پاورپوینت کامل «سلوک سیاسی یادگار امام» از منظر رهبر معظم انقلاب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «سلوک سیاسی یادگار امام» از منظر رهبر معظم انقلاب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «سلوک سیاسی یادگار امام» از منظر رهبر معظم انقلاب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «سلوک سیاسی یادگار امام» از منظر رهبر معظم انقلاب اسلامی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۵

کارکرد سیاسی یادگار امام خمینی قدس سره مرحوم حجه الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی رحمه اللّه علیه در مقاطع مختلف قبل و بعد از انقلاب، در میان ابعاد و جوانب گوناگون شخصیت او از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

تحلیل جامع رهبر معظم انقلاب با خاطرات شنیدنی ایشان در هم آمیخته و متضمن نکات مهم و بدیعی است و می تواند تصویر واقع بینانه ای از این جنبه از کارنامه آن فقید سعید را به دست دهد.

متن گفت و شنودی که در اسفند ماه سال ۱۳۷۴ توسط مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام قدس سره با مقام معظم رهبری انجام گرفته است، در ذیل تقدیم خوانندگان ارجمند می گردد.

با تشکر فراوان از این که وقتی را برای مصاحبه با ما اختصاص دادید. خواهشمند است در آغاز سخن درباره سابقه آشنایی خود با یادگار امام قدس سره نکاتی را بیان کنید.

اولین برخورد من با ایشان مربوط به حدود سال ۴۱ است که در قم، به منزل امام زیاد رفت وآمد می کردم. ایشان ظاهراً دبیرستان می رفتند. من می دیدم که با دوچرخه از «اندرونی» به منزل می رفتند و ما از در «بیرونی» می رفتیم. اول ایشان را نمی شناختم و بعداً گفتند که «آقازاده امام» هستند. بعد از آن، ایشان را ندیدم و حتی در جریانات سال های ۴۲ نیز چیزی از ایشان به یاد ندارم و نمی دانم کجا بودند و چه می کردند، ولی در حدود سال های ۴۴ – ۴۵ شنیدم که ایشان طلبه شده اند و طلبه خوبی هم شده اند و خیلی جدی مشغول درس هستند. در آن زمان نقل می شد که امام به ایشان فرموده اند که: «اگر می خواهی به دانشگاه بروی مخارج بر عهده خودت است، اما اگر طلبه بشوی، من شهریه ای به تو می دهم» امام به این وسیله، ایشان را به طلبگی تشویق کرده بودند. بعدها، کم کم آشنایی ما بیشتر و رابطه مان نزدیک تر شد. حتی یک بار من در قم به منزل ایشان رفتم. آن وقت تازه ازدواج کرده بودند و در کوچه ادیب می نشستند و من از مشهد آمده بودم. گفتم: «بروم و فرزند امام را ببینم» ایشان را دیدم و از نزدیک با هم آشنا شدیم. این اوایل آشنایی ماست. بعدها، ایشان به نجف رفتند. از نجف که برگشتند، دستگیر شدند. پس از آزادی، در تهران در منزل آقای ثقفی وارد شدند و من هم آن وقت اتفاقاً در تهران بودم، به دیدن ایشان رفتم. جمعی از دوستان آن جا بودند. پس از آن، ایشان در بعضی از کارها با من ارتباط پیدا کردند؛ هم کاری های مربوط به مبارزه مثل اعلامیه هایی که از نجف می آمدند که ایشان چند مورد برای من به مشهد فرستادند. از نجف هم یک یا دو مورد یا شاید بیشتر، اعلامیه را در لای جلد کتاب جاسازی و کتاب را صحافی کردند و برای من فرستادند. هم چنین ارتباط ما در بعضی از زمینه های روشن فکری بود، مثلا کتاب «در خدمت و خیانت روشن فکران» آل احمد را که تازه درآمده بود و دستگاه اجازه چاپ نمی داد، ایشان تلاش و اقدام کرد. ایشان برای آن که از جهات گوناگون، اطمینانی پیدا کنند، یک نسخه را برای من فرستادند و من هم نظراتی دادم. ارتباطات ما در این دو زمینه شکل گرفتند و سابقه آشنایی ما چنین است.

جمع بندی و برداشت کلی شما از شخصیت حاج احمد آقا چگونه است؟

آقای حاج احمدآقا عنصر قابل و لایقی بود. اولاً ایشان خیلی باهوش بود، به طوری که اگر انسان بخواهد یک صفت ذاتی و خصوصیت برجسته را در حاج احمدآقا بشمرد، هوش اوست. بسیار مرد باهوش و تیز و زیرکی بود. ثانیاً بعضی از صفات خوب امام را من در ایشان هم دیده بودم، مثلا بی رو دربایستی بود، امام هم همین طور بودند. من از نزدیک با ایشان هم معاشرت و رفاقت داشتم، رودربایستی نداشتند. جاهایی که لازم بود، صراحت خوبی داشتند، البته نه در همه جا. تعبیر درست این ویژگی، همان «رودربایستی نداشتن» است. از دیگر خصوصیات وی این است که مرد عاقلی بود. به شدت به امام عشق می ورزید. از اعماق وجود، به این انقلاب اعتقاد داشت و به همین دلیل، هوش سرشارش را در خدمت انقلاب و امام به کار می گرفت و اصل برای ایشان همین بود. بعدها دیدم که در وصیت نامه اش هم همین مطلب را تصریح کرده است. من خودم بارها دیده بودم که در درجه اول برای او، امام و انقلاب مطرح بود. رفاقت ها، دوستی ها، جبهه ها و باندها هیچ مطرح نبودند. این ها جهات خیلی خوب ایشان بود. البته من از دروسی که هم در قم و هم در نجف خوانده بودند و از خصوصیات و میزان معلوماتشان مطلع نیستم. علتش هم این است که در این چند سال بعد از انقلاب که ارتباطات کاری مختلفی داشتیم، بحث علمی مطرح نشد تا بتوانم از میزان علمی ایشان آگاه شوم. خود ایشان می گفت که در نجف، ظاهراً مکاسب می گفته اند و این یک سطح خوبی است و در کل، ایشان شخصیت ارزنده، با ارزش و خیلی مفیدی بود.

