پاورپوینت کامل به همت مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد;میزگرد علمی وحی و تجربه دینی ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل به همت مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد;میزگرد علمی وحی و تجربه دینی ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل به همت مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد;میزگرد علمی وحی و تجربه دینی ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل به همت مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد;میزگرد علمی وحی و تجربه دینی ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۴

به همت مجمع عالی حکمت اسلامی میزگرد علمی »وحی و تجربه دینی« با حضور طلاب، فضلا و اساتید حوزه در مدرسه عالی دارالشفا، برگزار شد. حجهالاسلام والمسلمین قائمی نیا عضو هئیت علمی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام طی سخنانی در این میزگرد به عوامل پیدایش و طرح تجربه دینی در مسیحیت اشاره کرد و گفت: در جهان غرب، هم زمان با طرح پرسش های جدید در حوزه معرفت شناختی، ظهور فلاسفه جدید، بعد عقلی مسیحیت را تضعیف کرد و فیلسوفان جدیدی مثل »دیوید هیوم« که از همه برجسته تر بود نقدهای مفصلی بر مسیحیت و اعتقادات مسیحی وارد کردند. وی ادامه داد: با آمدن فیلسوفان جدید در میان آنها اجماع نظری تقریبی پیدا شد که مسیحیت یک دین عقلی نیست و جنبه عقلانیت خودش را از دست داده است. به همین دلیل دانشمندان درصدد بیان تفسیری از دین بر آمدند که جنبه عقلی و فلسفی مسیحیت را کنار بزنند تا مباحث عقلی و فلسفی جزو جوهره مسیحیت به حساب نیاید. به عنوان مثال خیلی ها تلاش کردند که اعتقاد به تثلیث را با یک سری دلائل عقلی اثبات کنند، اما در دوره مدرن همه اینها زیر سؤال رفت و مسیحیت یک پشتوانه عقلی برای خودش پیدا نکرد. اما جریان دومی که منجر به پیدایش تجربه دینی شد، قاعده نیوتنی بود که نیوتن براساس چند قاعده و فرمول ساده در علم مکانیک، تمام حرکات عالم ماده مثل حرکات روی زمین و کرات و سیارات را تبیین می کرد و به یک توفیق عجیبی در علم دست یافت و لذا این سؤال در میان فلاسفه پیدا شد که رمز توفیق نیوتن چه بود و چرا بشر برای نخستین بار در حوزه خاصی از علم به چنین توفیقی دست یافت. در رمز توفیق نیوتن، فلاسفه گفته اند او تجربه خود را از مشاهده وقایع هستی آغاز کرد و یک تجربه علمی خوبی به دست آورد که به تبع آن توانست یک تئوری دقیقی را براساس مشاهده و تجربه خود استوار کند. لذا سراغ این الگو رفتند که آیا می شود آن را در حوزه هایی مثل دین پیاده کرد یا نه؟ این استاد حوزه در ادامه به تشریح دو جریان نقد مسیحیت و قاعده نیوتنی در پیدایش جریان تجربی دینی پرداخت و گفت: در جریان اول پرسش اصلی این بود که گوهره مسیحیت چیست؟ لذا در خلال این پرسش ها مسیحیت بعد عقلی خود را از دست داد و کتاب مقدس نیز مورد نقد واقع شد و مسیحیان متوجه شدند که کتاب مقدس، هم مشکلات تاریخی دارد و هم مشکلات محتوایی؛ یعنی در حقیقیت مضامین و محتوای کتاب مقدس با چیزهایی که مورخان می گویند هم خوانی ندارد. لذا در اثر این عدم هم خوانی معتقد شدند که ما یک عیسای تاریخی داریم و یک عیسای مقدس که در حقیقت عیسای کتاب مقدس یک عیسای وهمی است، یعنی در تاریخ شخص دیگری زندگی می کرده، رفتارش طور دیگری بوده و با عیسای مقدس تفاوت داشته است. علاوه بر آن از لحاظ محتوایی نیز متوجه شدند که کتاب مقدس تعارضات زیادی در مباحث مختلف دارد و در نتیجه آن تعارضات، مسیحیت تمام هستی خود را که عقلانیت و کتاب مقدس بود از دست داد. لذا متکلمانی پیدا شدند و به فکر طرح تجربه دینی به جای دین طرح در کتاب مقدس افتادند و گفتند هر دینی در ظاهر علاوه بر اعتقادات، اخلاقیات، فقه و… یک عنصر مهم پنهانی