ ه.ق چند بار پشت سر هم مکه را زیارت کرد. اما در حال حاضر عرض مسعی به ۲۰ متر و طول آن از داخل به ۵/۳۹۴ متر می رسد. ارتفاع طبقه اول ۱۲ متر و طبقه دوم ۹ متر است. شاید اختلاف در پهنا به دلیل خراب شدن محله ها و خانه هایی است که در جهت شرق مسعی قرار داشت و من در زمان تشرف به حج در سال ۱۳۷۵ ه.ق آنها را دربسته و خالی از سکنه دیدم. از آنچه گفتیم معلوم می شود طول مسعی در گذر زمان دگرگون نشده و دو کوه والا مقام در جای خود استوارند. سخن تنها در پهنای مسعی است که آیا در زمان رسول خدا صلی اللّه علیه وآله نیز عرض مسعی همین مقدار بود یا نه؟ بحث در این باره احتیاج به تحقیق و بررسی جامع و وسیع و گردآوری نشانه ها و دلایل دارد؛ به ویژه آن که حجاج در حال فزونی اند و آسان سازی مطلب از یک طرف و بیان حکم شرعی از دیگر سوی احتیاج به بحث و بررسی ویژه ای دارد. ما در این نوشتار آنچه از ویژگی های مسعی در زمان های پیشین یافته ایم، ذکر می کنیم.

ابو ولید محمدبن عبداللّه بن احمد أزرقی متوفی بعد از سال ۲۲۳ ه.ق در مورد کیفیت مسعی در آن زمان می نویسد:

۱ مساحت ما بین حجرالسود تا صفا ۲۶۲ ذراع و ۱۸ انگشت است.

۲ بین مقام ابراهیم تا دری از مسجدالحرام که از آن به سوی صفا خارج می شوند ۵/۱۶۴ ذراع فاصله است.

۳ فاصله بین در مسجد که از آن به سوی صفا خارج می شوند تا وسط صفا ۵/۱۱۲ ذراع است.

۴ بین پرچمی که بر سر در مسجد است تا مروه ۵/۵۰۰ ذراع فاصله است.

۵ و فاصله صفا تا مروه ۵/۷۶۶ ذراع است.

۶ فاصله پرچم سر در مسجد تا پرچم موازی آن در سر در خانه عباس بن عبدالمطلب که عرض مسعی است، ۵/۳۵ ذراع است.۳

در حاشیه بجیرمی مطالبی شبیه به آنچه ازرقی گفت آمده است؛ جز این که وی می گوید: مسافت بین صفا و مروه ۷۷۷ ذراع انسان است و عرض مسعی ۳۵ ذراع بود که بخشی از آن را داخل در مسجد کردند۴.

این دو قول فقط نیم ذراع در طول و عرض با هم فاصله دارند.

نظر مورخان

از گفتار مورخان چنین بر می آید که دگرگونی در مسعی در روزگار خلافت مهدی عباسی در سال ۱۶۰ ه.ق اتفاق افتاد. قطبی در کتاب تاریخ خود می نویسد: ثابت نشده که آیا مکانی که امروز در آن سعی می شود، همان مسعی زمان رسول اللّه صلی اللّه علیه وآله است یا خیر. مسلما مسعی همان طور که افراد ثقه گفته اند دگرگون شده است.۵

مرحوم صاحب جواهر قدس سره می گوید: گروهی از مورخان نقل کرده اند که در زمان خلافت مهدی عباسی و در زمان جراکسه گروهی بودند که بر مکه حکومت می کردند در مسعی دگرگونی رخ داد؛ چنان که بخشی از مسعی وارد در مسجدالحرام شد. پس این مسعای موجود دگرگون شده و جدید است. از این جا بود که کار برای گروهی از مردم سخت و مشکل شد؛ به این دلیل که مسعای موجود غیر از مسعای زمان رسول اللّه صلی اللّه علیه وآله بود. کار دخل و تصرف در مسعی اشکال زیر را داشت:

مترتب شدن احکام مسجد بر قسمتی از مسعی، به عبارت روشن تر زمانی که بخشی از مسعی توسط مهدی عباسی و جراکسه وارد در مسجدالحرام شد، احکام مسجدالحرام از جمله ممنوعیت صید، ممنوعیت فحش دادن، ممنوعیت جنگ و … بر آن بار می شود ولی سیره مستمره و عمل مردم در همه این دوران ها خلاف این را می طلبد. از این رو ممکن است مسعی پهن بوده باشد و بعدا قسمتی از آن را به مسجد افزودند و قسمتی را باقی گذاشتند؛ همان طوری که در کتاب دروس به آن اشاره شده است.۶

