پاورپوینت کامل صدرالمتألهین و حوزه معرفت دینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صدرالمتألهین و حوزه معرفت دینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صدرالمتألهین و حوزه معرفت دینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صدرالمتألهین و حوزه معرفت دینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

۴

بسم اللّه الرحمن الرحیم

اوّل خرداد به نام یکی از درخشنده ترین چهره های عالم اسلام و یکی از پرفروغ ترین شخصیت های جهان فلسفه و عرفان نام گرفت صدرالدین محمد قوامی شیرازی ملقّب به صدرالمتألهین و مشتهر به ملاصدرا، نام آشناترین حکیم الهی اسلامی است که از خاک پرگوهر و سرزمین پرهنر ایران برخاست و با تأسیس مکتبی جامع، مُتقن و پرصلابت، تحوّلی شگرف و همه جانبه در عرصه علوم اسلامی ایجاد کرد. در خصوص زندگی شخصی و شکل گیری شخصیّت او تحقیقات فراوانی صورت گرفته است، گرچه بسیار شایسته است این پژوهش ها در چهره نمایی این گونه اندیشمندان که تأثیرات عمیق در علوم، فرهنگ، تاریخ و تمدن این کشور کهن و پهناور دارند به درستی و استواری صورت گیرد.

در این کوتاه نوشتار گذری بر اندیشه ها، افکار و آرای صدرالدین و میزان تأثیر آن در علوم و اندیشه اسلامی مورد نظر است، گرچه بلندای اندیشه و وسعت دانش و فرازمندی مکتب او به حدّی است که نمی توان از گذر این قلم ناتوان و منظر ناچیز راقم، او را شناخت و به کنه وجودش راه برد.

او که عمر و هستی خود را وقف فراگیری علم و دانش و نشر و بیان آن داشته، در سایه طهارت روح و نزاهت نفْس و به کار گیری عقل و خرد و دور داشتن خود از هر چه تعلّقات دنیوی خوانده می شود، به جایگاهی از علم و معرفت راه یافت که نظیری برای او نمی توان یافت، گرچه موقعیّت شخصی، خانوادگی، عصری و مصری او خاص بود و خداوند متعال تمامی امکانات رشد و تعالی را فراروی او ساخته بود اما او نیز همانند دُرّ یکتایی که باید در صدف خویش، روشنای بوستان علم و خُنَکای گلستان دانش باشد، همه افاضات الهی و اشراقات ربّانی را که از رشحات بیان و بنان اساتید و اساطینی همانند میرداماد و شیخ بهاء داشت، در سینه سینای خود ریخت تا روزی یا روزگاری در رفعت و شکوه حکمت و عرفان الهی اسلامی نمایان سازد.

در خصوص فلسفه بحثی و ذوقی صدرالمتألهین که به حکمت متعالیه شهرت یافته، بحث و گفتگو فراوان است و باید با صراحت گفت گرچه به ظاهر این فلسفه در دسترس علاقه مندان به فلسفه قرار دارد لیکن از باب سهلِ ممتنع، بسیاری در تار و پود این حمکت گرفتار آمده و بدون شناخت ژرفا و قلمرو آن، در هاله ای از ابهامات و تنازعات فکری غرق گشته اند. حکمت متعالیه حقیقتاً مکتب مستقل فکری است که با تکیه بر اصول و بنیان های خویش پرداخته، بنای رفیعی را استوار ساخته که تمامی هستی و دار وجود را از این منظر وسیع و عمیق به درستی می توان شناخت و از مبدأ اُولی¨ تا هیولا را در بستر وجود و هستی، مورد شناسایی و معرفت قرار داد، حکم تمام هستی و مراتب آن را بر اساس اصالت وجود و تشکیک، آشکار ساخت.

تردیدی در اثربخشی اندیشه های بزرگان حکمت و عرفان و حتی کلام و تفسیر در یافته های علمی و حتی نظام و سازمان فکری ملاصدرا وجود ندارد، اما هندسه فکری او نه ترکیبی است نه تألیفی است و نه تلفیقی، بلکه نظام و مکتب اندیشه او خودبنیاد و متّکی بر اصول استوار و پایه های مستحکمی است که می توان بدون استفاده از مشرب های حکمی و عرفانیِ قبل از او، آن را فهمید و به عنوان استوارترین و نظام مندترین مکتب فلسفی، آن را تعریف و توصیف کرد.

