پاورپوینت کامل معنا شناسی مولی در حدیث غدیر ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معنا شناسی مولی در حدیث غدیر ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معنا شناسی مولی در حدیث غدیر ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معنا شناسی مولی در حدیث غدیر ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

حدیث غدیر از احادیثی است که محدثان و مورخان اسلامی به صورت متواتر روایت کرده اند. متواتر بودن حدیث غدیر مقتضای قوانین طبیعی است، زیرا پیامبراکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم آن را در میان انبوه مسلمانانی که با او در حجت الوداع شرکت کرده بودند، در غدیر خم ایراد کرد. شرایط ایراد خطبه غدیر به گونه ای بود که حاجیان پس از بازگشت از سفر حج به وطن خود\ آن را برای دیگران بازگو کرده اند.

بسیاری از عالمان برجسته اهل سنت بر متواتر بودن حدیث غدیر تصریح کرده اند. شمس الدین ذهبی، شمس الدین جزری شافعی، جلال الدین سیوطی، جمال الدین حسینی شیرازی، ضیاءالدین مقبلی، سیدامیرمحمد صنعانی، حافظ شهاب الدین حضرمی، شیخ محمدصدر العالم از آن جمله اند. بسیاری از آنان نیز صحت حدیث غدیر را تأیید کرده اند. حافظ ابوعیسی ترمذی، حافظ ابوجعفر طحاوی، ابوعبداللّه حاکم نیشابوری، حافظ عمادالدین بن کثیر شافعی، حافظ ابن حجر عسقلانی، ابن حجر هیثمی مکی، نور الدین هروی قاری حنفی عبدالحق دهلوی و ناصرالدین آلبانی از آن دسته اند.

ر.ک: الغدیر، ۱/۵۴۳-۵۷۲.

ابن ابی الحدید معتزلی نیز آن را مستفیض و مشهور خوانده است. شرح نهج البلاغه ۹/۱۶۶ و ۶/۱۶۷.

در تواتر حدیث غدیر از دیدگاه عالمان شیعه نیز تردیدی وجود ندارد، آنان این حدیث را هم از امامان اهل بیت علیهم السلام روایت کرده اند و هم از صحابه پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم.

ر.ک: غایت المرام ۱/۳۰۵-۳۴۲، بحارالانوار ۳۷/۱۰۸-۲۳۵.

آن چه در این نوشتار مورد پژوهش واقع شده، معنی شناسی واژه مولی در حدیث غدیر است.

معنی شناسی مولی در حدیث غدیر

کلمه «مولی» معانی یا کاربردهای مختلفی دارد که محب، ناصر و کسی که دارای حق تصرف در امور دیگری است از معانی یا کاربردهای آن است، از این رو، در این که مقصود از مولی در حدیث غدیر، یعنی در این سخن پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم که فرمود: «من کنت مولاه فعلی مولاه» چیست؟ دو دیدگاه مطرح شده است: دیدگاه شیعه و عده ای از اهل سنت این است که مقصود از «مولی» در حدیث غدیر کسی است که دارای حق تصرف در امور مسلمانان است؛ یعنی رهبر و امام مسلمانان. بنابراین، پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم در غدیر خم علی علیه السلام را به رهبری و امامت مسلمانان نصب کرده است. (آن عده از اهل سنت که مولی در حدیث غدیر را به معنای کسی که حق تصرف در امور دیگران را دارد؛ یعنی امام دانسته اند\ گفته اند: امیرالمؤمنین علیه السلام در غدیر خم به امامت مسلمانان نصب شده است، و مقصود امامت او پس از پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم است، ولی چون زمان آن تعیین نشده است، امامت او مربوط به پس از عثمان است. در مباحث بعدی، وجه نادرستی این تأویل بیان خواهد شد.) و دیدگاه رسمی میان اهل سنت این است که مقصود از مولی در حدیث غدیر محب یا ناصر است، یعنی علی علیه السلام همانند پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم یا ناصر مسلمانان است؛ و از آن جا که انسان باید محب و ناصر خود را دوست بدارد، بر مسلمانان است که همان گونه که پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم را دوست می دارند، علی علیه السلام را نیز دوست بدارند. بنابراین، پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم در غدیر خم از مسلمانان خواسته است که دوستدار امیرالمؤمنین علیه السلام باشند.