خلاصه این که تنگ سازی مسعی در سمت راست و شرقی رخ نداده، بلکه در قسمت مسجد سمت چپ رخ داده است. کوچک سازی که در سمت چپ صورت گرفت، بخشی از مسعی را داخل در مسجد کرد؛ اما در مورد سمت راست دلیلی در دست نیست. شیخ حرّ عاملی در وسائل الشیعه از معاویهبن عمار نقل کرده که امام صادق علیه السلام فرمودند: پس روانه شو به پای خود با سکینه و آرامش دل، تا این که به مناره برسی که طرف مسعی است؛ پس از آنجا تند برو و بگو بسم اللّه و اللّه اکبر، و صلی اللّه علی محمدوآله و بگو: اللهم اغفر و ارحم و اعف عما تعلم انک انت الاعز الاکرم تا این که به مناره بعدی برسی. سپس گفت: مسعی از زمان فعلی بزرگ تر بود اما مردم آن را کوچک کردند.۷

این حدیث را علامه در تذکره۸ و در منتهی۹ و بحرانی ۱۰ و صاحب ریاض ۱۱ نقل کرده اند ولی هیچ کدام روایت را به چیزی مقید نکردند به جز بحرانی که می گوید: آنچه از اخبار فهمیده می شود این است که مسعی بزرگ تر از این بوده؛ چون سعی پیامبر بر شتر که روایات بر آن دلالت کرده اند و در این که پیامبر سوار بر شتر سعی می کرد؛ این همه تنگی به چشم نمی خورد که پیامبر مجبور باشد در هنگام بازگشت از مروه، عقب شتر را در ابتدای صفا و انگشتان شتر را برای سوار شدن در عقب صفا قرار دهد. بلکه همین قدر که نزدیک صفا و مروه شود و عرف آن را به حساب بیاورد کفایت می کند.۱۲

در نظر داشته باشیم که امام صادق علیه السلام با دو دولت همزمان بود و در زمان منصور ۱۴۸ قبل از روی کار آمدن مهدی عباسی، به شهادت رسید و دگرگونی در مسعی قبل از سال ۱۶۰ ه.ق رخ داد. بنابراین مردم بین مسعی و مسجد خانه هایی ساختند و مسعی را تنگ کردند و مهدی عباسی خانه ها را ویران کرد و زمین آن را بخشی از مسجدالحرام قرار داد. این همان چیزی است که از کلام ازرقی فهمیده می شود. وی می گوید: هم چنین عباس بن عبدالمطلب در بین صفا و مروه خانه ای داشت که در اختیار پسر موسی ابن عیسی بود. این خانه در جنب خانه جعفر بن سلیمان بود و پرچمی داشت که حاجیان وقتی از مروه می آمدند و به صفا می رفتند، از آنجا سعی می کردند. وی می گوید: برای مکیان خانه ام هانی دختر ابوطالب نیز بود که در کنار درب حناطین و مناره قرار داشت و در زمان مهدی عباسی و هنگام خرابی آخر به سال ۱۶۷ وارد در مسجدالحرام شد. ۱۳

پس توسعه زمان مهدی عباسی از طرف مسجد بود و طی آن خانه هایی که بر زمین مسعی ساخته شده بود، ویران شد. به تازگی خبر رسیده است که سعودیان درصدد توسعه مسعی برآمده اند و می خواهند دو مسیر موازی برای رفت و برگشت بنا کنند. از آنچه ناظرین بر امر توسعه می گویند چنین بر می آید که قرار است مسیر قدیمی برای آمدن از مروه به صفا و مسیر جدید برای رفتن از صفا به مروه استفاده شود. این توسعه در سمت شرقی مسعی و نه در سمت مسجد انجام خواهد شد. چه بسا شکل دو کوه موجود باعث بیرون بودن مسیر جدید از مرز بندی بین صفا و مروه شود؛ اما قرائن و نشانه هایی وجود دارد که مسعی حتی در سمت شرق رو به روی مسجد نیز پهن تر از زمان حال بوده است. این نشانه ها عبارتند از:

۱ و ۲ حفاری در کوه

صفا بخشی از کوه ابوقبیس و مروه بخشی از کوه قعیقان است. پس بعید است که درازای کوه و امتداد آن بدون تفاوت در مروه و صفا حدود ۲۰ متر باشد. بنابراین امتداد فعلی به دلیل حفاری هایی که در دو کوه انجام شده، همان امتداد سابق نیست. چون هم اکنون بقایای کوه مروه که از مسعی