شخصیت شکل گرفته و استوار وی که از تار معرفت و پود ارادت بنیاد نهاده شده، او را در مقابل هر ناملایماتی صبور و بردبار ساخته بود. از بزرگترین امتیازات صدرا، حرمت نهادن و تکریم اساتید خود بود؛ او به رغم دانش فراوان و حتی پیشی گرفتن در بسیاری از مباحث علمی و عملی از اساتید خود، همواره با دیده تعظیم و تجلیل می نگریست و در جلوت و خلوت ضمن سپاس، آنان را می ستود.

ناملایمات علمی و عملی دوران زندگی صدرا به حدّی طاقت فرسا بود که تنها اراده مستحکم و معرفت حکیمانه و عارفانه او می توانست آن را تحمل کند. او به حدّی به افکار و آرای خود یقین و باور داشت که هیچ عاملی اگرچه تکفیر علمی و تبعید عملیِ همه جانبه بود نتوانست او را از مسیر خود باز دارد.

بر اساس معرفت عمیق و ارادت وثیقی که نسبت به دین و همه مظاهر آن یعنی توحید، رسالت، ولایت و نیز قرآن داشت، با اندوخته های فراوان حکمی و عرفانی، خود را به ساحل دین رسانید و گوهرهای گران بهایی را از دریای معارف الهی بهره برد و خود را به اوج معارف الهی رسانید و از زمره افراد متعمّقی شد که ناب ترین معارف را در وادی توحید عرضه کرد.

در مرحله ذات واجب الوجود با ارائه برترین جلوه های بساطت، صرافت، وحدت و اطلاق به گونه ای صحرای توحید را منزّه و مقدس ساخت که تاکنون هیچ حکیمی و حتی هیچ عارفی این گونه متقن و مبرهن نساخته و تصوّر هرگونه نقص و فقدی را از ساحت الهی دور ساخت. تنها آنچه به سینای بی نام و نشان ذات اشارت دارد همانا هستی مطلق است که عاری از ماهیّت، ترکیب، کثرت، اعتبار و نظایر آن است.

در حوزه اوصاف واجب که از جمله عویصات علم کلام و حکمت تا قبل از صدرا بود، با طرح قاعده بسیط الحقیقه و صرافت وجودی و نزاهت از هر نوع تکثّر و ترکیبی، تمامی اوصاف کمالی را به وجود برگردانده و واجب را که شدّت و تأکّد هستی است، حائزِ همه آنها دانسته و بدون هیچ ترکیبی، اوصاف را عین ذات و عین یکدیگر معرّفی کرده و برای همیشه، اختلافِ نحوه ارتباطِ اوصاف با یکدیگر و با ذات را خاتمه بخشید که با این تحلیلِ عمیق، بیان شریف علوی در وصف ناپذیری حق در عین وجدان همه کمالات وجودی را به اثبات رسانید.

از عمده ترین مباحثی که در باب علم واجب ذکر شد، همانا اجمال در عین تفصیل است، اجمال که همان بساطت و اشتمال دفعی نسبت به همه معلومات ازلی و ابدی است، تنها از زاویه بساطت محضه قابل تعریف است. او با بهره گیری از قاعده بسیط الحقیقه و اینکه این قاعده تنها یک فرد و مصداق دارد و آن هم واجب تعالی است، در عین حال که واجب را شامل همه هستی می داند که بسیط الحقیقه کل الاCشیاء، او را از حدود، ماهیت، نقص، امکان و… منزّه دانسته و لیس بشی ءٍ منه و تناقض ظاهری دو طرف این قاعده را با تعدّد حمل مرتفع ساخته که بسیط الحقیقه کل الاCشیاء به حمل حقیقت و رقیقت و لیس بشی ء منه به حمل اوّلی ذاتی و حمل شایع صناعی. علم ذاتی حق تعالی به اشیاء را در مرحله ذات اثبات کرد و این علم را با بیان علم اجمالی در عین کشف تفصیلی ارائه نموده است. در مقام سایر اوصاف الهی، قدرت، اراده و دیگر شئونات واجبی، نظام اوصاف الهی را به عنوان جلوات و مظاهر ذات باری دانسته و به همه آنها جلوه نمود و ظهور بخشیده که تنها هیئات نوریه ای هستند که از ذات الهی تجلّی کرده و منشأ هستی و عالم و آدم شده اند.