اگر به درستی در حدیث غدیر تأمل شود\ روشن می شود که دیدگاه اول درست است یعنی مولی در حدیث غدیر به معنای سرپرست و صاحب اختیار و کسی است که حق تصرف در امور مسلمانان را دارد، یعنی رهبر و امام آنان است. شواهد و قراین این معنا بسیار است:

۱. در فرازهایی از متن مفصل حدیث غدیر که از امام محمدباقر علیه السلام روایت شده، به امامت امیرالمؤمنین علیه السلام تصریح شده است. ر.ک: احتجاج طبرسی، روضت الواعظین، بحارالانوار.

۲. در برخی از متن های متوسط حدیث غدیر نیز امامت علی علیه السلام آشکارا بیان شده است. مانند احتجاج امیرالمؤمنین علیه السلام در زمان خلافت عثمان به نقل سلیم بن قیس هلالی. فرائد السمطین ۱/۳۱۲، حدیث ۲۵۰.

۳. در بسیاری از نقل های متن مختصر حدیث غدیر آمده است که پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم قبل از آن که دست علی علیه السلام را بالا ببرد و بگوید: «من کنت مولاه فعلی مولاه» اولویت خود نسبت به امور مسلمانان را یادآور شد و از آنان در این باره اقرار گرفت و فرمود: «ألست اولی بکم من انفسکم»، (ر.ک: الغدیر ۱/۳۳۹-۳۷۵؛ مسند احمدبن حنبل ۱۴/۴۳۶، حدیث۱۹۱۹۸) آن گاه بلافاصله فرمود: هرکس که من مولای او هستم، علی مولای او است. روشن است که مقصود از مولی بودن پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم نسبت به مسلمانان، به قرینه جمله قبل از آن، رهبری و امامت رسول اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم است، یعنی او درباره امور مسلمانان بر آنان ولایت داشت. بنابراین، پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم همان ولایتی که خود بر مسلمانان داشت را برای علی علیه السلام اثبات و اعلان کرد.

۴. با صرف نظر از قرینه یاد شده، در جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» نخست، مولی بودن پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم بیان شده آن گاه مولی بودن علی علیه السلام بر آن متفرع گردیده است. بنابراین، مقصود از مولی در مورد علی علیه السلام همان است که در مورد پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم مقصود است. پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم هم محب و ناصر مسلمانان بود و هم رهبر و صاحب اختیار در امور آنان بود، یعنی ولایت پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم بر مسلمانان دارای ابعاد سه گانه محبت، نصرت و زعامت بود. این ابعاد سه گانه، در حدیث غدیر برای علی علیه السلام اثبات شده است، و برای این که استعمال لفظ در بیشتر از یک معنا لازم نیاید دو وجه متصور است:

الف) مولی مشترک معنوی است و همه کاربردهای آن یک معنای جامع و مشترک دارد که با توجه به ریشه کلمه مولی (و-ل-ی) قرب و نزدیک خاصی است میان دو انسان که مستلزم محبت، نصرت و حق تصرف یکی در امور دیگری است. ر.ک: المیزان ۶/۱۲. فالمحصل من معنی الولایت فی موارد استعمالها هو نحن من القرب یوجب نوعا من حق التصرف و مالکیت التدبیر.