به نام »حال یا احساسات دینی« دارد. لذا بعد از یک قرن طرح احساسات دینی، اصطلاح تجربه دینی را بکار بردند و گفتند آن چیزی که در دین مهم است و محوریت دارد احساسات است که اگر کسی این احساسات را داشته باشد دین دار است و اگر نداشته باشد دین دار نیست، چراکه دین داری دائرمدار احساسات است ولی دائرمدار اعتقادات نیست. از سوی دیگر گفتند؛ چون حیطه دین دچار فراز و نشیب های خاصی شده و در دین چیزهای متنوعی هست، لذا باید یک قطعیتی به این چیزهای متنوع بدهیم که این قطعیت در مکانیک نیوتن موجود است، چون در قاعده نیوتن، تکیه گاه مطمئنی است که تئوری ها براساس آن پایه ریزی شده اند لذا به همین خاطر، مفهوم تجربه دینی را مطرح کردند و گفتند: تجربه دینی در حوزه دین همان کاری را انجام می دهد که مشاهد و تجربه علمی در حیطه علم انجام می دهد. بنابراین اگر متکلم سراغ تجربه دینی برود، در واقع مطمئن ترین تکیه گاه برای اعتقادات دینی را به دست آورده است و اعتقاداتی که از راه تجربه به دست می آیند، می توانند اعتقادات قابل اعتمادی باشند. وی در ادامه به نکاتی تاریخی در همین زمینه اشاره کرد و بیان داشت: اولین متکلم مسیحی که این بحث را مطرح کرد، شلایر ماخر بود که بنیانگذار الهیات پروتستان بود و اولین بحث راجع به تجربه دینی را با همان »حال و احساس دینی« مطرح کرد. آقای ماخر سخنرانی هایی با عنوان »درباره دین« ترتیب داد و و در همان سخنرانی ها بحث تجربه دین را مطرح نمود و همین ها پس از مدتی تبدیل به یک سنتی در الهیات پروتستان شد و پس از او کسان دیگری مانند ردولوف اتو ویلیام جیمز و … آمدند و بر این مباحث تأکید کردند و آن را گسترش دادند و گفتند گوهره دین باید یک نوع تجربه مبتنی بر احساس باشد و محوریت هر دینی به همان احساس برمی گردد. حجهالاسلام والمسلمین قائمی نیا به روش شناسی وحی نیز اشاره و خاطرنشان کرد: بحث تجربه دینی در مورد وحی را نخستین بار مرحوم اقبال لاهوری؛ در کتاب »احیاگر دین در اسلام«؛ به کلام اسلامی کشاند و اسم آن را تجربه عرفانی و باطنی گذاشت. اقبال حرف خودش را به صورت پخته مطرح کرده بود ولی متأسفانه نواندیشانی که بعد از وی آمدند، آن را تغییر دادند و به فضایی کشاندند که با اصول اسلام و آیات قرآن سازگار نیست و حال این که ما هیچ محکمه ای بالاتر از خود آیات قرآن درباره پدیده وحی نداریم. وی با بیان این که در عصر کنونی ادیان موجود از نگاه پدیدار شناختی تفاوت اساسی دارند و به دو دسته مبتنی بر »کلمه« و »بانی« تقسیم می شوند بیان داشت: در ادیان مبتنی بر »بانی« حالات خود »بانی« اهمیت دارد اما در ادیان مبتنی بر »کلمه« محوریت با کتاب است؛ مثلا در اسلام، قرآن محور است. ولی در مسیحیت که دین مبتنی بر »بانی« است حالات حضرت مسیح علیه السلام محور است و انجیل واسطه میان بشر و حضرت مسیح علیه السلام است، اما در اسلام، پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله یک واسطه ای است که قرآن را به بشر انتقال می دهد. پس چون در ادیان مبتنی بر »بانی« مانند مسیحیت، کتاب اهمیتی ندارد، جا داشت و مسلم بود که اصطلاح تجربه دینی پیدا بشود. به همین دلیل مسیحیت، خاستگاه مفهوم تجربه دینی است. در همین زمینه، »ماکس وبر« می گوید: مسیحیت از همان زمانی که متولد شد، آنتی تزش )ضدخودش( را در درون خود پرورش داد، یعنی آن عامل درونی باعث شد که مسیحیت اصالت خود را از دست بدهد و تبدیل به یک دین مبتنی بر »بانی« گردد. حجهالاسلام والمسلمین قائمی نیا با طرح این سؤال که، آیا می شود تجربه دینی را به اسلامی که محوریت در آن کتاب و کلام الهی است و وحی یک شکل زبانی دارد و »کلم اللّه موسی تکلیما«، »و ما کان لبشرا یکلمه اللّه الا وحیا او من وراء حجاب«؛ تسرّی داد یا نه؟ گفت: وحی یک نوع ارتباط زبانی خدا با پیامبران بوده است، گرچه همه پیامبران این افتخار را نداشتند، اما پیامبر مکرم اسلام صلی اللّه علیه وآله در طول ۲۳ سال با خداوند ارتباط زبانی داشته است. بنابراین به نظر می رسد مغالطه اصلی که امروزه نواندیشان و روشن فکران دچار آن شده اند، یک تصور اشتباهی است که اینها بدون حساب، همه مفاهیمی را که در شاخه پروتستان مسیحیت به چشم می خورد، به عالم اسلام تسری می دهند. تجربه دینی می خواست یک مشکل نظری در مسیحیت را حل کند و حال این که این مشکلات در اسلام اصلا وجود نداشته است، چراکه در اسلام »شریعت« عنصر قابل حذفی نبوده و مثل مسیحیت نیست که شریعت نداشته باشد، چرا که مسیحیت دینی بود که برای اصلاح یهودیت پیدا شد، یعنی حضرت مسیح علیه السلام نمی خواست که شریعت یهود را نسخ کند، بلکه می خواست انحرفات یهودیت را اصلاح کند؛ اما اسلام به جای شریعت های قبلی آمده و شریعت در آن عنصر کلیدی است. اسلام یک منظومه ای است که هر کدام از مبانی آن مثل فقه، اخلاقیات، عقاید و غیره، سر جای خود واقع شده و ما نمی توانیم فقط گزاره های اخلاقی آن را بگیریم و بگوئیم دین فقط احساسات است و عقاید، احکام و… آن را کنار بگذاریم. اگر این گونه شد، گوهر دین تجربه دینی می شود ولی این در شریعت اسلام شدنی نیست. عضو هیئت علمی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام در بخش دیگری از سخنان خود به دیدگاه ها در مورد ماهیت وحی اشاره کرد و یادآور شد: در این رابطه ما سه دیدگاه داریم؛ یکی دیدگاه سنتی است که معتقد است وحی الزاما شکل زبانی نمی تواند داشته باشد، بلکه می تواند به اشکال گوناگون باشد و در آن زبان مدخلیت ندارد. دیگری دیدگاه اشاعره و بسیاری از فلاسفه است که منطبق با دیدگاه تجربه دینی می باشد. دیدگاه سوم، دیدگاه افعال گفتاری است که معتقد است وحی، سرشت زبانی دارد یعنی خداوند مضامین و مفاهیم را در قالب زبانی به پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله داده است و این نظر می تواند با نظر شیعه، هم خوان باشد و از لحاظ فلسفی بعضی از مشکلات دیدگاه های دیگر را حل بکند. حجهالاسلام والمسلمین قائمی نیا در پاسخ به این سؤال که »چه نوع روش شناسی را باید در حل مسئله وحی اتخاذ کنیم؟« گفت: طبیعی است که آمیزه ای از مباحث فلسفی و قرآنی باید در اینجا حاکم باشد، چون وحی یک پدیده عمومی نیست و ما تا حدی می توانیم درباره آن سخن بگوییم، یعنی وحی از جهاتی برای ما معلوم و از جهاتی نیز مجهول است؛ به عنوان مثال ما می توانیم بحث کنیم و بگوییم که ما نمی توانیم از لحاظ فلسفی وحی را یک نوع تجربه دینی بدانیم، زیرا در غیر این صورت نقض غرض دینی می شود، یعنی خداوند از همان ابتدا سعادت بشر را می خواسته و آن را موکول به آزمون خطاها و تجربه دینی نکرده است، فلسفه نمی تواند تمام ماهیت وحی را مشخص کند، بلکه ما علاوه بر بکارگیری استدلال های فلسفی و با تحلیل آیات قرآن به حقیقت وحی می رسیم. وحی در برخی انبیا حالت گزاره ای داشته و در برخی انبیا حالت زبانی، ولی سوای این مطالب، قطعا می توانیم بگوئیم قرآن محصول یک نوع ارتباط زبانی میان خداوند و بشر بوده است.

بر پایه این گزارش، حجهالاسلام والمسلمین شیروانی نیز در ادامه این میزگرد به مصادیق تجربه دینی در فرهنگ اسلامی اشاره کرد و گفت: آنچه که ما در مباحث عرفانی تحت عنوان کشف و شهود داریم همگی، سطحی از مصادیق سطوح مختلف تجربه دینی هستند؛ به عنوان مثال، کسی که پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله یا امام علیه السلام را مشاهده کند و به او الهام بشود و حتی روِیای صادقه ای را ببیند که با مفاهیم و مضامین دینی مرتبط بشود و یا صدائی را بشنود و یا احوالی در اثر ذکر و دعا برای او به وجود آید، همه این گونه موارد و حالات معنوی و عاطفی از مصادیق تجربه دینی به حساب می آیند. البته در بعضی از موارد و در بعضی از مباحث علمی مصادیق خاصی از ت