حضرت عالی در پیام تسلیت به مناسبت درگذشت ایشان فرموده اید که ایشان برای حضرت امام قدس سره مشاوری امین و یاری دیرین و سربازی فداکار بوده اند. لطفاً در این باره توضیح بیشتری بفرمایید.

ایشان واقعاً در کنار امام یک عنصر لازم و بی بدیل بود. هیچ کس دیگر در کنار امام نمی توانست این نقش را ایفا کند. اگر کسی می خواست خبری را به امام بدهد (که خبر دادن به امام هم کار آسانی نبود) گاهی خبر تلخی بود که باید امام می دانستند نه فقط خبر مرگ افراد بلکه گاهی حوادثی یا اشکالاتی در دولت بود، در مسئولین و اشخاص بود که باید یک نفر آن ها را به امام منتقل می کرد. هر کسی نمی توانست این کار را بکند، زیرا ممکن بود کسانی خبری را منتقل کنند، در حالی که امام ندانند آن ها جزو چه گروهی هستند یا خبر چقدر متقن است. برای رسیدن اخبار به امام، کسی لازم بود که به امام نزدیک باشد و چنین شخصی فقط حاج احمد آقا بود. ایشان، هم در انتقال خبرها به امام و هم در انتقال نظرات ایشان به بیرون خواه به مثل ما که مسئولین سطح بالای نظام بودیم، خواه به مردم و دیگر مسئولین نظرات امام را خوب منعکس می کرد و هم در مشورت دادن به امام، نقش داشت. حاج احمدآقا در موارد متعددی به امام مشورت می داد. امام کسی نبود که تحت تأثیر عواطف قرار بگیرد و یا ارتباط پدر و فرزندی، تأثیر ناروایی در امام داشته باشد. امام از مشورت حاج احمد آقا استفاده بهینه می کردند؛ یعنی این طور نبود که هر چه حاج احمدآقا می گفت، امام بپذیرد. مواردی اتفاق افتاد که امام نظری داشتند (و شاید خود ماها هم خیال می کردیم که آن نظر را حاج احمدآقا به ایشان منعکس کرده است) ولی خدای متعال طوری پیش آورد که فهمیدیم نظر حاج احمدآقا چیز دیگری بوده است. حتی در یک واقعه ای نظری از امام برای من نقل شد و من تعجب کردم که حضرت امام چرا چنین نظری داده اند و قبول نداشتم، ولی هم حاج احمدآقا و هم آقای هاشمی اصرار داشتند که نظر امام است. یک بار برای تصمیم گیری درباره امر بسیار مهمی، تشکیل جلسه دادیم. من پیشنهاد کردم خدمت امام برویم ، زیرا احتمال می دادم امام، بعضی از حواشی و واقعیت ها را به درستی ندانند. جلسه را در خدمت امام تشکیل دادیم. در آن جا، پس از طرح حرف ها و نظرات، دیدم که امام گرایش به نظری که بنده داشتم پیدا کردند. فوراً این مطلب به ذهنم رسید که چطور حاج احمدآقا از امام مطلب دیگری را نقل کردند؟ حاج احمدآقا ملتفت شد که این جا جای توجه به چنین گمانی است، فوراً در مقابل همه، با امام مطرح کرد که: «مگر من صبح که خدمت شما رسیدم، شما چنان نفرمودید و من چنان نگفتم؟» و جزئیات را ذکر کرد و امام هم تصدیق کردند. حاج احمدآقا گفت: «پس من اشتباه به شما نسبت نداده ام.» مقصودم این است که سخنان امام، مشورت های حاج احمدآقا نبود، ولی امام از مشورت های ایشان استفاده می کرد. حاج احمدآقا در موارد متعددی نظرات پخته خوبی را به امام منعکس می کرد. گاهی هم مطالبی می گفت و امام قبول نمی کردند. در موارد متعددی از جمله جنگ یا سیاست خارجی یا امثال آن، نظرات امام با حاج احمدآقا متفاوت بود. ما مشترکاً در خدمت امام جلساتی داشتیم که آقای هاشمی، آقای موسوی اردبیلی، آقای مهندس موسوی و حاج احمد آقا حضور داشتند. (آقای مهندس موسوی در اکثر جلسات بودند، ولی در تمام آن جلسات شرکت نمی کردند. گاهی، موضوع جلسه محدودتر بود و امام می فرمودند که فقط ما برویم) در این جلسات مکرر اتفاق می افتاد که ما نظری داشتیم و امام نظر شریف دیگری داشتند. ما نظرمان را می گفتیم و بالاخره به هر چه ایشان دستور می دادند، عمل می کردیم. این حالت برای حاج احمدآقا مکرر پیش آمده بود. بنابراین، نباید تصور شود که ایشان چیزی را به امام تلقین می کرد. امام، تلقین پذیر نبود، ولی نظرات روشن و