به عبارتی دیگر، معنای مشترک میان همه کاربردهای مولی، اولویت داشتن نسبت به فرد یا چیزی است، که هر یک از کاربردهای آن ویژگی خاصی دارد؛ ولایت محبت اقتضا می کند که دوست یک فرد رابطه نزدیک تری از دیگران به او داشته و در حل مشکلات او نسبت به وی از دیگران برتر و سزاوارتر است. همین گونه است ولایت نصرت که کسی که با دیگری پیمان نصرت بسته است، در یاری کردن و مقابله با دشمنان او از دیگران سزاوارتر است، و در ولایت زعامت و رهبری، زعیم و رهبر مردم در تصمیم گیری نسبت به امور آنان از دیگران سزاوارتر است. ر.ک: الغدیر ۱/۶۴۸-۶۵۱. لیس للمولی الا معنی واحد و هو الاولی بالشیء و تختلف هذه الاولویت بحسب الاشتمال فی کل من موارده. شایان ذکر است که این مطلب را برخی از محققان قبل از علامه امینی بیان کرده اند، چنان که علامه کراجکی گفته است: «ان الاولی هی الاصل والیها یرجع معنی کل قسم، لان مالک الرق لما کان اولی بتدبیر عبده من غیره کان لذلک مولاه، والمعتق لما کان اولی بمعتقه فی تحمله لجریرته و ألصق به من غیره کان مولاه، وابن العم لما کان اولی بالمیراث ممن هو ابعد منه فی نسبه و اولی ایضا من الاجنبی بنصرت ابن عمه کان مولی، والناصر لما اختص بالنصرت وصار بها اولی کان لذلک مولی. و اذا تأملت بقیت الاقسام وجدتها جاریت هذا المجری، و عائدت بمعناها الی الاولی.

کنزالفوائد ۲/۹۱.

ب) بنابراین که کلمه مولی مشترک لفظی است، یکی از معانی سه گانه محبت، نصرت و زعامت مدلول مطابقی، و معانی دیگر مدلول التزامی آن است. توضیح آن که: بنابراین که معنای مطابقی مولی در حدیث غدیر رهبری و زعامت است، رهبر امت اسلامی دوستدار مسلمانان است، چنان که خداوند در مورد پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم می فرماید: «لقد جاءکم رسول من انفسکم عزیز علیه ما عنتم حریص علیکم بالمؤمنین رئوف رحیم» توبه / ۱۲۸. رسولی از خودتان برای شما آمد که مشکلات شما بر او گران است، او بر (هدایت و سعادت) شما حریص، و نسبت به مؤمنان مهربان است.

پیشوایی که نسبت به مردم چنین مهر و محبتی دارد، در یاری آنان نیز دریغ نخواهد کرد. بنابراین، محبت و نصرت از لوازم آشکار رهبری اسلامی است.

این که معنای محبت و نصرت مدلول مطابقی مولی در حدیث غدیر باشد، به این است که مولی را به محب و ناصر (دوست و یاور) معنا کنیم، نه محبوب و منصور، زیرا محبوب و منصور از معانی یا کاربردهای مولی نیست، آن چه از معانی یا کاربردهای مولی است، محب و ناصر است و محبوب و منصور از لوازم معنای محب و ناصر است. بنابراین، مفاد و مدلول مطابقی حدیث بنابر فرض یاد شده این است که هر کس که من ناصر یا محب او هستم، علی ناصر یا محب او است، و لازمه این محبت و نصرت ـ به حکم «هل جزاء الاحسان الا الااحسان» محبت و نصرت مؤمنان در حق پیامبر و علی است. بنابراین، تفسیر معروفی که از حدیث غدیر می شود و مورد نظر اهل سنت است، یعنی این که هر کس مرا دوست دارد باید علی را دوست بدارد، یا هر کس یاور من است باید یاور علی باشد، در حقیقت مدلول التزامی حدیث غدیر است، نه مدلول مطابقی آن. از کسانی که به این مطلب تقطن یافته، محب للدین طبری است، وی پس از نقل این دیدگاه که معنای حدیث غدیر این است که «هر کس مرا دوست دارد باید علی را دوست بدارد»، گفته است به این معنا بعید است، زیرا اگر این معنا مقصود بود، مناسب بود پیامبر بفرماید: «من کان مولای فهو مولی علی» در آن صورت مولی به معنای ولی نقطه مقابل عدو بود، ولی چون لفظ حدیث برعکس است، معنای حدیث این است که «هر کس را که من دوست دارم، علی دوست دار او است». الریاض النضرت ۱/۱۹۶. و بنابراین که مدلول مطابقی مولی در حدیث غدیر محبت یا نصرت باشد، محبت و نصرتی خواهد بود که در عالی ترین درجه ممکن، پس از محبت و نصرت خداوند است؛ محبت و نصرتی از شئون و لوازم رهبری و زعامت دینی است. براین اساس، اثبات آن برای علی علیه السلام مستلزم امامت و رهبری او است.