صدرای شیرازی حکمت متعالیه خود را در چهار سفر عقلی طراحی کرد: در سفر اول آشنایی و وصول به حق را مدّ نظر قرار داده و آشنایی به اوصاف و اسمای الهی را در سفر دوم تعریف کرد؛ در سفر سوم مسیر ارتباط حق را با خلق در کسوت و صحبت حق ارائه نمود و نگاه حقّانی را به سالک ِ عقلی ارزانی دانست و نگرش او به هستی را متفاوت ساخت و در نهایت در سفر چهارم مسیر و مقصد خلق را به جلوه های ربّانی و ظهور عدل و حق الهی نمودار ساخت.

از مهم ترین و حساس ترین وقایع علمی صدرا، نگاه ویژه او به معاد و جلوه های قیامت است. او با جسارت تمام که تنها از مختصّات و ویژگیهای اوست با تمام توان برهانی و قدرت عرفانی خود به میدان آمد و با حق دانستن آیات قرآنی و روایات حقّانی، تفسیری نوین مبتنی بر پایه های شهودی و عقلی ارائه کرد. او در یکی از غامض ترین مباحث تفسیری که همانا بحث خلود و جاودانگیِ اهل نار می باشد با کوشش عقلی و کشش شهودی به دنبال جمع اصول قرآنی و ادلّه برهانی و منظر های عرفانی است؛ او در شواهدالربوبیه می نویسد: فالا~یات الوارده فی حقّهم بالتعذیب کلّها حقّ و صدق و کلام أهل المکاشفه لاینافیه(۱.)

در همین جا مناسب است به یکی از اصلی ترین و مهم ترین اتفاقاتی که توسط این بزرگ حکیم الهی اسلامی رخ داد، اشاره شود و آن همان نگاه جمعی و وحدانی است که تنها انسانهای رهیده از دام کثرت و پیوسته به باغ وحدت می توانند چنین نظری را افاده نمایند. او مبتکر و مؤسس این نظریه است که منظرها و شیوه های مختلف علمی در رسیدن به نتیجه لزوماً از یکدیگر جدا نبوده و نیستند بلکه نتیجه ای که از طریق عقلی یا از راه شهودی و یا از مسیر قرآنی گرفته می شود واحد بوده و یک حقیقت را نمودار می سازند بلکه چه بسا در فهم و رسیدن به نظراتِ یکدیگر از هم کمک و معاضدت فکری بستانند لذا حکیم، متکلّم، عارف و مفسّر در کنار یکدیگر به تماشای هستی نشسته و به صدای حقیقت گوش می دهند و با هدف واحد اما شیوه های مختلف، حقایق هستی اعم از تکوینی و تدوینی را واکاوی می کنند که اکنون این نظریه متعالی در اندیشه ها و آثار حکمای متأخر از صدرا تا عصر حاضر مشهود بوده و علامه طباطبایی قدس سره بر اساس همین روش و مَشی علمی، قرآن کریم را تفسیر نموده اند و اکنون این شیوه به گونه ای راسخ و حاکم گردیده که پندار تفکیک مشربهای معرفتی هیچ وجاهت علمی و دینی نداشته و نخواهد داشت. البته تحلیل و بازخوانی این نظریه اساسی نیاز به مجال دیگر دارد.

از جمله مباحث عمده فلسفه صدرایی تحلیل دقیق نظام علّی و معلولی هستی است. از دیرباز در تفکّر فلسفی نوع ارتباط مبدأ عالم با جهان، مورد بحث و نظر بوده است. عده ای بر اساس رابطه حادث با قدیم آن را توجیه می کردند، برخی دیگر بر اساس نسبت ممکن به واجب توصیف می کردند، دسته دیگر جریان علّی و معلولی را مطرح کرده و مبدأ عالم را علت و ممکنات را معالیل معرفی می کردند لیکن صدرای شیرازی گامی به مراتب فراتر نهاده و رابطه دار وجود را با صاحب و ربّش از نوع جوهر و عرض، فعل و فاعل، و شأن و ذی شأن ارائه کرده(۲) و این همان ترقیق علیّت و ارجاع آن به تشأّن است که با این نظریه فلسفه به نهایت رسیده و منظر عرفانی آغاز می گردد.

از بدیع ترین معارف هستی شناسی، شناخت نحوه وجود امکانی در حکمت صدرایی است. صدرالمتألهین شیرازی آنسان که در ح