۵. تفسیر مولی در حدیث غدیر به محبت و نصرت، مستلزم نسبت دادن انجام کاری غیرحکیمانه به پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم است که حکیم ترین فرد در طول تاریخ بشریت بوده است، زیرا این مطلب که علی علیه السلام دوستدار و یاور مسلمانان، و نیز بر هر فرد مسلمانی لازم بود که دوستدار و یاور علی علیه السلام باشد، مطلب معلومی بود و بر کسی پوشیده نبود. این مطلب مقتضای اصل ایمان است؛ قرآن کریم آشکارا به مسلمانان آموخته است که باید نسبت به یکدیگر محبت بورزند و یاور یکدیگر باشند: «والمؤمنون والمؤمنات بعضهم اولیا¢ بعض یأمرون بالمعروف وینهون عن المنکر»، توبه / ۷۱. بنابراین، هیچ وجه معقول و حکیمانه ای وجود نداشت که پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم مسلمانان را در آن شرایط دشوار گردآورد و برای آنان سخنرانی کند، و این اصل روشن قرآنی و ایمانی را به آنان یادآور شود، اگرهم می خواست آن را یادآوری کند، می بایست همگانی باشد نه در خصوص یک فرد، مگر آن که مقصود محبت و نصرت ویژه ای باشد که در رتبه محبت و نصرت پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم و از لوازم امامت و رهبری است.

۶. چنان که از آیه «تبلیغ»، یاایهاالرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته واللّه یعصمک من الناس، مائده / ۶۷؛ به دست می آید و روایات مربوط به واقعه غدیر خم نیز بیان گر آن است، پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم از این که ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام را به صورت رسمی و آشکار اعلان کند، نگران بود. روشن است که آن چه سبب نگرانی پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم بود، ولایت مبحت یا نصرت معمولی نبود، بلکه رهبری و حکومت بر امت اسلامی بود که می توانست بهانه ای در دست منافقان و بیماردلان باشد، که بر اساس سنن جاهلی و قبیلگی، نصب امیرالمؤمنین علیه السلام به رهبری مسلمانان از سوی پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم، به عنوان کاری بشری و مبتنی بر قواعد قبیله گرایی و خویشاوند سالاری معرفی کنند و در نتیجه اساس نبوت و رسالت پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم در اذهان مشوّه و مخدوش شود، ولی خداوند به پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم اطمینان داد که این توطئه را خنثی خواهد کرد (واللّه یعصمک من الناس.) ان الآیت تکشف عن حکم نازل فیه شوب انتفاع للنبی صلی اللّه علیه وآله وسلم، و اختصاصه بمزیت حیویت مطلوبت لغیره ایضا یوجب تبلیغه و العمل به حرمان الناس عنه، فکان النبی یخاف اظهاره، فأمره اللّه بتبلیغه و شدد فیه و وعده العصمت من الناس و عدم هدایتهم فی کیدهم ان کادوافیه و هذا یؤید ما وردت به النصوص من طرق الفریقین ان الآیت نزلت فی أمر ولایت علی و ان اللّه أمر بتبلیغها و کان النبی یخاف ان یتهموه فی ابن عمه، و یؤخر تبلیغها وقتا الی وقت حتی نزلت ال